ตอนที่ 128: เตรียมโลงศพให้เจ้า
เป็นเพียงว่าตอนนี้บุคคลนั้นจากไปแล้ว
ถึงเรื่องแบบนี้จะใหญ่โตแค่ไหน สุดท้ายก็เงียบไปเอง
สิ่งที่สามารถปลอบ ไป่ซินได้เล็กน้อยก็คือ จู มิงหลาง กลับมาและเขายืนอยู่ข้างหน้าป้า ไป่ซินทั้งเป็น
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อ จู มิงหลาง กลับมาที่เมืองหลวง หากเขาฆ่า ห่าวเชากง บนถนนในวันแรกที่มาถึง ซึ่งจะ
ทำให้ จู มิงหลาง และ จูทิงกวน มีปัญหามากขึ้น
บัญชีนี้สามารถคำนวณได้คืนกับตระกูลห่าว วิธีนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุด
เมื่อรู้ว่า จู มิงหลาง เป็นคนที่น่ารังเกียจ พ่อและลูกชายของ ห่าว ก็หลีกเลี่ยงความเย่อหยิ่งและความหน้าซื่อใจคดในตอนแรก
ดวงตาของ ห่าวเชากง เต็มไปด้วยความโกรธ แต่ในท้ายที่สุดเขาต้องเดินเข้าไปในห้องโถงไว้ทุกข์ภายใต้การคุกคามของพ่อของเขา
คุกเข่าลงและโขกหัว
โขกถึงหนึ่งร้อยครั้ง
จู มิงหลาง ยืนอยู่ในห้องโถงไว้ทุกข์ มองดูเด็กวัยรุ่นที่นอนเงียบๆ ในโลงศพไม้
“โขกให้แรงกว่านี้หน่อย” จู มิงหลาง หันกลับมาและพูดอย่างเย็นชากับ ห่าวเชากง
ห่าวเชากงเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่ในท้ายที่สุด เขาก็เอาหัวโขกพื้นจนเลือดไหล
“จูถัง นี่คือคนที่ฆ่าเจ้า อีกไม่กี่วันข้าจะเข้าร่วมการแข่งขันชิงอำนาจ และข้าจะปล่อยเขาลงไปและชดใช้ให้กับเจ้าเป็นการส่วนตัว!” คำพูดของ จู มิงหลาง ไม่ได้ต่ำต้อย เขาพูดแต่ต่อหน้าทุกคนในห้องโถงโดยตรง
ห่าวหยง,มาดามจ้าว และคนอื่นๆ ที่มางานศพมองที่ จู มิงหลาง อย่างสยองขวัญ
นี่เป็นคำสาบานของ จู มิงหลางที่จะฆ่า ห่าวเชากง ในที่สาธารณะ!
จะมีความไม่รู้กฎหมายอย่างบ้าคลั่งได้อย่างไร?
“มิงหลาง ลูกชายของข้ามายอมรับผิดต่อหน้าศพ จูถัง เมื่อเจ้าพูดเรื่องนี้ในที่สาธารณะ เจ้าไม่ได้เห็นแก่หน้าข้า ห่าวหยง และซีสงหลิน เลยใช่ไหม?” ห่าวหยงกล่าวอย่างโกรธจัด
“ลุงและป้าของข้ามีลูกเพียงคนเดียวในชีวิตของเขา และห่าวหยงของเจ้ามีลูกชายสามคน ฆ่าและจ่ายเพื่อชีวิต เป็นการเสมอกันหรือไม่” จู มิงหลาง ถามด้วยวาทศิลป์
“ข้าจะรอวันนั้น!”
“ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าก็คิดถึงวันที่ได้เจอเหมือนกัน” จู มิงหลาง หัวเราะ
ถ้าคิดว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องไร้สาระ ก็เป็นการโกหกตัวเอง
เมื่อมองไปที่ร่างของ จูถัง ในตอนนี้ จู มิงหลาง เห็นรอยแผลเป็นที่ไม่สามารถแม้แต่จะปกปิดได้ด้วยเครื่องสำอาง และเขาสามารถมองเห็นได้ชัดเจนแม้ในชุดฝังศพราคาแพง!
