บทที่ 156: การวาดอาเรย์ดาบ
“มันดูธรรมดามาก?”
ประโยคนี้ดูเหมือนจะกระทบจิตใจของ หยุนชงเหอ ในทันที
ดาบสีน้ำเงินในมือของ หยงชงเหอ สั่นเล็กน้อย
สายตาของเขาจับจ้องไปที่ น่านหลิงชา
เขามองดูอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าเคยได้ยินชื่อเจ้า จิตรกร น่านหลิงซา แต่เจ้าคิดว่า เจ้าสามารถเอาชนะสาวกนิกายดาบ ทั้งหมดได้โดยเอาชนะ ซีเหมียวซู ได้เล็กน้อย “
“ข้าเอง. มีเคล็ดลับเพียงอย่างเดียวในการจัดการกับกลุ่มคนร้ายเหล่านี้” น่านหลิงชา เหลือบมองไปที่เด็ก หวงเหมิน และฉี ที่เขินอายบนเนินเขาที่เป็นหิน
หวงเหมิน และ ฉี ปีนขึ้นไปพร้อมกับรอยแผลเป็นและเนื้อตัวสกปรก เมื่อได้ยินคำพูดของ น่านหลิงชา เท้าของเขาก็ลื่นล้มลงไปในเนินหินอีกครั้ง
โดยเฉพาะสาวก ฉี ซึ่งเป็นช่างซ่อมดาบด้วย น้ำตาก็ร่วงลงมา
ถ้าจะสู้กันเองจะเฆี่ยนศพพวกเราทำไม? ผู้คนจำนวนมากกำลังเฝ้าดูอยู่บนกำแพงอันน่าทึ่ง ตระกูลของพวกเราน่าละอายมากแล้ว!
“ใครจะใช้กำลังทั้งหมดของเขากับคนที่ไม่ได้อยู่ในอาณาจักรเดียวกัน?” หยุนจงเหอ กล่าวด้วยความโกรธเล็กน้อย
น่านหลิงชา ไม่ได้คุยกับ หยุนจงเหอ อีกต่อไป ผมของนางปลิวไสวโดยไม่มีลม และปากกาหมึกในมือของนางเขียนเอง สามารถเห็นทั้งร่างของ น่านหลิงชา เงามังกรมู่หลง ปรากฏขึ้นนอกร่างที่สง่างามของนาง
หยุนจงเหอ ไม่ลังเลอีกต่อไปเมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามได้เริ่มมาแล้ว
เขายกข้อมือขึ้นมา ปลายดาบแทงทะลุอากาศ และเสียงที่รุนแรงก็ออกมา เขาเห็นว่าปลายดาบเต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง สร้างพลังดาบที่ใหญ่ขึ้น และพยายามผลักดัน น่านหลิงชา ออกไป
มู่หลง บนร่างของ น่านหลิงชา นั้นแข็งเหมือนทองคำ ปราณดาบไม่สามารถแพร่กระจายในบริเวณนี้ได้ แต่มันกระเด็นไป
ทางต้นไม้ทั้งสองข้าง ทำให้ต้นไม้แตกเป็นเสี่ยงๆ!
“วาดแม่น้ำและมังกรว่ายน้ำ!” น่านหลิงชา ทันใดนั้นก็พึมพำ
เมื่อเห็นว่าปากกาหมึกตกลงบนฝ่ามือของนางมาระยะหนึ่งแล้ว น่านหลิงซาก็เขียนภาพด้วยชีวจิต เพียงไม่กี่จังหวะ แต่คลื่นก็งดงามมาก!
จู่ๆ หมึกก็พุ่ง!
แม่น้ำที่ไหลเป็นคลื่นก่อตัวเป็นแนวยาวนั้น แม้ว่าจะเป็นเพียงโครงร่างง่ายๆ เพียงไม่กี่แบบ แต่ก็สัมผัสได้ถึงความแรงของแม่น้ำใหญ่จากร่างนั้น ราวกับว่ามีแม่น้ำที่ไหลอยู่ข้างหน้า!
ในลำธารมีมังกรพเนจรคล้ายคลึงกัน ร่างของมังกรนั้นทรงพลังและไหลข้ามแม่น้ำ ทำให้แม่น้ำแห่งภาพวาดและหมึกที่ไหลเชี่ยวนี้งดงามยิ่งขึ้นไปอีก เขย่าเนินหินที่อยู่รอบๆ บ่อยครั้งจนตัวสั่น!
