สไลม์ยักษ์ที่*ดึ๊ยๆ*บิดตัวไปมาอย่างน่าขนลุกคืบคลานเข้ามาอย่างเร็ว ข้างหน้า ตัวฉันสาวเกราะอยู่ในสถานการณ์ยุ่งยาก หากวิ่งไปทางฝั่งอาคารเรียนทั้งอย่างงี้ ความเสียหายอาจเพิ่มขึ้น และ ผู้ที่คั่นกลางอยู่ก็คือฉันนั่นเอง ด้วยเหตุนั้นเอง ก่อนที่มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น ฉันจะต้องจบความวุ่นวานนี้ลงให้ได้ ม่า ถึงอาจจะสายไปแล้วก็เถอะนะ
(โยช! พลังของสาวเกราะ จะแสดงให้ชมเดี๋ยวนี้ล่ะ!)
ฉันหยุดวิ่ง มองย้อนกลับไป เผชิญหน้ากับสไลม์ที่เข้ามาใกล้ เจ้าสไลม์ที่เปล่งประกายสีดำพุ่งเข้าใกล้พร้อมกับ*อุนิ้วๆ*แกว่งหนวดไปมา
(ยี้ ไม่อาาาาว!)
วินาทีที่เห็นการเคลื่อนไหวอันน่าขนลุกนั่น ความกลัวก็แผ่ซ่านไปทั่วทั้งแผ่นหลัง ขนแขนลุกซู่ จนฉันต้องยกเลิกการเผชิญหน้าและหันกลับไปวิ่งอีกครั้ง
「ท่านแมรี่! ทางนี้ค่ะ!」
แล้ว หลังจากที่ห่างคลองส่งน้ำออกมาเล็กน้อย มากิลูก้าซึ่งยืนอยู่ในที่โล่งก็ส่งเสียงเรียก ฉันที่ถูกเรียกจึงวิ่งตรงไปทางนั้นอย่างไม่ต้องคิด เห็นเธอกำลังร่ายเวทย์มนต์ ซึ่งพอฉันวิ่งตรงไปหาเธอ สไลม์ที่ไล่ตามมาก็จะอยู่ในแนวเดียวกันกับมากิลูก้าด้วย
จากนั้นไม่นาน ฉันก็วิ่งมาถึงมากิลูก้าแล้วผ่านตัวเธอไป ก่อนจะหยุดลงเมื่อทิ้งระยะออกมาเล็กน้อย และหันกลับมาเห็นมากิลูก้าปลดปล่อยคำพูดที่เปี่ยมด้วยพลัง
「Freeze Arrow!」
มือข้างหนึ่งชี้ตรงไปยังสไลม์ ศรน้ำแข็งปรากฏขึ้นมากลางอากาศตอบสนองเสียงตะโกนของมากิลูก้า และมันก็พุ่งเข้าหาสไลม์ แต่ทางฝั่งสไลม์นั้นไม่แม้แต่จะหลบหลีก ยังพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเท่าเดิม จึงโดนศรน้ำแข็งปักเข้าตัวไป ส่วนที่โดนถูกแช่แข็งและแตกออก ทีนี้ก็หยุดการเคลื่อนไหวแล้วสินะ ทุกคนต่างคิดเช่นนั้น แต่สไลม์ก็ทำลายการคาดหวังนั้น มันยังเคลื่อนเข้ามาต่อ แน่นอน ดูเหมือนจะได้รับความเสียหาย ส่วนที่ถูกโจมตีกลายเป็นน้ำแข็งและแตกสลายไป ทว่า ก็แค่นั้นแหละ ดูเหมือนว่าการสูญเสียร่างกายบางส่วนจะยังไม่เพียงพอต่อการหยุดสไลม์เอาไว้
และแน่นอน ว่าเจ้าสไลม์ก็พุ่งตรงเข้าหามากิล้าที่ยืนอยู่ตรงหน้ามันอย่างรวดเร็ว
「กรี๊ดดด! ,มันใหญ่เกินไป สู้ไม่ไหวค่ะ!」
「ยอดเยี่ยม! สามารถทนต่อการโจมตีด้วยเวทย์มนตร์! นี่คือข้อมูลการทดลองที่พวกเรากำลังอยากได้เลยครับ!」
「ตรงนั้นน่ะ! อย่ามัวดีใจกับเรื่องบ้าๆ ทำอะไรซักอย่างเข้าสิ!」
「สไลม์ที่ทนเวทย์มนต์ของคลาสมาสเตอร์ได้ พวกเราไม่มีปัญญาไปทำอะไรมันหรอกครับ อ้า กรุณาอย่ามาทางนี้! ฝ่าบาทอยู่ตรงนี้นะครับ」
(อะ ไอ้เจ้าพวกนี้)
