บทที่ 2 เมืองที่ล่มสลาย
“ ฉันไม่ใช่คนจรจัดข้าเพิ่งถูกปล้นเสียเงินและกินข้าวต้มพิษ…” จู มิงหลาง อธิบายอย่างรวดเร็ว
“ มีความแตกต่างหรือไม่เจ้าก็บรรลุเป้าหมายแล้ว” จักรพรรดิหญิงกล่าวอย่างเย็นชา
“ เจ้ามีจุดประสงค์อะไร”
จู มิงหลาง ตระหนักว่าเขาโง่ทันทีที่พูด เขาจะทำอะไรได้อีก
หากจักรพรรดิหญิงถูกโค่นล้มมีหลายวิธีที่จะทำให้นางได้รับความอัปยศอดสู หนึ่งในนั้นคือการปล่อยให้นางเป็นโสเภนีและเป็นคนจรจัดที่อยู่ก้นบึ้งของสังคม สิ่งที่เกิดขึ้นนี้จะทำให้นางผู้หยิ่งผยองศักดิ์สิทธิ์ เปลี่ยนเป็น“ โสมม” และ“ สกปรก” ในทันที
แม้แต่หนูที่ต่ำต้อยที่สุดบนท้องถนนก็สามารถอยู่กับวัลคีรี่ที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดได้แล้วนางกับโสเภณีต่างกันอย่างไร? โอ้ไม่เลยอย่างน้อยโสเภณีจะเลือกทำธุรกิจ
หลังจากพยายามทำความเข้าใจเรื่องนี้ จู มิงหลาง ก็ไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ได้
กลายเป็นว่าข้าถูกมองว่าเป็นเครื่องมือดูถูกผู้หญิงคนหนึ่งมากที่สุด แน่นอนว่าไม่มีข้าวต้มฟรีในโลกนี้
“ อย่างไรก็ตามยังมีผู้ลี้ภัยจำนวนมากที่ถูกวางยาพิษเหมือนข้าพวกเขาก็เช่นกัน…” จู มิงหลางจำเรื่องนี้ได้
“ ถ้าเจ้าอยากตายข้าจะทำให้เจ้าสมหวังตอนนี้” ฟันของวัลคิรีถูกบดขยี้และดวงตาของนางก็เปล่งประกายด้วยแสงแห่งการสังหาร
ถ้าตอนนี้นางไม่อ่อนแอก็คงจะฉีก จู มิงหลาง ออกเป็นชิ้นๆแน่เลย
“ แค้ก แค้ก” จู มิงหลาง รู้สึกอายทำไมเขาไม่ลุกขึ้นมาทำอะรัยสักอย่าง..
วัลคีรี่ดูสิ้นหวัง แต่การจ้องมองของนางกลับเป็นปรกติ นางจ้องมองไปที่หน้าต่างบานเล็กและเห็นได้ว่านางพยายามจะหนีไปจากที่นี่
แม้ว่าวัลคิรีต้องการที่จะฆ่าชายที่อยู่ข้างๆ แต่ วัลคีรี ก็พบข้อความสำคัญจากคำพูดของ จู มิงหลาง นั่นคือมีคนจรจัดมากกว่าหนึ่งคนที่ถูกกักขังอยู่ข้างนอก
ถ้ามีผู้ชายคนอื่นถูกส่งเข้ามาทุกวันนางก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองและฆ่าตัวตายในตอนนี้มากกว่าที่จะอับอายขายหน้า
ต้องหาทางออกจากที่นี่วัลคิรีไม่อยากให้เกิดขึ้นอย่างเมื่อคืนอีก
“ ข้ากำลังพยายามหาทางออกไปจากที่นี่” จู มิงหลาง กล่าวอย่างจริงจัง
จักรพรรดินีไม่ได้ฟังคำพูดของ จู มิงหลาง เลย นางไม่ได้ไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นางโกรธบ้าร้องไห้แต่ก็เป็นแบบนี้ในใจ นางจะคลี่คลายสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกในปัจจุบันอย่างใจเย็นและหลังจากการแก้แค้นเสร็จสิ้นความสิ้นหวังและความเจ็บปวดในขณะนี้จะถูกเปิดเผยอย่างสมบูรณ์
จู มิงหลาง รู้สึกว่าเขาต้องรับผิดชอบส่วนหนึ่งแม้ว่านางจะขยับเอวก่อนเมื่อคืนนี้ …
ยังไงข้าก็ต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้
“ เยี่ยมมากเจ้าตื่นขึ้นมาแล้วไอ้ตัวเล็ก” จู มิงหลาง กล่าวอย่างตื่นเต้น
จู มิงหลาง เปิดฝ่ามือขวาของเขาและกลายเป็นหนอนน้ำแข็งตัวเล็ก ๆ เหมือนเวทมนตร์
หนอนน้ำแข็งกระดึ้บเป็นครั้งคราวด้วยชั้นไขมันสีขาวแวววาวและอ่อนโยน เมื่อมันกระพือปีกมันดูใสซื่อและน่ารัก ดวงตากลมโตทั้งสองของมันกระพริบมากขึ้นเผยให้เห็นความพิเศษเล็กน้อย
จักรพรรดิหญิงเหลือบมองไปที่ จู มิงหลาง และพบว่าเขาถือหนอนสีขาวตัวเล็ก ๆ อยู่ในมือและนางก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงครางเบาๆ
โอว…..มองโลกในแง่ดีโดยไม่รู้ตัวจริงๆ ในเวลาเช่นนี้ยังจะเล่นแมลง!!
