บทที่ 119: ปรมาจารย์ของ เจียนสง
“ผู้หญิงคนนี้อารมณ์ดีและบางครั้งก็แย่”
“ข้าจะดีใจเมื่อเห็น เหยาชาน เปลี่ยนไปและ เสี่ยวชาน เป็นสีเขียว”
“เห็นพระจันทร์สว่างบนท้องฟ้าและดวงดาวสะท้อนบนท้องฟ้า ข้าก็มีความสุขเช่นกัน”
“สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดคือการถามคำถามสามคำถามและสี่คำถาม และจงระวังไว้ให้ดี!”
ดวงตาที่ดุร้ายของ น่านหลิงชา สะบัดจากร่างกายของ จู มิงหลาง ทำให้ชัดเจนว่ามุ่งเป้าไปที่ จู มิงหลาง เพียงอย่างเดียว
มิงหลาง มีรอยยิ้มที่ขมขื่น
รำคาญข้า จะด่าข้าทำไม??
อารมณ์เหมือนฝนตกเดือนมิถุนายน
นางเป็นแบบนี้มาตลอด
“แล้วความสัมพันธ์ของข้ากับ เจียนสง ก็ไม่มีอะไรมาก”
“ข้ากับน้องสาวพูดว่า เจ้ากำลังข่มขู่ท่านยายและต้องการให้ข้าแต่งงานกับเจ้าเพื่อน้องสาวของข้า” น่านหลิงชา หัวเราะ ยิ้มเหมือนพระจันทร์สีเงิน
“เอาล่ะ เจียนสง และข้ามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมาก เมื่อข้ายังเด็ก ข้าใช้เวลามากในการฝึกฝนในนิกายดาบ ที่ เหยาชาน หนึ่งในนักดาบของ เจียนสง คือปู่ของข้า” จู มิงหลางกล่าว
“เจ้าเป็นช่างซ่อมดาบ เจ้าเป็นได้อย่างไร” น่านหลิงซาถาม
จู มิงหลาง มองไปที่ น่านหลิงชา อย่างลึกซึ้ง
เขายังบอกด้วยว่าถ้าคนอื่นถามคำถามสามข้อและสี่คำถาม ข้าก็ไม่ใช่เด็กที่อยากรู้อยากเห็นเช่นกัน
“ทุกคนด้อยกว่า มีเพียง มู่จุนเท่านั้นที่สูง ข้าไม่คิดว่า เจียนสง สามารถกอบกู้จักรวาลอันโหดร้ายนี้และวิธีที่ไร้ความปราณีได้ ดังนั้นข้าจึงเปลี่ยนอาชีพของข้าและหวังว่าจะทำมากขึ้นเพื่อผู้คนในโลกนี้” จู มิงหลาง พูดมากขึ้น.
“เมื่อลูกพีชของข้าขายไม่ดี ข้าจะขายน้ำผึ้งด้วย” ฟางเนี่ยเหนียน พยักหน้าราวกับว่าเห็นด้วยกับข้อโต้แย้งของ จู มิงหลาง
น่านหลิงชา หัวเราะอย่างต่อเนื่อง คมชัดและไพเราะ และร่างกายของนางก็สั่นเล็กน้อย
จากนั้น ฟางเนี่ยเหนียน ก็หัวเราะโดยถือเส้นด้ายของ น่านหลิงชา ราวกับนกน้อยที่มีความสุข
จู มิงหลาง หน้าเป็นสีดำ
ทำไมเขาถึงลืมไปว่า ฟางเนี่ยเหนียน เป็นตัวแสบ
ทำไมเขาถึงเลือกนางมาเป็นผู้จัดการของ มังกร?
