บทที่ 134: การต่อสู้เป็นกลุ่ม
การเปรียบเทียบอำนาจอันยิ่งใหญ่ถูกวางไว้ในเมืองหลวงของจักรพรรดิสีบรอนซ์หยางเฉิงซึ่งเป็นสนามรบขนาดใหญ่ แต่จุดตัดของห้าลู่ทางเมืองจักรพรรดิ ดังนั้นผู้ที่ต้องการชมการแข่งขันครั้งนี้จะต้องเดินไปสุดทางตามถนนหลวงใด ๆ ก็ตาม เห็นการเผชิญหน้าอันรุ่งโรจน์กับมนุษย์!
ถนนสายหลักของเมืองจักรพรรดิแห่งทะเลสาบหยดน้ำ จริง ๆ แล้วเมืองจักรพรรดิ์อยู่บนถนนที่เจริญรุ่งเรืองนี้นอกประตู จูเหมิน
เดิมที จู มิงหลาง ต้องการบินตรงไปยังเมืองหลวงหย่งเฉิน ที่ เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง แต่เมื่อพิจารณาว่าเมืองจักรพรรดิ์หย่งเฉิน ไม่ใช่ไซต์ จูเหมิน ของตัวเอง เขาไม่ได้รับอนุญาตให้บินกับมังกร
มันยังเร็วอยู่ ป้าไป่ซินขอให้ จู มิงหลาง และ น่านหลิงชา เตรียมรถม้าสุดหรูให้พวกเขาเดินทางช้าๆ นอกจากนี้ยังสามารถชมความเจริญรุ่งเรืองของเมืองจักรพรรดิ์และใจกลางเมืองได้อีกด้วย
มาถึงใจกลางเมืองจักรพรรดิอย่างช้าๆ พื้นดินก็เต็มไปด้วยหินสีบรอนซ์ ก้อนหินเหล่านี้ถูกตัดอย่างปราณีตและขัดเกลา
อย่างนุ่มนวล โดยมีแสงแดดส่องส่องลงมา เช่น ทองและทองแดงบนพื้น
“มีคนเยอะมาก” น่านหลิงชา กล่าวเบา ๆ เมื่อเห็นว่าถนนที่กว้างขวางนั้นค่อนข้างแออัด
“ไปกันเถอะ ข้าไม่รู้ว่ารถม้าคันนี้จะมาถึงเมื่อไหร่” จู มิงหลางกล่าว
“ใช่.”
การแข่งขันประกวดพลังงาน ดำเนินการอย่างเปิดเผย ถนนห้าสายของจักรพรรดิ์ ท่านสามารถเดินในสนามรบทองเหลืองได้ ตราบเท่าที่ท่านสามารถอยู่ในช่วงเวลาที่กำหนด ท่านจะถือว่าถูกเลือก
ดังนั้นการแข่งขันด้านอำนาจโดยทั่วไปไม่ได้ลงทะเบียนล่วงหน้า แม้ว่าจะไม่ใช่สมาชิกของพลัง ทุกคนก็ยังสามารถเข้าสู่สนามรบได้ เมื่อสามารถไปต่อได้หลายรอบ กองกำลังก็จะต้องการท่านโดยธรรมชาติ
เมื่อ จู มิงหลาง และ น่านหลิงชา มาถึงสนามรบทองเหลืองนี้ มีผู้คนมากมายอยู่รอบๆ ราวกับว่าพวกเขากำลังฉลองเทศกาลอยู่
ส่วนผู้ที่เปิดเป็นทองเหลือง รอบๆสนามรบ ร้านอาหารวิวดีอย่างยิ่ง สำหรับบางคน การนั่งในร้านอาหารและดื่มเหล้าขณะชมการแข่งขันที่วุ่นวายในสนามรบบรอนซ์ก็เป็นความเพลิดเพลินที่สุดยอดเช่นกัน
ด้วยเหตุนี้ บุคคลที่มีชื่อเสียงบางคนในร้านอาหารเหล่านี้จึงสร้างเกมการพนันและตั้งบ้านเล่นการพนัน ก่อนเริ่มการแข่งขัน พวกเขาคัดเลือกสาวกจำนวนหนึ่งที่เข้าร่วมการแข่งขัน ทุกครั้งที่พวกเขารอดชีวิตมาได้หนึ่งรอบ พวกเขาก็ชนะด้วยซ้ำ
จู มิงหลาง และ น่านหลิงชา เดินเข้าไปในสนามรบทองเหลือง ฉินหยาง ได้จัดที่นั่งสำหรับพวกเขาโดยไม่แออัดกับฝูงชน
สมรภูมิทองเหลือง คือ เวทีการแข่งขันที่ทิ้งไว้ในสมัยโบราณ มีขนาดใหญ่พอที่จะรองรับคนได้เกือบ 10,000 คนเพื่อฝึกฝนร่วมกัน
