ฉันในตอนนี้ มีซาฟีน่ากับทุตเต้เดินนำ กำลังเดิน*ต๊อกๆ*ภายในโรงเรียน ขณะมุ่งหน้าไปยังจุดจอดรถม้าด้วยขาที่หนักอึ้ง
(ฮ่าห์… ทำไมถึงได้ปากไวออกไปแบบนั้นนะ แบบนี้ ก็แกล้งแพ้ไม่ได้น่ะสิ)
ฉันนึกถึงเรื่องราวที่เพิ่งผ่านมาไม่กี่นาทีก่อน แล้วก็ถอนหายใจออกมา
「ถึงอย่างไรก็ตาม พอคิดอย่างใจเย็นแล้ว ก็สมกับที่เป็นท่านแมรี่เลยค่ะ」
ซาฟีน่าเดินเข้ามาประกบข้างมองด้วยสีหน้าประทับใจ พร้อมพูดอะไรบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ ฉันจึงหยุดเดิน แล้วหันกลับไปมองเธอ
「เอ๋? เรื่องอะไร?」
เพราะกำลังเบลอสารภาพตามตรงว่าไม่ได้ฟังเลย ฉันจึงเอียงศีรษะขอฟังอีกรอบ แล้ว ซาฟีน่าที่ส่งสายตา*ปิ๊งๆ*มองมาก็
「ก็เพราะ พอนึกถึงการจับคู่ สามารถจับคู่ลงตัวได้ในทันทีทันใดราวกับเป็นเรื่องธรรมดาเลยไม่ใช่หรือคะ เช่นถ้า ฉันกับคุณมากิลูก้า คุณซาฮะกับท่านแมรี่ พอจับคู่แบบนี้แทน ก็จะเกิดการปะทะกันของระหว่างคลาสมาสเตอร์ ซึ่งไม่ว่าผลแพ้ชนะจะอออกมายังไง ก็มีความเป็นไปได้ความสัมพันธ์ระหว่างโซลออสกับอาเรย์ออสจะเกิด*เอี๊ยดอ๊าด*ขึ้นมาจริงไหมคะ」
คำพูดของซาฟีน่าพูดออกมาด้วยความเชื่อมั่นและมั่นใจ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้คิดอะไรเลย
「เพื่อที่จะหลีกเลี่ยง คุณหนูก็เลยให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันสินะคะ สมกับที่เป็นคุณหนูเลยค่ะ ดิฉันนึกว่าต่อปากต่อคำเพราะต้องการท่านซาฟีน่าเสียสนิทเลยค่ะ」
ที่ทุตเต้พูดออกมานั้นถูกต้องครงเผงเลย แต่ว่า เพราะถูกมองมาทางนี้อย่างเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์และความรู้สึก ฉันจึงไม่สามารถพูดอะไรออกไป ทำได้เพียงแค่หลบสายตาเท่านั้น
「นอกจากนี้หากพวกเราชนะคลาสมาสเตอร์ ตำแหน่งในอนาคตของทั้งสองคนอาจจะมีปัญหา แต่ถึงพวกเราจะแพ้ก็ไม่ได้เสียหายอะไรสินะคะ ทุกคนเองก็คงเชื่อว่าเป็นเพราะทีมคลาสมาสเตอร์ร่วมมือกัน สมกับที่เป็นท่านแมรี่เลยค่ะ」
ซาฟีน่ายกยอฉันยิ่งขึ้น
「นั่นสินะคะ พอคลาสมาสเตอร์ของแต่ละคลาสจับคู่กันเองก็จะเป็นการขจัดความขัดแย้งระหว่างคลาสออกไป นอกจากนี้ฝ่ายตรงข้ามยังเป็นผู้ที่ถูกขนานนามว่านักดาบที่เร็วที่สุดในโรงเรียนอย่างท่านซาฟีน่า กับ ผู้ที่ถูกกล่าวขานว่าเป็นองค์หญิงสีขาวและท่านอัศวินเงินอย่างคุณหนูด้วยค่ะ คงจะเชื่ออย่างสนิทใจแน่นอน สมกับที่เป็นคุณหนูเลยค่ะ」
