「เอายังไงต่อดีคะ? พวกเราควรจะตามไปด้วยไหม?」
ไม่กี่นาทีหลังจากรุ่นพี่อลิสเดินลงไปชั้นใต้ดินตามลำพัง มากิลูก้าก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล
「ถึงไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก」
「เปล่าค่ะ คือ อยากไปดูเพื่อเอาไว้ใช้อ้างอิงในอนาคตนิดหน่อย」
เมื่อได้ฟังคำตอบจากฉัน มากิลูก้าก็ยอมสารภาพว่าเพราะอยากรู้อยากเห็น
「อืม ผมเองก็ขอไปด้วยครับ มาจนถึงขั้นนี้ ปล่อยให้ไปกันเองคงรู้สึกค้างคาใจเป็นแน่ และหากเกิดอะไรขึ้นก็คิดว่ามีความสามารถจะช่วยได้ครับ」
ในขณะที่ฉันกำลังลังเล องค์ชายก็พูดเช่นนั้นจึงไม่สามารถปฏิเสธ คนอื่นๆก็เห็นด้วย ทยอยเดินลงข้างล่าง เผื่อเกิดอะไรขึ้น ฉันจึงสั่งทุตเต้ให้ช่วยไปตามอาจารย์มาที่นี่
ซาฮะเดินนำหน้า มากิลูก้า องค์ชาย ซาฟีน่า ปิดท้ายเป็นฉัน พวกเราเรียงลำดับกันเช่นนี้เดินตามบันไดหินลงสู่ชั้นใต้ดิน เดินผ่าความมืดสลัวได้ไม่นาน ก็มองเห็นประตู
「อะเระ? เปิดไม่ออก」
ซาฮะที่นำหน้าหยุดอยู่ตรงหน้าประตู *กึกๆ*พยายามดึงและผลักประตู พูดออกมาเช่นนั้น
「ถูกล็อครึเปล่าคะ? แต่ว่า ทำไม?」
มากิลูก้าเดินขึ้นมาอยู่ข้างๆซาฮะมองไปที่กลอนเหล็ก และในขณะที่กำลังมองทั้งคู่จากข้างหลัง
ลูบลูบ…
จากทางด้านหลัง มีใครบางคนจับผมของฉันเล่นอยู่
「เดี๋ยวเถอะ ทุตเต้ ใช่เวลามาเล่นผมของฉันเหรอ?」
ฉันกำลังมองความเคลื่อนไหวทางฝั่งประตู ทางด้านหลังก็แน่นอนว่าเป็นเมดที่คอยดูแลความปลอดภัย ซาฟีน่าที่ได้ยินแบบนั้นก็หันกลับมามอง *กึก*แล้วทำหน้าเหมือนเห็นบางอย่างที่น่ากลัว
「หือ มีอะไรเหรอ ซาฟีน่า?」
เธอหันหลังมามองแล้วค้างอยู่ในท่านั้นโดยไม่พูดอะไรออกมา ในขณะที่ฉันกำลังจะถาม ก็รู้สึกว่าเมดที่อยู่ข้างหลังลูบผมของฉันอีกครั้ง
「เมื่อครู่ ทุตเต้ พูดว่า อย่าไปไหนนะคะ เพื่อไปตามอาจารย์ให้ ไม่ใช่… เหรอ?」
*ฮะ*พอรู้สึกตัว ก็พูดกับตัวเองเช่นนั้น
(จะว่าไป ทุตเต้เดินไปตามอาจารย์อยู่ ไม่มีทางมาอยู่ข้างหลังในตอนนี้ งั้น แล้วข้างหลังของฉันนี่ล่ะ?)
