บทที่ 171: เรียกเวทมนตร์
ในที่สุด ห่าวเชาจุน ก็มอบกล่องผ้าที่เขาได้รับให้กับ ฉินหยาง ด้วยความเกลียดชัง
ฉินหยาง ค้นพบว่า ห่าวชางจุน ได้รวบรวมทรัพยากรทางจิตวิญญาณทั้งหมดไว้ด้วยกัน เมื่เปิดกล่องผ้า ดวงตาของนางเป็นประกายเมื่อเห็นสมบัติข้างใน
เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ของ ฉินหยาง จะรู้ว่า ห่าวชางจุน มีสมบัติมากมายอยู่ในมือของเขา
ดูเหมือนว่าเขาจะเหนือกว่าในการพึ่งพาตนเอง เขาไม่ได้สนใจที่จะจุดไฟสัญญาณและยื่นสิ่งเหล่านี้ให้ผู้ตัดสินล่วงหน้า นี่เป็นสิ่งที่ดีและ จู มิงหลาง ได้มาทั้งหมด!
คำพูดสุดท้ายของ ห่าวซางจุน จูมิงหลาง ได้ยิน!
แต่เขาไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของ ห่าวชางจุน
อันที่จริง สิ่งที่ยากที่สุดที่จะเอาชนะในการเลี้ยงมังกรคือปัญหาด้านทรัพยากรทางวิญญาณ
หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ เขาได้รับทรัพยากรทางจิตวิญญาณมากมาย ไม่ต้องพูดถึง เสี่ยวไป๋ฉี ยังคงมีความสามารถในการกลับชาติมาเกิด แม้ว่าเขาจะไม่มี เขาก็สามารถพึ่งพาเงินเพื่อชุบมังกรทั้งสามของเขาให้แข็งแกร่งระดับราชาได้!
ในเวลานั้นเขาไม่จำเป็นต้องใช้ดาบและมังกรวิญญาณในการดำเนินการ เขาไม่จำเป็นต้องทำด้วยตัวเอง เขาสามารถเอาชนะสาวกกลุ่มนี้ได้อย่างง่ายดาย! !
“เขายังไม่พอ เจ้าเฝ้าดูมานานแล้ว เจ้าอยากเห็นปีศาจตัวนี้ขูดเนื้อพวกเราทุกคนจริง ๆ เหรอ?” จ้าวเฉิน เปิดปากของเขาและยืนทางขวาของชายหนุ่มนุ่งห่มชุดพระภิกษุ
ชายหนุ่มในชุดนักบวชไม่มีความตั้งใจที่จะเคลื่อนไหวตั้งแต่เขาปีนขึ้นไปบนหลุมฝังศพ
เขาได้แต่มองเงียบๆจากด้านข้าง
แม้ว่า ดาบจอฟ้า ก็ส่งผลต่อเขาเช่นกัน
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยได้รับผลกระทบมากนัก
ในฐานะลูกชายของราชวงศ์จ้าวเฉิน รู้โดยธรรมชาติว่าพระผู้นี้เป็นชายที่แข็งแกร่งจาก หวูสงหลิน ผู้ยิ่งใหญ่ เขายังเป็นหัวหน้าศิษย์ของหนึ่งในสี่นิกายที่ยิ่งใหญ่คือหยางฮัว ซึ่งมีความแข็งแกร่งที่หยั่งรู้
ถ้าเขาเข้าร่วมการล้อมตั้งแต่ต้น จู มิงหลาง ย่อมไม่สามารถได้เปรียบ
“เจ้าได้ชักชวนให้ผู้นี้บริจาคหรือไม่” หยางหัว หวูสงหลินผู้ทรงพลังกล่าว
“ไม่เห็นเหรอว่าเขาเป็นคนยังไง แค่ทำมัน ข้าจะเกลี้ยกล่อมอะไรได้” จ้าวเฉิน กล่าวอย่างโกรธเคือง
หยางหัว เดินไปที่ จู มิงหลาง และเห็นว่า จู มิงหลาง กำลังปรับลมหายใจของเขาอยู่ แต่เขาไม่รีบเร่งที่จะดำเนินการ
ในความเป็นจริง จ้าวเฉิน,เหอชิงเฉียน, ฟูซูเม่ย และ เย่กวง ยังไม่ได้คลายความกดดันอันทรงพลังของดาบจอเงิน ในขณะนี้พวกเขาสามารถยืนนิ่งและหายใจได้มากที่สุดเท่านั้น อาจช้าลงหน่อย.