มากิลูก้ารีบหันหลังกลับแล้ววิ่งหนีเช่นเดียวกันฉัน เธอหันไปบ่นใส่ฝ่ายนักเรียนชายที่เอาแต่มองมาสำรวจด้วยความอยากรู้อยากเห็น และ ก็เริ่มจะวิ่งเบนออกจากฉันเล็กน้อย ฉันที่เห็นมากิลูก้ากำลังจะวิ่งออกห่างจึงวิ่งตามไปทันที
「มากิลูก้า ทำไมถึงพยายามหนีออกห่างจากฉันล่ะ!」
「เดี๊ ท่านแมรี่ โปรดอย่ามาทางนี้ค่ะ! เพราะสไลม์มันเล็งเป้าไปที่ท่านแมรี่อยู่ค่ะ!」
「ไม่ใช่ฉันนะ เกราะน่ะ เกราะ! อย่าพูดอะไรให้เกิดการเข้าใจผิดสิ!」
พอมากิลูก้าสังเกตเห็นว่าฉันวิ่งตามมา เธอก็พูดกล่าวหา ที่ฉันวิ่งมาตีคู่ไปด้วยกันกับเธอเพราะอยากได้เพื่อนร่วมทางเท่านั้นเอง
「มันใช่เวลามาสนใจเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนั้นหรือค้าาา!」
และอยู่ๆมากิลูก้าที่ควรจะวิ่งคู่กันก็หายไปจากสายตาของฉัน พูดให้ถูกคือ เหมือนจะถูกบางอย่างดึงไป ฉันหยุดเท้าโดยอัตโนมัติหันไปมองทางสไลม์ในทันใด อย่างที่เดากันได้ มากิลูก้าที่ถูกหนวดของมันยืดออกมาจับตัวเอาไว้ยกลอยอยู่กลางอากาศ กำลังถูกลากเข้าหาตัว
「มากิลูก้าาาา!」
「ไม่น้าาาา!」
มากิลูก้าที่ถูกหมวดพันรอบถูกดึงกลับเข้าหาตัวของสไลม์ และ ในจังหวะที่กำลังจะ…
ไม่ถูกกลืน ไม่รู้ว่าทำไมสไลม์ถึงหยุดการเคลื่อนไหว
「「……」」
ในขณะที่ฉันกับมากิลูก้ากำลังอึ้ง สไลม์ดึงเหยื่อที่จับได้เข้าหาตัวอีกครั้งเพื่อยืนยัน จากนั้น *ผล็อย*ก็ปล่อยลง อย่างกับจะพูดว่า「อ่า ไม่ใช่อันนี้」
จากนั้น สไลม์ก็เริ่มพุ่งเข้ามาหาฉันอีกครั้ง
「เห็นได้ชัดว่ามันไม่สนใจในสิ่งที่ไม่มีพลังเวทย์มนตร์ที่ต้องการ โชคดีนะครับเนี่ย!」
「ในฐานะที่เป็นนักเวทย์ รู้สึกอัปยศยังไงไม่รู้ค่ะ!」
คำพูดของกลุ่มนักเรียนชายที่อธิบายเพิ่มเติม ทำให้มากิลูก้าที่นั่งแหมะอยู่กับพื้นมีท่าทางไม่พอใจพร้อมบ่นแบบนั้นออกมา
「รอดมาได้ก็ดีแล้วไม่ใช่รึไงเล่า!」
เพราะฉันเผลอหันไปตะโกนใส่มากิลูก้าอย่างไม่ตั้งใจ จนทำให้หลบช้าเกินไป ถูกหนวดที่ยืดออกมาพันเข้าที่แขนขวา
「อุหวา หยะแหยง! สละเกราะแขน!」
ฉันสะบัดสลัดแขนขวาที่ถูกพัน เกราะมือขวาก็*พล๊อ～ บ*หลุดออกจากแขนขวาของฉัน ถูกดึงเข้าไปหาตัวสไลม์ *ซวบ*และถูกมันกลืนเข้าไป
「อ้าาาา! ท่านแมรี่แขนหักซะแล้วค่าาาา!」
「เกราะค่ะ เกราะ! ไม่ใช่แขนของฉัน! อย่ามาพูดเหมือนว่าเกราะ=ตัวฉันนะ!」
ฉันแก้ไขเสียงกรีดร้องจากการเข้าใจผิดของซาฟีน่า โชว์แขนเปล่าๆที่ไม่มีเกราะให้ทุกคนได้เห็น*พั่บๆ*สะบัดไปมา ไม่รู้ว่าทำไมเหล่านักเรียนชายถึงมีอาการแก้มแดง
(หรือว่า… เพียงแค่แขน ก็มีฤทธิ์เสน่ห์หน่อยๆแล้วอย่างงั้นเหรอ?)
