「「「「งานโรงเรียน?」」」」
พอได้ยินคำพูดขอฉัน ทั้งสี่ก็พูดเหมือนกันออกมาอย่างพร้อมเพรียง ฉันอธิบายเกี่ยวกับ「งานวันเยี่ยมชมโรงเรียน」ที่จำได้จากชาติก่อนให้ทุกคนฟัง แต่อันที่จริง ก็ไม่เคยเข้าร่วมเลย ทั้งหมดอยู่ในขอบเขตของความรู้และจินตนาการ ซึ่งก็พออธิบายแบบคร่าวๆได้อยู่
「เอ ～ โตะ คร่าวๆก็คืองานเทศกาลที่จัดขึ้นโดยนักเรียนเท่านั้น ประมาณนั้นสินะครับ?」
องค์ชายฟังการอธิบายแบบคร่าวๆแล้วก็ตีความออก ถามฉันว่าใช่หรือไม่
「ค่ะ เพราะนักเรียนทุกคนเข้าร่วมจึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีปัญหาเรื่องบุคลากรและเจ้าหน้าที่ไม่เพียงพอ เท่านี้ ปัญหาเรื่องขาดแคลนกำลังคนก็หมดไปค่ะ นอกจากนี้ เพราะนักเรียนทุกคนมีส่วนร่วม ทางครอบครัวหรือผู้ที่เกี่ยวข้องซึ่งเข้ามาชมงานก็จะเพิ่มขึ้นตาม จำนวนลูกค้าจึงน่าจะเกินกว่าปีที่แล้วได้ไม่ยากค่ะ」
รับฟังคำอธิบายของฉันแล้ว ทั้งสี่คนก็พยักหน้า*อื้มๆ*
「แต่ว่านะ แล้วการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ล่ะจะว่ายังไง?」
「แน่นอน การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ที่จะแสดงความสามารถของน้องใหม่ก็มีค่ะ แต่ว่า ให้นักเรียนระดับชั้นสูงๆของโซออสเป็นผู้จัดการไปค่ะ」
ฉันตอบคำถามถึงงานหลักของซาฮะได้อย่างราบลื่นไม่มีสะดุด
「เพราะทุกคนเองก็เคยผ่านประสบการณ์ตรงกันมาแล้วครั้งนึงจึงเข้าใจขั้นตอนอยู่แล้ว และถึงพวกเราจะไม่ว่างในช่วงเวลานั้น ก็ให้คนที่เหมาะสมมาแทนได้สินะคะ」
ซาฟีน่าแสดงอาการเห็นด้วยกับคำพูดของฉัน พร้อมทั้งอธิบายให้ทุกคนฟัง
「ที่เหลือ เรื่องความปลอดภัยในงาน ตรวจตราโดยรอบ งานใช้แรงอย่างเตรียมสถานที่ ก็แบ่งให้คนของโซลออสช่วยกันทำสินะคะ」
「ม่า เพราะมีอยู่หลายคนที่ตั้งเป้าจะเป็นอัศวินอยู่ ก็น่าจะอยากทำงานด้านรักษาความปลอดภัย ส่วนพวกผู้ชายที่ถนัดเรื่องการใช้พละกำลังให้มาช่วยเตรียมงานก็ดีนะ」
จากคำพูดที่ซาฟีน่าเริ่มต้น มากิลูก้าเข้ามาเสริม ซาฮะพูดต่อเติม การพูดคุยเป็นไปในทิศทางที่ดี ฉันเองก็ดีใจ
「เรื่องงบประมาณ ค่าใช้จ่ายต่างๆ เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ให้ผู้ที่เล็งตำแหน่งข้าราชการจากทางลาไลออสเป็นผู้ดูแล」
「นั่นสินะคะ ฝ่าบาท ส่วนเรื่องข้อมูลว่าตรงไหนเท่าไหร่คงต้องให้อาจารย์ผู้ดูแลในปีที่แล้วช่วยสอนให้กับนักเรียน」
