Dragon tamer – ตอนที่ 129

ตอนที่ 129: ข้าจะกลับมาฟื้นฟู..

ในลานด้านในของจูเหมิน มีป่าเมเปิ้ลและต้นหลิวอยู่มากมาย อาคารต่างๆ เช่น หอคอยและโถงต่างๆ กระจัดกระจายอยู่ในเกาะครึ่งภูเขาในทะเลสาบแห่งนี้

เมื่อมองย้อนกลับไป จะเห็นเมืองทะเลสาบหยดน้ำ ที่เจริญรุ่งเรืองและชวนฝันทั้งหมดเพียงชำเลืองมอง มองไปข้างหน้าเหมือนก้าวเข้าสู่สวนระดับโลก ถนนกว้างก็บานสะพรั่งตลอดปี กล้วยไม้ เถาวัลย์ เครื่องจักสาน ทุ่งหญ้า และแปลงดอกไม้ ล้วนได้รับการดูแลอย่างดี
ลานด้านนอกยังคงมีบรรยากาศที่แข็งแกร่งของเมืองหลวง แต่เมื่อมาถึงลานด้านในนี้มันเป็นอีกโลกหนึ่งอย่างสมบูรณ์ราวกับว่าเป็นที่รวมของรัศมีของทะเลสาบน้ำขนาดใหญ่ทั้งหมดซึ่งอธิบายโดย หลิงชา ดินแดนแห่งความสวยงาม ไม่ใช่การพูดเกินจริง

นี่คือรากฐานที่แท้จริงของซูเหมิน ที่ประตูเขาไม่รู้ว่าในนี้เป็นอย่างไร เกรงว่าพระราชวังและราชสำนักจะไม่เงียบสงัดเหมือนที่นี่

“สะพานโค้งหินที่พวกเราข้ามไปเมื่อกี้คือเขตแดนระหว่างคอร์ทชั้นในกับคอร์ทชั้นนอก อนิจจา ลุงและป้าของข้าอดทนต่อความอัปยศอดสูเกินไป ข้าไม่อยากบอกพ่อเมื่อมีสิ่งนี้เกิดขึ้น” จู มิงหลาง ถอนหายใจ

“คิดว่าข้าไม่รู้เรื่องนี้เหรอ” ในขณะนี้ ชายผู้หนึ่งกำลังตกปลาริมทะเลสาบวิลโลว์โบราณกล่าวขึ้น

จู มิงหลาง, น่านหลิงชา และ ฟางเนี่ยเหนียน ต่างก็มองไปที่ทะเลสาบพร้อมกัน ตอนแรกพวกเขาไม่ได้สังเกตุเห็นคนนั่งอยู่ที่นั่น

“ภรรยาและลูกสาวของเจ้าแก่มาก เจ้าพาพวกเขากลับมาบ้าน ถ้าไม่ใช่เพราะหญิงชราของเจ้าบอกข้า พวกเราเตรียมจะจัดงานศพให้เจ้าที่ศาลชั้นในเดือนหน้า” นักตกปลากล่าว

ฟางเนี่ยเหนียน และ น่านหลิงชา มองหน้ากัน

ลุงอย่าแสร้งนั่งอยู่ที่นั่นและช่วยหันหลังกลับ โปรดดูให้ชัดเจนก่อนพูด

ใครเป็นภรรยาของเขาและใครเป็นลูกสาวของเขา!

“ท่านพ่อ ข้าพเจ้าไม่ได้พบท่านมาหลายปีแล้ว โรคตาของท่านยังไม่หายขาด” จู มิงหลาง เดินไปหาคนตกปลาพร้อมกับผู้หญิงสองคน

