“เฮ้อ..พลังปราณไหลออกอย่างรวดเร็ว ร่างกายของข้าไม่สามารถกักเก็บไว้ได้เลย..”
หลิงหยุนนั่งหลับตาและกำลังเดินวิชาพลังลับหยิน-หยาง แต่กลับไม่สามารถกระตุ้นให้จุดตันเถียนของตนเองหมุนได้เลยแม้แต่น้อย เพราะเมื่อเขาทำการเดินลมปราณ พลังปราณต่างก็พากันกระจายออกจากร่างกายสู่ภายนอก..
“เฮ้อ..”
หลิงหยุนถึงกับถอนหายใจออกมาเสียงดังด้วยความรู้สึกผิดหวังแต่แล้ว…
แต่แล้วจู่ๆก็คล้ายกลับมีพลังลึกลับปรากฏขึ้นทั่วร่างของหลิงหยุน พลังเหล่านั้นเข้าไปทำหน้าที่คล้ายกับแผ่นฟิล์มที่คอยอุดรูรั่วตามจุดฝังเข็มต่างๆไว้!
หลิงหยุนรู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างมาก..!
ในช่วงเวลาเข้าด้ายเข้าเข็มเช่นนี้เขาไม่สนใจว่าจะพลังแปลกประหลาดนั้นจะมาจากใหน ขอให้สามารถรักษาตนเองได้ก็พอแล้ว..
แม้พลังแปลกประหลาดนั้นจะไม่ได้แข็งแกร่งนักและค่อนไปในทางอ่อนกำลังด้วยซ้ำ แต่พลังนั้นก็ช่วยปิดจุดฝังเข็มของหลิงหยุนไม่ให้ลมปราณรั่วไหลออกไปได้..
และเพียงแค่นั้นก็พอแล้ว!
ในสถานการณ์ที่ต้องแข่งกับเวลาเช่นนี้หลิงหยุนจึงต้องรีบเคี้ยวสมุนไพรล้ำค่าที่เหลือกลืนลงท้องไป เพื่อที่จะได้รีบเดินลมปราณก่อนที่พลังชีวิตต่างๆ จะรั่วไหลออกไปอีก..
หากหลิงหยุนไม่สามารถเดินลมปราณได้ในวันข้างหน้าต่อให้เขากินสมุนไพรล้ำค่าเข้าไปมากเพียงใดก็คงจะเปล่าประโยชน์อยู่ดี
แต่หากสามารถทำให้จุดตันเถียนของตนเองกลับมาหมุนได้เหมือนเดิมหลิงหยุนก็คงไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว เพราะเมื่อนั้นวิชาพลังลับหยิน-หยางก็จะสามารถสร้างพลังหยิน และหยางขึ้นได้เอง..
“เซียนเอ๋อ..รีบถ่ายเทลมปราณให้ข้าเร็วเข้า!”
ไป๋เซียนเอ๋อเคยถ่ายเทลมปราณให้กับหลิงหยุนมาแล้วแต่ไม่ว่าจะถ่ายเทลมปราณเข้าไปในร่างของหลิงหยุนมากเพียงใด พลังปราณเหล่านั้นก็จะรั่วไหลออกไปตามจุดฝังเข็มต่างๆทันที ทำให้เขาไม่สามารถเดินลมปราณเข้าสู่จุดตันเถียนได้เสียที..
และสภาพเช่นนั้นก็ไม่ต่างจากการเปิดน้ำลงสระแต่ท่อส่งน้ำกลับมีรูรั่วอยู่มากมาย ยิ่งเปิดน้ำเข้าไปมากเท่าไหร่ น้ำก็ยิ่งรั่วออกมากเท่านั้น เช่นนี้แล้วน้ำจะไหลเต็มสระได้อย่างไรกันเล่า..
แต่เวลานี้..รูรั่วตามจุดฝังเข็มต่างๆ ได้ถูกพลังแปลกประหลาดนี้อุดไว้แล้ว..
ไป๋เซียนเอ๋อนั่งอยู่ด้านหลังของหลิงหยุนและยื่นฝ่ามือทั้งสองข้างแนบลงที่แผ่นหลังของเขา ถ่ายเทพลังปราณลงไปในร่างของหลิงหยุนอย่างต่อเนื่อง
“เซียนเอ๋อ..ไม่ต้องรีบร้อน”
หลิงหยุนรู้ว่าพลังแปลกประหลาดนั้นกำลังทำหน้าที่คล้ายแผ่นพลาสติกบางๆ ห่อหุ้มรอยรั่วตามจุดฝังเข็มของเขาไว้ หากไป๋เซียนเอ๋อถ่ายเทพลังปราณมาก และรุนแรงเกินไป แผ่นพลาสติกบางๆนี้ก็อาจฉีกขาดได้..