ไม่มีกำแพงรอบสนามรบ มีเพียงแม่น้ำในสระรูปพระจันทร์เสี้ยวเท่านั้นที่แยกถนนในเมืองที่พลุกพล่าน
ดังนั้น ตราบใดที่ผู้คนในเมืองหลวงของจักรพรรดิ์มาเร็ว พวกเขาก็สามารถครอบครองตำแหน่งที่ดีในอีกด้านหนึ่งของ สนาม และชมการต่อสู้ที่น่าตื่นเต้นในสนามรบทองเหลืองได้โดยตรง
ในทำนองเดียวกัน ร้านอาหารเหล่านั้นที่สร้างขึ้นรอบสนามรบทองเหลืองก็มีมุมมองที่ดีกว่า
พูดตรงๆ ทุกคนสามารถเห็นได้ และแม้แต่ตั๋วก็ไม่ถูกเรียกเก็บเงิน
บนผิวน้ำของสระน้ำรูปจันทร์โค้ง ยังมีที่นั่งศาลาหินสีขาวซึ่งเตรียมไว้สำหรับขุนนางจากกองกำลังหลัก
จู มิงหลาง และน่านหลิงชา อยู่ในศาลาน้ำแห่งหนึ่งในเวลานี้ องุ่นน้ำ แตงลูกใหญ่ ถั่วลิสงหอมๆ ไวน์และแตงที่ซื้อจากร้านอาหารอยู่บนโต๊ะแล้ว น้ำผลไม้.
เมื่อพูดถึงความหรูหรา จริงๆ แล้วไม่มีเงินจำนวนมากเลย แค่มองย้อนกลับไปเห็นผู้คนมากมายบนถนนด้านนอก ที่แออัดและมีเสียงดัง ภายใต้แสงแดดที่แผดเผา จะรู้สึกว่ามีคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้น การเพลิดเพลินกับพาวิลเลี่ยนนั้นสูงส่ง ท้ายที่สุด แม้แต่พ่อค้าที่มั่งคั่งร่ำรวยยังต้องไปที่ ที่สูงของร้านอาหารเพื่อจองสถานที่ล่วงหน้า
“พวกเราหวังว่าประตูจะมีใครเข้าร่วมในวันนี้หรือไม่” จู มิงหลาง ถาม ฉินหยาง
“หยูกงซี พวกเราจูเหมิน เน้นไปที่ศิลปะการหล่อเป็นหลัก เมื่อเทียบกับกองกำลังอื่นๆ พวกเราต่อสู้ ฆ่า และสังหารไม่เก่ง ดังนั้นพวกเราจึงไม่ได้วางแผนที่จะแข่งขันในการแข่งขันครั้งนี้ ” ฉินหยางอธิบาย
“เป็นระบบพุทธอย่างนั้นหรือ?”
“แต่เพื่อป้องกันไม่ให้กองกำลังบางส่วนถูกครอบงำโดยฮีโร่กลุ่มนี้ที่ต่อสู้กันเอง ลูกหลานของกองกำลังเดียวจะได้รับอนุญาตให้เข้ามาในเวลาเดียวกันเท่านั้น.” ฉินหยางกล่าว
“กฎดูเหมือนจะเป็นการต่อสู้แบบกลุ่ม” น่านหลิงซาชี้ไปที่สะพานหิน ผู้คนบนสะพานหินได้ก้าวเข้าสู่สนามรบทองเหลืองทีละคน และพวกเขาได้เลือกที่จะต่อสู้กับตัวเองล่วงหน้า สถานที่ดี
“ใช่ หนึ่งร้อยคนจะเข้าสู่สนามในแต่ละรอบ ไม่ว่าเวลาจะหมดและผู้ที่ยังยืนอยู่บนสนามก็สามารถเข้าสู่รอบต่อไปได้ หรือเหลือเพียงสิบคนสุดท้ายเท่านั้น” ฉินหยาง พยักหน้า
ร้อยคนทะเลาะกัน!
ปรากฎว่าอัตราส่วนพลังนั้นน่าตื่นเต้นมาก เขาคิดว่ามันเป็นเวทีที่เข้มงวดแบบตัวต่อตัว!
มิงหลางชอบวิธีนี้
เมื่อมองไปที่ น่านหลิงชา อีกครั้ง ดวงตาของนางดูเปล่งประกาย
“หลังจากที่กองกำลังชายเข้าสู่สนามประลองแล้ว ลูกชายและแม่นางน่านก็สามารถเข้าไปได้” ฉินหยาง ถือการ์ดเอวสองใบในมือส่งให้ จู มิงหลาง และ น่านหลิงชา
“ห้าสิบห้าและห้าสิบหก?”