“เหตุผลที่ข้าเดินผ่านเมืองบาปนี้เพราะข้าต้องการไปที่ นิกายดาบแห่งภูเขาเหยาชานก่อน การเดินทางกลับไปที่ประตู จูเหมิน อยู่ไกลเกินไป ข้ากังวลว่าบางคนจะใช้ประโยชน์จากงานอดิเรกบางอย่าง ปล่อยให้ผู้มีอำนาจเข้าสู่สนามรบ” จู มิงหลาง กล่าวต่อ
“นิกายดาบของเหยาชาน อยู่ไกลไหม?” น่านหลิงซาถาม
“พวกเราผ่านที่นี่ และพวกเราจะไปถึงพรมแดนป่าของนิกายดาบในภูเขาเหยาซาน” จู มิงหลางกล่าว
“จากนั้นไปซงหลิน ในทวีปจีติง” ดวงตาของ น่านหลิงชา เป็นประกายและดูเหมือนว่านางสนใจ ซงหลิน จริงๆ
แม้ว่าเขาจะไม่อยากไปที่ นิกายดาบแห่งเหยาชานแต่จำเป็นต้องไป
แต่เมื่อเขาคิดว่านอกจากกองกำลังออร์โธดอกซ์หลักแล้ว ยังมีคนป่าเถื่อนอย่างเมืองบาป ด้วย
ไม่สามารถใช้ความยิ่งใหญ่ของ จูเสี่ยเฮิน เพื่อยับยั้งผู้มีอำนาจ แต่จำเป็นต้องมีความแข็งแกร่งอย่างมากของนิกายดาบเหยาซานเพื่อปกป้องเมืองซูหลง
“จู มิงหลาง มีคนที่แต่งตัวคล้ายกับผู้หญิงเต๋า นางมาจากนิกายดาบแห่งภูเขาเหยาชานด้วยเหรอ?” ฟางเนี่ยเหนียน ถามขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องนี้
“นางก็เป็นช่างซ่อมดาบด้วย และนางก็ฝึกฝนในนิกายดาบแห่งภูเขาเหยาชาน เมื่อนางยังเด็กเหมือนข้า” จู มิงหลาง พยักหน้า
จู มิงหลาง ยังซื้อภาพวาดระดับชาติหลายภาพ เพียงเพื่อจะพบว่านิกายดาบแห่งภูเขาเหยาชาน อยู่ไม่ไกลจาก ผาตะวันตก มากนัก ไม่น่าแปลกใจที่ จูเสี่ยเฮิน จะกลายเป็นผู้สั่งการดินแดนใหม่
นางควรจะอยู่ใน นิกายดาบแห่งภูเขาเหยาชาน ในปีนี้
ที่นครรัฐและเมืองหลวงของประเทศเขาไม่อยู่นาน หลังจากซื้อของที่จำเป็นแล้วพวกเขาก็เดินทางต่อ
อยู่ไม่ไกล แต่ทวีปมหาราชนั้นใหญ่กว่าดินแดนเสฉวนมาก ประกอบกับภูเขาที่รกร้างว่างเปล่าและป่าโบราณ เป็นไปไม่ได้ที่จะบินตรงไปหลายที่
หมู่บ้าน, เมืองตลาด, เมือง, รัฐ, เมืองหลวง และสถานที่รวบรวมผู้คนทั้งหมดในทวีปขั้วโลกได้รับการแบ่งอย่างเข้มงวด แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีสงครามในหลาย ๆ แห่งและบางแห่งอาจไม่มีเลย
นอกจากนี้ ป่าบรรพบุรุษขนาดใหญ่และขนาดเล็ก ประตูตระกูล พระสันตะปาปา พระราชวัง และสถานศึกษา ล้วนปะปนกัน และการแยกอำนาจจะทำให้เกิดความสับสนวุ่นวาย
พลังแห่งสวรรค์และความดุร้ายคืออะไรถึงทำให้แผ่นดินใหญ่ ทวีปต่างๆ พังทลายลงพร้อมกันเช่นนี้ และรู้สึกว่าชีวิตบนแผ่นดินโลกนี้แสนสุขสบายห่างไกลจากเสฉวน
อยู่เฉยๆเป็นเวลาหนึ่งปีครึ่ง เมื่อเสี่ยวไป๋ฉี บรรลุถึงระยะเวลาที่เสร็จสมบูรณ์ เขาสามารถทำลายวังที่ร้ายกาจและจากนั้นก็อยู่กับภรรยาของเขาเอง พากันท่องเที่ยวเยี่ยมชมแม่น้ำที่มีชื่อเสียง ดาชาน
อนิจจา เดิมทีอุดมคติเล็กๆ นี้สามารถบรรลุผลได้อย่างรวดเร็ว แต่เนื่องจากการเจาะแนวนอนของทวีปศาลใหญ่ เวลาจึงยาวนานขึ้นและความยากก็เพิ่มขึ้น
ในภูเขาอันไกลโพ้นที่เขาเห็น เขาเห็นสันเขา ภูเขา เมฆ และหมอก เมื่อเข้าไปจะพบภูเขาและยอดเขาขนาดยักษ์มากมาย
เหนือท้องฟ้า ตราบใดที่ปีนขึ้นไปบนภูเขาที่สูงที่สุด ก็สามารถสัมผัสห้องโถงนางฟ้าหยุนถิงที่แท้จริงได้
มีเมืองอยู่ในภูเขา เมืองล้อมรอบด้วยภูเขาที่คดเคี้ยวเหมือนม่านบังตา ในเวลากลางคืนสามารถมองเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามของท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวและแสงไฟ ด้วยเหตุผลนี้ น่านหลิงซาจงใจอยู่บนหน้าผาชั่วขณะหนึ่ง การผสมผสานความงามนี้เข้ากับความสามัคคีจึงได้รับการแก้ไขในม้วนภาพของนาง งดงามและลึกซึ้ง!