พลังปราณของไป๋เซียนเอ๋อค่อยๆไหลผ่านเข้าสู่ร่างกายของหลิงหยุน เขาค่อยๆ ควบคุมให้พลังปราณเหล่านั้นไหลเข้าสู่จุดตันเถียนอย่างช้าๆ
และเมื่อหลิงหยุนเริ่มสัมผัสได้ถึงพลังปราณที่เสถียรแล้วเขาก็เดินวิชาพลังลับหยิน-หยางอีกครั้ง..
ตูม!
เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นและในที่สุดจุดตันเถียนของหลิงหยุนก็เริ่มหมุนอย่างช้าๆ แม้ว่าจะช้ามาก แต่อย่างน้อยในที่สุดมันก็หมุนแล้ว..
หลิงหยุนลืมตาขึ้นพร้อมกับยิ้มออกมาอยางมีความสุข..พลังปราณภายในร่างกายของเขาเริ่มกลับคืนมาแล้ว!
และนี่คือหลิงหยุน..ผู้ที่มีร่างกายอันมหัศจรรย์ซึ่งสามารถดูดซับพลังชีวิตได้ และมีวิชาบ่มเพาะพลังที่ล้ำเลิศอย่างวิชาพลังลับหยิน-หยาง!
สำหรับผู้อื่น..หากได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ อย่าว่าแต่จะทำให้จุดตันเถียนกลับมาใช้งานได้เลย คนผู้นั้นคงจะต้องตายไปนานแล้ว ไม่มีทางที่จะมีชีวิตรอดมาถึงตอนนี้ได้แน่!
“พี่หลิงหยุน..พี่ทำสำเร็จแล้วเหรอ”
หนิงหลิงยู่แม้จะนั่งฝึกอยู่ข้างๆแต่ก็คอยสนใจหลิงหยุนอยู่ตลอดเวลา และถึงกับกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
“บาดเจ็บเล็กน้อยแค่นี้หากไม่สามารถรักษาให้หายได้ ก็คงไม่ใช่พี่ใหญ่ของเธอแล้วล่ะ!”
หลิงหยุนร้องออกมาอย่างภาคภูมิใจที่สามารถทำให้จุดตันเถียนของตนเริ่มกลับมาหมุนได้อีกครั้ง
หลิงหยุนสัมผัสได้ว่าพลังหยินและหยางในร่างกายของขาได้ค่อยๆถูกสร้างขึ้นมาอีกครั้ง และถึงแม้ว่าจะยังไม่มากนัก แต่นั่นก็เกินความคาดหมายของเขามากแล้ว..
“เซียนเอ๋อ..พอได้แล้ว!” ไอลีนโนเวล
หลิงหยุนร้องสั่งให้ไป๋เซียนเอ๋อหยุดถ่ายเทพลังปราณใหกับตนเองเพราะตราบใดที่จุดตันเถียนของเขากลับมาหมุนได้อีกครั้งเช่นนี้ เขาก็จะสามารถใช้วิชาพลังลับหยิน-หยางรักษาตัวเองได้ และนี่ก็เป็นวิธีรักษาตัวที่ดีที่สุดด้วย..
จากการประเมินของหลิงหยุนเขาคาดว่าหากตนเองใช้วิชาพลังลับหยิน-หยางรักษาตัวได้เช่นนี้ อีกไม่เกินครึ่งเดือนเขาก็จะสามารถกลับสู่ความสมบูรณ์สูงสุดได้อีกครั้ง..
อย่าลืมว่าฉายาของเขาคือหมออมตะ!
“หลิงยู่ตั้งใจฝึกวิชาของเธอต่อไป ไม่ต้องสนใจพี่!”
แม้ว่าจุดตันเถียนของหลิงหยุนจะกลับมาหมุนดังเดิมแล้วแต่เขายังคงต้องฝึกฝนต่อไปเพื่อให้จุดตันเถียนแข็งแรงมากขึ้น ไม่เช่นนั้นหากมันกลับมาหยุดหมุนอีก ก็คงเป็นเรื่องที่น่าเสียใจมาก..
เวลานี้จุดตันเถียนของหลิงหยุนหมุนช้ามากช้าจนดูคล้ายกับว่าจะสามารถหยุดหมุนได้อีกตลอดเวลา..
ยิ่งไปกว่านั้นหลิงหยุนยังต้องศึกษาพลังแปลกประหลาดที่ว่านี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าจู่ๆ พลังประหลาดนี้ปรากกฎขึ้นในร่างกายของเขาได้อย่างไร
หลิงหยุนนั่งหลับตาฝึกฝนต่ออีกร่วมสามชั่วโมงโดยมีไป๋เซียนเอ๋อทำหน้าที่คุ้มครองความปลอดภัยให้อย่างเงียบๆ ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง..