หากเห็นก่อนหน้านี้ จู มิงหลาง ยังคงเชื่อคำพูดของความล้มเหลว ให้เขาโขกหัวหนึ่งร้อยครั้ง แล้วส่งต่อให้ราชวงศ์จัดการ
แต่หลังจากดูซากศพแล้ว จู มิงหลาง จะไม่มีวันปล่อย ห่าวเชากง!!
เขาวิ่งไปฆ่าคน แม้กระทั่งหลังความตาย แขนขาได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง นี่แสดงให้เห็นว่ามีความไม่พอใจอย่างมากต่อ จูถัง ไม่ต้องพูดถึงเจตนาฆ่าคนถึงตายแล้ว แต่ก็ยังไม่หยุด
พฤติกรรมแย่ๆ แบบนี้ อำนาจที่จะแข่งขันและทดสอบกันที่ไหน ที่น่าเกลียดยิ่งกว่าก็คือ ก่อนที่พวกมันจะปรากฎตัว สิ่งที่เรียกว่าอาชญากรรมเชิงลบก็เหมือนกับเรื่องตลก ไม่ใช่ความหน้าซื่อใจคด แม้แต่ด้วยความปรารถนาดี แสดงการเย้ยหยันลุงจูหยูซานและป้าไป่ซิน!
เมื่อสิ่งต่าง ๆ เป็นเช่นนี้ ยังหวังว่า มิงหลาง จะสร้างสันติภาพกับพวกเขาหรือไม่?
ตอนนี้แมวและสุนัขทุกตัวกล้าที่จะวิ่งไปที่ประตูจูเหมิน และวิ่งอย่างดุเดือด!
“ห่าวหยง ถ้าลูกชายสุนัขของเจ้าต้องการถอนตัวจากต้าบีหรือไปซ่อนตัวที่อื่น เจ้าจะต้องเตรียมโลงศพให้ลูกชายอีกสองคนของเจ้าและข้าจะมอบคนเหล่านี้ที่เป่าซูน่าให้เจ้าฟรี ให้ครอบครัวของเจ้าเศร้าโศกมากกว่า จูเหมิน ของพวกเราในวันนี้!” จู มิงหลางกล่าว
คำพูดเหล่านี้ทำให้ทั้งห้องโถงเงียบลง รวมทั้งแขกบางคนจาก ดาสงหลิน และ ดาซูเหมิน พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีตัวละครที่อวดดีและหยิ่งใน จูเหมิน เช่นนี้!
ชั่วขณะหนึ่ง ใบหน้าของห่าวหยงและมาดามจ้าวซีด และห่าวเชากง ซึ่งมีเลือดฝาด ได้เปลี่ยนจากความโกรธเป็นความกลัว
พวกเขาเคยได้ยินเกี่ยวกับการกระทำในอดีตของ จู มิงหลาง
ผู้ชายคนนี้เก่งเรื่องดาบและแม้แต่คนรุ่นก่อน ๆ ก็ถูกเขาทุบตี เมื่ออายุยังน้อย เขาได้เหยียบย่ำอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ของกองกำลังหลักอีกด้วย
แม้ว่าข้าจะได้ยินมาว่าเขาล้มลงและพ่ายแพ้ แต่ก็ยังกังวลว่าปีศาจน้อยแห่งเมืองหลวงของจักรพรรดิจะทำอะไรที่เกินควร ท้ายที่สุด เขาเป็นบุตรของ จูติงกวน และ จูถัง เป็นผู้ที่ทำให้เกิดการอาฆาต!
