บทที่ 127: งานศพของประตูจูเหมิน
จูเหมิน อยู่ที่ทะเลสาบหยดน้ำ และหนึ่งในเมืองหลวงคือเมืองหยดน้ำ กระจายอยู่รอบทะเลสาบอันเงียบสงบแห่งนี้
หยางลู่ ทิวทัศน์สวยงาม และเมืองหยดน้ำ เป็นสภาพอากาศที่สบายที่สุดเสมอ นักธุรกิจผู้มั่งคั่งบางคนเต็มใจที่จะใช้ความมั่งคั่งและซื้อบ้านใกล้ทะเลสาบหยดน้ำ เพื่อแช่ตัวในทะเลสาบหยดน้ำ เพลิดเพลินกับความเงียบสงบของเมืองหลวงอันพลุกพล่าน
ตามถนนสายยาวของทะเลสาป ไปจนสุดทางคือจูเหมิน ซึ่งมีเกาะภูเขาที่ดีที่สุดในทะเลสาบหยดน้ำ
ในช่วงครึ่งแรกของประตูจูเหมิน เรียกได้ว่าอยู่ในเมืองที่พลุกพล่านในครึ่งแรก และในครึ่งหลังจะได้เข้าสู่เกาะและภูเขาในทะเลสาบอย่างสมบูรณ์ ศาลาที่สูงตระหง่านและงดงามตั้งตระหง่านอยู่ในป่าต้นหลิวสูงตระหง่าน เงียบสงบและสง่างาม
มีเพียงเสียงของซูน่าที่ดังก้องเหมือนอีกาที่หน้าประตูของจูเหมิน เมื่อ จู มิงหลาง ก้าวเข้าไปในประตูจูเหมิน สิ่งที่เขาเห็นคือโคมสีขาวที่น่าตกใจทีละดวง
รถม้าสัตว์ประหลาดบางคันจอดอยู่ที่ประตูกว้าง และกลุ่มเจ้าหน้าที่ระดับสูงและขุนนางกลุ่มหนึ่งกำลังเดินเข้าไปใน จูเหมิน ข้างหน้าทางเข้าเป็นคู่ที่มีผมหงอกเล็กน้อย
ใบหน้าของพวกเขามืดมน แต่พวกเขากำลังพูดคุยกับผู้มาเยือนเหล่านั้นด้วยมารยาทที่มึนงง
ดวงตาของพวกเขากลวงมากราวกับว่าวิญญาณของพวกเขาไม่ได้อยู่ที่ร่างของเขาแล้ว
มีผู้คนมากมายหลั่งไหลมาไว้ทุกข์ด้วยเรือใบสีขาว แบบอักษรสีเข้ม และคำไว้อาลัย
นี่มันงานศพชัดๆ!
อาลัยอาวรณ์ของใคร? ?
มิงหลาง เร่งความเร็วในการเดินไปที่ประตู
เขาเดินไปที่ประตูมองดูคู่สีเทา
ทั้งคู่ไม่ได้สังเกตุเห็น จู มิงหลาง ในตอนแรก หลังจากที่ได้เห็นรูปร่างหน้าตาของชายหนุ่ม นัยน์ตากลวงๆ ก็เปล่งประกายออกมาในที่สุด!
“ลุง ป้า” จู มิงหลาง มองดูพวกเขา แต่เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
“เสี่ยวหลาง?” ทั้งคู่สงสัยว่าพวกเขาเข้าใจผิดและยืนยันครั้งแล้วครั้งเล่า
ในที่สุดทั้งคู่ก็วิ่งลงมาจากระดับสูงพร้อมกัน ดูเหมือนว่ามีเพียงการสัมผัสอุณหภูมิเท่านั้นที่พวกเขาสามารถมั่นใจได้ว่าเป็นคนที่มีชีวิต!