ภายใต้การเดินวิชาพลังลับหยิน-หยางไปทั่วร่างจุดตันเถียนของหลิงหยุนยังคงหมุนไปอย่างช้าๆ และต่อเนื่อง..
ภารกิจต่อไปของหลิงหยุนก็คือการใช้พลังปราณค่อยๆซ่อมแซมเส้นลมปราณ และอุดรูรั่วในจุดฝังเข็มต่างๆทั่วร่างกาย เพื่อให้ร่างกายของตนกลับมาสมบูรณ์ดังเดิมอีกครั้ง..
“ตอนนี้ข้าน่าจะใช้แหวนพื้นได้อย่างไม่มีปัญหาแล้ว”
หลังจากที่ทดลองเชื่อมต่อกับแหวนพื้นที่ได้สำเร็จและพบว่าตนเองสามารถเรียกสมุนไพรต่างๆ ออกมาได้แล้ว เว้นแต่น้ำเต้าวิเศษที่หลิงหยุนยังไม่สามารถเคลื่อนย้ายออกมาได้..
“กลับบ้านกันดีกว่า..”
………
เมื่อทุกคนในบ้านรู้ว่าหลิงหยุนสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของตนเองได้แล้วและเริ่มฝึกวิชาได้อีกครั้ง ทุกคนต่างก็ทั้งดีใจ และประหลาดใจ..
ฉินตงเฉี่วยที่มีสีหน้างุนงงถึงกับพึมพำออกมาด้วยความโล่งอก..
“เด็กดื้อ..ข้าเป็นห่วงเจ้าแทบแย่!”
“น้าหญิง..ท่านไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไปแล้ว ข้าสามารถใช้งานแหวนพื้นที่ได้แล้ว” หลิงหยุนร้องบอกด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข
ใกล้จะเที่ยงคืน..หลิงหยุนจึงบอกให้ทุกคนกลับไปนอนพักผ่อน ส่วนตัวเขาก็กลับเข้าไปในห้องนอน
“จู่ๆ พลังแปลกประหลาดนั้นมาจากใหนกันนะ”
หลิงหยุนได้แต่ใคร่ครวนอย่างงุนงงในขณะที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงและเริ่มฝึกฝนต่อ..
………….
สองวันต่อมา..หลิงหยุนยังคงไม่ออกไปใหน เขาเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝนวิชาอยู่ที่บ้าน และสัมผัสได้ว่าจุดตันเถียนของตนเองนั้นเริ่มหมุนได้เร็วมากขึ้นเรื่อยๆ
แน่นอนว่าแม้จะหมุนเร็วขึ้นแต่ก็ยังนับว่าแย่กว่าเมื่อครั้งที่หลิงหยุนอยู่ในขั้นสมบูรณ์สูงสุดมาก!
แต่นั่นก็นับว่ายอดเยี่ยมมากแล้วเพราะหลิงหยุนสามารถควบคุมพลังหยินและหยางในร่างกาย ให้หมุนเวียนได้ถึงหนึ่งรอบใหญ่..
และจากการเดินพลังหยินและหยางไปทั่วร่างกายนี้ทำให้ความแข็งแกร่งของหลิงหยุนค่อยๆ ฟื้นกลับคืนมาเรื่อยๆ รวมทั้งจิตหยั่งรู้ของเขาด้วย แม้ว่ารัศมีในการรับรู้จะยังไม่ขยายกว้างมากนักก็ตาม..
หลิงหยุนเรียกเข็มทองออกมาจากแหวนพื้นที่และใช้วิชาเก้าเข็มปลุกชีพทำการรักษาเส้นลมปราณ และจุดฝังเข็มของตนเองทุกๆวัน
ในส่วนของแผ่นหลังที่หลิงหยุนไม่สามารถฝังเข็มได้เองนั้นเขาก็ได้ขอให้เหมี่ยวเสี่ยวเหมาช่วยจัดการให้..
หลังจากรักษาไปร่วมสองวันจุดฝังเข็มของหลิงหยุนก็ได้รับพลังหยินและหยางเข้าไปจนไม่เกิดรูรั่วอีกแล้ว จึงไม่จำเป็นที่จะต้องพึ่งพาพลังประหลาดนั้นอีกแล้ว
แต่ถึงกระนั้นหลิงหยุนก็ไม่สามารถอธิบายเรื่องพลังประหลาดนี้ได้จริงๆเพราะถึงแม้มันจะไม่ได้มีจำนวนเพิ่มมากขึ้น แต่ก็ไม่ได้หายไป และยังคงอยู่ในร่างกายของเขา..
