Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร – ตอนที่ 909 -910

จักรพรรดิเทพมังกร – บทที่ 909 : ยังคงตายต่อเนื่อง!
“ว้าว..วันนี้เจ้านายดุเดือดจริงๆ!”
ร่างสูงใหญ่ของเจสเตอร์หยุดนิ่งพร้อมกับจ้องมองฉากต่อสู้ตรงหน้าด้วยความตกตะลึงและถึงกับร้องอุทานออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ..
นับตั้งแต่นาทีที่หลิงหยุนเรียกกระบี่โลหิตแดนใต้ออกมาจนกระทั่งสังหารเหล่านินจาทั้งสิบคนตายนั้น กินเวลาไปเพียงแค่สิบวินาที เจสเตอร์ยังไม่ทันจะได้เลือกคู่ต่อสู้ของตัวเองด้วยซ้ำไป ศัตรูทั้งหมดก็ถูกหลิงหยุนสังหารตายไม่เหลือแม้แต่คนเดียว!
ภายใต้การต่อสู้ที่รุนแรงดุเดือดของหลิงหยุนนั้นเจสเตอร์ไม่กล้าแม้แต่จะวิ่งเข้าไปช่วย เพราะรู้ดีถึงความน่าสะพรึงกลัวของกระบี่โลหิตแดนใต้ จึงเกรงว่าตนเองจะอาจจะได้รับอันตรายไปด้วย..
ครืน..ตูม!
สิ้นเสียงร้องอุทานของเจสเตอร์ต้นไม้ใหญ่ที่ถูกคมกระบี่สีดำของหลิงหยุนฟาดฟันเข้าใส่ ต่างก็ร่วงหล่นไปกองกับพื้นทันที!
ด้านหน้าหลิงหยุนในระยะยี่สิบเมตรนั้นไม่มีต้นไม้เหลืออยู่เลยแม้แต่ต้นเดียว ในเวลานี้ต้นไม้ทุกต้นในบริเวณนั้นเหลือเพียงแค่ตอ เพราะถูกกระบี่ของหลิงหยุนฟันขาดเป็นสองท่อนจนล้มระเนระนาดผสมกับร่างที่ขาดครึ่ง และเลือดที่ไหลกลบเต็มพื้นของเหล่านินจา
สภาพที่เห็นในเวลานี้..จึงเรียกได้ว่าเป็นภาพแห่งการทำลายล้างอย่างแท้จริง!
และนี่คือพลังความแข็งแกร่งของหลิงหยุน!
หลิงหยุนเปลี่ยนมาถือกระบี่โลหิตแดนใต้ไว้ในมือขวาปลายกระบี่ชี้ลงพื้น ร่างสูงใหญ่นั้นยืนอย่างทระนง ดวงตาคมกริบ และมีกลิ่นอายสังหารที่รุนแรง!
“เจสเตอร์..เจ้าไม่ต้องเข้ามาช่วยข้า! เจ้าดูแลตัวเองให้ดีก็พอ แล้วก็คอยสังหารตัวเล็กตัวน้อยที่หลุดรอดไปได้ก็พอ!”
การที่หลิงหยุนนำเจสเตอร์ซึ่งเป็นแวมไพร์ขั้นไวส์เคานต์มาด้วยนั้นเหตุผลหลักก็เพราะมันบินได้นั่นเอง! หลิงหยุนจึงไม่ต้องการให้เจสเตอร์เข้ามาอยู่ในรัศมีการต่อสู้ของเขา เพราะเกรงว่ามันจะได้รับอันตรายไปด้วย
หากเจสเตอร์พุ่งเข้ามาระหว่างที่หลิงหยุนกำลังจะเข่นฆ่าศัตรูคนที่จะตายก็คงจะเป็นเจสเตอร์ หรือไม่ก็เป็นตัวเขาเองที่จะได้รับอันตราย
ความสามารถในการสังหารนินจาถึงสิบคนได้ภายในพริบตาเช่นนี้ทำให้หลิงหยุนรู้สึกพอใจในความแข็งแกร่งของตนเองอย่างมาก แม้หลิงหยุนจะอยู่ระดับสูงสุดขั้นปรับกร่างกาย-9 แต่เพราะผ่านสนามต่อสู้ในปักกิ่งมาหลายครั้ง จึงได้ดูดลมปราณของยอดฝีมืออย่างเฉินไห่คุน ยามาดะ มิตซุย เฉินเจี้ยนจื่อ และคนอื่นๆ ทำให้ลมปราณในร่างกายตนเองแข็งแกร่งกว่าที่ควรจะเป็นหลายเท่านัก..
