บทที่ 172: เจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ไหม?
นั่นคือ หวูสงห่าว ซึ่งคล้ายกับ เจียนหง เป็นพลังเหนือธรรมชาติที่เกินขีดจำกัดพลังของร่างกาย
วิญญาณผู้แข็งแกร่ง ทุกครั้งที่หมัดที่ดูเหมือนธรรมดา แต่โมเมนตัมเป็นเหมือนกระแสน้ำเชี่ยวกรากและหิมะถล่ม ดังนั้น จู มิงหลาง ผู้ซึ่งได้รับการต้อนรับด้วยดาบของเขา รู้สึกเหมือนเขากำลังต่อสู้กับภัยธรรมชาติอันยิ่งใหญ่และน่ากลัว ไม่ใช่ พระ
หมัดของเขาซึ่งสามารถชนกับดาบคมได้นั้นแข็งเหมือนเหล็ก
แขนของเขากระดอนใบมีดได้ง่าย ทำให้ใบมีดทื่อ
เขาเตะเหมือนสัตว์ร้ายโบราณสีน้ำตาล
จู มิงหลาง ถอยหลังไปสองสามก้าว ไม่กลัวพระ แต่ในอีกด้าน มีเครื่องรางไฟใต้พิภพสองสามตัวบินผ่าน หากไม่หนี เปลวเพลิงที่เผาผลาญวิญญาณโดยตรง จะนำมาซึ่งความเจ็บปวดมากมาย
เพียงหลีกเลี่ยงยันต์ไฟ ผึ้งไทรกลุ่มใหญ่ก็เรียงแถวกันเป็นกำแพงสีน้ำเงิน-ดำ แล้วกระแทกลงมา
จู มิงหลาง ฉีกทะลุกำแพงของผึ้งไทรด้วยดาบ เขาหมุนตัวไปรอบๆ และฟันดาบลงกับพื้น และเห็นเปลวไฟขนาดใหญ่ที่กำลังลุกไหม้อยู่บนดาบ
เปลวไฟนี้เป็นสีน้ำเงินและสีแดงติดอยู่กับดาบและไม่หายไป
จู มิงหลาง ได้รวบรวมพลังของร่างกายทั้งหมดของเขา โบกดาบเลือดสีน้ำเงินในมือของเขาอย่างงดงาม และเห็นเงายาวของเปลวไฟสีน้ำเงินและสีแดงที่พุ่งออกมาจากดาบของเขา! !
“ดาบมังกรฟ้า!”
ดาบของ จู มิงหลาง กำลังร่ายรำ และสิ่งที่กำลังร่ายรำเป็นมังกรสีน้ำเงินที่ลุกโชติช่วง มองเห็นมังกรสีน้ำเงินที่บินอยู่เหนือหัวของเขาด้วยระบำดาบของ จู มิงหลาง ขดตัว ตัวของมังกรนั้นใหญ่โตและยาว เปลวไฟร้อน และพร่างพราว
ผึ้งพิษ ที่ขดตัวเป็นก้อนเมฆที่น่าสะพรึงกลัวและแปลกประหลาดเหมือนหมอกควันเมื่อ จู มิงหลาง กวาดดาบ มังกรไฟก็โบกหางไปในอากาศ เมื่อ จู มิงหลาง ยกดาบขึ้น มังกรดำที่ลุกโชติช่วงก็กระโดดและกัด และเมื่อ จู มิงหลาง หันดาบของเขา มังกรดำที่ลุกโชนก็เหวี่ยงและรัดคอ!