ไม่อยากจะคิดเลย พอหันหลังกลับไปมองด้วยความกลัว เลวร้ายอย่างที่จินตนาการไว้ ที่ข้างหลังนั้น มีวิญญาณยื่นมือมาจับเส้นผมของฉันอยู่
「อุ กริ๊ดดดด!」
ฉันร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ กระโดดไปข้างหน้า ทุกคนที่ได้ยินเสียงร้องตกใจของฉันต่างกระโดดหลบออกซ้ายขวา จะบอกว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายไม่รู้ ที่ตรงหน้าประตูที่ล็อคมีซาฮะที่กำลังยุ่ง จึงโดนร่างของฉันกระแทกใส่จากทางด้านหลัง และในจังหวะที่มือสัมผัสเข้ากับประตู ฉันก็รู้สึกเหมือนกับตอนที่เวทย์มนต์ถูกยกเลิกไปในครั้งก่อน ประตูไม้ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย แล้วฉันกับซาฮะล้มลงไปกองกับพื้นด้านหลังประตูด้วยกัน
「โอย… หนัก…」
「ว่าไงนะ!」
ฉันโต้กลับเสียงครางของซาฮะที่อยู่ข้างล่างในสภาพเหมือนกบถูกทับทันควัน พร้อมทั้งทำหน้ายักษ์จ้องใส่
「โกหกครับ เบาสุดๆเลยครับ」
เพราะถูกอัดด้วยความโกรธจนรู้สึกเหมือนจะถูกเชือด ซาฮะจึงรีบแก้ไขมารยาทให้ถูกต้องโดยไม่แม่แต่จะหันหน้ามามองฉัน พอฉันรู้สึกดีขึ้นจึงยอมปล่อยตัวเขา
พอลองมองสำรวจในห้อง พบว่าพื้นที่นี่ถูกปูด้วยหิน มีเพดานสูงกว่าที่คาดไว้ และมีพื้นที่กว้างมาก ที่ฉันอยู่ตอนนี้คือจุดติดกับประตูทางเข้า จากตรงนี้มองเห็นว่ามีชั้นลอยอยู่ตลอดแนวกำแพง ทำให้สามารถเห็นภาพรวมของทั้งห้องจากที่นี่ได้ และที่พื้นตรงกลางห้อง มีวงเวทย์แปลกๆขนาดใหญ่โตมโหฬารซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเวทย์อะไรถูกวาดไว้ และตรงขอบนอกของวงเวทย์มีรุ่นพี่อลิสมองมาทางฉันด้วยสีหน้าประหลาดใจ
(ไม่ได้ๆ ตอนนี้ดูไม่เรียบร้อยสินะ)
ฉันปัดกระโปรง*ปั๊บๆ* จัดเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อยแล้วยืนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นก็สะบัดผมเพิ่มความสดใสปิดท้าย
「ถึงถ้ามีกุญแจคงปลดล็อคได้ไม่ยาก แต่กับเวทย์บาเรีย ก็ยังผ่านมาได้… หรือว่า เตรียมการณ์ล่วงหน้าเอาไว้อยู่แล้วสินะคะ?」
「คะ?」
ตอนฉันที่เดินลงบันได รุ่นพี่อลิสก็ถามขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ เพราะไม่เข้าใจความหมาย ฉันจึงตอบกลับไปด้วยประโยคคำถาม
「ฟุฟุฟุ อย่างนี้เองสินะคะ คิดว่าแสดงได้ดีแล้วเชียว แต่ที่จริง ตบตาองค์หญิงสีขาวไม่ได้สินะคะ」
รุ่นพี่อลิสยักไหล่ฝืนยิ้มให้ตัวเอง เห็นได้ชัดว่า เธอเอาคำพูดของฉันไปใช้เป็นคำยืนยัน
「รู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ?」
「เฮะ? ตั้งแต่แรกเลย…」
(ตั้งแต่แรกเลย ฉันไม่เข้าใจซักนิดว่ารุ่นพี่กำลังพูดออกมาเนี่ย?)