และแน่นอนว่าในตอนนี้หากเป็นยอดฝีมือที่ต่ำกวาขั้นเซียงเทียน-8 ก็ยากนักที่จะรับมือหลิงหยุนได้!
“เจ้าคนชั่ว!”
เสียงร้องตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวดังขึ้นและตามมาด้วยเสียง พรึบ.. พรึบ.. หลายครั้ง แล้วร่างของยอดฝีมือในชุดนินจาลึกลับสีดำก็ปรากฏตรงหน้าหลิงหยุนพร้อมกันเจ็ดร่าง
ตรงหน้าหลิงหยุนคือนินจาเจ็ดคนและสองในเจ็ดนั้นสามารถเคลื่อนไหวได้รวดเร็วอย่างน่าอัศจรรย์!
ทั้งสองคนนี้ก็คือนินจาอาวุโสขั้นจูนินที่มีชื่อว่าโตโยโทมิและยากิอุนั่นเอง!
เมื่อเห็นร่างของเหล่านินจาที่ถูกสังหารอย่างสยดสยองกลาดเกลื่อนอยู่เต็มพื้นและเลือดเจิ่งนองไปทั่วเช่นนั้น โตโยโทมิก็ไม่สามารถเก็บซ่อนความโกรธแค้นไว้ได้อีก และได้แต่นึกเสียใจที่มาช้าไปเพียงแค่ก้าวเดียว!
หลิงหยุนยิ้มบางก่อนจะตอบไปว่า“ข้ารอพวกเจ้าอยู่นานแล้ว!”
โตโยโทมิจ้องมองหลิงหยุนซึ่งยืนอยู่ท่ามกลางซากต้นไม้ที่ล้มระเนระนาดดวงตาของเขาหรี่เล็กลง และม่านตาสีดำหดเข้าหากัน ก่อนจะเหลือบมองไปทางยากิอุซึ่งเวลานี้แววตามีทั้งความเคียดแค้น และหวาดกลัวปะปนกัน!
แม้ว่ายามาโมตะกับชินิจิจะเป็นนินจาขั้นจูนินที่แข็งแกร่งน้อยกว่าโตโยโทมิและยากิอุ แต่ความแข็งแกร่งของทั้งคู่นั้นก็เทียบเท่าขั้นเซียงเทียน-7 แต่กลับถูกหลิงหยุนสังหารได้อย่างง่ายดาย จึงไม่มีเหตุผลที่นินจาทั้งสองคนจะไม่รู้สึกหวาดกลัว..
หลิงหยุนแทบไม่เห็นนินจาทั้งเจ็ดอยู่ในสายตาเขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยท่าทีที่ไม่รีบร้อน พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ..
“ที่นี่คือหลุมฝังศพที่ข้าเลือกไว้ให้กับพวกเจ้าพวกเจ้าเห็นแล้วพอใจหรือไม่ ทัศนียภาพรอบๆ ไม่เลวทีเดียวเลย?”
ทั้งโตโยโทมิและยากิอุ ต่างก็คำรามอยู่ในลำคอด้วยความโกรธ ทั้งคู่จ้องหลิงหยุนด้วยดวงตาถมึงทึง!
แต่หลิงหยุนกลับเพียงแค่ยิ้มอย่างสบายๆแล้วจึงยกมือขึ้นขี้ไปที่ยอดเขาเทียนเหมาเฟิงซึ่งอยู่ไกลออกไป พร้อมกับพูดต่อว่า..
“สวะอย่างพวกเจ้าไม่คู่ควรที่ตายบนยอดเขาเทียนเหมาเฟิง!”
“เอาล่ะ..ได้เวลาแสดงวิชานินจุตสึของพวกเจ้าแล้ว ลงมือได้เลย!”
โตโยโทมิดึงดาบซามูไรยาวและมีประกายคมกริบออกมาถือไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง จากนั้นจึงซอยเท้าอย่างรวดเร็วก่อนจะพุ่งตรงเข้าใส่หลิงหยุนทันที!
ในเวลาเดียวกันนั้น..ยากิอุก็ได้ใช้วิชานินจุตสึหายตัวไปในทันที!
“เจสเตอร์..ระวังตัวด้วย!”
หลิงหยุนเห็นร่างของยากิอุที่ค่อยๆลางเลือนไป จึงรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังใช้วิชานินจุตสึพลางตัว หลิงหยุนนั้นไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่ลืมที่จะร้องตะโกนสั่งเจสเตอร์ให้ระมัดระวังตัว!
“ขอรับเจ้านาย!พวกมันหายไปแล้ว!”
