Douyara Watashi no Karada wa Kanzen Muteki no You desu ne – ดูเหมือนว่าร่างกายของฉันจะแข็งแกร็งไร้เทียมทานซะแล้ว – ตอนที่ 59 มีบางอย่างแปลกๆค่ะ

ปัญหาเรื่องการใช้อาคารเรียนเก่าได้คลี่คลายลง ในตอนนี้ระบบที่วางไว้เริ่มเข้าที่เข้าทาง ฉันเอง ก็ใช้เวลาพักผ่อนในห้องนั่งเล่นอย่างสงบ

「อาาา วิเศษไปเลยน้า ความสงบสุขเนี่ย♪ ได้จิบชาผ่อนคลายหลังเลิกเรียนแบบนี้～♪ 」

「นั่นสิคะ～♪ 」

ฉันกับซาฟีน่านั่งประกบคู่ที่โต๊ะ เธอยื่นมือไปรับชาที่เพิ่งชงเสร็จจากทุตเต้ แล้วเพลิดเพลินกับมัน

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังมาเบาๆ ทุตเต้*ชืบๆ*เดินไปที่ประตู ต้อนรับผู้มาเยือน

「คุณหนูคะ มีแบบฟอร์มการสมัครมาให้ตรวจสอบค่ะ」

「…เหรอ เข้ามา」

ฉันวางถ้วยชากลับลงไป ขณะนั่งบนเก้าอี้อยู่อย่างนั้น แล้วอนุญาตให้ผู้มาเยือนเข้ามา ทุตเต้เปิดประตู เผยให้เห็นใบหน้าตึงเครียดของนักเรียนชายโซลออสที่ยืนตัวตรงไม่ขยับเขยื้อน

「ขะ ขออนุญาตครับ」

เด็กชายเดินเข้ามาในห้องมีท่าทางเกร็ง ดูเหมือนว่าขากับแขนจะแกว่งเป็นจังหวะเดียวกัน ทั้งที่เป็นแค่การเดินมายังโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่

「บะบะใบสมัครครับ ขอความกรุณาด้วยครับ」

「ค่ะ ขอดูหน่อยนะคะ」

ฉัน รับใบสมัครใบหนึ่งที่ถูกยื่นมาจากมือสองข้างที่สั่นเทา

(แต่แรกเลย ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้? แน่นอนว่า หลังเหตุการณ์ความวุ่นวาน พวกเขายอมส่งแบบฟอร์มใบสมัครแล้ว แต่ว่า…)

ฉันนึกถึงเรื่องเมื่อไม่กี่วันก่อน

――――――――――

ทุกอย่างเริ่มต้นตอนที่องค์ชายกับมากิลูก้าซึ่งเห็นใบสมัครที่ถูกส่งเดินเข้ามาในห้องของพวกเราอย่างหมดสภาพ

「เกิดปัญหาอีกแล้วค่ะ」

「มีอะไรเหรอคราวนี้?」

มากิลูก้าทรุดตัวลงมานั่งที่ชุดโต๊ะเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่ จากนั้นก็โบกกระดาษไม่กี่แผ่น*พั่บๆ*ให้ดูโดยไม่พูดอะไร ฉันรับมาดูแล้ว ก็เกิดอาการคิ้วย่นอย่างช่วยไม่ได้

「ตัวอักษร เละเทะ」

ตัวอักษรเละขนาดที่เขียนหวัดๆยังดูดีกว่าถูกเขียนอยู่ทั่วทั้งกระดาษ แถมยังดูเหมือนว่าจะโยนรูปประโยคทิ้ง จนไม่สามารถจับใจความได้เลยว่าจะสื่ออะไร

「นี่มัน อะไรน่ะ?」

ดูเหมือนว่ามากิลูก้าหมดเรี่ยวแรงที่จะตอบ ฉันจึงหันมาทางองค์ชายที่กำลังยิ้มขมๆอยู่

「อันนี้ คิดว่าน่าจะเป็นใบสมัครครับ」

「เนี่ยนะ ใบสมัคร?」

ฉันมองลงไปที่เอกสารที่เต็มไปด้วยรอยขีดเขียนอีกครั้ง

(เอิ่ม อ่านไม่ออกเลย ดูไม่รู้เรื่องซักนิด)