ทุตเต้เองก็ยกยอฉันเพิ่มขึ้นไป
「และการต่อปากต่อคำนั่น ยอมทำแบบนั้นสู้อย่างสุดกำลังเพื่อให้ทั้งสองคนยอมรับทีมของพวกเรากับทีมคลาสมาสเตอร์สินะคะ ในช่วงเวลาสั้นๆสามารถคิดและชี้นำไปยังจุดนั้นได้เนี่ย ยอดเยี่ยมจริงๆเลยค่ะ ท่านแมรี่! ฉัน จะที่ไหนก็ขอติดตามตลอดไปค่าาา!」
เรื่องพวกนั้น เพราะฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยซักนิด คำชมจากทั้งคู่จึงทำให้รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ และ เพื่อหลีกเลี่ยงจากรอยยิ้มและสายตาอันเร่าร้อนของทั้งคู่ ฉันจึงก้มหน้ามองพื้นแล้วกระซิบพูดเบาๆ
「หยุด… ถ้าเข้าใจแล้ว ทั้งสองคนช่วยเก็บเป็นความลับด้วยนะ」
(อ้าาา ทำลงไปแล้วววว! แต่ จะพูดออกไปว่าไม่ได้คิดอะไรเลยก็ไม่ได้นี่นา! ฉันเองก็อยากดูดีเหมือนกัน ขอโทษนะ!)
ความรู้สึกผิดมันย้อนกลับมาทิ่มแทงหัวใจ เกลียดตัวเองอย่างแรงที่ไปตามน้ำกับการคาดเดาของทั้งคู่
「แต่ในครั้งนี้มีสิ่งสำคัญยิ่งกว่าเรื่องแพ้ชนะ จุดประสงค์หลักคือการทำให้ทุกคนรู้สึกว่าการต่อสู้ร่วมกันระหว่างดาบกับเวทมนตร์นั้นน่าสนใจเพียงใด ฉัน จะทำให้ดีที่สุดเพื่อท่านแมรี่ค่ะ!」
「นะ นั่นสินะ เรื่องนั้นเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาคุยกัน」
พอรับรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำไปโดยไม่คิดอะไร กลับถูกเอาไปเชิดชูซะสูงลิบลิ่ว การเดินแต่ละก้าวของฉันก็พลันหนักอึ้ง
▼ ▽ ▼ ▽▼
วันต่อมา
แต่ละฝ่ายเริ่มที่จะมาเตรียมกิจกรรมงานโรงเรียน ฝ่ายบริหารงานจากแต่ละคลาสจึงส่งผู้รับผิดชอบมารวมกัน โดยมีองค์ชายชายเป็นศูนย์กลางเริ่มการสนทนา
「เฮะ? เมื่อครู่ว่าอะไรนะคะ ท่านเรย์ฟอร์ซ」
「อา ขอโทษที่ต้องรบกวนเป็นอย่างยิ่งเลยครับ คืออยากให้คุณหนูแมรี่รับผิดชอบเรื่องการดูแลรักษาความปลอดภัยในงานโรงเรียน ซึ่งนี่เป็นความคาดหวังจากเจ้าหน้าที่ส่วนมากครับ」
「เอ เรื่องนั้นคุณซาฮะ…」
「คิดว่าผมจะทำเรื่องแบบนั้นได้เหรอ?」
เขาพูดแทรกขึ้นมาระหว่างบทสนทนาของฉันองค์ชาย แถม ยังทำหน้าตาซื่อบื้อพูดอออกมาจากใจว่าทำไม่ได้อีกด้วย จน ฉันต้องเอานิ้วก่ายหน้าผาก ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
