บทที่ 176: ความทะเยอทะยานของกษัตริย์อัน
สองมังกรระดับราชาผู้ยิ่งใหญ่
หากไม่มีดาบที่จะปลุก เขาก็ไม่กลัวผู้แข็งแกร่งส่วนใหญ่!
จู มิงหลาง เป็นคนหยิ่งผยองในเมืองออร์แกน อะไรเป็นสาเหตุของการปล้นทรัพยากรทางจิตวิญญาณที่กองกำลังหลักใช้ในการจับสลากอย่างบ้าคลั่ง?
เขาต้องรู้ให้มาก มันไม่เกี่ยวกับการยึดครองเมือง เก็บภาษีมหาศาล หรือวิ่งไปเก็บทองเพื่อที่จะได้ไม่ปล่อยให้มังกรของเขาพ่ายแพ้ในการเริ่มต้น? ?
ดีที่สุดก็ใช้ได้ ที่ไม่ด้อยกว่าแน่นอน!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินว่า เสี่ยวไป๋ฉี สามารถทะลวงไปสู่ราชาระดับกลางได้!
“ทำไมเจ้าไม่บอกข้าก่อนหน้านี้ ลืมอีกแล้วเหรอ” จู มิงหลาง ถามนายก้อย
“เปล่า ข้าแค่คิดว่าเจ้าไม่สามารถจ่ายได้ในเวลานั้น และเจ้าไม่สามารถขอเงินจากพ่อได้” นายก้อยตอบ
ใบหน้าของ มิงหลาง เปลี่ยนเป็นสีดำ
เขาดูเหมือนคนจนจริงๆ เหรอ!
มังกรต้องรวย
ขีดจำกัดของมังกรที่ร่ำรวยนั้นแตกต่างจากมังกรที่ยากจน
แม้ว่า เสี่ยวไป๋ฉี จะไม่พึ่งพาการเพิ่มประสิทธิภาพทางจิตวิญญาณใด ๆ แต่เขาสามารถแสดงความสามารถและความแข็งแกร่งอันทรงพลังได้
แต่ในกรณีของพรสวรรค์ที่แข็งแกร่ง เลือดอันสูงส่ง และความแข็งแกร่งที่โดดเด่น เขายินดีที่จะใช้เลือดของเขา และเขาสามารถเพิ่มระดับได้ย่างแน่นอน!
แน่นอนว่าไม่ใช่ว่า จู มิงหลาง ไม่เต็มใจที่จะใช้จ่ายเงินกับ เสี่ยวไป๋ฉี
เป็นทรัพยากรทางจิตวิญญาณที่สามารถปรับปรุงระดับมังกรของ เสี่ยวไป๋ฉี ได้โดยเริ่มจาก 100,000 เหรียญทอง
ในเวลานั้น แม้แต่การปันส่วนอาหารก็ยังไม่ได้รับการจัดการที่ดี ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะคิดเกี่ยวกับการเสริมความแข็งแกร่งให้กับสิ่งฝ่ายวิญญาณ
ยังไงก็ตาม เมื่อเงินไม่พอ ก็ค่อยๆ ปีนขึ้นไปทีละขั้น แล้วมันก็ขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อเขามีเงินทุนเพียงพอ เขาสามารถก้าวไปข้างหน้าได้อย่างมาก แม้ว่าจะมีการสูญเสียเงินไปบ้าง เพื่อให้มีความเข้มแข็งเขาจำเป็นต้องดูแล!
อนิจจา พลังแบบนี้ทรงพลังมาก คงจะดีถ้าได้ถือไว้อีกสักสองสามครั้ง
เมืองหลวงของจักรวรรดิยังคงร่ำรวยอยู่!
ลมและแสงแดดช่างสวยงามและเป็นอากาศที่มีเมฆขาวที่ขอให้สดใสมีความสุข
จู มิงหลาง และ จูติงกวน ยืนอยู่หน้าพระราชวัง ด้านหลังสนามรบสีบรอนซ์
“เหตุผลหลักที่ กษัตริย์จ้าว ต้องการให้เจ้าเข้าไปในห้องพิจารณาคดีที่เจ้าฆ่า จ้าวเฉิน แต่เจ้าสามารถมั่นใจได้ว่าเรื่องนี้ได้รับการจัดการโดยพ่อ สิ่งที่เจ้าต้องทำคืออยู่ที่ห้องโถงศาล แค่นิ่งเงียบ เข้าร่วมและฟังคำพิพากษาของราชสำนักเกี่ยวกับเจ้า” จู เทียนกวน กล่าว
“คราวนี้พวกเขาจะตัดสินข้ายังไง” จู มิงหลาง ถาม
“เขาจะเนรเทศอะไรได้อีก? จำนวนปีขึ้นอยู่กับอารมณ์ของจักรพรรดิ ส่วนใหญ่เป็นเพราะกษัตริย์อันอยู่ตรงกลาง มิฉะนั้นจะไม่มีการพิพากษาเลย” จูติงกวน ฮัมเพลงอย่างเย็นชา เพลงประกอบ.