“ดังกึกก้อง”
แม่น้ำกำลังเทและมีเสียงดัง
ตอนแรก หยุนจงเหอ คิดว่าแม่น้ำที่วาดไว้นั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าภาพลวงตา ตราบใดที่จิตใจสงบ ทักษะการวาดภาพของนางก็อาจถูกทำลายได้
สิ่งที่ หยุนจงเหอ คิดไม่ถึงก็คือขอบเขตศิลปินของ น่านหลินชา ได้มาถึงระดับของความเหมือนจริงแล้ว
สิ่งที่นางวาดคือสิ่งที่เป็นจริง
แม่น้ำเป็นแม่น้ำและผลกระทบก็เพียงพอที่จะล้างเนินเขาทั้งหมด!
หยุนจงเหอ ตกใจโดยใช้ร่างกายที่ควบของเขาเพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบจากด้านหน้าของแม่น้ำ แต่ยังมีมังกรที่วาดด้วย
หมึกอยู่ในแม่น้ำและมังกรเหล่านี้มีพลังมากกว่ากระแสน้ำ หลายร้อยเท่า!
ภูเขาหินถล่มในทันที แม่น้ำถูกฝังไว้ และหุบเหวที่น่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้นตรงที่ ที่มังกรเดินทางไป
หยุนจงเหอ ไปถึงยอดเขาหินและกระโดดขึ้น ดาบในมือของเขาเอียงไปทางพื้น แสงดาบเป็นเหมือนกระสวย และมันบิน
ไปหามังกรพเนจร ดาบตัดศีรษะมังกรขาด
ร่างกายของเขาเบาราวกับขนนก หยุนจงเหอ รักษาท่าทางบินและค่อยๆตกลงมาจากที่สูง
ก่อนที่เขาจะยิ้มอย่างพอใจ เขาก็เหยียบลงไปในเหวใหญ่
ขุมนรกนั้นมืดมากจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือในขุมนรกนั้น มันเหมือนผีนับพันร้องไห้ และพวกมันแทบจะ
ลากเขาลงมา แล้วก็กินเนื้อแทะกระดูก!
หยุนจงเหอ มองไปในทิศทางของ น่านหลิงชา และเห็นว่าศิลปินวาดภาพอื่นที่ไม่รู้จัก ผ้าใบเป็นประตูผีที่ทำให้หนังศีรษะ
ชาหลังจากเหลือบมอง
หยุนจงเหอ เงยหน้าขึ้นและพบว่าเหนือเขาคือประตูผีที่ดึงออกมา และเขาได้เข้าไปในประตูผีจริงๆ!
หยุนจงเหอ ฟันอย่างดุเดือดด้วยดาบของเขาพยายามทำลายประตูผี
แต่ประตูผีสูงขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่า “ตกลงไป” ในกลุ่มเมฆ หยุนจงเหอ เหลือบมองที่เท้าของเขาอีกครั้งและพบว่าตัวเองอยู่ในความมืดมิดของขุมนรก
เขาตกลงอย่างเร็ว!
กระบวนการล้มนี้ทำให้หยุนจงเหอหายใจลำบาก และทั้งร่างของเขาเหมือนถูกแขวนไว้ด้วยตะกั่วเหล็กหนัก และดาบขยับไม่ได้!
ชายร่างใหญ่กำลังตกลงมาแล้ว และหยุนจงเหอก็ไม่กล้าที่จะดูถูกศิลปินอีกต่อไป
เขาสงบลงโดยใช้ดาบเป็นหินก้าว และบินไปที่ประตูผีที่สูงขึ้นและสูงขึ้น
ดาบร่วงลงอย่างรวดเร็ว และหยุนจงเหอ เดินผ่านประตูผีและหนีออกจากขุมนรกประตูผีประหลาดนี้
ในที่สุด ความรู้สึกไม่สบายนั้นก็หมดไป หยุนจงเหอ อยากจะดึงดาบของเขาออกมาโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้นเขาก็ทิ้งดาบสีฟ้าไว้ในขุมนรกของประตูผี
สิ่งที่ทำให้ หยุนจงเหอ อับอายมากก็คือ ดาบสีฟ้า ตกอยู่ที่เท้าของเขา
เขาเหยียบย่ำดิน
ไม่มีผีอยู่รอบตัวเขา
เขาไม่ได้ตกลงไปในขุมนรก เขาอยู่ที่ ที่เขายืนอยู่
สิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้ไม่ใช่อะไรนอกจากฝันร้าย
ขุมนรกประตูผีที่ น่านหลิงซา วาดไว้นั้นเดิมทีนำมาจากฝันร้าย!
ความฝันเสมือนเป็นของจริง
หยุนจงเหอ ไม่คิดว่าภาพวาดทั้งสองบทนี้เป็นภาพมายา และความรู้สึกไม่สบายต่างๆ ที่เขาสร้างขึ้นนั้นเป็นเพียงการกดขี่เหมือนความฝัน!