จากนั้นนักตกปลาก็มองไปที่ น่านหลิงชา และ ฟางเนี่ยเหนียน และในที่สุดก็หันกลับมามอง จู มิงหลาง ยิ้มอย่างเชื่องช้า: “แม่ของเจ้าไม่เคยอนุญาตให้ข้าแต่งกับภรรยาตัวน้อยหรือเจ้าชอบใช้ชีวิตอย่างสบาย ๆ ทิ้งฐานการเพาะปลูก และทิ้งครอบครัวที่ซับซ้อนไว้เบื้องหลัง ใช้ชีวิตที่ปราศจากปัญหาเล็กๆ น้อยๆ นี้”
“ลุง อย่าได้พูดอะไรอย่างที่ท่านคิด เรื่องครอบครัวของเขาไม่เกียวกับพวกเรา!” ฟางเนี่ยเหนียน กล่าวอย่างโกรธเคือง

“พวกเขาเป็นสมาชิกในทีมของข้า นี่คือมนุษย์แห่งเผ่าน่านแห่งร๊ฐบรรพบุรุษเมืองมังกรของหลี่ฉวน น่านหลิงซา คนที่เรียกท่านลุงคือผู้จัดการอาหารมังกรตัวน้อยของข้า พวกเราเป็นหุ้นส่วนกัน” จู มิงหลาง อธิบายอย่างจริงจัง

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?” นักตกปลาลุกขึ้นอย่างช้าๆ จ้องมองที่ จู มิงหลาง ด้วยดวงตาที่จริงจัง

“ข้าบอกว่าพวกนางเป็นคนในทีม” จู มิงหลาง ทักทายกันด้วยสายตาของเขาและไม่อาย
“,!!!” คนตกปลาดูหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำเหล่านี้ เขาเกือบจะโยนคันเบ็ดในมือแล้วพูดด้วยความเศร้าใจว่า “ข้าหวังว่าเจ้าจะมีศิลปะการหล่อ สายตาของเจ้าดูว่างป่าวไม่มีอะไร? เจ้าบอกว่าเจ้าต้องการที่จะซ่อมดาบแล้วตามป้า เสี่ยเฮิน ไปที่นิกายดาบ ในภูเขาเหยาซาน ตอนนี้การซ่อมดาบของเจ้าหมดลงแล้ว ตอนนั้นข้ามีความสุขมากสำหรับความเป็นพ่อ ในที่สุดข้าก็สามารถให้เจ้าเรียนรู้งานฝีมือของจูเหมิน ได้อย่างสบายใจ แล้วตอนนี้มันคืออะไร ทั้งการซ่อมดาบและศิลปะการหล่อหายไปไหนหมด ศิลปะของที่บ้านน่าอายตรงไหน”

ฟางเนี่ยเหนียน และ น่านหลิงชา ยืนอยู่ข้างกัน ปากของทั้งสองเปิดอ้าออกเมื่อได้ฟังลุงพูด

พ่อ จู มิงหลาง ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ

ในฐานะผู้นำของ จูเหมิน เขาควรเคร่งขรึมและสง่างาม ควรยินดีที่ลูกชายของเขากลับมาบ้าน? ทำไมเขาดูเหมือนพ่อที่คิดถึงแต่ความรู้สึกของตัวเองเช่นนี้?

“ท่านพ่อ ข้ามีการฝึกฝนจริงๆ ข้าหล่อเกราะให้มังกรของข้า แล้วข้าจะแสดงให้พ่อเห็น” จู มิงหลางกล่าว

“งั้นเจ้าเลือกงานฝีมือของบรรพบุรุษเพราะมังกรเหรอ?”

“ถ้าพ่อต้องการจะเข้าใจเช่นนี้ ข้าก็ช่วยไม่ได้” จู มิงหลาง กล่าวอย่างช่วยไม่ได้

“เอาล่ะ เพื่อมังกร เพื่อมังกร” นักตกปลากลับมานั่งอีกครั้ง

เขากวักมือไปทางทะเลสาบเหมือนเรียกคนที่อยู่ในทะเลสาบ

ในทะเลสาบอันเงียบสงบราวกับห่านที่บินข้ามน้ำ สตรีผู้กล้าหาญสวมผ้าสีดำโผล่ขึ้นมาที่ริมทะเลสาบ ทั้งร่างดูเหมือนน้ำแข็งที่ลอยขึ้นมา