“ ไป ไปปลดล็อก ข้ารู้ว่าเจ้าทำได้” จู มิงหลาง กล่าวกับ เจ้าหนอนตัวขาว
หนอนน้ำแข็งตัวน้อยปีนขึ้นไปบนกำแพงหินและพบลูกกรงอย่างรวดเร็ว
เกร็ง!
ซักพักก็มีเสียงโซ่หลุดตามมา
เมื่อเห็นฉากนี้ดวงตาของจักรพรรดิหญิงก็สว่างขึ้นและความสุขบนใบหน้าของนางก็ยากที่จะปกปิด
“ เฮ้เจ้าหนอนน้ำแข็งตัวน้อยของข้าทำได้ทุกอย่าง” จู มิงหลาง ยิ้มให้จักรพรรดินี
“ ช่วยข้าด้วย” จักรพรรดิหญิงอ่อนแอเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะอารมณ์ที่สับสน
นางเหยียบไหล่ของ จู มิงหลาง ด้วยเท้าเปล่า
คลานออกจากคุกใต้ดินด้วยความยากลำบากจักรพรรดิหญิงหันศีรษะอย่างลังเลและมองไปที่ จู มิงหลาง
จู มิงหลาง ยืนอยู่ในคุกใต้ดินมองไปที่นาง
แน่นอนว่าจักรพรรดิหญิงหันกลับมาและออกจากคุกใต้ดินคนเดียวโดยทิ้ง จู มิงหลาง ไว้ในคุกใต้ดิน
ผนังของคุกใต้ดินนั้นเรียบและเป็นไปไม่ได้ที่จะปีนขึ้นไปโดยไม่มีใครดึง
“ ผู้หญิงยิ่งสวยก็ยิ่งไม่ควรเชื่อใจ” จู มิงหลาง ส่ายหัวอย่างทำอะไรไม่ถูก เขากำลังจะปล่อยให้หนอนน้ำแข็งตัวน้อยถ่มใยไหมเพื่อให้ตัวเองปีนขึ้นไป ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าเหมือนแมวก็ดังขึ้นบนหัวของเขา
“ จับไว้ข้าจะดึงเจ้าขึ้นมา” จักรพรรดิหญิงพบกระสอบขนาดใหญ่สองใบจากที่ไหนสักแห่งในคุกใต้ดินฉีกกระสอบและใช้มันเป็นชุดคลุม
จู มิงหลาง มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาทันทีสวมผ้ากระสอบอย่างรวดเร็วและจับมือเรียวที่ยื่นมาของจักรพรรดินี
……
หลังจากดึง จู มิงหลาง ขึ้นมาจักรพรรดิหญิงก็หอบหายใจหน้าอกของนางกระเพื่อมอย่างรุนแรง ดูเหมือนว่าสารพิษจะตกค้างอยู่ในร่างกายของนาง ถึงจะมีพลังที่แข็งแกร่งแต่ตอนนี้นางก็ไม่ต่างจากผู้หญิงที่อ่อนแอ
“ ตามมาอย่าส่งเสียงดัง” จักรพรรดินีกระซิบ
“ เจ้าคุ้นเคยกับอุโมงนี้หรือไม่” จู มิงหลาง ยังถามเสียงเบา
“ ข้าเคยกักขังตัวเอง”
ข้าหวังว่าจิตใจของข้าจะไม่เต็มไปด้วยความสงสัย
ขังตัวเอง? เหรอ?