「「「โโโโโอ้วววว!」」」
พอเห็นปฏิกิริยาแบบนั้นฉันก็รีบเอาแขนไปซ่อนไว้กับลำตัว แล้วก็ได้ยินเสียงร้องแสดงความประหลาดใจจากรอบๆ ตอนที่คิดว่าเกิดอะไรขึ้นพอฉันหันกลับไปมองทางสไลม์แล้ว ก็ถึงกับพูดไม่ออก
(ใหญ่!)
ใช่ มันใหญ่มากๆ
หลังจากดูดซับพลังเวทย์ที่จำนวนมากที่อยู่ในเกราะของฉัน เจ้าสไลม์ที่เดิมใหญ่โตอยู่แล้วก็พองตัวจนมีขนาดใหญ่และอ้วนขึ้น แถมยังมีวี่แววว่าจะโตขึ้นไปอีก จน กลายเป็นโคตรสไลม์ยักษ์ และก็อย่างที่คาดเดาได้ เมื่อมันมีขนาดใหญ่โตจนเห็นได้แต่ไกล จึงมีเหล่านักเรียนมามุงดูกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น
「ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยมไปเลยครับ ท่านแมรี่! เพียงแค่นั้นก็ทำให้มันอ้วนได้ถึงขนาดนี้ ถ้าเป็นไปได้ ไม่ใช่แค่แขน แต่ช่วยให้สไลม์กลืนเกราะลงไปทั้งตัวเลยได้ไหมครับ! ได้โปรด พวกเราอยากรู้ผลการทดลองว่าจะไปได้ไกลแค่ไหนครับ!」
กลุ่มนักเรียนผู้ทำการวิจัยและสร้างมันต่างส่งเสียงโห่ร้องดีใจ พูดร้องขออะไรบ้าๆ
(ถ้าทำอย่างงั้น ได้ชิบหายยิ่งกว่าเดิมสิยะ แค่รูปลักษณ์ของฉันในตอนนี้ก็สร้างปัญหามากพอแล้ว จะให้ก่อเรื่องอีกได้ยังไงกันเล่า!)