พลังประหลาดนี้ค่อนข้างอ่อนกำลังมากหลิงหยุนเองก็ยังไม่รู้ว่าจะใช้พลังประหลาดนี้โคจรไปตามเส้นลมปราณได้อย่างไร
“น่าสนใจไม่น้อยทีเดียว..”
หลิงหยุนพยายามที่จะทดลองใช้พลังนี้หลายต่อหลายครั้งแต่ก็ต้องล้มเหลวทุกครั้ง เพราะกำลังของพลังประหลาดนั้นอ่อนมากจนเขาไม่สามารถบังคับควบคุมให้เคลื่อนที่ได้เลย..
แต่ในเมื่อยังคิดอะไรไม่ออกหลิงหยุนก็คร้านที่จะคิดต่อ อีกทั้งเวลานี้อาการบาดเจ็บของเขาก็ดีขึ้นเรื่อยๆ พลังปราณในร่างกายก็ค่อยๆฟื้นฟู เมื่อร่างกายฟื้นฟู จิตหยั่งรู้ก็ฟื้นตัวด้วยเช่นกัน..
และหลิงหยุนเชื่อว่าตราบใดที่เขาสามารถเรียกน้ำเต้าวิเศษออกมาได้และได้ดื่มน้ำลายมังกรเข้าไป พลังปราณของเขาก็จะฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็วกว่านี้มาก..
……..
สองวันมานี้..หลิงหยุนได้รับข่าวคราวมากมาย หนึ่งในนั้นก็คือเรื่องสมาชิกแก๊งมังกรเขียวที่ต้องการฝึกวรยุทธ เขาได้รับรายงานจากอาปิงว่า มีพี่น้องกว่าสามร้อยคนกำลังรอให้หลิงหยุนไปคัดเลือกตัว..
ถังเมิ่งเองก็โทรมารายงานเรื่องความคืบหน้าของธุรกิจไม่หยุดไม่หย่อนและยังคอยปรึกษาเรื่องการจัดซื้อบริษัทในเครือเพิ่มอีกด้วย
ส่วนโม่วู๋เตาก็ไปที่อาคารหลิงหยุนจัดการแก้ไขฮวงจุ้ยให้..
ทุกอย่างได้เป็นไปตามที่หลิงหยุนวางไว้ทีละขั้นตอน!
………….
เวลาตีสี่ครึ่งของเช้าวันถัดมา..หลิงหยุนสามารถเรียกน้ำเต้าวิเศษออกมาได้แล้ว และหลังจากดื่มน้ำลายมังกรเข้าไป เขาก็กระโดดออกจากหน้าต่างห้องขึ้นไปนั่งฝึกวิชาดาราคุ้มกายอยู่บนหลังคาบ้าน
ในขณะที่รับประทานอาหารเช้าพร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่นั้นหลิงหยุนก็บอกกับทุกคนว่า
“วันนี้ผมจะเข้าในเมืองหน่อย!”
“มีธุระที่ต้องทำมากมายแล้วก็จะแวะไปเยี่ยมลุงหลี่กับลุงถังด้วย!”
เวลานี้จิตหยั่งรู้ของหลิงหยุนสามารถรับรู้ได้ในรัศมีสิบกว่าเมตรแล้วคืนนี้เขาจึงต้องการที่จะกลับไปสำรวจบ้านของหลงคุนอีกครั้ง..
และแน่นอนว่าหลิงหยุนไม่บอกเรื่องที่หลงคุนกับหลงหวู่หายตัวไปให้กับฉินตงเฉี่วยและคนอื่นๆรู้
“ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับ..”
“น้าหญิง..ท่านเองก็เช่นกัน!”
เวลานี้หลิงหยุนสามารถคุ้มครองตัวเองได้แล้วไม่มีปัญหาหากเขาต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือที่ต่ำกว่าขั้นเซียงเทียน-7 และหลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย หลิงหยุนก็ขับรถอออกจากบ้านเลขที่-9 ทันที
หลิงหยุนขับรถไปจอดอยู่หน้าบ้านเลขที่-1ซึ่งถังเมิ่งเองก็มารออยู่พอดี..
“พี่หยุน”
ถังเมิ่งร้องทักทายอย่างตื่นเต้นดีใจหลังจากไม่พบหน้าหลิงหยุนเพียงแค่สองวัน..
“นายนัดลุงหลี่ไว้กี่โมง”
“เก้าโมงเช้าที่สำนักงานของลุงหลี่..”
หลิงหยุนพยักหน้ารับรู้จากนั้นจึงหันไปบอกหวังเฟยฮู๋ว่า “ท่านหวัง.. ไว้ข้ากลับมา จะมาจัดการฝังเข็มให้กับท่าน”