ฉันทำหน้า*โปะก๊า～ ง*ตอบกลับไปเรียบๆ รุ่นพี่อลิสที่ได้รับคำตอบแบบนั้นดูเหมือนจะช็อคจนก้าวถอยหลัง
「สมแล้ว…ที่เป็นองค์หญิงสีขาว」
แล้วก็เข้าใจอะไรซักอย่างอยู่คนเดียว ระหว่างนั้นคนอื่นๆก็เดินลงมาอยู่ข้างฉัน ทุกคน ต่างไม่เข้าใจสถานการณ์ จึงมีเครื่องหมาย ? ลอยอยู่ในขณะที่มองสลับระหว่างฉันกับรุ่นพี่อลิส
「แต่ว่า มันสายไปแล้วค่ะ! ขั้นตอนสุดท้ายของการอัญเชิญเสร็จสมบูรณ์แล้ว ทีนี้ ความปรารถนาอันแสนยาวนานก็จะเป็นจริง!」
รุ่นพี่อลิสที่กำลังมั่นใจในอะไรซักอย่างหันหลังกลับ ยืดอกอย่างภาคภูมิ ประกาศกร้าวออกมาอย่างตื่นเต้นไปเองคนเดียว
(ก็บอกว่า ไม่เข้าใจซักนิดว่ากำลังพูดอะไรยังไงล่ะ)
「เกิดอะไรขึ้นหรือครับ? ท่านแมรี่」
เพราะเห็นท่าทางที่แปลกไปของรุ่นพี่อลิส องค์ชายจึงเข้ามากระซิบถามฉัน
「ควรถามกับเจ้าตัวเองจะดีกว่ากระมังคะ?」
ฉันเองก็ไม่เข้าใจเลยซักนิด จึงให้คำแนะนำองค์ชายว่า ถามเธอที่กำลังตื่นเต้นไปเองคนเดียว น่าจะดีกว่า
「อร่า? ให้เป็นหน้าที่ของฉันอธิบายหรือคะ ก็ได้ค่ะ หรือแม้แต่นี่ ก็อยู่ในการคาดการณ์หรือคะ?」
คงเพราะได้ยินคำพูดของฉัน รุ่นพี่อลิสจึงหันมามอง แว่นตาที่สะท้อนแสงส่องประกายแปลก ตัวฉันยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์เลยซักนิด จึงยืนนิ่งเช่นเดิม
「เช่นนั้น จะแสดงให้ดูค่ะ! ด้วยเวทย์อัญเชิญ!」
รุ่นพี่อลิสสะบัดผ้าคลุม หันกลับไปหาวงเวทย์ซึ่งกำลังส่องแสงจางๆออกมา กางแขนทั้งสองข้างออกกว้าง เหมือนจะพูดอะไรที่ฟังดูมีปัญหาออกมาจากปากด้วย
(เอ๋? ไม่ใช่ว่านั่นเป็นวงเวทย์ที่เอาไว้กักขังอันเดทหรอกเหรอ? จะว่าไปแล้ว ก็ไม่มีอันเดทอยู่ด้วยสิ เอ๋? หมายความว่าไง?)
พวกเราที่จับต้นชนปลายไม่ถูกได้แต่ยืนนิ่ง มองดูการเคลื่อนไหวของรุ่นพี่อลิส
「เวทย์อัญเชิญอันเดทขั้นต้น ออกมา! Summon Zombie Warrior!」
ตรงกลางของวงเวทย์เปล่งแสง ตอบรับกับน้ำเสียงอันเปี่ยมไปด้วยพลังของรุ่นพี่อลิส และที่ใจกลางของแสงนั้น*ตึงๆ*ก็มีบางอย่างกำลังคืบคลานออกมา
เมื่อเห็นร่างนั้นทุกคนต่างพูดอะไรไม่ออก
ร่างเนื้อเน่าๆที่คืบคลานออกมา ถูกสวมเอาไว้ด้วยชุดเกราะย้อนยุคซึ่งมีร่องรอยความเสียหาย ร่างยักษ์ที่สูงกว่า 2 เมตรสะบัดตัวเหมือนเพิ่งตื่น พอตื่นแล้ว
「โอวววว!」