มีเมืองหลวงที่มีหมอกหนาในเหยาซาน ซึ่งเชื่อมต่อกับเขตป่าของนิกายเหยาซาน จู มิงหลาง ไม่ได้ไปที่เมืองหลวงของประเทศหมอก แต่ตรงไปที่ ป่าเจียนสง ของ เหยาชาน ตามแนวเขตเมืองหลวงของประเทศนี้
ตามความเป็นจริง จู มิงหลาง คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ เขาสามารถแยกแยะภูเขาสูงตระหง่านได้โดยไม่ต้องวาดแผนที่
หลังจากทำงานหนักมาหลายปี เขารู้ว่านกตัวเมียอยู่บนเนินเขากี่ตัว
“ช่วยแจ้งน้องสาวเมียวจู บอกว่ามิงหลางมาเยี่ยม” จู มิงหลาง กล่าวกับสาวกของเหยาซาน
“มีตราประจำตัวหรือไม่” ศิษย์คิ้วยาวถาม
“นี่” จู มิงหลาง ไม่มีโทเค็นในมือจริงๆ เขาไม่มีแม้แต่ตราประจำตัวของจูเหมิน
และเป็นเวลาหลายปีแล้วที่เขาออกจากเจียนสง สาวกเหล่านี้ไม่รู้จักเขา ท้ายที่สุดสาวกส่วนใหญ่ที่อยู่ที่นี่เป็นรุ่นน้อง
“อ้อ มีต้นสนฟีนิกซ์อยู่หน้ายอดเขารุนหงที่นางอาศัยอยู่ มีระฆังใบไม้ห้อยอยู่บนนั้น ถือว่าเป็นสัญลักษณ์หรือไม่?” จู มิงหลางกล่าว
ศิษย์ที่มีคิ้วยาวเกาศีรษะและมองไปที่เพื่อนฝึกหัดคนอื่นๆ และในที่สุดพวกเขาก็พยักหน้าพร้อมกัน
พี่สาวเมียวจูไม่ชอบให้คนอื่นมารบกวนความสงบของนาง คนที่รู้ว่ามีต้นไม้ต้นนี้บนเสี่ยวเฟิงที่นางอาศัยอยู่จะได้รับเชิญโดยธรรมชาติจากพี่สาวให้เข้าไปพบได้
จู มิงหลาง,น่านหลิงชา และ ฟางเนี่ยเหนียน ต้องรออย่างช้าๆที่หน้าประตู ซูหลิน
“ในเมื่อเจ้าอยู่ในนิกายดาบ ทำไมจึงไม่มีใครรู้จักเจ้าเลย? เจ้าเปลี่ยนอาชีพเพราะเจ้าไม่มีชื่อเสียงเลยเหรอ?” ฟางเนี่ยเหนียนถาม
“ข้าออกจากที่นี่เมื่อข้าอายุสิบห้าปี กี่ปีแล้วที่ผู้มาใหม่เหล่านี้ไม่รู้จักข้า”จู มิงหลาง อธิบาย
“ใครคือน้อง เหมียวจู และนางจะจำเจ้าได้อย่างไร” ฟางเนี่ยเหนียนถาม
“ข้าซ้อมดาบด้วยกันตอนที่ข้ายังเด็ก นางเป็นคนโง่และฝึกฝนช้า ข้าฉลาดขึ้นและเรียนรู้ได้เร็ว ข้าเคยสอนนางมาก่อนนิดหน่อย” จู มิงหลางกล่าว
จู มิงหลาง พูดคำเหล่านี้อย่างเรียบง่าย
แต่ศิษย์ที่มีคิ้วยาวก็ยังได้ยิน เขาขมวดคิ้วยาวทั้งสองเข้าหากันทันที จ้องไปที่ จู มิงหลาง และพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธจัด: “ศิษย์พี่ เหมียวจู ตอนนี้เป็นศิษย์สถานศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราและเป็นน้องสาวของอาจารย์ เจ้ายังคงไม่รู้ความ เจ้าไม่มีแม้แต่ลมหายใจของการซ่อมแซมดาบในร่างกายของเจ้า อย่าพูดเรื่องบ้า ๆ นี้ต่อหน้าสงหลิน!”