ผู้หญิงในชุดดำไม่ได้พูดอะไร แต่ยังคงท่ากึ่งคุกเข่า โดยไม่มีอารมณ์อื่นใดบนแก้มของนาง

“เดิมทีข้าขอให้ ฉินหยาง ตัดมือและเท้าของสัตว์ร้ายตัวน้อยและไว้ชีวิตเขาเพื่อให้ลุงและป้าของเจ้าหายเศร้า แต่เนื่องจากเจ้าพูดในห้องโถงไว้ทุกข์ หลังจากนั้นข้าก็ไม่จำเป็นที่จะทำอย่างที่คิด” จูติงกวน กล่าว

“ปรากฎว่าพ่อของข้าได้เตรียมการไว้แล้ว ข้าคิดว่าท่านไม่แยแสสิ่งใดเลย” จู มิงหลาง ยิ้มอย่างไม่เต็มใจ

การให้ความเป็นธรรมกับ จูถัง คือสิ่งที่คู่ควรกับ จูเหยาซาน และ ไป่ซิน

“มีบางอย่างที่เจ้ารับมือได้ดีกว่าที่ข้าทำอย่างลับๆ” จูติงกวน กล่าว

เป็นเรื่องปกติที่กองกำลังจะแข่งขันกันอย่างลับๆ เสียดสี และความคับข้องใจซึ่งกันและกัน แต่ก็มีกฎเกณฑ์ที่ไม่ได้เขียนไว้ด้วย
หาก จูติงกวน เคลื่อนไหวและสังหาร ห่าวเชากง จะเป็นการยากที่จะปกป้องผู้อาวุโสบางคนของซีสงหลิน จากการจู่โจมรุ่นน้องในจูเหมิน

“เรื่องนี้พวกเขาต่อต้านท่านเหรอ?” จู มิงหลาง ถาม

“ครึ่งหนึ่ง พวกเขาต้องการทำให้ข้าหงุดหงิด และพวกเขาขว้างกง และ ห่าวหยาง ไปสองสามตัว เพื่อที่ข้าจะโจมตีพวกเขาได้ เพื่อที่ข้าจะได้แหกกฎก่อน และ ซีสงหลิน ก็อาจจะไร้ยางอายในอนาคต ปราบปรามและรังแกเด็กของพวกเรา ลูกของจูเหมิน” จูติงกวน กล่าว

“ท่านรู้จักเดิมพันหรือท่านวางแผนที่จะปล่อยให้ ฉิงหยาง ลงมือ” จู มิงหลางกล่าว

“พวกเขาเล่นลูกคิด ข้าระบายความโกรธ ข้าจะมีสิ่งที่คล้ายกันในอนาคต ข้าจะทำเช่นเดียวกับเขา” จูติงกวน พ่นลมอย่างเย็นชา

อย่าคุยกับเขาเกี่ยวกับรูปแบบของจูติงกวน เขาจะล้างแค้นให้กับความแค้นของเขาเอง!

แน่นอนว่า จู มิงหลาง กลับมาแล้ว

เดิมทีเขาทำให้ศัตรูบาดเจ็บนับพันและทำร้ายตัวเอง ดังนั้นตอนนี้จึงไม่จำเป็นต้องทำร้ายตัวเอง

อีกฝ่ายใช้วิธีสมคบคิดแบบไหนกัน พวกเขาสามารถฟันต่อฟันได้

ให้ จู มิงหลาง ฆ่า ห่าวเชากง ใน บิกไบ เรื่องใหญ่คือเงินไปงานศพ ที่พวกเขาปรารถนา
เขาเชื่อว่า จูเหยาซาน และ ไป่ซาน จะใช้เงินนี้อย่างมีความสุข บางทีอาจมีการจ้างทีมงานแบกโลงศพมืออาชีพเพื่อทำให้ห่าวเจี๋ย ของพวกเขาดูดีและเหมาะสม!