「นายตั้งเป้าว่าจะเป็นหัวหน้าหน่วยอัศวินในอนาคตใช่ไหม พยายามทำให้ดีตั้งแต่ตอนนี้เลยค่ะ」
「เรื่องนั้นก็เรื่องนั้น เรื่องนี้ก็เรื่องนี้ แล้วผมเองก็ใจกว้างพอนะ หากมีคนที่เหมาะสมกว่า ผมก็พร้อมจะยกตำแหน่งให้โดยไม่โต้แย้ง」
「โยนงานกันเห็นๆเลยไม่ใช่รึไงยะ! ไม่ได้ใจกว้างหรือว่าเหมาะสมอะไรทั้งนั้นล่ะ เนี่ย」
องค์ชายยิ้มขมๆขณะมองดูการโต้เถียงระหว่างฉันกับซาฮะ แล้วก็เสริมขึ้นว่า
「ม่าม่า ท่านแมรี่เป็นที่รู้จักทั้งโซลออสและอาเรย์ออสมากกว่าซาฮะ เพื่อการเฝ้าระวังและรักษาความปลอดภัยจึงให้นักเรียนทั้งสองฝั่งส่งคนมา คุณจึงมีความเหมาะสมกว่า และในครั้งนี้ไม่ว่าจะเรื่องไหนๆต่างก็เป็นครั้งแรก จึงต้องการหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็นให้มากที่สุดครับ」
(รักษาความปลอดภัย… เป็นตำแหน่งที่ทำให้เด่นรึเปล่านะ ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็เป็นฉากหลังโดยสมบูรณ์ แต่ถ้ามีเหตุการณ์ไม่ปกติก็จะเป็นจุดเด่นขึ้นมา อื～ ม ยุ่งยากจัง)
จะว่าไป สิ่งที่องค์ชายพูดก็มีเหตุผล นอกจากนี้ จนถึงปัจจุบันก็ไม่เคยได้ยินเรื่องความขัดแย้งหรือปัญหาใหญ่ๆในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้มาก่อนเลย ครั้งนี้เองก็คงเป็นแค่วอลเปเปอร์เช่นเคย ฉันจึง ตัดสินใจเดิมพันกับมัน
「เข้าใจแล้ว จะขอรับไว้ค่ะ」
ได้รับคำตอบจากฉัน องค์ชายก็*เฮ้อ*แสดงสีหน้าโล่งอก และแล้ว เหตุการณ์ก็ค่อยๆเดินหน้าไป
และแล้ว การคัดเลือกเจ้าหน้าที่ก็เสร็จสิ้น ฉันมาที่ห้องฝึกซ้อมส่วนตัวที่เคยได้รับอนุญาติให้ใช้ตอนปีหนึ่ง
「ไม่นึกว่า จะต้องกลับมาใช้ที่นี่อีกครั้ง」
ฉันมองห้องที่ถูกล้อมรอบด้วยกำแพงหิน ตอนนี้มีแค่ฉัน ซาฟีน่า และทุตเต้ ซาฮะกับมากิลูก้าดูเหมือนจะไปซักซ้อมกันที่อื่น
ทางฝ่ายอาจารย์ก็ให้ความสนใจแนวคิดการแท็คทีมขององค์ชายมาก เพื่อเป็นอีเวนท์เซอไพร์สสำหรับนักเรียนทุกคน จึงขอให้เก็บเป็นความลับจนกว่าจะถึงตอนนั้น โดยบอกกับทุกคนไปประมาณว่าพวกเรามีอีเวนท์บางอย่างที่ต้องทำ
(ว่าแต่ว่า ทำไมถึงต้องให้พวกเราเก็บเป็นความลับซึ่งกันและกันด้วยนะ? แบบนี้ ก็คิดว่าจะแพ้ยังไงไม่ได้สิ)
「ท่านแมรี่ ฉันควรทำยังไงคะ? เพราะไม่เคยต่อสู้ร่วมกับนักเวทย์มาก่อน จึงไม่รู้ว่าต้องทำยังไงน่ะค่ะ」
「นั่นสินะ ก่อนที่จะเผชิญหน้ากับศัตรู ก็ควรวิเคราะห์พลังรบของพวกเรากันก่อน」