นางไม่สบายหรือเปล่า?
……
วัลคิรีคุ้นเคยกับอุโมงนี้เป็นอย่างดี หากจูมิงหลางต้องการที่จะเดินออกไปด้วยตัวเองแม้จะไม่มีทหารยามเขาก็ไม่สามารถออกไปได้ คุกใต้ดินนั้นใหญ่เท่าเขาวงกต
ในที่สุดพวกเขาก็ออกจากเมืองได้สำเร็จผ่านทางลับ
หลังจากมาถึงนอกเมือง จู .มิงหลางก็ถูตัวด้วยคราบดินที่พื้นและป้ายแก้มขาวของวาลคิรีอีกสองครั้ง
“ มาทางนี้” จู มิงหลาง กล่าว
วาลคิรีไม่ตอบ แต่ก็ปฎิบัติตาม
พวกเขาเดินออกจากเมืองไป ใช้เวลาไม่นานนักก็จะเห็นกลุ่มผู้คุมควบม้าไปตามถนน เห็นได้ชัดว่าข่าวการหลบหนีของวัลคิรีแพร่กระจายออกไป
……
หลังจากเดินเป็นเวลาสามวันสามคืน จู มิงหลาง และ วัลคิรี ก็หนีกลับไปที่เมือง เซียวซาง ได้สำเร็จ
เมืองเซียวซางเป็นสถานที่รวมตัวของกลุ่มเกษตรกรทำไร่ พ่อค้าจำนวนมากจากเมืองอื่น ๆ จะมาที่นี่เพื่อซื้อหนอนไหมดิบและวัสดุไหม
ยิ่งมีคนมาจากที่อื่นมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีประโยชน์มากขึ้นเท่านั้น จู มิงหลาง และ วัลคิรี ต่างก็เดินทางตลอด พวกเขาไม่กล้าพักผ่อนมากนักในระหว่างวันซึ่งสามารถอธิบายได้ว่าทั้งคู่เหนื่อยล้าเต็มที่
ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้านหลังเล็ก ๆ ของเขา จู มิงหลางก็กลิ้งตัวลงบนเตียงและหลับไป
จักรพรรดิหญิงนำเก้าอี้สองตัววางเข้าด้วยกันและนอนอยู่ที่นั่นโดยไม่พูดอะไรสักคำ
วาลคิรีเหนื่อยมากเช่นกันและเมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้หัวใจของนางก็กระทบกระเทือนอย่างหนัก แต่นางก็ยังไม่ได้หลับเลยซะทีเดียวเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมามุมดวงตาของนางมีความชุ่มชื้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
ไม่นาน จู มิงหลาง ก็หยุดกรน เขาลืมตาขึ้นและมองไปที่วัลคีรี่ที่นอนตะแคงตัวเล็กน้อย เขาเห็นผลึกเล็ก ๆ บนขนตาของนาง…เขาถอนหายใจในใจอย่างช่วยไม่ได้
แม้ว่าทั้งสองคนจะร่วมทุกข์ แต่ จู มิงหลาง ก็ยังรู้สึกเสียใจไม่น้อย
สำหรับตัวเขาเองมันไม่มีอะไรมากไปกว่าการกินข้าวต้มพิษ นอนคุกใต้ดินทั้งคืนและวิ่งไปตามถนนสองสามวัน
แล้วนางล่ะ?
วัลคิรีเป็นเจ้าเมืองหย่งเฉิง ตำแหน่งของนาวถูกยึด ความบริสุทธิ์ของนางถูกทำลาย นางต้องซ่อนตัวอยู่ในกระท่อมที่เต็มไปด้วยมูลไหม ความสงบและความอ้างว้างเป็นครั้งคราวที่นางแสดงออกมาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานั้นไม่ง่ายเลยที่จะลืมเลือน มันแค่ว่านางต้องเปลี่ยนความโกรธกับความอัปยศที่นางรู้สึกเป็นเชื้อเพลิงสำหรับการล้างแค้น