“ท่านพ่อ ข้าได้ยินมาว่าหญิงชราพูดว่าประตูแห่งความปรารถนาเปลี่ยนไปมากเมื่อเร็วๆ นี้ ไม่มีอะไรใหญ่โตเหรอ? พวกเราหวังว่าประตูจะเป็นหนึ่งในหกเผ่า แม้ว่าจะเป็นคนสุดท้ายแล้ว ทำไมตอนนี้จึงเป็นเช่นนี้? สูญหาย?” จู มิงหลางกล่าว

“หายอะไรเล่า ลูกเอ๋ย เจ้ายังมีนิกายนี้อยู่ในใจหรือไม่?” ในขณะนี้ ฉิงหยาง ในชุดผ้าสีดำกล่าว

“อย่างไรเหรอ?” จู มิงหลาง ถามด้วยความสงสัย

“เจ้าไม่มั่นใจในการบริหารตระกูลของพ่อเจ้าหรือ?” จูติงกวน เลิกคิ้วและถาม

“ตอนนี้เผ่าจูเหมิน และปู เป็นหัวหน้าคู่ของหกตระกูล อีกสี่ตระกูลถูกพวกเราปราบปราม ไม่ต้องพูดถึงตระกูลเล็ก ๆ เช่นห่าวหยง และ ห่าวเชากง ไม่มีสงหลิน สีม่วง พวกเราทำลายพวกเขาทั้งหมด และไม่มีใครกล้าชี้นิ้ว เป็นเพราะการพัฒนาอย่างรวดเร็วของกลุ่มพวกเราในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ซึ่งกระตุ้นความริษยาของราชวงศ์ซีสงหลิน กลุ่มและกองกำลังอื่นๆ สิ่งนี้ทำให้เกิดเหตุการณ์มากมาย “ฉิงหยางกล่าว

จู มิงหลาง อ้าปากกว้างและไม่สามารถหุบได้เป็นเวลานาน

ที่เรียกว่าการเปลี่ยนแปลง

จู่ๆ ก็ขึ้นมาจากจุดล่างสุดของหกตระกูล ขึ้นไปบนสุดของหกตระกูลงั้นหรือ? ? ?

อาจารย์ดาบ ท่านอย่าพูดคลุมเครืออย่างนี้ได้ไหม?
ระหว่างทาง จู มิงหลาง ก็กังวลมากเช่นกัน กลัวว่าคนในตระกูลของเขาจะสิ้นหวังและถูกรังแก

โดยเฉพาะครั้งนี้เขาเห็นโคมงานศพสีขาว!

“ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกลัวเกินกว่าที่จะทำสิ่งต่าง ๆ ในอนาคต แต่เจ้าควรทำน้อยลงถ้าเจ้าตัดมือและเท้าของลูกหลานของราชวงศ์ หากเจ้าต้องการทำอย่าทิ้งคนอื่นไว้ข้างหลัง เจ้าต้องทำมันอย่างราบรื่น “ภาษาทางการของ จูติงกวน พูดอย่างจริงจัง

ฟางเนี่ยเหนียน และ น่านหลิงชา ยืนอยู่ห่างๆ และพวกเขาคุยกันฟังดูแปลกๆ

มีพ่อที่สอนลูกให้ทำอย่างนี้ไหม? เป็นความพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะทำให้ลูกชายของเขารอบคอบ อย่าหุนหันพลันแล่น?

“ใช่ มีบางอย่างที่พ่อต้องจัดการอย่างรวดเร็ว” จู มิงหลาง กล่าว

“สาวคนไหนสร้างปัญหาใหญ่? “ จูติงกวน ถาม

“โปรดอย่าดูหมิ่นผู้เฒ่า ข้ากำลังพูดถึงเรื่องสำคัญ เมืองหลี่ฉวน พ่อของข้ารู้จักหรือไม่” จู มิงหลาง กล่าว

“แน่นอน ข้ารู้ดีว่าดินแดนแห่งนี้ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่คิด อีกไม่กี่วัน เกรงว่ากองกำลังจำนวนมากจะเข้ามาเกี่ยวข้อง จูติงกวน กล่าว

“พ่อรู้อะไร” “จู มิงหลาง รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

มีเหตุผลว่า จูเหมิน จะไม่สนใจที่ดินที่ห่างไกลเช่นนี้ ฟังจากน้ำเสียงเขา คนตัวใหญ่กำลังจับตามองหลี่เฉิน แล้ว??