ฉันอึ้งกับคำขอของเหล่านักเรียนชายซึ่งน่าจะไม่รู้ถึงเรื่องเสน่ห์ของฉัน แต่ก็ไม่สามารถพูดว่าขยะแขยงออกมา เลือกปล่อยมันผ่านไปแล้วจับดาบในตำนาน(ฮา)ขึ้นมาถือไว้
「มากิลูก้า! เธอ ใช้เวทย์แช่แข็งวงกว้างได้ใช่มั้ย!」
「คะ ค่ะ ทำได้ก็จริง แต่แค่ครั้งเดียวก็เต็มที่แล้วล่ะค่ะ แต่กับสิ่งที่ใหญ่โตขนาดนี้ไม่น่าจะแช่แข็งทั้งหมดได้ภายในครั้งเดียวหรอกนะคะ」
ฉันถือดาบเตรียมพร้อม มองดูสไลม์ พลางส่งเสียงเรียกมากิลูก้าที่น่าจะยังอยู่ใกล้ๆ ซึ่งก็อย่างที่คาด ได้ยินเสียงตอบกลับมาจากจุดที่อยู่ไม่ไกลนัก
「โอ้ว สไลม์มันใหญ่อะไรขนาดนั้น?」
「ดูสิ! อัศวินสีเงินกำลังเผชิญหน้ากับสไลม์ยักษ์อยู่ล่ะ」
「อย่างกับ ในเทพนิยายเลย…」
เหล่านักเรียนที่มารวมตัวเริ่มจับกลุ่มพูดคุยเกี่ยวกับภาพลักษณ์ของฉันให้ได้ยิน ยิ่งไปกว่านั้น คือกังวลว่าสภาพในตอนนี้มีผลกับนักเรียนหญิงมากน้อยแค่ไหน
(ฉันไม่สามารถมองหาช่องว่างเพื่อหลบหลีกเข้าไปโจมตีในระยะประชิดแบบซาฟีน่า ถ้าไม่เชี่ยวชาญจริง พอพุ่งเข้าไปมีหวังโดนหนวดนั่นรัดและจับตัวเอาไว้แน่…)
จินตานาการถึงภาพตัวเองโดนหนวดหลายเส้นรัวแขนขาแล้วโดนหมวดลื่นๆนั่นเลื้อยไปตามร่างกาย จนฉันต้องสะบัดศีรษะอย่างแรงเพื่อลบภาพนั้นทิ้งไป เป็นอะไรที่สาวน้อยอย่างฉันไม่ควรโดนเป็นอย่างยิ่ง
「โอ่ยยย! จับแมนเดรกได้แล้วววว!」
สภาวะตึงเครียดของพวกเราถูกเบรกเอาไว้ด้วยเสียงตะโกนงี่เง่า เมื่อได้สติและหันไปมองก็พบกับซาฮะในสภาพเปียกซกทั้งตัวกำลังชูแขนข้างขวาเรียกให้ฉันมอง และในมือที่ยกให้ดู มีเจ้ารากผักสดที่อยู่ในสภาพเปียกโชกห้อยต่องแต่งอยู่
สายตาของทุกคนจับจ้องไปทางเขา เจ้าสไลม์ก็ด้วย มันหยุดการเคลื่อนไหว หมวดส่ายไปส่ายมาเหมือนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะไปทางซาฮะหรือทางฉัน ฉันไม่มองข้ามอาการลังเลนั้น พุ่งตรงเข้ามาสไลม์
「จะบอกอะไรดีๆให้ฟังนะ เจ้าสไลม์! โลภมากจับปลาสองมือจะไม่ได้ปลาแม้แต่ตัว…เดียว!」(TL:ต้นฉบับเป็นกระต่าย)
ฉันย่นระยะเข้าไปในชั่วอึดใจ แทงดาบในตำนาน(ฮา)เข้าไปที่ตัวสไลม์ *ปุนิ้ว*รับรู้ถึงความรู้สึกเหมือนเยลลี่ผ่านตัวดาบที่แทงลึกเข้าไปในตัวมัน
สไลม์ที่สูญเสียเหยื่อไปหนึ่งหันกลับมาหาฉันที่เป็นอีกเป้าหมาย พยายามจะยืดหนวดออกมาแต่ก็สายไปแล้ว ฉัน โดยไม่รู้ตัว สาบานเลยว่าหลุดปากพูดประโยคคำพูดน่าอายของอัศวินสีเงินออกไปโดยไม่รู้ตัว ม่าย เคยชินกับเรื่องน่ากลัวไปซะแล้วสิ
「เจ้าจงแหลกสลายไปด้วยแสงแห่งการเริ่มต้นและจุดจบเสีย! Nova Flare!」
ปลายดาบที่แทงเข้าไปในตัวสไลม์ส่องแสง ตอบรับกับเสียงตะโกนของฉัน *ปุ๊บๆๆ*เจ้าสไลม์พองตัวใหญ่ขึ้น
「เรียบร้อยค่ะ」