“มิงหลาง ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องลูกชายของข้า ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจเช่นกัน!” ใบหน้าของห่าวหยง ดูน่ากลัวเล็กน้อย และเขาอาจจะโกรธเกินกว่าจะสงบอารมณ์ได้
“ไปเถอะ ไปเถอะ อย่ารบกวนคนบ้าคนนี้” มาดามจ้าว กล่าวอย่างเร่งรีบ
“ยังเหลืออีกยี่สิบ” จู มิงหลาง กล่าวอย่างเย็นชา จ้องมองข้างหลัง ห่าวเชากง
หัวของ ห่าวเชากง เต็มไปด้วยเลือด ตอนนี้เขารู้สึกตกใจกับคำพูดของ จู มิงหลาง เป็นผลให้ จู มิงหลาง ยืนอยู่ข้างหลังเขา เหมือนกับผีที่ถูกประหารในป่าช้า
ห่าวเชากง เชื่อว่าถ้าเขาโขกไม่เสร็จ หัวของเขาจะหลุดออกไปจริงๆ เห็นได้ชัดว่า จู มิงหลาง ไม่มีระดับการฝึกฝนดาบ แต่เขามีวิญญาณชั่วร้ายที่น่ากลัวอย่างยิ่ง ห่าวเชากง รู้สึกว่ามีดาบชั่วร้ายห้อยอยู่ที่หลังคอของเขาราวกับว่าเขาเมาและบริจาคเลือดและฟันวิญญาณผู้อื่น
ในที่สุดเขาก็ก้มหัวลง
ห่าวเชากง สับสนเล็กน้อย แต่พ่อของเขาช่วยดึงเขาขึ้น
“ขอบคุณแทนครอบครัวขอส่งแขก” ในเวลานี้ จู มิงหลาง กล่าวเช่นนี้ในฐานะเจ้าบ้าน
ห่าวหยง และ ห่าวเชากง ต้องคำนับ จูหยูซาน และ ไป่ซิน อีกครั้ง และในที่สุดก็ออกจากห้องโถงไว้ทุกข์ของ จูถัง ด้วยความตกใจ
หลังจากที่พ่อและลูกชายจากไป ก็มีผู้คนมากมายจาก จูเหมิน ที่กำลังคุยกันเงียบๆ อยู่ข้างห้องโถง
“สำหรับขยะประเภทนี้ก็แค่นั้น ข้าต้องการที่จะล้างแค้น จูถัง มานานแล้ว เจ้าไม่รู้หรอกว่าเมื่อร่างของ จูถัง ถูกส่งกลับ มันก็ไม่ต่างจากหมูและแกะที่ถูกเชือด!” เด็กฝึกหัดคาสเตอร์หนุ่มคนหนึ่งกล่าว
“อย่างที่คาดไว้ น้องชายมิงหลาง วิธีจัดการแบบนี้แบบนี้ไม่ยุ่งยากสำหรับเขาเลย!”
“เขาคือ มิงหลาง จริงหรือ?” เด็กบางคนแทบไม่รู้จัก จู มิงหลาง เลย และพวกเขาก็มองด้วยความสงสัย
ในจูเหมิน เขาเคยได้ยินชื่อนี้
การประกอบพิธีเป็นเพียงการเคารพผู้ตายครั้งสุดท้ายเท่านั้น
แต่พิธีก็สิ้นสุดลงในที่สุด.