“ข้าเพิ่งได้ยินคำพูดที่ไม่เป็นชิ้นเป็นอันว่าโลกหลี่ฉวน นั้นเก่ากว่าทวีปจีติง มีโบราณวัตถุมากมายที่ยังไม่ถูกค้นพบและแม้แต่ประตูมังกรโบราณ” จูติงกวน กล่าว

“นี่อะไร? จู มิงหลาง งงงวยหันศีรษะและเหลือบมองไปที่ น่านหลิงชา

น่านหลิงซาไม่ตอบ!

เขาไม่รู้ว่าเขาเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนหรือว่ามีความลับที่เขายังไม่รู้
“ดังนั้น เจ้าต้องแข่งขัน เจ้าอาจไม่เพียงแค่เผชิญหน้ารุ่นน้องของตระกูลบางตระกูลเท่านั้น” จูติงกวน รู้ความคิดของ จู มิงหลาง

“พ่อมีความคิดดีๆ ไหม” จู มิงหลาง ถาม

“อย่างไรก็ตาม ข้าคิดว่าตอนนี้ประตูจูเหมินจะเต็มไปด้วยคนอิจฉา ลมและหญ้าเล็กน้อยอาจทำให้เกิดปัญหาได้ อาจเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเราที่จะให้พรทั่วทั้งแผ่นดินเสฉวน หากข่าวลือนั้นเป็นความจริง สัตว์ประหลาดเก่าแก่เหล่านั้นจะไม่ปล่อยให้พวกเราอยู่ตามลำพังอย่างแน่นอน แต่เป็นการอวยพรให้กับสี่เมืองที่เจ้ากล่าวถึง ไม่น่าจะเป็นปัญหา มันใชได้จริงๆ พาปู่ของเจ้าเข้ากลุ่ม แล้วบอกเขาว่ามีหลุมศพดาบโบราณในดินแดนเสฉวน ร่วมกับนิกายดาบแห่งภูเขาเหยา เรื่องนี้ก็จะปลอดภัย” จูติงกวน กล่าว

จู มิงหลาง พยักหน้า อันที่จริง เขามีความคิดนี้มานานแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ไปที่สำนักดาบแห่งเทือกเขาอันห่างไกล
ด้วยซ้ำ

“ด้วยคำพูดของพ่อ ข้ารู้สึกโล่งใจ อนิจจาข้าคิดว่ากลุ่มมีการเปลี่ยนแปลงไปมาก และยากที่จะป้องกันตัวเอง ข้าอยากกลับมาฟื้นฟูกลุ่ม ดูเหมือนว่าข้าจะกังวลเกินไป” จู มิงหลางกล่าว

“โอ้ สำหรับลูกของพ่อ พ่อรู้ว่าเจ้าไม่เชื่อถือ ดังนั้นข้าต้องคิดให้ไกลกว่าเจ้า พวกเราหวังว่าจะมีคนไม่มากและพวกเราไม่สามารถให้การสนับสนุนเจ้าได้มากนัก หรือว่าข้าจะไปหาราชวงศ์เพื่อบอกความสัมพันธ์ในครอบครัว ไปเป็นมเหสี หรืออะไรก็ตาม ด้วยทรัพยากรของราชวงศ์เจ้าจะสามารถไปถึงจุดสูงสุดได้อย่างง่ายดาย! “ดวงตาของ ติงกวน เป็นประกาย ดูเหมือนว่าเขาคิดว่าวิธีนี้ดีมากแล้ว

เฮ้..ท่านพ่อต้องการจะพูดอะไรอีก!!

ฟางเนี่ยเหนียน ที่อยู่ข้างๆ หัวเราะหนักมากจนช่วยตัวเองไม่ได้