เจสเตอร์เบิกตากว้างเตรียมพร้อมที่จะดูการแสดงอันดุเดือดของหลิงหยุนอีกครั้งแต่แล้วจู่ๆ ก็พบว่าศัตรูที่อยู่ตรงหน้านั้นหายตัวไปแล้ว และมันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ศัตรูอยู่ที่ใดกันแน่! จึงรีบกระโดดหนีออกจากตำแหน่งที่ยืนอยู่เมื่อครู่ทันที!
ชัวะ..ชัวะ..
ทันทีที่เจสเตอร์กระโดดหนีออกไปนั้นดาบสองเล่มก็ปรากฏขึ้นตรงที่เจสเตอร์ยืนทันที และหากเมื่อครู่เจสเตอร์ยังคงยืนอยู่ที่เดิม มันก็คงต้องถูกแทงทะลุร่างไปแล้วอย่างแน่นอน..
“เจสเตอร์..เจ้ารีบกลายร่างเร็วเข้า แล้วบินหนีขึ้นไปบนฟ้าหลบอาวุธของพวกมัน อย่าอยู่ด้านล่าง..”
หลิงหยุนร้องสั่งเจสเตอร์อีกครั้งในขณะที่กระบี่ในมือของเขาก็กวัดแกว่งไปมา และในที่สุดกระบี่สีดำก็ฟันเข้ากับดาบซามูไรในมือของโตโยโทมิ!
เคร้ง!
ท่ามกลางความมืด..ดาบซามูไรของโตโยโทมิเป็นประกาย เวลานี้มือของเขาสั่นอย่างรุนแรง และเริ่มรู้สึกเจ็บปวดจากการที่ยกขึ้นรับกระบี่สีดำของหลิงหยุน ความรุนแรงนั้นทำให้ร่างของโตโยโทมิถึงกับถอยร่นไปด้านหลังราวเจ็ดแปดก้าว
“ดาบน้ำดีนี่!”
หลิงหยุนเอ่ยชมพร้อมกับยกมืออีกข้างขึ้นหนีบมีดบินเล่มหนึ่งที่ซัดเข้ามาอย่างรวดเร็วได้!
หลังจากที่หนีบอาวุธลับของอีกฝ่ายไว้ได้หลิงหยุนก็สะบัดข้อมืออย่างคล่องแคล่ว ซัดมีดบินเล่มนั้นกลับคืนไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับพูดหยอกล้อกับเหล่านินจา..
“ของเจ้า..ข้าคืนให้!”
ในยามค่ำคืนที่มืดมิดเช่นนี้หนึ่งในนินจาจึงฉวยโอกาสที่หลิงหยุนกำลังปะทะกับโตโยโทมิซัดมีดบินเข้าใส่ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าระยะทางที่กระชั้นชิดเพียงแค่นี้ หลิงหยุนจะสามารถใช้นิ้วหนีบอาวุธลับได้อย่างรวดเร็ว!
มีดบินที่หลิงหยุนซัดกลับคืนนั้นรวดเร็วจนนินจาผู้นั้นไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดหลบ และเมื่อรู้ตัวอีกทีมีดบินก็ปักอยู่ที่หน้าอกของตนเองแล้ว และขาดใจตายในทันที!
“ฝีมือไม่ต่างจากเด็กสิบขวบ!แต่กล้าคิดมาลองดีกับข้างั้นรึ”
ระหว่างที่หลิงหยุนพูดไปหัวเราะไปนั้นเขาก็ได้ใช้มังกรพรางร่างหลบดาบซามูไรของโตโยโทมิที่ฟันเข้ามาเป็นครั้งที่สอง และไปยืนประชิดกับร่างของนินจาปลายแถวผู้หนึ่ง..
“ข้ามาส่งศพเจ้า!”
พูดจบ..หลิงหยุนก็ฟันกระบี่ลงไปกลางร่างของนินจาขั้นเกะนินจนขาดออกเป็นสองท่อน!
“ห๊ะ!เป็นไปไม่ได้! เกิดอะไรขึ้นกับวิชานินจุตสึ?!”
โตโยโทมิร้องอุทานออกมาอย่างตกใจที่หลิงหยุนมองเห็นตนเองและสามารถรับดาบซามูไรของเขาได้ถึงสองครั้ง..
ความตายเวลานี้นับว่าเป็นเรื่องรองไปแล้วแต่ที่โตโยโทมิและยากิอุตกใจอย่างมากนั้นก็คือ.. หลิงหยุนมองเห็นพวกเขาทั้งสองคน!