สาวกคิ้วยาวคนนี้ยังคงสุภาพ แค่เตือนด้วยวาจา
“ข้าเกรงว่าจะเป็นญาติห่างๆ ที่ไม่มีที่อยู่ วิ่งไปรอบๆ สิ่งที่ขาดไม่ได้มากที่สุดใน เจียนสง ของพวกเราคือช่างซ่อมบำรุง” สาวกรุ่นเยาว์คนอื่นๆ พากันหัวเราะ
“พี่สาวอยู่ที่นี่ ทุกคนโปรดเงียบ”
กลุ่มสาวกโมริยามะที่ยังคงพูดคุยแบบสบายๆ อยู่ตอนนี้ก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว รูปลักษณ์ดูเคร่งขรึมภายใต้ประตูไม้แกะสลัก ที่สง่างามและเคร่งขรึมราวกับรูปปั้น สามารถเห็นดาบของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ถือมันไว้แต่พวกมันห้อยอยู่ข้างๆ หมุนช้าๆ ปล่อยโลหะสั่นสะเทือนเล็กน้อย
“พี่สาว!”
“พี่สาว!”
“พี่สาว!”
เหล่าสาวกต่างพากันทักทายกันอย่างสุภาพ แสดงความนอบน้อมและเคารพ
จู มิงหลาง มองไปรอบ ๆ และเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผมยาวและผมกระพือปีก นางสวมเสื้อคลุมทรงพอดีตัวสีอ่อน ผมสีดำของนางตั้งขึ้นสูง ไร้ร่องรอยของผมยุ่ง
บนหน้าผากเรียบของนาง นางสวมเครื่องประดับหยก และความแวววาวของหยกของเครื่องประดับเงินจะสะท้อนผิวบนแก้มของนางเป็นสีดอกกุหลาบและเคลื่อนไหวมากขึ้นมีความ สดใส และสง่างาม
“มิงหลาง!”
“น้องสาว” จู มิงหลาง พยายามอย่างเต็มที่เพื่อแสดงรอยยิ้มที่อ่อนโยนเหมือนหยก
“นางเป็นใคร!” ซีเหมียวจู ก็ชี้นิ้วไปที่ น่านหลิงชา ถามอย่างลึกซึ้ง
คำถามของ ซีเหมียวจู ขัดขวางความคิดทั้งหมดของ จู มิงหลาง!
จู มิงหลาง ได้เตรียมสุนทรพจน์ที่สมบูรณ์แบบ กล่าวคือ เพื่อให้น้องสาวรู้สึกมีเหตุมีผลและมีเหตุผลว่าเขาหายไปหลายปี และเพื่อให้นางรู้สึกบางอย่างในใจ
นางควรร้องไห้ดีใจเมื่อเห็นพี่ชายยังมีชีวิตอยู่!
“นางคือผู้ที่อยู่ในทีมเลี้ยงสัตว์มังกรของข้า และเพื่อนร่วมเดินทางของข้า น่านหลิงซา ถัดจากข้าคือผู้จัดการของมังกรฟางเนี่ยเหนียน” จู มิงหลาง จัดเรียงคำพูดใหม่ คิดแล้วก็อธิบาย
“พันธมิตรที่เดินทางมาด้วยกัน? ไปเที่ยวด้วยกันทำไม” ซีเหมียวจู ถามอีกครั้ง
จู มิงหลาง รู้สึกวิงเวียน!!
ภายใต้สถานการณ์ปกติ รุ่นน้องไม่ควรสนใจใครอื่น ทำไมนางถึงกลายเป็นแบบนี่?
“จู มิงหลาง ทำไมต้องปกปิด? เรื่องราวความรักแรกพบและความรักของพวกเรา ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับดินแดนเสฉวน” ในเวลานี้ น่านหลิงชา พูดด้วยรอยยิ้ม แม้จะสวมผ้าคลุมหน้า เขารู้สึกได้ถึงเสน่ห์ของรูปลักษณ์อันน่าทึ่งของนาง
“จริงเหรอ จริงด้วย!!” ซีเหมียวจู ตัวสั่นเล็กน้อยด้วยความโกรธและดวงตาที่สวยงามของนางเต็มไปด้วยความโกรธ “ท่านปู่โกหกข้ามาหลายปีแล้ว โดยบอกว่าเจ้าตายแล้ว สุดท้ายเจ้าก็แค่ไปมีผู้หญิงคนอื่นและไม่อยากเห็นหน้าข้า!”
จู มิงหลาง รู้สึกแน่นหน้าอก และเลือดก็พุ่งออกมาจากลำคอของเขา
นักดาบเหรอ? มีหลุมดาบในใจของเขาไม่มากก็น้อย!
ข้าตายแล้วหรือ…..
อา เรื่องนี้อธิบายยากมาก เพราะข้ายังคงยืนอยู่ตรงนี้
น่านหลิงซา!
น่านหลิงซา! !
ทำไมนางกวนน้ำโคลน นางควรเป็นคนนิ่งเฉย เงียบ สงบ และสวยงามทุกเวลาเหมือนตอนนางวาดภาพ ทำไมต้องเป็นแม่มดน้อยคนนี้ที่กลัวว่าโลกจะไม่วุ่นวาย! !