“ข้าเคยได้ยินเกี่ยวกับดาบบิน แต่ข้าไม่เคยเห็นดาบของจักรพรรดินี้เหยียบโคลน ฮ่าฮ่าฮ่า!” มีคนหัวเราะดังลั่นเหนือกำแพงปริศนา
ผู้คนมองไม่เห็นขุมนรกประตูผีที่วาดโดย น่านหลิงซา แต่พฤติกรรมของ หยุนจงเหอ นั้นแปลกจริงๆ ไม่เหมือนปรมาจารย์ดาบเลย แต่เหมือนเด็ก ๆ ที่ล้อเลียนการกระทำในละคร ตลกและไร้สาระ
ในบรรดาสิ่งมีชีวิตที่ตายได้ บางคนมีสายตาที่ดี บางคนมีการได้ยินที่ดี และบางคนมีความรู้สึกทางวิญญาณที่แข็งแกร่ง
น่าเสียดายที่ หยุนจงเหอ เป็นคนประเภทที่มีการได้ยินที่ดี
เขาได้ยินทุกคนเยาะเย้ยเขาบนกำแพงไกลๆ
สิ่งนี้ทำให้เขาละอายใจและรำคาญ
หยิบดาบสีน้ำเงินที่เต็มไปด้วยโคลนขึ้นมา ข้อมือของเขาสั่น และดาบสีน้ำเงินก็สะบัดสิ่งสกปรกออกไปอย่างงดงามอีกครั้ง
เขาตระหนักว่าเขาไม่สามารถโจมตีศิลปินจากระยะไกลได้ และภาพวาดที่ไม่มีที่สิ้นสุดทำให้ยากสำหรับเขาที่จะตัดสินว่าจริงหรือเท็จ
เขาเลือกที่จะเข้าใกล้
แม่น้ำในเมฆกำลังเร่ง ร่างของเขากลายเป็นหลายเต๋าอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่สามอีกต่อไป แต่เป็นห้า
อย่างที่เขาพูด เขายังคงรักษาความแข็งแกร่งไว้จำนวนหนึ่งกับกลุ่มคนในตอนนี้
ความเร็วและขอบเขตที่เขาแสดงให้เห็นในครั้งนี้ยิ่งสูงขึ้นไปอีก
“เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ข้ายังชอบเสียงระฆังและเสียงนกหวีด” จู มิงหลาง เยาะเย้ยต่อสถานะดาบของ หยุนจงเหอ
ดาบสีน้ำเงิน โจมตีตามธรรมชาติจากห้ามุมที่แตกต่างกัน จู มิงหลาง มองเห็นการเคลื่อนไหวของ หยุนจงเหอ ได้อย่างรวดเร็ว การโจมตีที่ดูทรงพลังของเขาเป็นเพียงเรื่องลึกลับ
ท่าสังหารที่แท้จริงของเขาจะมาถึงในอีกครึ่งนาทีต่อมา ผลร้ายทั้งห้าต้องการให้ น่านหลิงชา เปิดเผยข้อบกพร่องของนางด้วยความตื่นตระหนก
น่านหลิงซา มองไม่เห็น
แต่คำตอบของนางนั้นเรียบง่ายและหยาบคาย
ภาพแท่นหินขาวดำปรากฏขึ้นที่เท้าของนาง เมื่อ น่านหลิงชา ยกปลายปากกา ภาพแท่นหินขาวดำก็ถูกสร้างขึ้นเช่นกัน ในแนวนอนต่อหน้าการโจมตีของ หยุนจงเหอ!
ในฐานะที่เป็นหัวหน้าศิษย์ของ เหยาซานเจียนสง หยุนจงเหอไม่รู้จักแท่นหินขนาดยักษ์นี้
แท่นหินหน้าวิลล่าไม่ใช่เหรอ!
ไม่ว่าจะเป็นการโจมตีด้วยเงาดาบทั้งห้าของการล่อลวงและการกดขี่ หรือการเคลื่อนไหวขั้นสุดท้ายที่แท้จริงที่ตามมาโดย หยุนจงเหอ พวกเขาทั้งหมดถูกบล็อกอยู่เบื้องหลังภาพของแท่นหินแปดไดอะแกรม
ความแข็งแกร่งของ หยุนจงเหอ แข็งแกร่งกว่า ซีเหมียวซู มาก ดาบสุดท้ายของเขาคือทำลายแผ่นหินของ น่านหลิงชา บังคับให้ น่านหลิงชา ถอยกลับ รักษาระยะห่างจากหยุนจงเหอ
หยุนจงเหอ เห็นว่า น่านหลิงชา ถูกผลักกลับด้วยตัวเขาและมุมปากของเขาก็ยกขึ้น
“หยุนจงเหอ อ่า หยุนจงเหอ เมื่อไหร่เจ้าจะขจัดความเย่อหยิ่งดื้อรั้นของเจ้าได้ และเมื่อใดจะยกระดับอาณาจักรขึ้นอีกระดับหนึ่ง เนื่องจากนางสามารถวาดแท่นหินแปดไดอะแกรมของนิกายดาบแห่งเหยาซาน ได้? จากนั้นนางสามารถวาดรูปแบบดาบของนิกายดาบบนภูเขาได้ ไอ้โง่!” จู มิงหลาง ถอนหายใจพร้อมส่ายหัว
เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ หยุนจงเหอ ก็มองลงไปที่เท้าของเขาทันที
เขาทุบพื้นบนแท่นหินบากัว และเขาไม่รู้ว่าเขาทาสีบนภาพวาดพื้นเมื่อไหร่!