“หวางอัน คือศัตรูของจูเหมิน ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะเป็นชายร่างใหญ่ในระดับนี้” จู มิงหลางกล่าว
มีกษัตริย์สามองค์ในราชวงศ์จีติง
พวกเขาเป็นผู้ปกครองสูงสุดของราชวงศ์ ในหมู่พวกเขา กษัตริย์อัน และกษัตริย์จ้าว เป็นพี่น้องที่มีนามสกุลต่างกัน บุคคลนี้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับกองกำลังหลักมาโดยตลอด เช่นเดียวกับนางสนมของจักรพรรดิ เขาเป็นผู้นำที่สำคัญในการรักษาความสัมพันธ์ระหว่างกองกำลังหลัก
“ในอดีต เมื่อประตูของจูเหมิน ไม่เจริญรุ่งเรืองเท่าในตอนนี้ กษัตริย์อัน ต้องการรวมครอบครัวของพวกเราไว้ในราชสำนักของเขาหลายครั้ง และให้พวกเราเป็นข้าราชบริพารของศาลของ หวางอัน” จูติงกวน กล่าว
“ความทะเยอทะยานไม่ใช่เรื่องเล็ก แต่เขาประเมิน จูเหมิน และความทะเยอทะยานของพ่อต่ำไป พ่อจะทำงานหนักเพื่อคนอื่นได้อย่างไร” จู มิงหลาง กล่าว
เมื่อ จูเหมิน ยังคงเป็นกลุ่มสุดท้ายของหกกลุ่ม มันไม่ง่ายเลยจริงๆ
เหตุผลหลักคือ จูเหมิน เชี่ยวชาญศิลปะการหล่อที่โดดเด่นที่สุดของราชวงศ์จีติง ทั้งหมด
ไม่ว่าจะเป็นสนามรบอสูรมนุษย์หรือสงคราม จำเป็นต้องมีอาวุธและชุดเกราะ
การชนะประตูของจูเหมิน นั้นเทียบเท่ากับการควบคุมแม่น้ำสายสำคัญที่ไหลผ่านทวีปจีติง ทั้งหมด
ท้ายที่สุด ราชวงศ์ไม่ได้ควบคุมทุกอาณาจักรของทวีปจีติง กองกำลังทั้งหมดเป็นเพียงผู้นำ แต่เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของปี การขึ้นและลงของอำนาจจะเปลี่ยนราชวงศ์
นิกายและกลุ่มใหญ่ในปัจจุบันได้สนับสนุนราชวงศ์ จู มิงหลาง จำได้ว่าปู่ของเขาเคยบอกเขาว่าราชวงศ์มีนามสกุลว่า จู บนทวีปจีติง เมื่อหลายพันปีก่อน!
ดังนั้น แม้แต่ราชวงศ์ก็ยังชนะใจประชาชน รื้อถอนกองกำลังอย่างต่อเนื่อง และขยายอาณาเขตของตนอย่างต่อเนื่อง
ในทำนองเดียวกัน กองกำลังหลักทั้งหมดกำลังทำสิ่งเดียวกัน
เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาเห็นผู้คนจากนิกายหมากรุกอยู่ที่ลานด้านนอกของจูเหมิน จู มิงหลาง ไม่แปลกใจเลย
กองกำลังขนาดเล็กหากไม่รักษาตัวเองให้ปลอดภัย ก็จะถูกกองกำลังขนาดใหญ่กลืนกินได้ง่าย
มิฉะนั้นเขาจะหลีกเลี่ยงเมืองหลวงและหาวิธีที่จะเติบโตในอาณาจักรอื่น ๆ แต่ก็ไม่ต่างจากการถูกเนรเทศ ทรัพยากรและโอกาสที่ได้รับในเมืองหลวงนั้นยังห่างไกลจากที่เปรียบได้ในสถานที่ห่างไกล
“เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับ จูเหมิน หลังจากที่เจ้าออกจากเมืองหลวง และใช้ชีวิตของเจ้าให้ดี อย่างไรก็ตาม เจ้าไม่ชอบสิ่งที่น่าสนใจเหล่านี้ ป้าของเจ้าปลูกฝังเจ้าตั้งแต่ยังเด็ก การฝึกฝนคือราชา ” จูติงกวน กล่าวกับ จู มิงหลาง
เมื่อได้เห็นการต่อสู้ของ จู มิงหลาง ในวันนั้น จูติงกวน ก็มีความสุขมากกว่าใครๆ
เขาไม่เคยยืนยันว่า จู มิงหลาง ต้องสืบทอดธุรกิจของครอบครัวและต้องเรียนรู้งานฝีมือ
แต่ จูติงกวน หวังว่า จู มิงหลาง สามารถตั้งหลักได้ เมื่อเขาต้องการกำลังจริงๆ เขาทำได้เพียงถอนหายใจ และเขาจะไม่กลืนเสียงของเขาเมื่อถูกดูหมิ่น นับประสาถูกข่มเหง เมื่อถูกทำร้ายไม่มีทางสู้กลับ!