เขาจะจางหายไปจากสายตาของทุกคนไม่ว่าจะเป็นคนรู้จักทั่วไปหรือญาติสนิทเช่น จูหยูซาน และ ไป่ซิน
ผู้คนถูกแบ่งออกเป็นสูงและต่ำ และเมื่อพวกเขาอยู่ในชนชั้นที่แตกต่างกัน ชีวิตมนุษย์ก็ไม่สามารถตัดสินได้อย่างยุติธรรม
จูถัง ไม่ใช่สายตรง แต่เป็นลูกชายบุญธรรม
จู มิงหลาง รู้ดีว่านอกจากตัวเขาเองแล้ว ยังมีเพียงไม่กี่คนที่แสวงหาความยุติธรรมให้กับเขา
เดิมที เขายังคงพิจารณาว่าจะเข้าร่วมการแข่งขัน สงหลิน และ เผ่าพันธ์ หรือไม่ ตอนนี้เนื่องจากมีกลุ่มต่างๆ มากมาย จึงหวังว่าเขาต้องไป
ผ่านประตูแล้วมุ่งหน้าไปยังเกาะทะเลสาบหยดน้ำ
ภายในไม่มีโคมสีขาวอีกต่อไป และยังคงรักษาความสงบและความสง่างามตามปกติของ จูเหมิน งานศพที่หน้าประตูดูเหมือนจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับ จูเหมิน ที่อยู่เบื้องหลัง
ท้ายที่สุด เขาเป็นลูกชายบุญธรรม ลุงและป้าของเขาก็อยู่ใน จูเหมิน และไม่มีสถานะ แต่พวกเขาเปิดร้านจูเหมิน บางแห่งในเมืองหลวง
หยางเล่ยฉีหวู ด้านหน้าเป็นสะพานโค้งหินที่นำไปสู่ลานด้านในของจูเหมิน
จูเหมิน แบ่งออกเป็นคอร์ทชั้นในและคอร์ทชั้นนอก
ศาลชั้นในเป็นแก่นของ จูเหมิน ซึ่งรับผิดชอบในการสืบทอดและการพัฒนาศิลปะการตีขึ้นรูป ศาลชั้นนอกมีไว้สำหรับธุรกิจโรงตีเหล็กเป็นหลัก
เป็นเวลานานที่ศาลชั้นในของ จูเหมิน ไม่สนใจศาลชั้นนอกและดูถูกเล็กน้อย
พวกเขาจัดการกับการสูญเสียของพวกเขา และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลานด้านในของเกาะจูเหมินฮูชาน
“มิงหลาง บ้านของเจ้าดูเหมือนจะซับซ้อนมาก” ฟางเนี่ยเหนียน พูดอย่างแผ่วเบา
นางยังสังเกตุเห็นด้วย ว่าลานด้านนอกและด้านในของประตูจะดูเหมือนเป็นสองโลก
ในเกาะฮูชาน ศาลชั้นในเปรียบเสมือนสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่แยกตัวออกจากโลก การสูญเสียคอร์ทชั้นนอกจะไม่กระทบต่อศาลชั้นในเลย เสมือนว่าสองครอบครัวที่ไม่เกี่ยวข้องกัน
“พวกเราเคยอยากรับครอบครัวโรงหล่อจากประเทศที่พ่ายแพ้มาก่อน และส่วนใหญ่ก็กลายเป็นทาส ปู่ของข้าไม่เห็นด้วยกับการเป็นทาส ดังนั้นเขาจึงถูกแบ่งออกเป็นศาลและส่งต่อไปยังประเทศที่พ่ายแพ้ การสร้างครอบครัวให้ดำเนินการ นั่นคือ ศาลชั้นนอกที่อยู่ในความดูแลของอาข้าตอนนี้” จู มิงหลาง อธิบายอย่างเลี่ยงไม่ได้
ในเมืองหลวงของราชสำนักชั้นสูง มีกลุ่มทาสในหลายเผ่า
กลุ่มทาสไม่มีที่ว่างในสายตาของกองกำลังใด ๆ แม้ว่าจะค่อยๆเปลี่ยนอัตลักษณ์เช่น จูหยูซาน แต่ก็ค่อยๆกลายเป็นสมาชิกหลักที่แท้จริงของจูเหมิน ทั้งทวีปจีติง พวกเขายังคงไม่สนใจอย่างจริงจังกับพวกนั้นมากนัก .