เนื้อรอบปากที่หายไปจนเห็นตัวฟัน มันอ้าปากกว้างในระดับที่คิดว่ากรามหลุดออกจากกัน ส่งเสียงคำรามอย่างกับในหนังสยองขวัญ แล้วเจ้านักรบเนื้อเน่าที่มีรูปร่างบอกว่าเคยเป็นมนุษย์ตรงจุดกึ่งกลางวงเวทย์ก็ยืนขึ้น จับดาบซึ่งมีใบมีดยื่นดูน่ากลัวและโล่เหล็กซึ่งมีรอยฟันไปทั่วขึ้นมา บริเวณที่ควรจะเป็นเบ้าตานั้นไม่มีลูกตา แต่มีบางอย่างส่องแสงสีแดงทำหน้าที่แทนดวงตา กำลังมองมาที่พวกเรา
「อะ อันเดท ออกมาแล้วค่ะ!」
มากิลูก้าที่กลับมารับรู้สถานการณ์ได้ก่อนใครแสดงสีหน้าไม่สบายใจเข้ามายืนปกป้องตรงหน้าองค์ชาย ซาฮะเองก็ขยับตัวเข้ามายืนปกป้องตรงหน้าองค์ชายในเวลาไล่เลี่ยกัน นอกจากนี้ เพราะว่าองค์ชายเข้ามาคุยอยู่ข้างฉัน จึงมีสถาพเหมือนว่าทั้งคู่กำลังปกป้องฉันด้วยเช่นกัน
「อุฟุฟุฟุ! สำเร็จแล้ว! สำเร็จแล้วค่ะ ท่านปู่! .ในที่สุดความปรารถนาอันแสนยาวนานก็เป็นจริงค่ะ!」
สวนทางกับความตึงเครียดของพวกเรา รุ่นพี่อลิสตะโกนออกมาด้วยสีหน้ามีความสุข
「รุ่นพี่อลิส! คุณรู้ตัวไหมคะว่าทำอะไรลงไป!」
「ค่ะ ต้องรู้ตัวสิคะ คุณมากิลูก้า」
「ที่มีวงเวทย์อัญเชิญอันเดทอยู่ที่นี่ ตรงนี้เนี่ย? ดูเหมือนเธอจะรู้อยู่แล้วสินะ」
「เป็นเช่นนั้นค่ะ ฝ่าบาท」
รุ่นพี่อลิสที่ยิ้มตอบคำพูดของมากิลูก้า และขอบคุณอย่างสมเป็นกุลสตรีกับคำถามขององค์ชาย ดูมีความสุขอย่างยิ่ง เพราะสถานการณ์มันรวดเร็วเกินไปจนฉันตามไม่ทัน ตอนนี้จึงลองเรียบเรียงความคิดใหม่
(เอโตะ สรุปว่า ที่นี่ไม่มีอันเดทถูกกักขัง แต่เป็นสถานที่สำหรับอัญเชิญอันเดทเหรอ? เอโตะ… เดี๋ยวนะ ตั้งแต่แรกเลยทำไมถึงมีสถานที่แบบนี้อยู่ด้วยล่ะ?)
ไม่เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไรอีกแล้ว จนอยากที่จะเลิกคิด
(จะว่าไปแล้ว รุ่นพี่อลิส พูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับความปรารถนาอันแสนยาวนาน หลังจากนั้น…)
「ท่านปู่…」
ในตอนที่ฉันหลุดพูดสิ่งที่กำลังคิดออกจากปาก รุ่นพี่อลิสที่ทำหน้ามีความสุขก็งับเหยื่อ
「ถูกต้องค่ะ องค์หญิงสีขาว ดูเหมือนว่าคุณจะมองความจริงออกทุกเรื่องเลยสินะคะ ใช่แล้ว ผู้ที่สอนฉัน บอกให้รู้ถึงสถานที่แห่งนี้และเป็นผู้ที่สร้างขึ้นมา ท่านปู่ของฉันค่ะ สำหรับทางฝั่งคุณ ต้องเรียกว่าอาจารย์ที่ทางโบสถ์ส่งมาสินะคะ」
ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่ฉันไม่เข้าใจอะไรเลยซักนิด รุ่นพี่อลิสกลับ*บลาบลา*สารภาพออกมาเองโดยไม่ต้องร้องขอ แม้ข้างในจะประหลาดใจเช่นเดียวกับทุกคนที่กำลังตั้งใจฟัง แต่จะแสดงท่าทางไม่น่าดูออกไปไม่ได้ ฉันจึงเลือกแสดงท่าทีสงบนิ่ง
(อือ ดูเหมือนจะอยากอวดสินะ เชิญค่ะ)
แล้ว ฉันก็ทิ้งการคิด ปล่อยให้การสรุปเหตุการณ์นั้นเดินไปเรื่อยๆ