“ลุง ป้า ท่านทำพิธีศพให้ใคร” จู มิงหลาง ถาม
จู มิงหลาง มีลางสังหรณ์ที่แย่มากในขณะนี้
ลุงของเขา จูหยูซาน และป้าไป่ซิน ที่ไม่เคยมีลูก ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นลูกของตัวเอง
ต่อมาเมื่อพวกเขาอายุเกือบสี่สิบปี จูหยูซาน และ ไป่ซิน ตัดสินใจรับเด็กกำพร้าที่ลี้ภัยใน จูเหมิน เป็นลูกชายบุญธรรมของพวกเขาชื่อจูถัง
จูถัง เป็นคนมีเหตุผลและมีมารยาทดีตั้งแต่เด็ก แม้ว่าคุณสมบัติของเขาจะไม่สูงนัก แต่เขารู้สึกขอบคุณ จูหยูซาน และ ไป่ซิน เสมอ และเขาเคารพ มิงหลางในฐานะลูกพี่ลูกน้องของเขา
จู มิงหลาง เห็นโคมสีขาวเหล่านั้น และเมื่อเห็นคำที่เขียนบนไม้แขวนสีขาว ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“เจ้ากลับมาแล้ว เจ้ากลับมาแล้ว”
มีริ้วรอยบนใบหน้าของ จูหยูซาน เห็นได้ชัดว่าเขาเศร้า แต่เขาตื่นเต้นที่ได้เห็น จู มิงหลาง
เช่นเดียวกับไป่ซิน ราวกับว่าเห็นเด็กที่เดินทางไปข้างนอกแล้วกลับมาในที่สุด นางคว้าแขนของ จู มิงหลาง และไม่ยอมที่จะปล่อยมัน
“ลุง ป้า จูถัง อยู่ที่ไหน” จู มิงหลาง ถามอีกครั้ง
ในขณะนี้ ชายผู้ขี่มังกรเขาหินเดินมาข้างหน้า เขามีเคราครึ่งหนึ่งและพัดที่ประดับด้วยเครื่องประดับหยกอยู่ในมือ
ถัดจากเขา มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีรูม่านตาสีดำและมีสีหน้าเย็นชา และเขาสวมชุดสีดำสนิท
“พี่หยูซาน พี่หยูซาน จูถังยังไม่สมควรที่จะตาย เป็นเพราะข้ามีมังกรที่ดุร้าย และที่สำคัญที่สุด มันไม่รู้จักยับยั้งพลั้งมือฆ่า ลูกบุญธรรมของท่าน ด้วยเหตุนี้ ข้าพเจ้าจึงได้กำหนดให้ลูกชายรับโทษที่นี่โดยเฉพาะ ข้าหวังว่าพี่หยูจะสงสารหลานชายและนึกถึงความรู้สึกเก่าๆที่พวกเรามีให้กัน โปรดอภัยให้ลูกชายของข้าด้วย!” ชายครึ่งเคราพร่ำพูด.
จูหยูซาน และ ไป่ซิน มองดูในเวลานี้และพบว่าชายหนุ่มในชุดดำกำลังแบกหนามบนหลังของเขาจริงๆ หนามแทงเข้าไปในผิวหนังของเขา
ความผิดประเภทนี้มีความสำคัญอย่างไร?
สิ่งที่เขาเจ็บคือแค่ผิวหนังและเนื้อบางส่วน และเขาคงจะไม่เป็นไรถ้าเขากลับไปถูยาขัดถู แต่ จูถัง จะหลับไปตลอดกาลในโลงไม้เย็น ๆ !
“ขออภัยเนื่องจากเหตุการณ์เช่นนี้ย่อมนำมาซึ่งความเศร้าโศกเสียใจ การแข่งขันทุกครั้งจะทำให้เสียชีวิตโดยบังเอิญในที่สุดพี่ชายหยูซาน โปรดอย่าทำร้ายความสามัคคีระหว่าง จูเหมิน และ ซีสงหลิน เนื่องจากเหตุการณ์นี้” ผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดพระราชทานกล่าวขึ้น
“ใช่ การแข่งขันมักจะทำร้ายผู้บริสุทธิ์ นับประสาสาวกสองคนที่ต้องบอกความแตกต่าง พี่หยูซาน ถ้าท่านมีปัญหาใดๆ โปรดบอกพวกเราซีสง ซีสงทำผิดต่อท่านจริงๆ” ชายวัยกลางคนที่มีเคราครึ่งหนึ่งกล่าว
“ทักษะไม่ดีเท่ามนุษย์ ชีวิตและความตายขึ้นอยู่กับตัวเอง ผู้อาวุโสทุกท่าน ข้ารู้ว่าข้าไม่ควรหนักมือเกินไป แต่บางครั้งข้า ก็ไม่สามารถควบคุมสายเลือดของมังกรและสัตว์ร้ายได้อย่างเต็มที่ ถ้าการชนะของข้าทุกครั้ง ข้าต้องรับผิดด้วยวิธีนี้ ฉนั้นข้าขออภัยที่ต้องพูดว่า เขาไม่ควรต้องเข้ามาร่วมแข่งขันใหญ่ในป่าใหญ่และเผ่าพันธ์!” ชายหนุ่มชุดดำกล่าวด้วยความคับข้องใจ
ในขณะนั้น จู่ๆ ร่างหนึ่งก็เดินผ่านกลุ่มคนไป และเขาก็ใช้มือข้างหนึ่งทุบคอของชายหนุ่มผิวดำจนกระดูกคอของเขาสั่นไปหมด!