“มันจะเริ่มทันที ลูกชายและสุภาพสตรีระวัง หลังจากเริ่มต้น อย่าสร้างศัตรูมากเกินไป พยายามเลือกสิ่งที่ดูอ่อนแอกว่าและมีขนาดเล็กกว่าฝ่ายตรงข้าม กำจัดพวกเขาก่อน” ฉินหยางกล่าว
“ห่าวเส้าฉงมีกี่รอบ?” จู มิงหลาง ถาม
“3 รอบ นั่นคือสนามรบของผู้แข็งแกร่งในหมู่กองกำลังแล้ว” ฉินหยางกล่าว
จู มิงหลาง หยิบพวงองุ่นและเริ่มเดินไปที่สนามรบทองเหลือง
น่านหลิงชา ค่อยๆก้าวเข้าไปในสถานที่ ที่ยังคงเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดของการต่อสู้ครั้งก่อน
อย่างไรก็ตาม จู มิงหลาง และ น่านหลิงชา ไม่ได้ตั้งใจจะรวมกัน
พวกเขาไปด้านต่างๆ
“สองคนนี้ออกมาจากศาลา พวกเขาควรเป็นลูกของมหาอำนาจด้วย ทำไมไม่มีใครบอกข้าล่วงหน้า การซื้อหมายเลขของ
พวกเขาจะทำเงินได้อย่างแน่นอน พลิกมันซะ!”
“ดูเหมือนว่าจะมาจากจูเหมิน เจ้าไม่ได้ยินหรือว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน มีเด็กจากจูเหมิน เสียชีวิตอยู่ข้างใน”
“วันนั้นข้าอยู่ที่นั่น เด็กคนนั้นคือหนึ่งเดียว มังกรถูกฆ่า และชายคนนั้นถูกแทะอย่างน่ากลัว คาดว่าเขาจะพามันกลับไปที่จูเหมิน ”
“จูเหมิน เก่งในการคัดเลือกนักแสดง ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องพิเศษและเป็นอันตราย ข้าไม่รู้ว่าใครอยู่ในสนามรบ”
ผู้คนกำลังพูดถึงมันอยู่แล้ว
มีบางคนที่กระตือรือร้นอย่างมากเกี่ยวกับการแข่งขันประเภทนี้ พวกเขายังสามารถตั้งชื่อและภูมิหลังของเด็กส่วนใหญ่ที่เข้ามาในสถานที่ได้
จู มิงหลาง และ น่านหลิงชา ที่หลายคนไม่คุ้นเคย
“กลุ่มคนที่กระจัดกระจายก็ต้องการได้รับชื่อเสียงในสถานที่แบบนี้ แต่จะเสียชีวิตในที่สุด “ในขณะนั้น ชายหนุ่มสวมหมวกฟางสีดำกล่าว
ชายหนุ่มสวมหมวกฟางสีดำอยู่ห่างจาก จู มิงหลาง ไม่ถึง 20 เมตร ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าสนามช้า
โดยทั่วไปแล้ว คนที่เข้ามาในสนามจะเล่นบทเสมอเพื่อรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยจากคู่ต่อสู้ที่อยู่รอบๆ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกโจมตีโดยคนจำนวนมาก
แต่เยาวชนหมวกฟางสีดำไม่สนใจเลย ราวกับว่าไม่มีใครอยู่ในสนามรบ ไม่มีใครเข้าตาเขาได้
และเขายืนอยู่ทุกที่ ที่เขาต้องการยืน
“เฮ้ คนกินองุ่น” ชายหนุ่มสวมหมวกฟางสีดำเหลือบมองที่ จู มิงหลาง
จู มิงหลาง โยนองุ่นขึ้นไปในอากาศ เสี่ยวไป๋ฉี บนไหล่ของเขายกกรงเล็บขึ้นอย่างรวดเร็ว และเห็นกรงเล็บที่เหมือนลมพัดมากระทบกับองุ่นคริสตัลขนาดใหญ่
องุ่นลอกออกกลางอากาศ เผยให้เห็นเนื้อที่เต็มและนุ่ม
จากนั้นมันก็ตกลงไปที่ปากของ จู มิงหลาง อย่างแม่นยำ
“อะไร?” จู มิงหลาง ถาม เคี้ยวองุ่นเอียงศีรษะถาม
“อย่าเพิ่งไป เจ้ายังมีมีโอกาสอีกซักพัก” เยาวชนหมวกฟางสีดำพูดอย่างเย่อหยิ่ง