ได้ยินซาฟีน่าที่กำลังกังวลถามเช่นนั้น ฉันจึงสับสวิตซ์ความคิดยิ้มแล้วตอบกลับไป
(ตรงนั้น คงต้องขึ้นกับการแข่งขันล่ะนะ อย่างตอนการแข่งขันของฉัน เพราะวางแผนไม่ดีจึงล้มเหลว)
「เริ่มจาก บัตโตจุตสึของซาฟีน่าโดยปกติแล้วเป็นสไตล์ตั้งรับสินะ」
「ค่ะ จะไม่ให้มีอะไรผ่านไปถึงท่านแมรี่ค่ะ!」
「พอเป็นอย่างนั้น คิดตามปกติ ให้ซาฟีน่าที่เป็นนักดาบทำหน้าที่ป้องกัน ในขณะที่ฉันปล่อยเวทย์ออกมา โดยพื้นฐานเป็นแบบนั้น」
「นั่นสิ…นะ สำหรับตอนนี้ ลองยืนตำแหน่งดูเถอะค่ะ」
พูดเช่นนั้นแล้ว ซาฟีน่าก็มายืนตรงหน้าฉัน ทำท่าเตรียมชักดาบ ส่วนฉัน ก็ชักดาบในตำนาน(ฮา)ออกมา โพสท่าเตรียมยิงเวทย์มนต์
「「……」」
เราสองคงมองไปยังผนังที่ไม่มีอะไร กลายเป็นภาพที่ดูงี่เง่าแปลกๆ
「ค่อนข้างคลุมเครือนะคะ หากไม่มีคู่ซ้อม…」
ซาฟีน่าส่งยิ้มขมๆขณะหันหลังกลับมา
「คู่ซ้อมเหรอ… นิดนึงนะทุตเต้ ช่วยมายืนเผชิญหน้าเป็นตัวแทนคู่ซ้อมให้หน่อยได้ไหม」
「รับทราบค่ะ」
จากคำแนะนำของซาฟีน่า ฉันจึงลองให้ทุตเต้เป็นฝ่ายตรงข้าม หลังจากที่สั่งเธอก็เดิน*ต๊อกๆ*ออกห่างจาก ในขณะที่พวกเราลองปรับตำแหน่ง
「อุ๊ป!」
ทุตเต้ที่มองดูหลุดทำกิริยาหยาบคายออกมา
「ตรงนั้น ช่วยจริงจังด้วยค่ะ! เดี๋ยวร่ายเวทย์โจมตีใส่เลย」
「ตะ แต่ว่า… พอเผชิญหน้ากันแล้ว ก็รู้สึกอยากหัวเราะขึ้นมา…」
ทุตเต้ที่พยายามกลั้นหัวเราะยืนไหล่สั่นเล็กๆ แล้ว หลังจากที่กลั้นได้ ก็เริ่มขยับหาตำแหน่ง*ก๊อกๆ*เปลี่ยนจุดยืน ในจังหวะเดียวกัน ซาฟีน่าก็ขยับตัวหันไปเผชิญหน้ากับเธอ ฉันที่อยู่ข้างหลังซาฟีน่าก็รีบขยับตัว*ชืบๆ*ตามแนวขวาง เห็นแบบนั้น ทุตเต้ก็เปลี่ยนตำแหน่งอีกครั้ง ซาฟีน่าขยับหมุนตัว แล้วฉันก็รีบขยับตาม
กะยึก กะยัก กะยึก กะยัก กะยึก กะยัก …
「อย่ามายึกๆยักๆน้าาาาา」
ในที่สุดก็ทนกับสภาพงี่เง่าแบบนี้ไม่ไหว จนฉันต้องกรีดร้องออกมา ทั้งสองคนถึงกับสะดุ้งเฮือก
「ฮ่าห์ ฮ่าห์… ไม่ไหวค่ะ อย่างแรกเลย คงต้องหาใครมาเล่นบทฝ่ายตรงข้ามให้ได้ก่อน มิเช่นนั้นคงเดินหน้าต่อไม่ได้ค่ะ」
ด้วยปัญหาปัจจุบันที่พวกเราค้นพบ ทำให้ตัดสินใจมองหาคู่ซ้อมเป็นการด่วน
![การตอบโต้ของผู้แข็งแกร่ง [Strongest Counterattack]](https://novel00.net/wp-content/uploads/2021/11/22737-193x278-1.jpg "การตอบโต้ของผู้แข็งแกร่ง [Strongest Counterattack]")