ในป่าหนาทึบเช่นนี้ทุกที่ล้วนเป็นที่พลางตัวของเหล่านินจาได้เป็นอย่างดี แต่เพียงแค่พริบตาเดียว หลิงหยุนกลับสังหารนินจาขั้นเกะนินไปแล้วถึงสองคน..
“ในเมื่อวิชานินจุตสึใช้ไม่ได้ผล..พวกเราก็บุกเข้าไปพร้อมๆกันเลยก็แล้วกัน!”
“ดูเหมือนมันจะมองเห็นการหายตัวของนินจุตสึพวกเราบุกเข้าไปพร้อมกัน!”
ยากิอุรู้สึกกดดันอย่างมากเขาใช้วิชาคาถาสลับร่าง (Kawarimi No Jitsu) ทำการสลับร่างของตนเองกับต้นไม้ในป่าเข้าไปจู่โจมหลิงหยุนอยู่หลายครั้ง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าหลิงหยุนจะสามารถจับได้ทุกครั้งไป และสังหารนินจาไปได้อีกถึงสองคน..
เวลานี้จึงเหลือเพียงโตโยโทมิยากิอุ และทาเคดะเพียงสามคนเท่านั้น นินจาทั้งสามอยู่ในท่ายืนถือดาบซามูไรชูขึ้นเหนือศรีษะ และสายตาจับจ้องอยู่ที่หลิงหยุนแน่นิ่ง..
นินจาทั้งหมดสิบเจ็ดคนเวลานี้เหลืออยู่เพียงแค่สามคน และดูเหมือนว่าจะไม่มีหนีรอดไปได้แน่ หลิงหยุนจึงไม่ร้อนใจอะไร และเอ่ยปากถามขึ้นว่า
“พวกเจ้าฟังภาษาจีนเข้าใจหรือไม่ถ้าเข้าใจก็บอกข้ามา.. ครั้งนี้คนของตระกูลเฉินมากันกี่คน? และมีคนจากตระกูลโทคุงาวะมาด้วยหรือไม่?”
“อ่อ..แล้วแวมไพร์ล่ะ พวกมันมากันด้วยหรือไม่”
“หึ..เมื่อไหร่ที่คุณโทคุงาวะมาถึงที่นี่ เจ้าต้องตายอย่างแน่นอน!”
โตโยโทมิถือดาบซามูไรไว้ในมือพร้อมกับร้องตะโกนบอกหลิงหยุนด้วยความเคียดแค้น
“นี่เจ้ากำลังข่มขู่ข้างั้นรึคงคิดว่าข้าจะต้องหวาดกลัวมากสินะ?” หลิงหยุนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
จากนั้นจึงถามต่อด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา..“ถ้าเก่งถึงเพียงนั้น.. เหตุใดยังต้องส่งนินจามามากมายเล่า”
หลิงหยุนต้องการประเมินดูว่านินจาเหล่านี้รู้หรือไม่ว่าเขาคือผู้ที่สังหารชาวญี่ปุ่นในป่าเสินหนงเจี๋ย และเป็นผู้ถล่มเรือลาดตระเวน และสังหารนินจาบนเกาะเตียวหยู
โตโยโทมิจ้องมองหลิงหยุนด้วยแววตาความเคียดแค้นและตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
“หลิงหยุน..เจ้าสังหารนินจาที่อยู่ในบ้านตระกูลเฉินตั้งมากมาย เหตุผลแค่นี้ยังไม่เพียงพองั้นรึ”
“และจากข้อมูลที่โทคุงาวะส่งกลับมาจากป่าเสินหนงเจี๋ยกับคลิปวีดีโอที่ได้จากเรือลาดตระเวนของทหารญี่ปุ่น พวกเราจึงมั่นใจว่าทั้งหมดนี้คือฝีมือของเจ้าเพียงคนเดีว!”
“และนี่คือความแค้นที่พวกเราชาวญี่ปุ่นจะต้องทวงคืนจากเจ้า!”
คิดไม่ถึงว่า..โทคุงาวะ ทาเคซุกะจะไม่ได้โกหกเขาจริงๆ ก่อนที่มันจะตายนั้น ได้บอกกับหลิงหยุนว่ามันส่งข่าวทั้งหมดกลับไปที่ญี่ปุ่นแล้ว!
เมื่อครั้งที่หลิงหยุนสังหารนินจาญี่ปุ่นตายเกลื่อนเกาะเตียวหยูและเต็มเรือราดตระเวนนั้น เขาได้สวมผ้าสีดำปิดบังใบหน้าไว้ แต่คิดไม่ถึงว่าบนเรือราดตระเวนนั้นจะมีอุปกรณ์จับภาพเคลื่อนไหว และบันทึกไว้ด้วย..