ฉันประกาศอย่างเงียบๆ เกิดลำแสงพวยพุ่งจากข้างใน และ*โพละ*เจ้าสไลม์ระเบิดออกอย่างกับลูกโป่งแตกกระจายไปทั่ว ส่วนตัวฉันเพื่อไม่ให้ถูกแรงระเบิดจึงกระโดถอยหลังออกมา และในจังหวะต่อเนื่องกัน มากิลูก้าก็พุ่งเข้ามาสไลม์
「Diamond dust!」
ตอบรับกับเสียงร้องของมากิลูก้า เจ้าสไลม์ที่แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็ถูกพายุหิมะน้ำแข็งเข้าถล่ม ทุกคนต่างกลืนน้ำลายรอลุ้นผล พอเวทย์มนต์ของมากิลูก้าจบลง ที่ตรงนั้นก็เกิดก้อนน้ำแข็งจากสไลม์ตั้งตระหง่านสะท้อนกับแสงอาทิตย์
ฉันเข้าไปยืนยันอีกครั้ง ว่ามันไม่ขยับเขยื้อนอีกแล้ว ตอกส้นเท้าและหันหลังกลับ จังหวะเดียวกันนั้นเองสไลม์ที่กลายเป็นน้ำแข็งก็*แกร๊ก* พังทลายลง ผู้คนโดยรอบต่างส่งเสียง*โโโโอ้วววว*ออกมา ด้วยเสียงที่ดังกระหึ่มทำให้ฉันสะดุ้งจนต้อง*กึกๆ*หันไม่มองรอบๆ ‘มารวมตัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน’ เหล่านักเรียนจำนวนค่อนข้างมากำลังห้อมล้อมมุงดูพวกเราจากระยะห่างออกไป มีนักเรียนหญิงบางส่วนถึงกับยิ้มออกมาด้วยความหลงใหลเลยด้วย
(อะเระ? เสน่ห์ไม่ได้หลุดออกไปสินะ…)
ฉันสัมผัสเกราะตรวจสอบตัวเองว่าไม่ได้เปิดเผยร่างกายส่วนไหน ซึ่งก็พบว่ามีเพียงส่วนแขนเท่านั้น ไม่ได้มีส่วนอื่นเพิ่มเติม ไม่น่าจะหลงเสน่ห์จากเพียงแค่นั้นนี่นา
「โโโโอ้ สุดยอด! จัดการเจ้าสไลม์ยักษ์นั่นด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว!」
「ยอดเยี่ยมไปเลย! รูปลักษณ์แบบนั้นไม่ผิดแน่ ท่านอัศวินสีเงินล่ะ!」
「ท่านอัศวินสีเงินกลับมาแล้ววว」
(ไม่ไม่ไม่ มากิลูก้าก็อยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ? คนปิดฉากก็เธอไม่ใช่เหรอ? ทุกคนก็เห็นไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไม กลายเป็นฉันคนเดียวล่ะ?)
มีทั้งคำพูดสรรเสริญและเสียงโห่ร้องมาให้ได้ยิน ตัวฉันที่อยู่ใต้เกราะเริ่มมีเหงื่อไหล*พรากๆ* ทั้งที่มากิลูก้าเองก็อยู่ตรงนั้นด้วย แต่ดูเหมือนจะสู้ความโดดเด่นจากชุดเกราะเต็มตัวนี่ไม่ได้ ทุกคนจึงเทความสนใจมาทางฉัน
เสียงที่ส่งมาถึงฉันได้พัดพาความกังวลออกไป ฉันยืดอกอย่างสง่าผ่าเผยโบกมือให้กับทุกคนและจากไปอย่างสง่างาม…กับผีน่ะสิ ฉันเอามือปิดหน้าก้มตัวเผ่นแน่บออกจากตรงนี้
(ม่าาาย! อย่าตื่นเต้นกันสิ! ไม่ต้องปรบมือด้วย! ห้ามหลงเสน่ห์น้าาาา!)
ฉันเอามือสองข้างจับหมวกเกราะปิดบังใบหน้า เหล่านักเรียนเปิดทางให้ฉันที่วิ่งซ่อนหน้าตา แต่ก็มีเสียงตะโกนเชียร์ตามมา ซึ่งฉันได้แต่กรีดร้องอยู่ภายในใจขณะวิ่งหนี
เรื่องนั้นไว้ก่อน หลังจากนั้น ฉันก็จัดการนำแมนเดรกที่จับกลับมาได้สกัดดื่มอย่างปลอดภัย และสลายผลเสน่ห์ที่เพิ่มพูนลงได้สำเร็จ แต่ ฉันก็ไม่สามารถพูดได้ว่าดีใจที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี
