บทที่ 109: จู เสี่ยเฮิน
“นั่นเป็นชายที่แข็งแกร่งจากทวีปลึกลับนั้นหรือไม่” หญิงบ้านสมบัติถาม
ไป่หงป๋อ รองคณบดีพยักหน้า
“พวกเขาเป็นเผ่าอะไร และมีกี่มหาอำนาจ?” อาวุโสวู สูดหายใจเข้าลึกๆ และสุดท้ายก็ถามออกมา
ไป่หงป๋อไม่ตอบในทันที แต่เหลือบมองไปที่ น่านหลิงซา
“หนึ่งคน หนึ่งคน” น่านหลิงซา พูดช้าๆ เมื่อนางพูดเช่นนี้ น้ำเสียงของ น่านหลิงชา ดูเหมือนจะไม่อยากเชื่อตัวเอง
“เป็นคนที่ขี่มังกรสีม่วง” ไป่หงป๋อ กล่าวเพิ่มเติม
เป็นเพียงอาหารเสริมตัวนี้เท่านั้นที่ทำให้ผู้เชี่ยวชาญระดับมาสเตอร์หลายคนตกใจ
หนึ่งคนทำลายพระราชวัง! !
นี่หรือคือพระเจ้า? !
เขาจัดการเพื่อยกระดับอำนาจของวังเพียงอย่างเดียวได้อย่างไร? ?
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสงกง มีโรงไฟฟ้าระดับราชา เป็นเพราะการดำรงอยู่ของเขาเองที่ สงกง สามารถยืนอยู่บนยอดเมืองใหญ่ได้
ชายที่แข็งแกร่งที่เดินออกจากทวีปลึกลับสามารถทำลายพระราชวังได้ นี่ไม่ได้หมายความว่าดินแดนอันห่างไกลนี้ไม่มีนัยสำคัญสำหรับทวีปลึกลับ! !
“ใครเป็นคนดูแลเมืองนี้!”
“ใครเป็นคนดูแลเมืองนี้!”
ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นเหนือสถาบันฝึกมังกร
เสียงไม่ดังและอยู่ห่างกัน แต่ทุกคนก็ได้ยินทุกคำที่พูดอย่างชัดเจน!
มีคนสองสามคนเดินออกจากศาลาป่าไผ่ทันที และน่าน หลิงซายังดึงใบเรือเหาะและดึงทุกคนไปที่เรือเหาะ
มันไม่ได้อยู่ใน สถาบันฝึกมังกร
มันอยู่ในรัฐเมืองซูหลง ซึ่งดูเหมือนจะอยู่เหนือหอคอยแบงเกียง เมื่อมองจากตรงนี้จะเห็นร่างที่น่าภาคภูมิใจลอยอยู่บนท้องฟ้า!
“ไปดูกันเถอะ” ใบหน้าของ ไป่หงป๋อ ดูแปลกใจ
เรือวาดแล่นไปที่กำแพงรัฐของเมืองซูหลง แต่ทุกคนดูหนักใจมากเพราะยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งมองเห็นได้ชัดเจน ในหอคอยแห่งเมืองซูหลง สิงโตศักดิ์สิทธิ์สีม่วง มังกรครองหอคอยสูงตระหง่าน
พลังอันยิ่งใหญ่ของเหล่าทวยเทพไม่เหมือนกับสิ่งมีชีวิตในโลกนี้ เหมือนกับมังกรนางฟ้าที่สืบเชื้อสายมาจากตำนานโบราณ มองเห็นรัฐเมืองมังกรบรรพบุรุษเงินเทา มองเห็นเมืองฟานหลิงทั้งเมือง! !
มันคือมังกรสีม่วงที่ทำลายวัง! !
ถัดจากเขา มีหญิงโดดเดี่ยวสวมเสื้อคลุมของลัทธิเต๋า เป็นผู้หญิงคนนี้ที่ถาม เสียงของนางสามารถไปถึงหลายร้อยกิโลเมตรเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนในรัฐซูหลง จะได้ยิน
มังกรสีม่วงอยู่บนท้องฟ้า และเหล่าทวยเทพก็พร่างพราวราวกับเทพเจ้า ทุกเกล็ดบนตัวของเขานั้นสว่างกว่าอัญมณีทองคำ ไม่ต้องพูดถึงชายผู้ขี่มังกรสีม่วงตัวนี้ ความยิ่งใหญ่ของโลกถึงแม้จะไม่ดุร้ายหรือดุร้าย ต่อให้เป็นเพียงการรักษาความสงบก็ทำให้คนตัวสั่นโดยไม่ตั้งใจ! !
วาดเรือแล้วโบยบินไป
ดีนไบ๋,อาวุโสวู และผู้หญิงในบ้านสมบัติ ทุกคนตื่นตระหนก
คนสองคนนี้เป็นหัวหน้าผู้ร้ายที่ทำลายพระราชวังเมื่อวานนี้! !
สำหรับพวกเขา มันไม่ง่ายสำหรับพวกเขาที่จะทำลายพระราชวัง เรือบินตรงไปยังเมืองซูหลง!
“ข้าจะเจรจากับพวกเขา หากสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยอย่าหุนหันพลันแล่น” ในเวลานี้ น่านหลิงซากล่าว
นางวางคนอื่นลง เห็นได้ชัดว่าต้องเผชิญหน้ากับสองคนที่แข็งแกร่งที่สุดเพียงลำพัง
“ข้าอยู่กับเจ้า” จู มิงหลาง ไม่ได้ลงจากเรือ
มังกรสีม่วงที่แข็งแกร่งดูเหมือนจะอ่อนโยน แต่ทั้งร่างของเขาเต็มไปด้วยรัศมีอันตราย เขาฆ่าคนจำนวนมากในวัง และไม่มีร่องรอยของความเป็นศัตรูในร่างกายของเขา บางทีสำหรับเขา ดินแดนนี้อยู่นอกมณฑลเสฉวน สิ่งมีชีวิตก็ไม่ต่างจากมด
จู มิงหลาง จะปล่อยให้ น่านหลิงชา เจรจากับบุคคลอันตรายได้อย่างไร!
น่านหลิงชา ไม่ได้ตั้งใจที่จะให้ จู มิงหลาง เกี่ยวข้อง แต่ จู มิงหลาง ยืนยันว่าจะไม่จากไป และนางก็ไม่มีทางอื่น
ชายมังกรม่วง นั่งอย่างเกียจคร้านบนหอคอยมองดูผู้คนในเมืองซูหลง
บนถนนและหน้าต่างของบ้าน ผู้คนนับไม่ถ้วนมองมาที่เขา แต่ละคนมีสีหน้าประหลาดใจและสับสน
หลายปีผ่านไป คนอย่างกบที่ก้นบ่อมีมากเหลือเกิน เห็นเพียงท้องฟ้าเล็กๆ แต่ไม่รู้ว่าโลกกว้างกว่าที่คิด แต่ไม่รู้ว่าที่นั่น เป็นสิ่งที่มีพลังมากกว่าที่พวกเขารู้
โอ้ สำหรับพวกเขา พวกเขาไม่สามารถนับเป็นมนุษย์ได้
เขาคือพระเจ้า เหมือนพระเจ้า!
ทันทีที่เรือวาดแล่นข้ามไป ชายมังกรม่วง ก็เห็นผู้ชายและผู้หญิงบนเรือวาดได้อย่างรวดเร็ว
ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะเป็นจิตรกรที่คลั่งไคล้พระเจ้าซึ่งสามารถจัดการแปรงและหมึกเพื่อวาดสิ่งพิเศษ
“เมืองนี้คือเมืองมังกรของบรรพบุรุษ ข้าคือ น่านหลิงชา เป็นผู้รับผิดชอบเมืองนี้” น่านหลิงซา ยืนอยู่บนเรือเหาะและกล่าว
“นิกาย?”
“ไม่ เผ่านครรัฐ” น่านหลิงชา ได้ตอบกลับ
“เจ้าไม่ใช่นิกาย ดังนั้นเจ้าสามารถทำเองได้” ชายชุดม่วง กล่าวเบา ๆ
น่านหลิงซา งงเล็กน้อย
พวกเขามาที่นี่เพื่อทำลายนิกาย?