ฉันมองดูเอกสารอื่นๆที่ยื่นมาให้ คราวนี้ก็สั้นเกินจนไม่รู้ว่ากำลังพูดถึงอะไร แต่แรกเลย คือสมัครไปทำอะไรก็ไม่เห็นบอกเอาไว้ซักนิด อย่างน้อย ก็ต้องจัดการกับความไร้ระเบียบนี่ ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถรวบรวมข้อมูลเพื่อป้องกันเหตุร้ายได้

แน่นอนว่าฉันเคยเห็นแบบฟอร์มเอกสารของญี่ปุ่น ถึงจะอยู่แต่ในโรงพยาบาลมันก็ยังมีใบรับรองแพทย์กับแบบสอบถามอยู่ แม้ว่าจะเป็นเอกสารที่ฉันเห็นแล้วอยากจะฉีกทิ้งก็เถอะ

「หรือว่า ไม่มีแบบฟอร์มของใบสมัครอย่างงั้นหรือคะ? ทำไมถึงปล่อยให้เขียนอิสระแบบนี้ล่ะคะ?」

「ถึงจะไม่เข้าใจคำว่าแบบฟอร์มก็เถอะ แต่ไม่มีกฎเกณฑ์ในการเขียนน่ะครับ เหตุผลเรื่องการปล่อยปละละเลยการจัดการ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง อาจารย์ที่มีหน้าที่จัดการเองก็คงจะหมดกำลังใจเหมือนกันกระมังครับ ฮะๆๆ」

องค์ชายมองมันแล้วหัวเราะแห้งๆ ในขณะที่มากิลูก้าหน้าคว่ำลงกับโต๊ะ ฉันมองดูแล้วเอามือข้างหนึ่งแตะหน้าผากคราง*อืมๆ*

「ต้องทำให้ใบสมัครเป็นแบบเดียวกัน กำหนดให้เขียนเฉพาะสิ่งที่ต้องการรู้ แทนที่จะเขียนในรูปแบบความเรียงค่ะ」

「ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ต้องทำยังไงหรือครับ」

ฉันบอกทุตเต้ให้เอากระดาษกับปากกามา ไม่นานนักเธอก็ไปนำมาวางเรียงบนโต๊ะให้

ฉันเขียนหัวเรื่องว่าใบสมัครไว้ด้านบนสุด จากนั้นก็เป็นชื่อตัวแทนหรือชื่อกลุ่ม เนื้อหา ชื่อสมาชิก และอื่นๆ ตีเส้นเพื่อให้เขียนในพื้นที่ที่จำกัดไว้ แล้วแสดงให้องค์ชาย

「ทำแบบนี้ เพื่อจำกัดไม่ให้เขียนอย่างอื่นนอกจากสิ่งที่ต้องการรู้สินะครับ?」

(หรือว่า วิธีการกรอกเอกสารที่เป็นเรื่องธรรมดาของชาติก่อนเอง ก็ไม่รู้จักกันเหรอ ฉันตกใจเลยนะเนี่ย)

จนถึงตอนนี้พวกการเขียนเอกสาร ฉันปล่อยให้ท่านพ่อหรือทุตเต้จัดการก็เลยไม่รู้สึกถึงความแตกต่างที่ว่า องค์ชายมองดูแบบฟอร์มเอกสารที่ร่างขึ้นมาให้ มากิลูก้าเองก็ฟื้นขึ้นมาดูด้วย

「นี่มันดีมากเลยครับ สะดวกต่อการจัดการ แล้วก็สะดวกต่อการประเมินด้วย มีแนวคิดกว้างไกลแถมยังแก้ปัญหาได้อย่างเป็นรูปธรรม สมแล้วที่เป็นคุณหนูแมรี่」

「ถูกต้องเลยค่ะ ฝ่าบาท จะรีบให้ไปกรอกใบสมัครมาใหม่โดยใช้แบบฟอร์มนี้เป็นพื้นฐาน และรูปแบบอื่นนอกจากนี้จะไม่รับค่ะ」

สีหน้าของทั้งคู่ดูสดใสขึ้น ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เพิ่งนั่ง แล้วเดินกลับไปยังห้องข้างๆ รีบไปดำเนินการต่อ

(ดีใจจังที่ได้เป็นพลังให้ผองเพื่อน จบด้วยดี จบด้วยดี)

เห็นทั้งคู่กลับมามีพลังอีกครั้งฉันก็ยิ้มหน้าบาน เพราะได้เวลาผ่อนคลายกลับมาอีกครั้ง