ในภาพวาดนี้ สิ่งที่แสดงให้เห็นคือฉากที่มีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งของนิกายดาบในเทือกเขาอันห่างไกล การก่อตัวของดาบร่วงหล่น!
อาร์เรย์นี้ประกอบด้วยดาบโบราณสิบเจ็ดเล่ม และดาบโบราณแต่ละเล่มเป็นดาบที่ปรมาจารย์นิกายดาบของเหยาซานใช้ หลังจากกลับไปเป็นผงคลีแล้ว พวกเขาก็ปรับแต่งดาบของพวกเขาให้เป็นดาบดาวตก ใช้เพื่อปกป้องนิกายดาบของเหยาซาน
น่านหลิงชา ได้ไปเยือน นิกายดาบ ของภูเขา เหยาซาน และจุดที่นางอยู่นานที่สุดไม่ใช่แท่นหินขนาดยักษ์ แต่เป็นดาบดาวตกที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานและสามารถเปล่งประกายล็อคและวิญญาณที่ไม่มีที่สิ้นสุด !
นางวาดมัน
ถูกทาสีบนพื้น
ดูเหมือนว่าดาบของนิกายดาบของภูเขาที่ห่างไกลจะถูกคัดลอกมาที่นี่
แม้ว่าจะยังห่างไกลจากการเปรียบเทียบกับกลุ่มดาวตกดาบจริง แต่ก็เริ่มมีเสน่ห์และพลังแล้ว!
“โอม!!!”
ด้วยเสียงที่สั่นเทา ดาบโบราณสิบเจ็ดเล่มของปรมาจารย์สูงสุดปรากฏขึ้นจากภาพเขียนดิน พวกมันดูเหมือนชายผู้ทรงพลังที่ไม่มีใครเทียบได้สิบเจ็ดคน แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ความยิ่งใหญ่ที่เยือกเย็น
บทที่หนึ่ง ดาบโบราณที่มีใบมีดขนาดใหญ่ มันบินสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วพุ่งลงสู่พื้นดินอย่างดุเดือด
โลกเป็นเหมือนทะเลสาบที่มีระลอกคลื่นในทันที เมื่อมันแกว่งไปแกว่งมา แรงจมขนาดใหญ่ได้กระทำบนไหล่ของ หยุนจงเหอ
บทที่สอง ดาบโบราณสองเล่มที่มีตัวดาบยาวและเรียวยาว มันตกลงมาจากเมฆและเอียงลงสู่พื้นดินไม่ไกลจากแม่น้ำในเมฆ
ทันใดนั้น ภูเขาที่มองไม่เห็นถูกกดทับที่ด้านหลังของ หยุนจงเหอ ทำให้ร่างกายของ หยุนจงเหอ โค้งงอโดยตรงเกือบจะคว่ำลงไปในดิน!
บทที่สามดาบ โบราณหมุนวนรอบเสา และตัวดาบของมันมีฟัน เมื่อมันหมุนไป อากาศก็เริ่มปั่นป่วนอย่างรุนแรง หยุนจงเหอ รู้สึกว่าเขาอยู่ในกระแสน้ำวนสึนามิ และเขาจะเป็นลมและอยากอาเจียน
บทที่สี่ ดาบโบราณปรากฏขึ้นอีกครั้ง หยุนจงเหอ คุกเข่าลงบนพื้นอย่างรุนแรง เข่าของเขาดูเหมือนจะหักและมีเสียงแตกที่น่ากลัว
และหยุนจงเหอ ก็ดื้อรั้นเช่นกัน และเขาไม่แม้แต่จะตะโกน
ใบหน้าของเขาซีด การแสดงออกของเขาเจ็บปวด และดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ศิลปิน น่านหลิงชา อย่างไม่เต็มใจ
“ดาบดาวตก ข้าวาดได้เพียงสี่ดาบ แต่เจ้าแพ้แล้ว” น่านหลิงชา พูดกับ หยุนจงเหอ
หยุนจงเหอ มองไปที่นาง
เขาพบว่านางไม่มีเหงื่อแม้แต่หยดที่แก้ม คอ และผิวขาวที่สมบูรณ์แบบ