มังกรไฟสีเขียว-แดง ไม่รู้ว่าผึ้งไทรถูกกำจัดไปกี่ตัว และขับไล่เมฆทั้งหมดออกไป ในที่สุด จู มิงหลาง ก็ชี้ดาบร้อนในมือไปที่ หวูสง ผู้ยิ่งใหญ่
มังกรสีน้ำเงินที่ลุกโชติช่วงบินออกไปและโจมตีพระหยางหัว ด้วยร่างกายของเปลวไฟในขณะที่มันกำลังจะหายไป
หยางหัว ผลักฝ่ามือออก ออร่าสีน้ำตาลกลายเป็นระฆังโบราณขนาดมหึมาซึ่งพระภิกษุรายนี้ปิดบังไว้ และร่างของมังกรสีน้ำเงินที่ลุกโชติช่วงกลายเป็นไฟลุกโชน ครอบระฆังไว้ในทะเลเพลิง แต่พระผู้นี้ดูเหมือนจะไม่กลัวเปลวเพลิงเลย และเสื้อผ้าบนร่างกายของเขาก็ไม่มีอาการไหม้แต่อย่างใด
เป็นเพียงว่า จู มิงหลาง เหยียบเปลวเพลิง ดาบเลือดในมือของเขายังร้อนอยู่ และคำจารึกก็ประทับบนผิวหนังของเขา ทำให้ร่างกายเขาดูเหมือนเป็นสีทองเปลวเพลิง !
“พระภิกษุ เจ้ายังห่างไกลจากมัน ต่อไปเจ้าจะต้องใช้เวลาในการฝึกฝนให้มาก!” จู มิงหลาง ปรากฏตัวต่อหน้าพระหยางหัว
“ข้าอยากเห็นว่าเจ้าจะทำลายระฆังสีทองอันทรงพลังของข้าได้อย่างไร!” พระหยางหัวยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นคร่อมให้ใหญ่ขึ้น และกระทืบไปที่พื้น รู้สึกว่าแผ่นดินกำลังจมลงเล็กน้อย
ในขณะเดียวกัน ออร่าของเขาก็แข็งแกร่งขึ้น และจะเห็นว่าระฆังโบราณรอบตัวเขากลายเป็นจริงมากขึ้น!
“แล้วจงมองโลกในแง่ดี” จู มิงหลางกล่าว
ทันใดนั้น จู มิงหลาง หยิบดาบของเขาออกมาและดาบกำลังจะฟันลงมาทำให้พระหยางหัว หดตัวลงโดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาค้นพบว่าดาบของ จู มิงหลาง ไม่ได้ทำให้ระฆังสีทองอันทรงพลังของเขาหัก หยางหัว อดไม่ได้ที่จะยิ้ม
“ฮะ!!!”
ดาบอีกอัน เงาที่ดาบทิ้งไว้นั้นลงลึกกว่า ตรงหน้าพระหยางหัว ชั่วครู่ พระหยางหัวคิดว่ามันเป็นแค่เงาของดาบ ความอยากรู้ที่ทะลุผ่านระฆังสีทองของเขาเองทำให้ หยางหัว รู้สึกเย็นวาบ
“ฮะ! ฮะ ฮะ ฮะ!”
ความเร็วของ จู มิงหลาง นั้นเร็วมากในทันใด เร็วมากจนดูเหมือนว่ามีนักดาบเจ็ดหรือแปดคนโจมตีพระหยางหัว ในเวลาเดียวกัน!
และดาบของ จู มิงหลาง เพิ่มมากขึ้น เงาของดาบเล่มก่อนยังคงอยู่ในอากาศ และดาบสองสามเล่มถัดไปของเขาถูกเจาะออก ค่อยๆ มีเงาดาบที่เหลืออยู่รอบๆ พระหยางหัว มากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับดาบสีดำถูกเสียบไปที่ระฆังสีทองอย่างแน่นหนา! ! !
ในท้ายที่สุด ท่วงท่าดาบของ จู มิงหลาง กลายเป็นเส้นด้ายที่ผ่านร่างของพระหยางหัว และเงาดาบที่อยู่เบื้องหลัง จู มิงหลาง ก็ค่อยๆหายไป
“พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ ฟันที่ตัวแล้วดึงออกมาพร้อมกัน!
เลือดออกอย่างรุนแรง จากศีรษะ จากหน้าอก จากแขนขา จากด้านหลัง!
พระหยางหัว ที่ทรงพลังเป็นเหมือนถุงเลือดที่ถูกเจาะแล้วตกลงมาบนดอกไม้ที่เปื้อนเลือดซึ่งวาดด้วยเลือดของเขาเอง!