“ข้าจะเป็นคนทำให้เจ้า ไม่ต้องเข้าไปยุ่งในการแข่งขันเอง!” จู มิงหลาง บีบคอของชายหนุ่ม และขนสีขาวจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นทั่วร่างกายของเขา
ขนเหล่านี้เหมือนใบมีดหมุนวนไปมารอบๆ จู มิงหลาง ตราบใดที่เขาออกคำสั่ง ฆาตกรหนุ่มจะถูกหั่นเป็นชิ้นๆ!
“เสี่ยวหลาง เสี่ยวหลาง ไม่ อย่าทำอย่างนั้น” ในขณะนั้น ป้าไป่ซินรีบวิ่งไปคว้ามือของ จู มิงหลาง และโบกมือให้เขาปล่อย
“นี่มันบ้าอะไรเนี่ย มันกำลังฆ่าเขาแล้ว!” ชายมีเคราโกรธจัด และตบฝ่ามือของ จู มิงหลาง
บนฝ่ามือของเขามีรอยพิมพ์ขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นราวกับประตูที่ลุกโชติช่วง
ที่ประตู มังกรสีม่วงที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงได้อ้าปากและกัดไปที่ร่างของ จู มิงหลาง
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ไป่ซินก็รีบพยายามยืนต่อหน้า จู มิงหลาง แต่ จู มิงหลาง หยุด ไป่ซิน ด้วยมือเดียวและดวงตาของเขาก็เปล่งประกายสีแดงทันที พลังของเขาพุ่งสูงขึ้นในขณะนี้ ราวกับว่าเป็นหมอผี!
“ดาบวิญญาณมังกร”
พอสิ้นเสียงพูด ก็เห็นดาบพุ่งออกมาจากอวกาศ มีเพียงภาพหลอนที่งดงามเท่านั้นที่มองเห็นได้ และมันพุ่งเข้าหามังกรเพลิงสีม่วงโดยทันที
มังกรเพลิงสีม่วงตกใจ เดิมทีต้องการกัด จู มิงหลาง แต่เขาไม่กล้าออกจากประตูและหนีกลับเข้าสู่อาณาจักรแห่งจิตวิญญาณเหมือนไส้เดือน
“เสี่ยวหลาง…เสี่ยวหลาง” ไป่ซิน ท้อแท้อีกครั้ง
ในเวลานี้ ทุกคนมองไปที่สถานที่นี้ เฝ้าดู จู มิงหลาง บีบคอของชายหนุ่มชุดดำ
“โชคดีไม่ใช่เหรอ? ? ?”
“เป็นลูกชายของ จูทิงกวน ดาบซ่อม จู มิงหลาง หรือไม่?”
“มีข่าวลือว่าเขาตายแล้วเหรอ?”
“จู มิงหลาง เคยเป็นปีศาจตัวน้อยของเมืองหลวง แม้แต่ลูกหลานของราชวงศ์ก็ตัดขาดจากเขา ห่าวเชากง ศิษย์ใหญ่ของซีสงหลิน อาจโชคไม่ดี”
“ช่างโชคร้ายเสียนี่กระไร ข้าไม่เคยได้ยินว่าปีศาจน้อยตัวนี้ทำให้ท้องฟ้าโกรธ การซ่อมแซมดาบของมันก็พังยับเยินไปหมดแล้ว และมันได้กลายเป็นมนุษย์ที่เร่ร่อนไปทั่วและไม่มีหน้ากลับมา!”
มีคนจำนวนไม่มากที่เข้ามาเพื่อกีดกันเขา ความจริงทุกคนยืนดูการแสดง
มีสิ่งดังกล่าวที่หายากในตระกูลด้วยหรือ?
ในท้ายที่สุด เป็นเพราะราชวงศ์สุดโต่งที่สิ่งใหญ่ๆ กลายเป็นเรื่องเล็ก และสิ่งสุดท้ายที่เห็นคือใครมีอำนาจมากกว่าและมีภูมิหลังมากกว่าคือคนยิ่งใหญ่
“ไปโขกหัวร้อยครั้งซะ ไม่งั้นข้าจะฆ่าแกกับพ่อแกด้วยกัน” จู มิงหลาง ออกแรงผลักและโยนเจ้าลูกครึ่งนี้ลงกับพื้น
ห่าวเชากง ไออย่างรุนแรง ใบหน้าของเขาแดงก่ำ และความโกรธของเขาเต็มหน้าอกอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ลมหายใจออกมาในที่สุด เขาก็ลุกขึ้น ชี้ไปที่ จู มิงหลาง และพูดว่า: “เจ้าเป็นใคร น้องชายของ จูถังหรือ!”