โดยทั่วไปไม่มีทางเป็นไปได้ของนิกายในดินแดนหลี่ฉวน นี้ ถ้าจะพูดถึงนิกาย พระราชวังควรถือเป็นที่รวมของเทพเจ้าและมนุษย์ ส่วนที่เหลือก็เป็นเมืองและรัฐในเมือง
ชายชุดม่วง ไม่มีเจตนาที่จะสังหารผู้คนภายใต้เขตอำนาจของเมือง และไม่สนใจคนหัวแบนในเมือง
ราวกับนางฟ้าที่ก้าวผ่านโลกมนุษย์เพียงถามอย่างไม่ใส่ใจ
“กลุ่มคนร้ายนิกายเล็ก ๆ บางรัฐในเมืองที่มีทรัพยากรปานกลาง ดินแดนนี้ก็เป็นแบบนี้ น่าเบื่อกว่าที่ข้าคิด พวกเราสามารถกลับกันได้” ชายมังกรม่วง กล่าวอย่างผิดหวัง
“เดี๋ยวก่อน.” ผู้หญิงที่ตัดผมทรงลัทธิเต๋ากล่าว
“ท่านอาจารย์ นี่เป็นนครที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปที่อื่น” ชายมังกรม่วงกล่าว
ผู้หญิงตัดผมทรงลัทธิเต๋าเดินขึ้นไปในอากาศ ทุกย่างก้าวของนางเหมือนเดินบนพื้น แต่หอคอยสูงจนนางเดินบนท้องฟ้าโดยไม่ควบคุมลมหรือเหยียบสิ่งของ
หญิงเต๋าเดินเข้าหาน่านหลิงซา
การแต่งกายที่เรียบง่ายของนางทำให้ผู้คนรู้สึกถึงการกดขี่ของผู้บังคับบัญชา ทำให้ น่าน หลิงซาดูเหมือนเป็นศัตรูตัวฉกาจ
ฐานการเพาะปลูกของฝ่ายตรงข้าม
นางกลัวว่ามันสูงกว่านางมากกว่าหนึ่งระดับ แม้แต่เจ้านายของวังก็ยังมีความคิดเช่นนี้!
ตอนแรก น่านหลิงชา คิดว่าผู้หญิงที่มีอำนาจคนนี้จะมาทำร้ายนาง แต่ในไม่ช้า น่านหลิงชา ก็ตระหนักว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มองนางเลย
หญิงเต๋าจ้องมองคนที่อยู่ข้างหลังนาง!
“จู มิงหลาง” หญิงเต๋าพูดชื่อ
น่านหลิงชา หันศีรษะด้วยความประหลาดใจ
หญิงที่แข็งแกร่งที่ออกมาจากดินแดนลึกลับในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวจะรู้จักชื่อของ จู มิงหลาง ได้อย่างไร? ? ?
“น้าเสี่ยเฮิน” จู มิงหลาง ยิ้มอย่างขมขื่นและในที่สุดเขาก็ได้เจอผู้อาวุโส
ชายมังกรสีม่วงก็ประหลาดใจเช่นกัน
เขามองไปที่ จู เสี่ยเฮิน แล้วดูชายที่ยืนอยู่บนเรือจิตรกรรม
ทำไมมีผู้ที่เหนือกว่ารู้จักที่นี่? ?
“ไม่ตาย กลับไปรายงานความสงบ” หญิงเต๋ามีคำพูดมากมาย แต่สุดท้ายนางก็พูดกับ จู มิงหลางอย่างเฉยเมย
บอกเลยว่าปลอดภัย
หญิงเต๋าคาดว่า มิหลาง หาทางกลับไม่เจอ!
“ป้า เสี่ยเฮิน ท่านสามารถมองไปที่ใบหน้าผอมบางของหลานชายของท่านเพื่อหยุดการต่อสู้ ข้าได้ยินมาว่าหกเมืองถูกสังหาร แต่พวกเขาทั้งหมดก็เป็นคน ทำไมถึงโหดร้ายนัก?” จู มิงหลางกล่าว
“สงครามไม่เกี่ยวอะไรกับข้า ข้าไม่เข้าไปแทรกแซง ทำไมเจ้าไม่ไปคุยกับท่านลอร์ดด้วยตัวเองล่ะ? มีข่าวลือว่าเจ้าได้สูญเสียเหล่าทวยเทพ ภัยพิบัติครั้งนี้เหลือทน และกระโดดลงไปในขุมนรกเพื่อฆ่าตัวตาย ข่าวลือกลับกลายเป็นว่าถูกครึ่งหนึ่ง” จูเสี่ยเฮิน กล่าวอย่างเย็นชา
“ตอนนี้ข้า..” จู มิงหลาง กล่าว
“? ? ? “ จูเสี่ยเฮิน ก็หัวเราะเบา ๆ ซึ่งค่อนข้างเยาะเย้ย
ชายมังกรสีม่วงที่อยู่ข้างๆเขากำลังสับสน
เกิดอะไรขึ้น?
แล้วผู้ชายคนนี้เป็นใคร?
จู มิงหลาง??
เหมือนเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนสักแห่ง จูเหมิน มีผู้ชายที่ดีมากเมื่อหลายปีก่อน
“นางเป็นภรรยาที่เจ้าพบ แต่นางมีลูกหรือเปล่า?” จูเสี่ยเฮิน มองไปที่ น่านหลิงชา และดูเหมือนจะสนใจพลังเหนือธรรมชาติของนางมาก
“? ? ? ? “ น่านหลิงชา จ้องตากว้าง
“นี่คือพี่สาวของภรรยาที่ไม่ผ่านประตู เป็นพี่สาว น่านหลิงซา จู มิงหลาง ตอบตามความจริง
“รายงานความสงบเมื่อเจ้ากลับบ้าน ให้ผู้หญิงคนนี้มีลูกและเลี้ยงดูอย่างสบายใจ ถ้าเจ้าสามารถสืบทอดเทพเจ้าองค์ใดองค์หนึ่งได้ จะถือว่าสร้างมาเพื่อคนของพวกเรา “ จูเสี่ยเฮิน กล่าว
“???”