ปู่หานหรง คนนี้ค่อนข้างแปลก เขาเป็นผู้ชาย แต่เขาไม่ได้เรียกสัตว์มังกรของเขาเอง
ไม่รู้ว่ารออะไร
“ทำไม เจ้าไม่ต้องการให้เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เป็นผู้นำการต่อสู้เหรอ?” ในเวลานี้ เหอชิงเฉียน กล่าวอย่างประชดประชัน
“ข้ายังต้องการเวลา” ปู่หานหรง กล่าว
“สัตว์มังกรของเจ้ายังมีช่วงพักกลางวันอยู่หรือเปล่า” เหอชิงเฉียน ถาม
ปู่หานหรง หยุดตอบ แต่กลับจ้องมองไปยังที่นอกสุสานของกองทัพที่เก้า ราวกับรออะไรบางอย่าง
ในเวลานี้ หยางหัว นักบวชของ หวูสง ผู้ยิ่งใหญ่ได้เข้ามาใกล้ จู มิงหลาง แล้ว
จู มิงหลาง รู้สึกได้ว่าพระ หวูสงหลิน ควรมีฐานการเพาะปลูกสูงที่สุดในบรรดาไม่กี่แห่งและเขาเป็นระดับราชาที่มีอันดับต่ำ
“ข้าขอให้ผู้บริจาค อย่าทำทุกอย่างที่เด็ดขาดเกินไป ทำไมพวกเราไม่หยุดที่นี่ แล้วมาแบ่งกล่องผ้ากัน” หยางหัว กล่าว
“ภิกษุ ทำไมท่านไม่ขึ้นมาถามข้าพเจ้าเมื่อครู่นี้ แต่ท่านเห็นว่าข้าทะเลาะกับคนอื่นมาช้านาน ข้าจึงพูดเพียงนี้เมื่อลมหายใจอ่อน ข้าไม่ได้คาดหวังว่าพระจะฉลาดแกมโกงขนาดนี้” จู มิงหลาง ดูถูกเหยียดหยามอย่างชัดเจน
เหวินเหมิงรู และ ห่าวชางจุน แม้ว่าทั้งคู่จะพ่ายแพ้ แต่พวกเขาก็ต่อสู้แบบตัวต่อตัว
เมื่อมองย้อนกลับไปที่พระหวูสง และ ปู่หานหรง พวกเขาตั้งใจรอจนกว่าจะสิ้นสุดดาบอันแข็งแกร่งของ จู มิงหลาง ก่อนที่พวกเขาจะลงมือ
ผู้สร้างสันติประเภทใดที่คนหน้าซื่อใจคดควรแสร้งทำเป็น?
“ข้าหวังว่าความแข็งแกร่งของผู้บริจาคควรค่าแก่การยอมรับ แต่เจ้าควรเปลี่ยนอารมณ์ของเจ้า ข้างนอกมีสวรรค์ เจ้าคิดว่าเจ้าอยู่ยงคงกระพันในโลกนี้จริงๆ เหรอ!” พระหยางหัว กล่าว
“ภิกษุทั้งหลาย อย่าทดสอบข้าพเจ้าในสิ่งที่เป็นเท็จ จงกล้าหาญยิ่งขึ้น ก้าวมาข้างหน้าและต่อสู้กับข้าโดยตรง และสร้างความกล้าหาญที่ หวูสงหลิน ผู้ยิ่งใหญ่ควรมี อย่าเป็นเหมือนพังพอนและไร้ความหมาย” จู มิงหลาง กล่าวด้วยรอยยิ้ม
พระหยางหัว ยังคงนิ่ง แต่ความขุ่นเคืองผุดขึ้นในหัวใจของเขา และเขาถูกกล่าวว่าต่อหน้าผู้อื่น
“ข้าแค่ต้องการทำให้สิ่งต่าง ๆ ง่ายขึ้น ท้ายที่สุด ถ้าทุกคนได้กล่องผ้าที่พวกเขาต้องการ จะมัวสู้กันอีกทำไม แต่ในเมื่อข้าอยากให้เจ้าเป็นผู้บริจาค แต่เจ้าดื้อรั้นและดุดันมาก พระน้อยจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องต่อสู้” หยางหัว กล่าวต่อ
เหอชิงเฉียน พ่นลมอย่างเย็นชา
เห็นได้ชัดว่าภิกษุนี้ฉวยโอกาสจากภยันตราย และเขาพูดอย่างกล้าหาญและเสแสร้ง