“ถูกต้อง..ชาวญี่ปุ่นในป่าเสินหนงเจี๋ยที่ถูกฆ่าตายล้วนเป็นฝีมือของเข้าเอง เหตุการณ์ที่เกาะเตียวหยูก็เช่นกัน รวมทั้งนินจาที่ถูกสังหารตายในปักกิ่ง ก็เป็นฝีมือของข้าอีกเช่นกัน และตอนนี้ก็ถึงคราวของเจ้าแล้ว!”
หลิงหยุนยอมรับอย่างง่ายดายและพูดต่อด้วยน้ำเสียงดุดัน “เตรียมตัวลงนรกได้แล้ว!”
จากนั้นร่างของหลิงหยุนก็กระโดดลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าในมือถือกระบี่โลหิตแดนใต้พุ่งเข้าหมายเอาชีวิตนินจาทั้งสามคนทันที
ทั้งโตโยโทมิยากิอุ และทาเคดะต่างก็รู้ดีว่าไม่สามารถหนีเงื้อมือของหลิงหยุนพ้นแน่ จึงได้แต่กัดฟันยกดาบซามูไรในมือขึ้นรับกระบี่โลหิตแดนใต้ของหลิงหยุนพร้อมๆกัน
“ข้าก็อยากรู้ว่าพวกเจ้าจะสามารถต้านทานข้าได้หรือไม่”
จักรพรรดิเทพมังกร – บทที่ 910 : ตายคาที่!
และไม่จำเป็นต้องรอคอยคำตอบ..หลิงหยุนเดินวิชาดาราคุ้มกายควบคู่ไปกับพลังลับหยิน-หยางขั้นสุด..
“โอ้..ท่านซานตาน! กระบี่ของท่านน่าสะพรึงกลัวมากจริงๆ!”
เจสเตอร์ที่กำลังโบยบินอยู่เหนือป่าทึบขึ้นไปราวหนึ่งร้อยเมตรนั้นถึงกับร้องอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นรอบกายหลิงหยุนมีแสงสีทองจางๆ เรืองรองอยู่รอบตัว..
“พระเจ้า..นั่นมันแสงอะไรกัน”
เคร้ง..เคร้ง.. เคร้ง..
เสียงดาบซามูไรยาวทั้งสามเล่มกระทบกับกระบี่โลหิตแดนใต้ของหลิงหยุน..
แกร็ก..แกร๊ก.. แกร๊ก..
ตามมาด้วยเสียงหินที่แตกออกจากกัน..และเวลานี้ก้อนหินที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของนินจาขั้นจูนินทั้งสามคนก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ร่างของนินจาทั้งสามค่อยๆ จมลงไปในหินจนถึงหัวเข่า
โตโยโทมิยากิอุ และทาเคดะ ต่างก็รับรู้ได้ว่าร่างกายของพวกเขานั้น ราวกับมีแรงพลังมหาศาลที่หนักเหมือนเขาเทียนซัน กำลังกดทับลงมาบนดาบซามูไร และเวลานี้มือของพวกเขาสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง!
แล้วทั้งสามคนก็กระอักเลือดออกมาเกือบจะพร้อมกันใบหน้าซีดขาวของพวกเขาเปื้อนไปด้วยเลือด และแววตานั้นเต็มไปด้วยความหวาดผวาอย่างที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้!
แต่หลิงหยุนก็ยังไม่หยุดเพียงแค่นั้นเขาเพิ่มแรงกดลงไปอีก..
“วิชาคาถาแยกธรณี!”
โตโยโทมิเห็นท่าไม่ดีจึงรีบใช้วิชาคาถาแยกธรณีแทรกร่างเข้าไปในพื้นดิน และหายไปทันที..
ส่วนยากิอุก็ทิ้งตัวลงนอนราบกับพื้นและใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีพุ่งตัวออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว..
ฝีมือของทาเคดะนั้นนับว่าด้อยกว่าทั้งสองคนจึงไม่สามารถหลบหนีกระบี่ขอหลิงหยุนได้ และถูกฟันจนร่างแยกออกจากกัน!
ร่างของทาเคดะถูกแรงแรงกดจากด้านบนจนเวลานี้ร่างของเขาฝังลงไปในหินถึงครึ่งตัวและไม่สามารถดิ้นรนหนีไปได้ เลือดสดๆ ที่พุ่งออกจากร่างซึ่งแยกออกจากกันของทาเคดะนั้น เป็นภาพที่ชวนสยดสยองยิ่งนัก!