ป้าต้องผิดหวังในตัวเขาขนาดนี้เลยเหรอ?
ใช่ นางได้สอนเขาอย่างระมัดระวังมาหลายปีแล้ว และในท้ายที่สุดเขาก็ไม่มีร่องรอยของพลังเหนือธรรมชาติ
บางทีในใจนาง เขาตายไปนานแล้ว และจู่ๆ เขาก็ปรากฏตัวขึ้นบนผืนแผ่นดินนี้ ซึ่งไม่อาจทำให้นางรู้สึกถึงคลื่นใดๆ ได้เลย
จูเสี่ยเฮิน เป็นแบบนี้มาตลอด นางมีอารมณ์เย็นชา ในสายตาของนาง ความเสน่หาในครอบครัวเป็นเพียงเส้นด้ายแห่งความรำคาญที่ถูกตัดออกตามใจชอบ นางสนใจแต่อำนาจสูงสุดเท่านั้น
“ป้าเสี่ยเฮิน ข้ายังคงสร้างปัญหาให้ป้ากับสิ่งที่ข้าเพิ่งพูดไป” จู มิงหลาง ขอร้อง
“ข้าจะรับประกันว่านิกายใด ๆ จะไม่ใช้ประโยชน์จากมันโดยบังเอิญและจะไม่ฆ่าผู้บริสุทธิ์ นี่คือหน้าที่ของข้า แต่ข้อพิพาทระหว่างที่ดินกับนครรัฐต่างๆ ได้ยุติลงแล้ว”
“เพียงพอ…ขอบคุณท่านป้า อีกสักพักหลานชายจะกลับไปรายงานตัว” จู มิงหลาง ทักทายอีกครั้ง
จู เสี่ยเฮิน เหลือบมองที่ น่านหลิงชา อย่างเผินๆ แต่ในที่สุดก็ถอนสายตาออกไป
ชายมังกรม่วง เข้ามาดู จู มิงหลาง อย่างจริงจัง แล้วหยุดที่ น่านหลิงชา
“ยินดีที่ได้เจอกัน คราวหน้ามีโอกาสเรียนรู้จากกันและกันอีกครั้ง” ชายมังกรสีม่วงยิ้มและพูดกับ จู มิงหลาง
อีกฝ่ายโค้งคำนับและตอบด้วยความกรุณา
จู มิงหลาง ก็ตอบกลับเช่นกัน
ทิ้งไว้บนสิงโตศักดิ์สิทธิ์ ชายมังกรม่วง ตั้งใจสังเกตุเบื้องหลังของ จูเสี่ยเฮิน
นับตั้งแต่ติดต่อกับ จูเสี่ยเฮินโปชิมมิ่ง แทบไม่เคยเห็นนางสนใจสิ่งใดหรือใครเลย ราวกับว่าทุกสิ่งในโลกนี้เป็นฝุ่นผง อนุภาคไม่มีนัยสำคัญ
แต่นางเห็นคนที่ชื่อจู มิงหลาง และเห็นได้ชัดว่ามีอารมณ์แปรปรวนในสายตาของนาง
แม้ว่าดวงตาของนางจะเต็มไปด้วยความผิดหวัง
แต่นางรักษาอาการไว้ได้ ความผิดหวัง ไม่ได้แปลว่านางรอคนๆ นี้อยู่ใช่หรือไม่?
ถ้าคนนี้ไม่สำคัญจริง ๆ นางจะเป็นแบบนี้ได้อย่างไร?
เขาเคยเห็น จูเสี่ยเฮิน มีอาการเช่นนี้เมื่อนานมากแล้ว แต่รู้สึกว่าตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา อารมณ์ของ จูเสี่ยเฮิน ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
ในบางครั้งนางไม่จำเป็นต้องรักษาอะไรไว้อย่างจงใจ นางเหมือนภูมิใจและเป็นหม้าย ไม่มีความปรารถนา
ในเวลานี้ จูเสี่ยเฮิน ไม่ได้ตั้งใจคิด ไม่สนใจ ไม่ปล่อยให้ความผิดหวังนั้นกลายเป็นความเศร้าในใจของนาง และมันก็เต็มไปด้วยการแสดงออกในดวงตาและใบหน้าของนาง