ไม่มีอะไรมากไปกว่าการรอให้ผูที่แข็งแกร่งอย่าง เหวินเหมิงรู และห่าวชางจุน วางมีดก่อน จากนั้นเขาก็จะขึ้นไป
เหอชิงเฉียน ไม่ต้องการให้กล่องผ้าถูกผูกขาดโดย จู มิงหลาง ที่น่ารังเกียจ นางบีบสัญลักษณ์ไฟสองสามอันอีกครั้ง จ้องไปที่ จู มิงหลาง วางแผนที่จะหาโอกาสที่ดีที่จะโยนมันไปทาง จู มิงหลาง
“มา! ฮึ่ม….มิงหลาง ข้าอยากเห็นว่าเจ้าจะต่อต้านมันอย่างไร!” ในเวลานี้ ปู่หานหรง ยิ้มบนใบหน้าของเขา และเขามองไปที่ จู มิงหลาง
เหอชิงเฉียน รู้สึกสับสนเล็กน้อย เขามองไปที่เนินหลุมฝังศพที่หักของกองทัพที่เก้า แต่เห็นว่ามีเมฆหมอกสีน้ำเงินดำหนาทึบลอยมาทางนี้อย่างรวดเร็ว
หมอกหนาทึบใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และในที่สุด เหอชิงเฉียน ก็สามารถมองเห็นสิ่งมีชีวิตในหมอกหนาทึบได้ในที่สุด พวกมันกลับกลายเป็นผึ้งตัวมหึมา! !
มีผึ้งจำนวนมากที่เมื่อมันบินขึ้นไปในอากาศ พวกมันจะถูกปกคลุมเหมือนเมฆดำ
กองทัพอสูรผึ้งใช้เวลาไม่นานก็มาถึงภูเขาหลุมศพ และดวงตาสีเข้มคู่หนึ่งจ้องมองที่ จู มิงหลาง
จู มิงหลาง เงยหน้าขึ้นและมองไปที่กองทัพปีศาจผึ้งควบคุมเหล่านี้ แต่เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่น่าแปลกใจที่ ปู่หานหรง ไม่เคยทำอะไรมาก่อน ปรากฎว่าเขาเรียกสัตว์ประหลาดป่าเหล่านี้!
ดูเหมือนว่าเขาจะเชี่ยวชาญในเทคนิคการปลุกอารมณ์แบบนี้ ปีศาจผึ้ง บันยันอสูรทั้งหมดในรังผึ้งอสูรใกล้ต้นไทรที่รวมตัวกันที่นี่ พวกเขาลอยอยู่ ก่อตัวเป็นพายุที่ประกอบด้วยปีศาจผึ้งอย่างสมบูรณ์ ห่อหุ้มอยู่บนเนินเขาสุสาน
“มันเกิดขึ้นแล้ว มาสู้ด้วยกันและคว้าชัยชนะ!” หยางหัว แห่ง หวูสง ผู้ยิ่งใหญ่กล่าว
ฝูงผึ้งแน่นขนัด กระพือปีกรอบๆ จู มิงหลาง เพียงแค่เสียงที่ดังทำให้ปวดหัว ไม่ต้องพูดถึงว่าผึ้งเหล่านี้ล้วนมีเหล็กในที่เป็นพิษ เขาเกรงมังกรไม่สามารถรับเหล็กไนพิษกลุ่มดังกล่าวได้
จู มิงหลาง เหวี่ยงดาบออกมา มังกรวิญญาณดาบ กวาดฝูงผึ้งปีศาจและเห็นหัวปีศาจผึ้งหลายร้อยตัวในที่ต่างๆ ตกลงมาจากอากาศ
ผึ้งที่ร้ายกาจเป็นเพียงส่วนเล็กๆ ของกองทัพผึ้ง
หลังจากเจาะดาบหลายเล่มติดต่อกัน แม้ว่าผึ้งหลายร้อยตัวจะเสียชีวิต ผึ้งไทรก็ไม่ลดลง
ขณะที่ จู มิงหลาง กำลังจะใช้วิชาดาบที่ทรงพลังกว่านี้ พระที่น่ารังเกียจได้โจมตีแล้ว
หมัดและสนับมือของ หยางหัว เต็มไปด้วยก๊าซสีน้ำตาลหนา ซึ่งทำให้ทุกชกที่เขาขว้างไปราวกับพายุภูเขา โหมกระหน่ำและรุนแรง