องค์ชายเองก็เข้าร่วมการสนทนา มากิลูก้าจดบันทึกสิ่งต่างๆ นำมาเรียบเรียง เตรียมเริ่มดำเนินการ
「แล้ว นักเรียนที่เหลือซึ่งไม่ได้อยู่ฝ่ายจัดเตรียมงาน จะให้ทำยังไงหรือครับ?」
「ยังไม่แน่ใจค่ะ คิดว่าให้ทำอะไร อย่างเช่นจัดอีเวนท์นำเสนอผลงานเป็นยังไงคะ อาเรย์ออสเป็นการแสดงความสามารถและงานวิจัยทางด้านเวทย์มนต์ ลาไลออสเป็นการออกร้านและงานวิจัยทางด้านวิชาการ เสมือนเป็นการแสดงผลลัพธ์ที่ทุกคนได้ร่ำเรียนออกมาให้เห็นค่ะ」
「อย่างนี้นี่เอง… เอาเป็นว่า ให้เอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับทุกคนเพื่อตัดสินใจ แล้วก็ควรจะต้องกรอกแบบฟอร์มเพื่อให้ทางนี้ตัดสินใจอีกครั้งด้วยค่ะ」
ฉันตอบคำถามขององค์ชาย และมากิลูก้าก็เสริมขึ้นมาอีกนิด
(ทุกคน หัวไวกับแบบนี้ช่วยได้มากเลยค่ะ ฉันแค่พูดให้คำแนะนำนิดๆหน่อยๆ เรื่องราวก็เดินหน้าไปเรื่อยๆแล้ว)
「อืม ลงรายละเอียดไว้แล้วแบบนั้นแล้วค่อยกลับมาดูทีหลัง ตอนนี้ลองเอาแนวคิดคร่าวๆเสนอกับผู้อำนวยการโรงเรียนดู」
「เช่นนั้น ฉันจะไปเตรียมร่างโครงการเพื่อนำเสนอค่ะ」
ด้วยคำพูดขององค์ชาย มากิลูก้าลุกขึ้น จัดเรียงกระดาษจดบันทึก เก็บเก้าอี้ เพื่อดำเนินการขั้นต่อไป
(แปลกใจนิดหน่อย ที่ไม่มีใครแสดงความเห็นต่างออกมา รู้สึกแปลกยังไงชอบกล จะไปได้สวยไหมนะ)
ความรู้สึกกังวลก่อเกิดขึ้นในใจ แต่ฉันก็ตัดสินใจที่จะถอยออกมาและรอ ซาฟีน่าเองที่ตอนนี้ยังไม่มีหน้าที่อะไร ก็มองไปมารอบๆด้วยท่าทางกระสับกระส่ายเช่นเดียวกันกับฉัน
「ซาฟีน่า ไปดื่นชาทางโน้นกันเถอะ ดูเหมือนว่าหน้าที่ของพวกเราจะเป็นหลังจากนี้」
「ขะ ค่ะ ท่านแมรี่」
ขณะที่ฉันชวนซาฟีน่าไปที่โต๊ะอื่น ทุตเต้กำลังเตรียมชาถ้วยใหม่ให้
「เอโตะ ซาฟีน่า ตอนนี้ในโซลออสมีนักเรียนกี่คนน่ะ? แล้วก็มีซักกี่คนที่ดูน่าจะใช้การได้?」
ในจังหวะที่ซาฟีน่ากำลังจะเคลื่อนย้ายมาที่เดียวกัน ก็ถูกซาฮะที่เงยหน้าขึ้นมาเรียกถาม
「เอ เอ ～ โตะ…」
ซาฟีน่าหยุดการเคลื่อนที่เพราะถูกเรียก มาสลับไปมาระหว่างฉันกับซาฮะไม่รู้ว่าจะเอายังไงดี
「ไปช่วยซาฮะคุงเถอะ จะว่าไปแล้ว ให้ผู้ชายคนนั้นจัดการคงไม่รอด ไปเป็นผู้ช่วยเขาหน่อยเถอะนะ」
「ขะ ค่ะ」
ฉันถอนหายใจขณะมองไปทางซาฮะ แนะนำให้ซาฟีน่าไปช่วยเขา เธอมีท่าทางดีใจที่ได้เข้ามามีส่วนร่วมในการประชุม
(อะเระ? เดี๋ยวนะ นี่ฉันหลุดออกจากกลุ่มเหรอ?)