กระบี่ที่ทรงพลานุภาพของหลิงหยุนเล่มนี้หากไม่สามารถสังหารนินจาได้ ก็คงจะน่าขั้นสิ้นดี!
“ถึงคราวของเจ้าแล้ว!”
หลิงหยุนเดินตรงเจ้าไปหายากิอุที่กำลังนอนราบอยู่บนพื้นดิน..
เมื่อเห็นหลิงหยุนตรงเข้ามาหายากิอุก็ซัดมีดบินในมือเข้าใส่หลิงหยุนทันที จากนั้นก็มีเสียง ‘ตูม’ ดังขึ้นพร้อมกับกลุ่มควันสีเขียวที่พวยพุ่งออกมา และร่างของยากิอุก็หายไปอีกครั้ง!
“หึ..”
หลิงหยุนแสยะยิ้มพร้อมกับใช้เนตรหยิน-หยางสำรวจดูในขณะที่มือก็กวัดแกว่งกระบี่ไปด้วยและแล้วหลิงหยุนก็เห็นร่างของยากิอุ..
“คิดจะหนีแล้วงั้นรึ”
หลิงหยุนใช้มังกรพรางร่างพุ่งเข้าไปยืนอยู่ข้างกายยากิอุพร้อมกับพูดขึ้นว่า“เจ้าหนีไม่รอดหรอก!”
ยากิอุอิซามุโนะนั้นคิดไม่ถึงว่านินจาขั้นจูนินที่เทียบเท่ากับขั้นเซียงเทียน-7 นั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าหลิงหยุน กลับไม่มีความหมายอะไรเลย!
ยากิอุไม่ได้โง่จนเกินไป..ไม่ว่าจะเป็นความแข็งแกร่ง การป้องกัน ความเร็วในการเคลื่อนที่ หรือแม้แต่อาวุธ หลิงหยุนล้วนแล้วแต่เหนือกว่าเขาทุกอย่าง หากเขายังคิดที่จะประมือกับหลิงหยุนต่อไป ก็คงจะเป็นความคิดที่โง่เขลาสิ้นดี!
เวลานี้ยากิอุต้องการที่จะหลบหนีแต่กลับคิดไม่ถึงว่าหลิงหยุนจะเคลื่อนที่ได้รวดเร็วเช่นนี้ เขาเคยคิดว่านินจานั้นเป็นศาสตร์ที่เป็นเลิศเรื่องความเร็วแล้ว แต่หลิงหยุนนั้นกลับเร็วเสียยิ่งกว่า และในเมื่อไม่อาจหลบหนีได้ จึงต้องต่อสู้กับหลิงหยุนด้วยมือเปล่า!
ยากิอุรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีแล้วยกฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้นกั้นกระบี่ของหลิงหยุนไว้
“ตายซะ!”
หลิงหยุนยิ้มหยัน..ร่างของเขายืนตระหง่านพร้อมกับฟันกระบี่ในมือซ้ายลงไปบนร่างของยากิอุอย่างรวดเร็ว
ชัวะ..ชัวะ..
สิ้นเสียงฟันของกระบี่..มือทั้งสองข้างของยากิอุก็ถูกฟันจนขาด และเลือดก็ไหลพุ่งออกมาเป็นทาง!
จากนั้นหลิงหยุนจึงใช้วิชาเท้าวายุเตะเข้าที่ร่างของยากิอุอย่างแรง พร้อมกับร้องตะโกนบอกเจสเตอร์..
“เจสเตอร์..รับช่วงต่อด้วย!”
หลิงหยุนรู้ดีว่าหลังจากถูกเขาเตะเข้าไปอย่างแรงยากิอุก็หมดสภาพอีกทั้งแขนทั้งสองข้างยังถูกตัดจนขาด จึงไม่สามารถทำอันตรายเจสเตอร์ได้อย่างแน่นอน
“ได้เลยเจ้านาย!”
เจสเตอร์แสยะยิ้มและบินโฉบลงไปอย่างรวดเร็ว มันไม่รอให้ร่างของยากิอุตกลงกับพื้นด้วยซ้ำ และรีบตะปบร่างของยากิอุไว้ได้กลางอากาศ!
หลิงหยุนเปิดจิตหยั่งรู้สำรวจไปรอบๆบริเวณอีกครั้ง และพบว่าโตโยโทมินั้นสามารถหนีออกไปไกลจนพ้นรัศมีจิตหยั่งรู้ของตนเองแล้ว จึงได้แต่ใช้จมูกตามกลิ่นเลือดไปแทน..