ในเวลานี้ ชายครึ่งเครารีบดึง ห่าวเชาถง ไปด้านข้างด้วยท่าทางที่ดุร้าย และบอกให้เขาหุบปาก
“ท่านพ่อ ผู้ชายคนนี้กำลังจะฆ่าข้า”
“หุบปาก!” ห่าวหยง ตะโกน ทำให้ ห่าวเชากง หน้าซีดและถอยกลับไปด้านข้างของราชวงศ์
ห่าวหยง สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วขอโทษ: “กลายเป็นลูกชายของ จูทิงกวน ที่มีชื่อเสียง จู มิงหลาง คราวนี้เป็นสุนัขที่เป็นศัตรูกันมากเกินไปในระหว่างการแข่งขัน ข้าคิดถึงชีวิตของ จูถัง ในฐานะพ่อ ข้าจะดูแลเป็นการส่วนตัวและปล่อยให้ลูกชายของข้าโขกหัวนับร้อยเหล่านี้ต่อหน้าห้องโถงไว้ทุกข์ของ จูถัง”
“โชคดี?” “มาดามจ้าวจ้องมองที่ จู มิงหลาง มองขึ้นและลง ในที่สุดก็ส่งเสียงพูดอย่างเย็นชา” หึ มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว แต่เจ้าก็ยังอาละวาดอยู่ เป็นความจริงที่มี จูทิงกวน และ จูเสี่ยเฮิน ปกป้องเจ้า เจ้าสามารถทำอะไรก็ได้ที่ต้องการในเมืองหลวงแห่งนี้”
“นางจ้าว ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ และอีกสิ่งหนึ่งที่ มิงหลางต้องการทำคือ ข้าขอสัญญากับเจ้าว่า ตระกูลจ้าว สามารถจัดงานศพในเดือนนี้ได้เช่นกัน “จู มิงหลาง พูดกับมาดามอย่างเย็นชา
พวกเขาล้วนแต่คุ้นเคยกับราชวงศ์ แต่ จู มิงหลาง ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับพวกเขา
มาดามจ้าว อาศัยความเป็นภรรยาของสมาชิกในราชวงศ์เพื่อสนับสนุนครอบครัว ห่าว และลูกชายของเขา แม้ว่าลุงของเขา จูหยูซาน และป้าไป่ซิน จะเป็นคนธรรมดามาตลอด แต่พวกเขาก็จะไม่ถูกรังแกอย่างแน่นอน!
อยู่ในความสงบและฝัน!
“นี่เจ้า” มาดามจ้าวชี้ไปที่ จู มิงหลาง นางโกรธมากจนพูดอะไรไม่ออก
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือมาดามจ้าว เป็นคนถือตัวเล็กน้อย มิงหลางตัดมือและเท้าของลูกหลานของราชวงศ์ จู มิงหลาง กล้าทำโดยไม่เกรง ไม่ต้องพูดถึงว่าตระกูล จ้าว เป็นที่เกิดของนาง และจู มิงหลางไม่เห็นแก่หน้าของราชวงศ์ นางย่อมโกรธเป็นธรรมดา
จู มิงหลาง กล้าทำในสิ่งที่พูดและทุกคนมีความเกรงกลัวชื่อเสียงของ จูติงกวน ไม่มีใครกล้าจับ จู มิงหลาง!
“เสี่ยวหลาง เจ้าสบายดีมั้ย ข้าดีใจเมื่อเจ้ากลับมา เรื่องของ จูถัง เข้าไปหาเขาก่อน เขาต้องการพบเจ้าอีกครั้งเสมอ และ จูถัง ทำงานหนักมาหลายปีแล้ว ขอให้เจ้าให้ไปพบเขาและพูดคุยกับเขาให้เขาไปอย่างมีความสุข” ไป่ซินพูดน้ำตาไหล
นางจะไม่โกรธหรือเสียใจกับลูกชายบุญธรรมของนางได้อย่างไร?
แต่พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้
ผู้ที่เสียชีวิตในการแข่งขันครั้งใหญ่ของกองกำลังหลักในคำพูดของผู้ที่มาจากราชวงศ์: ฝีมือของเขาด้อยกว่าและเกิดอุบัติเหตุที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