จู มิงหลาง ฆ่า จ้าวเฉิน
จูติงกวน ไม่เคยคิดว่านี่เป็นปัญหา
ตรงกันข้าม นี่คือสิ่งที่ จูเหมิน ควรมี
เนื่องจากความแน่วแน่ของ จูเหมิน กษัตริย์อัน ยังคงยั่วยุให้ จูเหมิน ไม่พอใจ การตายของ จูถัง เป็นเพียงหนึ่งในการกระทำที่ไร้ยางอายของพวกเขา
ต้องเผชิญกับสิ่งนี้ เขาไม่สามารถทนได้ไม่รู้จบ!
โชคดีที่ มิงหลาง กลับมา
โชคดีที่เขามีอารมณ์แบบนี้
โชคดีที่เขายังมีเรี่ยวแรงที่จะบดขยี้ผู้อื่น!
จ้าวเฉิน คืออะไร?
สถานะของเขาไม่มีเกียรติเท่ากับ จ้าวยิง
จู มิงหลาง ตัดแขน ขา จ้าวยิง และถูกเนรเทศไปหลายปี
จ้าวเฉิน คนนี้ตายแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะ หวางอัน กัดอย่างต่อเนื่อง จู มิงหลาง ก็ไม่ต้องเข้าร่วมในวันนี้
เขาต้องการลูกชายคนเดียวที่ประตูจูเหมิน จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาที่ฆ่าลูกชายพระราชา?
ยิ่งไปกว่านั้น คู่ต่อสู้ที่เล่นเป็นฆาตกรก่อน
“ในความเป็นจริง ถ้าเจ้ารู้สึกผิด เจ้าสามารถอยู่ในเมืองหลวงต่อไปได้” จูติงกวน รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย
โดยเฉพาะการตัดสินใจครั้งนี้
ทำไมจะต้องถูกลงโทษ?
หวังว่า ติงกวน จะไม่กลัว กษัตริย์อัน คนนี้!
“ท่านพ่อ ไม่จำเป็น ข้าไม่ชอบอยู่ในเมืองหลวง เป็นการดีที่จะเดินไปรอบ ๆ เห็นประเทศต่าง ๆ และเห็นทิวทัศน์ที่แตกต่างกัน” จู มิงหลาง ส่ายหัว
“เอาล่ะ ครั้งหน้าเจ้ากลับมาพาลูกสะใภ้มาด้วย” จูติงกวน พยักหน้า โดยรู้ว่าการเนรเทศจากเมืองหลวงนั้นไม่ใช่การลงโทษสำหรับ จู มิงหลาง เลย
เมื่อเข้าสู่ศาล จู มิงหลาง นั่งถัดจาก จูติงกวน
จักรพรรดิไม่ได้อยู่บนเก้าอี้ของจักรพรรดิ เป็นครูประจำชาติที่พูดถึงอาณาจักร
เรื่องต่างๆ ควรจะจัดการทีละอย่าง และเขาไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงคราวของการตัดสิน
จู มิงหลาง ไม่ได้สนใจอย่างอื่นมากนักและนั่งหาว
ทันใดนั้น กั๋วฝู ประเทศเล็ก ๆ ก็รีบมาจากนอกศาล เขาเห็นว่าจักรพรรดิไม่อยู่ในบัลลังก์และเทพทั้งหกก็ไม่มีเจ้านาย
“เขาเป็นผู้ช่วยของรัฐรุยกั๋ว น่าจะเป็นว่าสงครามในดินแดนหลี่ฉวน เปลี่ยนไป” จูติงกวน กล่าวกับ จู มิงหลาง
จู มิงหลาง ขมวดคิ้ว
กองทัพที่โจมตีเมืองซูหลง คือกองทัพของกั๋วฝู
เขาได้สิทธิ์นั่งแล้ว
สิทธิในการปกครองขึ้นอยู่กับผลของสงคราม