“เจ้าไม่มีทางหนีข้ารอดแน่!”
หลิงหยุนพบร่องรอยของโตโยโทมิสองแห่งจึงรู้ว่ามันกำลังวิ่งลงเขาไป…
ในเวลานั้น..โตโยโทมิคิดเพียงอย่างเดียวว่าหลิงหยุนคือปีศาจ! เพราะพลัง และความแข็งแกร่งของหลิงหยุนนั้น ไม่มีมนุษย์คนใหนเป็นเช่นนั้นได้อย่างแน่นอน!
แต่โตโยโทมิกลับคิดไม่ถึงว่าหลิงหยุนจะสามารถเคลื่อนที่ได้รวดเร็วถึงเพียงนี้หลิงหยุนใช้วิชาตัวเบาวิ่งไปตามยอดไม้ และเพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว ร่างของหลิงหยุนก็อยู่ห่างจากร่างของโตโยโทมิไปเพียงแค่สิบเมตรเท่านั้น..
“เร็วเข้า..วิ่งให้เร็วกว่านี้หน่อย!”
หลิงหยุนวิ่งตามโตโยโทมิไปพร้อมกับส่งเสียงเชียร์ไปด้วยโตโยโทมิวิ่งตรงไปทางยอดเขาเทียนเหมาเฟิงอย่งไม่คิดชีวิต..
“แย่แล้ว!”
เมื่อได้ยินเสียงของหลิงหยุนโตโยโทมิก็รีบหันไปมอง และพบว่าหลิงหยุนอยู่ใกล้กับตนเองมากแล้ว จึงร้องอุทานออกมาด้วยความหวาดกลัว..
“เจ้านาย..ข้าจะไปขวางมันไว้เอง!”
เจสเตอร์ที่กลายร่างเป็นนกยักษ์และกำลังบินอยู่เหนือภูเขาตะโกนบอกหลิงหยุน
“ดี..แต่เจ้าต้องระวังอาวุธลับของมันด้วยล่ะ!”
หลิงหยุนชะลอความเร็วลงหลังจากที่เล่นแมวจับหนูกับโตโยโทมิและเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจสเตอร์ได้จัดการฉีกร่างของยากิอุทั้งเป็นไปแล้ว!
“ฮ่า..ฮ่า.. นินจา! ข้าของแนะนำให้เจ้าตบหน้าตัวเองต่อหน้าเจ้านายของข้า เพราะอย่างน้อยเจ้านายของข้าก็จะยอมให้เจ้าตายอย่างไม่เจ็บปวด!”
เวลานี้เจสเตอร์สยายปีกว้างสองเมตรและกำลังบินอยู่เหนือศรีษะของโตโยโทมิ..
“ข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งซะ!”
โตโยโทมิคว้ามีดบินออกมาซัดใส่ร่างของเจสเตอร์ในระหว่างที่กำลังวิ่งหนี
“ว้าว!”
เจสเตอร์ร้องออกมาอย่างสนุกสนานพร้อมกับรีบหมุนตัวหลบมีดสั้นสี่เล่มที่โตโยโทมิซัดใส่ตนเอง
การจะขัดขวางโตโยโทมิไม่ให้หลบหนีนั้นไม่ใช่เรื่องยากเพราะด้านหน้าคือหน้าผาสูงหนึ่งร้อยเมตร และหลิงหยุนก็กำลังไล่ตามหลังมา..
“เอาล่ะ..ในเมื่อเจ้าต้องการจัตายตรงนี้ ข้าก็จะสนองให้!”
หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยเขาจัดการเก็บกระบี่โลหิตแดนใต้ และพุ่งหมัดปีศาจเถียนกังเข้าใส่ร่างของโตโยโทมิแทน!
ด้านหน้าคือหน้าผาสูงด้านบนมีเจสเตอร์ขวางอยู่ และด้านหลังก็คือหลิงหยุน ไม่มีทางที่โตโยโทมิจะหนีรอดไปได้อย่างแน่นอน..
ปัง!!
หมัดของหลิงหยุนกระแทกเข้ากับหมัดของโตโยโทมิพลังปราณที่รุนแรงของทั้งสองฝ่าย ทำให้ก้อนหินบริเวณนั้นแตกกระจาย!
ร่างของหลิงหยุนกระดอนถอยหลังไปเพียงแค่ครึ่งก้าวเท่านั้นแต่ร่างของโตโยโทมินั้นกระเด็นออกไปไกลถึงสิบกว่าเมตรได้..
“อีกหนึ่งหมัด!”