…ก็ ควรจะเป็นอย่างนั้น ทว่าวันต่อมา ทำไมถึงมีนักเรียนจำนวนมากนำแบบฟอร์มใบสมัครใหม่มาให้ฉันดูก็ไม่รู้ ดูเหมือนองค์ชายประกาศความจริงที่ว่าฉันเป็นคนร่างแบบฟอร์มเอกสารนี้ ม่า ฉันก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรหรอกนะ เพราะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรจึงพอจะเดาได้อยู่แล้ว บางที องค์ชายคงจะไม่เข้าใจเบื้องลึก จึงอธิบายไม่ได้ แล้วก็ส่งให้มาหาฉันเพื่อดูและแก้ไขข้อผิดพลาดล่ะมั้ง

นั่นก็ยังดีอยู่ ทว่า คนที่พูดได้แต่เขียนไม่ได้ เขียนไม่เป็นตัว โดยเฉพาะพวกสมองกล้ามโซลออสนี่ฉันอดที่จะประหลาดใจไม่ได้เลย จะให้แก้ไขทำใหม่ไปซักกี่ครั้งก็ไม่ได้ผลจนฉันต้องกุมขมับ ขอสารภาพตามตรงว่าความอดทนใกล้จะหมดลงอีกแล้ว

ไม่สิ นั่นโกหก หมดความอดทนแล้ว

ฉันพยายามจะไม่เข้าไปมีส่วนร่วมให้มากที่สุด ในตอนนั้นคิดแผนขึ้นมา อย่างการแสดงความไม่ได้เรื่องให้องค์ชายเห็น แต่เพราะมีความศักดิ์ศรีในฐานะบุตรีตระกูลดยุคเลกาเลียค้ำอยู่จึงได้แค่คิดไม่อาจทำอะไรแบบนั้น ฉันจึงเอาซาฟีน่ากับซาฮะมา ภายใต้ชื่อคำว่าการใช้อำนาจ บอกให้รู้ว่าต้องทำยังไง ด้วยการกำกับดูแลของฉัน กว่าจะเขียนได้ดีก็ทำเอาอยู่ในสภาพหมดไฟเลยล่ะ หลังจากนั้น ฉันก็ส่งเอกสารที่อยู่ในสภาพดีไปให้องค์ชายหลายครั้ง

――――――――――

(อะ หรือว่า นั่นจะเป็นสาเหตุ?)

ฉันเหลือบมองนักเรียนชายที่กำลังสั่น*หงึกๆ*เพราะความเครียด

「เอโตะ…」

「มะมะไม่เรียบร้อยตรงไหนหรือคร้าบบบ!」

แค่ฉันส่งเสียงยังไม่ได้ว่าอะไร นักเรียนชายที่ยืนตัวสั่นก็ส่งเสียงสั่นกลัวออกมาแล้ว

「ตรงนี้ค่ะ มีข้อความอยู่แต่เนื้อหาไม่ตรงนะคะ」

「ขออภัยด้วยคร้าบบบ! ได้โปรด อย่าลงโทษผมเลยนะคร้าบบบ!」

(ลงโทษเหรอ… ตอนใช้อำนาจเอาตัวมากำกับดูแลนั่นกลายเป็นข่าวลือแบบนี้…)

「ผิดพลาดเล็กน้อยไม่ต้องกลัวค่ะ แค่เขียนใหม่ให้ถูกต้องก็พอ ดังนั้นไม่ต้องเครียดหรอกนะคะ」

ฉันพยายามคลายความตึงเครียดโดยการเอียงคอเล็กน้อยอย่างเป็นกันเองและส่งรอยยิ้มเรียกลูกค้าออกไป

「คุณหนู รอยยิ้มเยือกแข็งเช่นนั้นคงจะให้ผลตรงกันข้ามนะคะ」

คำพูดทักท้วงอันโหดร้ายของทุตเต้ลอยมาเข้าหูจากทางด้านหลังของฉัน *ฮึก*ยกมุมปากที่ปิดแน่นขึ้น

「จะจะ จะรีบไปแก้ไขเดี๋ยวนี้! ขออภัยคร้าบบบ!」

เด็กชายรับกระดาษกลับด้วยมือทั้งสองข้าง จากนั้นก็โค้งลงต่ำ สภาพราวกับกำลังรับใบประกาศนียบัตร ก่อนเผ่นแน่บราวกับกระต่าย ฉันได้แต่ยิ้มแข็งค้าง มองตามหลังไป