และ ฉันเพิ่งจะรู้สึกตัวในสิ่งที่ไม่อยากรู้ ว่าตัวเองกำลังนั่งโดดเดี่ยวอยู่คนเดียว ภายในใจรู้สึกถึงความอ้างว้าง
(ไม่ๆๆ จะทำตัวโดดเด่นไม่ได้นะ ถ้าทำอะไรแปลกๆออกมา ก็จะกลายเป็นจุดสนใจไม่ใช่เหรอ อดทน อดทนไว้ แมรี่)
รู้สึกปวดใจนิดหน่อยในขณะที่ต้องทน แสร้งทำเป็นสงบเพื่อซ่อนความหวั่นไหวของตัวเองและดื่มชา ทว่า ถ้วยชากลับสั่นหลังจากที่ห่างหายไปนาน แต่ก่อนที่มันจะแตกคามือ ทุตเต้ก็เข้ามาเก็บมันไปอย่างเงียบๆ
วันต่อมา
ขณะนี้อยู่ในระหว่างส่งเรื่องให้ผู้อำนวยการโรงเรียน โดยผู้ไปทำหน้าที่อธิบายคือองค์ชายกับมากิลูก้า ฝั่งรอมีฉัน ซาฟีน่า ซาฮะ ทว่า ทั้งสองคนพูดคุยกันถึงงานที่กำลังจะต้องทำ ต้องยอมรับความจริง ว่าตอนนี้ฉันเป็นคนเดียวที่หลุดออกจากกลุ่ม
(ม่าย ทนไม่ไหวแล้ว มันอะไรกัน เจ้าความรู้สึกนี่ ไม่ควรจะรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ทำงานอยู่คนเดียวสิ ได้นั่งสบายๆมันควรจะรู้สึกว่าโชคดีไม่ใช่เหรอ แต่ยังไง ก็อยากเข้าร่วม อยากเข้าไปอยู่ในกลุ่มได้ทำนั่นทำนี่ร่วมกับทุกคนอ้าาาา)
ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างอ้างว้างด้วยความรู้สึกอดรนทนไม่ไหว
(ไม่ได้นะ แมรี่! นั่นมันกับดักค่ะ หากเข้าร่วมตรงนี้จะย้อนกลับไม่ได้ ส่งตัวเองเข้าไปเป็นหัวเรือนี่มันไม่ใช่เรื่องเลยนะ)
ตัวฉันที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง เหลือบมองไปทางสองคนที่อยู่ด้านข้าง
(…ตะ แต่ว่า…)
พอเห็นเพื่อนๆกำลังมีสมาธิอยู่กับการทำอะไรบางอย่าง ความอยากที่จะเข้าไปร่วมมันก็รุนแรงขึ้นมา เพียงแต่ ดันพลาดช่วงเวลาเหมาะๆที่จะพูดว่า「ฉันทำด้ว ～ ย♪」ไปซะแล้ว ไม่มีทางเลือกนอกจากหาใครซักคน ฉันจะต้องตื่นตัวพร้อมลุกขึ้นยืน ในขณะที่กำลังบ่นพึมพำเหมือนหมีกินผึ้ง ข้างหลัง ทุตเต้พยายามพูดกล่อม「ตรงนี้ต้องอดทนค่ะ」ให้กดมันเอาไว้
ทางนี้ มีเพียงฉันที่กำลังเจ็บปวดจากความอ้างว้างอยู่คนเดียว องค์ชายกับมากิลูก้าที่กลับมาถึง ดูเหมือนแผนงานโรงเรียนจะได้รับการรับรองเป็นที่เรียบร้อย พูดคุยอย่างกระตือรือร้นกันสี่คน ทำให้ฉันรู้สึกร้อนรนมากยิ่งขึ้น
「เอาล่ะ มาเก็บรายละเอียดกันเถอะค่ะ」
มากิลูก้าที่นั่งอยู่คลี่กระดาษที่ถือมาด้วย แล้วมองมาทางนี้
「ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ ท่านแมรี่ เพื่อให้แผนการออกมาเป็นรูปเป็นร่างคงต้องขอรบกวนอีกครั้ง แแอ๋!」
พอมากิลูก้าร้องขอให้ฉันช่วยเหมือนเป็นเรื่องปกติ โดยไม่ต้องพูด ฉันกระโดดกอดเธอในทันที
「โม่ว～ ช่วยไม่ได้น้า～♪ จะให้ยืมมือก็ได้ค่ะ อื้อ ก็เพื่อนนี่เนอะ♪」
「ละละละ แล้วจะเข้ามากอดทำไมล่ะคะ!」
ฉันตอบสนองพร้อมกับยิ้มกว้าง *อะหวาๆ*มากิลูก้าตกใจหน้าแดง ส่วนทุตเต้มองมาทางฉันแล้วทำหน้า*ไม่ไหวๆ* ฉันที่รับรู้ถึงสายตานั้นตัดสินใจที่จะทำเป็นไม่เห็น
(ก็ ฉันอยากอยู่ในกลุ่มนี่นาาาา! ไม่อยากถูกทิ้งไว้คนเดียววว!)
ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงฝังตัวเองเข้าไปในอีเวนท์ใหญ่ที่จะเปลี่ยนแปลงหน้าประวัติศาสตร์