หลิงหยุนหัวเราะพร้อมกับชกเข้าไปที่ร่างของโตโยโทมิอีกหนึ่งหมัด..
“ข้าจะสู้ตายกับเจ้า!”
โตโยโทมิกรีดร้องออกมาอย่างเคียดแค้น!เขาคิดที่จะยอมสู้ตายกับหลิงหยุน แต่อยางน้อยก่อนที่เขาจะตาย ก็ต้องทำให้หลิงหยุนสูญเสียกำลังภายในให้มากที่สุด หรือจนกระทั่งไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป
แทนที่จะหลบ..แต่โตโยโทมิกลับพุ่งหมัดเข้าใส่หลิงหยุนเช่นกัน
“ต้องแบบนี้สิ..จึงจะสมกับเป็นนินจา!” หลิงหยุนพูดอย่างนึกขบขันโตโยโทมิ
การที่โตโยโทมิคิดที่จะสู้ตายกับหลิงหยุนเพื่อให้เขาสูญเสียกำลังภายในที่มีนั้นนับว่าเป็นความคิดที่ผิดมาก!
เพราะยิ่งต่อสู้ไปนานเท่าไหร่..หลิงหยุนกลับยิ่งดูผ่อนคลายสบายขึ้นมากเท่านั้น ในขณะที่ตัวเขาเองนั้นกลับรู้สึกเหมือนกำลังภายในลดลงมากขึ้นเรื่อยๆ
วิชาดูดพลัง!
กระแสวนหยิน-หยางในจุดตันเถียนของหลิงหยุนเริ่มหมุนกลับอย่างรุนแรงและหลิงหยุนก็ได้ดูดเอาลมปราณของโตโยโทมิมาเป็นของตนเอง!
หวังจะให้กำลังภายในของหลิงหยุนอ่อนกำลังงั้นหรือตรงข้าม.. หลิงหยุนกลับยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิม!
เวลานี้..ร่างกายของโตโยโทมิเริ่มหอบ เส้นลมปราณภายในร่างกายเริ่มติดขัด ส่วนหลิงหยุนนั้นกลับได้ลมปราณเพิ่มเข้าไปในร่างกาย จึงรู้สึกมีความสุขอย่างมาก!
แทบไม่ต้องกลัวว่าจุดตันเถียนของหลิงหยุนจะรับไม่ไหว..เพราะหลังจากที่สามารถรับสายฟ้าสวรรค์บนเกาะเตียวหยูได้ในครั้งนั้น จุดตันเถียนและเส้นลมปราณของหลิงหยุนก็ขยาย และแข็งแกร่งอย่างน่าตกใจ!
เวลานี้จุดตันเถียนของหลิงหยุนนั้นเปรียบได้กับท้องทะเลที่กว้างใหญ่ที่ไม่รู้ว่าจุน้ำทะเลได้มากเท่าไหร่
หลังจากที่ทำการดูดลมปราณของโตโยโทมิแล้วหลิงหยุนก็ไม่ต้องการที่จะล้อเล่นกับมันอีก และได้ซัดฝ่ามือสวรรค์เข้าไปที่ร่างของโตโยโทมิทันที
ปัง!!
ฝ่ามือขวาของหลิงหยุนฟาดใส่หน้าอกของโตโยโทมิผู้เคราะห์ร้ายอย่างรุนแรงจนร่างของมันลอยระลิ่วขึ้นไปกลางอากาศ และกระแทกเข้ากับภูเขาหินทันที!
หลิงหยุนไม่รอช้า..เขาตรงเข้าไปประทับฝ่ามือเข้ากับร่างของโตโยโทมิ และเริ่มทำการดูดลมปราณของโตโยโทมิอีกครั้ง..
โตโยโทมิดิ้นรนด้วยความหวาดกลัวแต่ก็ไม่สามารถดิ้นหลุด จนกระทั่งกำลังภายในของอีกฝ่ายลดลงต่ำกว่าขั้นเซียงเทียนแล้ว หลิงหยุนจึงได้ดึงฝ่ามือกลับมา..
“ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เจ้าต้องไปตามทางของเจ้าแล้ว!”
พูดจบ..หลิงหยุนก็ใช้ฝ่ามือซ้ายสังหารโตโยโทมิทันที!
“เอาล่ะเจสเตอร์..พวกเราไปกันได้แล้ว ศัตรูชุดใหม่มาถึงแล้ว!”
พูดจบ..หลิงหยุนก็กระโดดขึ้นไปยืนบนแผ่นหลังของเจสเตอร์ทันที และทั้งคู่ก็บินมุ่งหน้าไปยังยอดเขาเทียนเหมาเฟิง..