(แปลก… มีบางอย่างแปลกๆ รู้สึกเหมือนสถานะของฉันมันอยู่ผิดที่ยังไงไม่รู้)

「ท่านแมรี่เนี่ย เป็นผู้ปกครองในเงามืดอย่างเต็มตัวเลยสินะ」

ผู้ที่นอนอาบแดดดูเหตุการณ์ทั้งหมดจากริมหน้าต่างแล้วทำเหมือนไม่เกี่ยวข้องกับตัวเองคือซาฮะ ทำให้เกิดความเข้าใจผิดๆแล้วยังมีหน้ามาพูดอีก ฉันจึงทำการปล่อยอะไรอย่างรอยยิ้มเยือกแข็งส่งไปหาทางนั้น

「เอ๋? ว่ายังไงนะคะ?」

「ไม่มีอะไรหรอกครับ ต้องขออภัย」

เพราะโดนแรงกดดันจากการข่มขู่ของฉันเข้าไป ซาฮะจึงขอโทษอย่างสุภาพ

「วิเศษไปเลยค่ะ สมแล้วที่เป็นท่านแมรี่ ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ขอตามไปรับใช้ค่ะ」

ฉันกับซาฮะแลกเปลี่ยนคำพูดกันประมาณนั้น ในขณะที่ซาฟีน่ามองมาด้วยสีหน้าหลงใหลไร้กังวล

――――――――――

ในระหว่างที่ทำอะไรพวกนั้น เวลาก็ผ่านไป มีบางสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นใกล้ตัวฉัน นั่นเป็น ตอนที่ฉันกำลังจะขึ้นชั้นปีสาม คิดว่าน่าจะเริ่มจากตรงนั้น

「ดิฉัน ถูกตัดสินให้รับหน้าที่คลาสมาสเตอร์ของอาเรย์ออสอย่างเป็นทางการตั้งแต่ปีหน้าค่ะ」

ตอนที่ฉันจิบชาในห้องนั่งเล่นตามปกติ จำได้ว่ามากิลูก้าพูดอะไรประมาณนั้นออกมา

「อร่า ข่าวดีนี่นา ดีใจด้วยนะ」

ฉันไม่ได้แปลกใจกับคำพูดนั้น และส่งคำพูดแสดงความดีใจด้วยออกไป เพราะว่า เธอเคยทำหน้าที่เป็นตัวแทนมาแล้ว ในชั้นปีสามที่มีการแต่งตั้งคลาสมาสเตอร์มาช่วยดูแลโรงเรียน จึงเป็นเรื่องที่สิ่งเดาได้ไม่ยากว่าอาจมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น

「นอกจากนี้ ผมเองก็ได้รับตำแหน่งคลาสมาสเตอร์ของลาไลออสด้วยเช่นกันครับ」

「แหม ยินดีด้วยค่ะ ท่านเรย์ฟอร์ซ」

นี่ก็เช่นกัน ไม่น่าแปลกใจเลย ฉันจึงกล่าวแสดงความยินดีกับองค์ชาย องค์ชายเองก็ทำคะแนนได้สูงในลาไลออส และด้วยผลงานที่ทำไว้จึงได้เป็นคลาสมาสเตอร์นั่นเอง เมื่อเร็วๆนี้มีแนวคิดเชื่อมทั้ง3คลาสเข้าด้วยกัน จัดการปัญหาระหว่างคลาส วางระบบให้เกิดความร่วมมือกัน ฉันเองก็ช่วยนิดหน่อยโดยใช้ความรู้จากชาติก่อน แนะนำเรื่องระบบโรงเรียนไป อื้อ นิดหน่อยน่ะ…

(หือ? เดี๋ยวนะ หมายความว่า ตั้งแต่ปีหน้าจะมีคลาสมาสเตอร์สองคนอยู่ข้างตัวฉันน่ะสิ)

ฉันรู้สึกได้ถึงเค้าลางของความวุ่นวาย แต่ก็เลือกที่จะปิดผนึกความคิดนั้น

「โอ้ นั่นน่ะ ผมด้วยผมด้วย♪ 」

*ครับๆ*ซาฮะยกมือขึ้นพูดอย่างมีความสุข

「อร่า จริงเหรอ ยินดี เเเเเเอ๋!」

เพราะเป็นเรื่องที่ฉันเองก็คาดไม่ถึง จนหยุดคำชมนั้นแล้วเผลอส่งเสียงแสดงความประหลาดใจออกมาดังลั่น พอรู้ตัวว่าอยู่ต่อหน้าองค์ชาย ก็รีบเอามือปิดปาก แล้วแก้ไข

「เอ๋? ซาฮะ เอ๋? ผมด้วยเนี่ย เอ๋? หรือว่า คลาสมาส? เอ๋?」

พอรู้สึกตัว พยายามเรียบเรียงความคิดที่ยุ่งเหยิง แล้วฉันก็เกิดข้อสงสัยขึ้นมา จนเผลอโยนคำถามที่ยังไม่ทันเรียบเรียงคำพูดออกไป

「ใช่แล้วใช่แล้ว ผม ได้เป็นคลาสมาสเตอร์ของโซลออสในปีหน้า」

ถึงอย่างนั้น ดูเหมือนว่าจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันต้องการสื่อ ซาฮะจึงยิ้ม*ไงล่ะ*อย่างภาคภูมิใจ ทำเอาฉันรู้สึกเวียนหัวจนต้องทรุดตัวลงไปนั่ง

(หะ ให้ผู้ชายคนนี้เป็นคลาสมาสเตอร์ เอาเจ้าตัวที่กล้าทำอะไรบ้าๆเนี่ยนะ เกิดอะไรกับโซลออส ทุกคนอยากให้คลาสถูกยุบกันรึไง? แบบนั้น ให้ซาฟีน่าเป็นซะยังดีซะกว่า)

「เอโตะ อะโน… เป็นธรรมเนียมที่คลาสมาสเตอร์ของโซลออส จะมาจากคนที่ได้คะแนนศิลปะการต่อสู้สูงสุดในรุ่นค่ะ」

ในขณะที่ฉันกุมศีรษะพึมพำอยู่นั้น ซาฟีน่าคงจะเดาความคิดออกเลยส่งคำตอบตามมาให้

(อย่างนี้นี่เอง ถึงจะเป็นเจ้าบ้า แต่ว่าศิลปะการต่อสู้ก็ไม่เป็นสองรองใครนี่น้า～ )

ฉันที่เข้าใจแล้วจึงเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปทางเขาด้วยสายตาอบอุ่น

「สรุปว่า ในปีหน้าจะมีคลาสมาสเตอร์จากแต่ละคลาสมารวมกันที่นี่สินะครับ จะมีการปฏิรูปเพิ่มเติมในปีหน้า รวมถึงสะสางปัญหาต่างๆ」

องค์ชายพูดเรื่องพวกนั้นออกมาอย่างมีความสุข ในขณะที่ฉันรู้สึกปั่นป่วนเพราะตระหนักถึงสถานการณ์สุดเลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น

(ถ้าคลาสมาสเตอร์จากแต่ละคลาสมารวมตัวกัน… ที่นี่ ก็จะไม่ใช่ห้องนั่งเล่นอีกต่อไปน่ะสิ แบบนี้ต้องเรียกว่า ใช่…นี่! มันคือสภานักเรียนไม่ใช่เหรอ! สถานที่พักผ่อน สถานที่พักผ่อนของช้านนน)

ฉันพยายามไม่ใส่ใจน้ำเสียงกระตือรือร้นของทุกคน แม้จะยิ้มเอาไว้ตั้งแต่ต้นจนจบ แต่ภายในใจปั่นป่วน เหงื่อเย็นๆไหล*พรากๆ*ไม่หยุด

(พระเจ้า อย่าทำเลยนะคะ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปแบบเงียบๆ ถ้าเป็นไปได้ ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ขอให้มันผ่านไปได้โดยที่ฉันไม่ต้องรับรู้ จะดีใจมากค่ะ)

และแล้ว ฉันก็ก้าวเท้าเข้าสู่ชั้นปีสาม

———-

บทต่อไป แมรี่จ้าวเสน่ห์ (60-69)

เนื่องจากผู้แปลอ่านยุ่นไม่ออก ไม่มีอังกฤษนำทาง (และติดเกม?) จึงแปลได้ช้ามาก

พอแปลจบบทต่อไปแล้วจะกลับมาลงต่อทีเดียว (น่าจะก่อนปีใหม่)

ขอบคุณที่ติดตามอ่าน