เหอชิงเฉียน อยู่ด้านข้าง ยันต์พิษที่ลอยอยู่ในมือของนางกำลังจะถูกโยนออก หลังจากที่เห็นฉากนี้ มือเล็กๆ ของนางก็สั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
จู มิงหลาง หันกลับมาและเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ทำให้ เหอชิงเฉียน ขนลุกและพูดว่า: “เจ้าต้องการสัมผัสเทคนิคการฟันของข้าด้วยหรือไม่ และสัญญาว่าจะหลีกเลี่ยงสิ่งจำเป็นทั้งหมด”
“เจ้าสัตว์ประหลาด ข้ายอมแพ้!” ใบหน้าของเหอชิงเฉียนซีด และนางก็รีบเอายันต์พิษออกไป
นางเป็นเพียงเครื่องรางระดับกึ่งราชา ไม่สามารถต่อสู้โดยตรงกับพระหยางหัว ได้ ไม่ต้องพูดถึงทักษะดาบอันน่าสะพรึงกลัวของ จู มิงหลาง
เจ้านายลงกันหมดแล้ว นางเป็นอาจารย์รูนตัวน้อยที่คอยรังควาน จะดีกว่าที่จะไม่ขายหน้าตัวเอง
“ส่งกล่องผ้า มาได้แล้ว” จู มิงหลางกล่าว
“ข้าใช้บีคอนส่งให้กรรมการก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ อ๊ะ ระวัง!” เหอชิงเฉียน เตือน จู มิงหลาง ทันที
จู มิงหลาง สังเกตุเห็นวิญญาณชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ข้างหลังเขา เมื่อเขาหันกลับมา เขาก็เห็นมังกรผีอยู่ข้างหน้าเขาอยู่พักหนึ่ง มังกรผีและกรงเล็บผีน่ากลัวมาก มันคว้าตรงไปที่หัวใจของเขา!
มันสายเกินไปสำหรับ จู มิงหลาง ที่จะหลบ แต่โชคดีที่เขาเหวี่ยงดาบของเขาโดยตรง
ผีกรงเล็บหัวใจ นี่คือระเบิดร้ายแรง คนที่ควบคุมมังกรผีต้องการชีวิตของเขา!
แต่ในขณะที่กรงเล็บของมันกำลังจะเจาะหน้าอกของ จู มิงหลาง ร่างกายของ จู มิงหลาง ก็เปล่งประกายด้วยแสงหลอมเหลว แสงเหล่านี้พันกันเป็นเงาของเกราะไฟที่หลอมละลาย ปกป้องหน้าอกของ จู มิงหลาง
กรงเล็บของมังกรผีล้มเหลวและต้องการหลบหนีทันที แต่ใจของ จู มิงหลาง เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า เขาเหลือบมองไปที่ทิศทางของมังกรผีและเห็นผีที่น่าขนลุกตัวเดียวกันที่ห่อหุ้มราชวงศ์ จ้าวเฉิน และเห็นดวงตาที่ชั่วร้ายของเขา!
ผู้ชายคนนี้เคยแสร้งทำเป็นอ่อนแอมาก่อนและปล่อยให้มังกรกระดูกดำเนินการเท่านั้น
แต่เมื่อ จู มิงหลาง ไม่ได้สนใจ เขาก็เรียกมังกรผีที่น่าสะพรึงกลัวออกมา และต้องการปลิดชีพ จู มิงหลาง!
เพื่อคนเช่นนี้ จู มิงหลาง จะไม่เมตตาแม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายของราชวงศ์ก็ตาม!
“เจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ไหม?”
จู มิงหลาง กล่าวอย่างเย็นชา
เขาค่อยๆ ยกดาบสีเลือดสีน้ำเงินขึ้นและชี้ปลายดาบไปทางท้องฟ้าข้างหลังเขา
ด้วยหนึ่งลมหายใจ จู มิงหลาง หลับตาลงชั่วขณะหนึ่ง เมื่อเขาลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาก็เผยให้เห็นแสงอันน่าสะพรึงกลัว!