“แล้วลุงกับป้าของเจ้าไม่ใช่ญาติกันเหรอ” ฟางเนี่ยเหนียนถาม
“ลุง จูหยูซาน เดิมชื่อ หยูซาน เขาเป็นอดีตคู่หูของพ่อข้า ความคิดของพ่อเหมือนกับปู่ของข้า เขาไม่ชอบการเป็นทาสของประเทศที่พ่ายแพ้ ดังนั้นเขาจึงกลายเป็นน้องชายและถามครอบครัวพวกเราเสมอ ให้เขาเปลี่ยนนามสกุลของประเทศที่ถูกปราบปราม และตอนนี้เขามีชื่อจูหยูซาน พ่อของข้าปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นพี่น้องกัน และพวกเขามองข้าเป็นเช่นลูกของตัวเองเสมอ” จู มิงหลาง อธิบาย
ที่จริงแล้วแม้ว่าทาสจะมีลูก พวกเขาก็ต้องเป็นทาส
แม้ว่า จูหยูซาน และ ไป่ซิน จะเปลี่ยนชื่อสกุลและกำจัดสถานะของทาสที่ถูกปราบปรามได้อย่างชัดเจน หากพวกเขามีลูก พวกเขาจะยังคงถูกมองว่าเป็นทาสโดยราชวงศ์จีติง
นี่คือเหตุผลที่พวกเขาไม่มีลูกมาหลายปีแล้ว
ลูก ๆ ของพวกเขายังคงไม่สามารถกำจัดตราสินค้าทาสได้
“ดังนั้น จูถัง ในฐานะลูกของตระกูลของเจ้า แม้ว่าเขาจะถูกฆ่าในบิกไบ ก็จะไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้?” ฟางเนี่ยเหนียนก็นึกขึ้นได้
มาจาก เหยาซานเจียนสง ความประทับใจทั่วไปของ ฟางเนี่ยเหนียน ที่มีต่อจูเหมิน น่าจะแข็งแกร่งมาก เป็นไปได้อย่างไรที่จะสูญเสียและถูกฆาตกรเยาะเย้ยโดยไม่แสดงความเคารพต่อครอบครัวของผู้ตาย แทนที่จะจงใจยั่วยุ
ปรากฎว่าศาลชั้นนอกของจูเหมิน เป็นกลุ่มทาสของชาติที่พ่ายแพ้ แม้ว่าจูเหมิน จะยอมรับพวกเขาและให้ความเคารพและสถานะเพียงพอแก่พวกเขา แต่ดูเหมือนว่าบุคคลภายนอกจะเป็นกลุ่มทาสที่ต่ำต้อย
ฟางเนี่ยเหนียน อดไม่ได้ที่จะสั่นเมื่อคิดว่าเมืองซูหลง อาจตกต่ำลงจนถึงจุดสิ้นสุดนี้
แม้ว่าเขาจะอาศัยครอบครัวที่มีเหตุผล ชีวิตของเขาก็ยังเหมือนวัชพืช
“สิ่งที่คนอื่นคิด มันเป็นเรื่องของคนอื่น ลุงของข้าคือลุงของข้า ป้าของข้าคือป้าของข้า และน้องชายของข้าก็คือน้องชายของข้า!” จู มิงหลาง สูดหายใจเข้าลึก ๆ
“ก็อย่างที่เจ้าพูดในห้องโถงไว้ทุกข์เมื่อกี้นี้ บอกได้คำเดียวว่าหล่อมาก ใบหน้าของพ่อลูกและนางจ้าวช่างน่ารังเกียจและหลอกลวงจริงๆ!” ฟางเนี่ยเหนียน กล่าว
จู มิงหลาง มองไปที่ ฟางเนี่ยเหนียน และอดไม่ได้ที่ร่างกายเหมือนถูกแช่แข็ง
ใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เขาจะพูดว่า: “ข้ารู้จักเจ้ามานานแล้ว แต่ข้าเพิ่งได้ยินเจ้าสรรเสริญข้าในครั้งนี้”
