บทที่ 201: เจ้ารู้เรื่องนี้หรือไม่?
จากประตูเมืองจักรพรรดิทรงหยดน้ำ ทั้งหมดออกจากเมืองหลวง ข้ามเนินเขาน้ำใส แล้วมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกตามถนนสายการค้า
มีเพียงห้าคนใน เจียนสง แห่งเหมียนซาน น้องสาวดาบสวมหมวกที่แก่กว่าเล็กน้อย และผ้าคลุมสีดำห้อยอยู่ที่ขอบหมวกปิดใบหน้าของนาง
ผู้หญิงอีกสี่คนแต่งตัวแบบเดียวกัน แต่มีการตกแต่งต่างกัน
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้สวมชุดซากาแบบนี้ตลอดเวลา แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ชอบที่จะแสดงรูปลักษณ์ของพวกเขาในที่แปลก ๆ และต่อหน้าคนแปลกหน้า
ในประเทศที่ตั้งสำนักนิกายดาบเหมียนซาน การปรากฏตัวของผู้หญิงมีความลึกลับและศักดิ์สิทธิ์มากขึ้น จู มิงหลาง อยู่ที่นั่น ในนครรัฐและเมืองหลวงของประเทศ ผู้หญิงมากกว่าครึ่งสวมผ้าคลุม ราวกับว่าพวกเขาสวมต่างหูและเครื่องประดับเป็นธรรมดา แต่พวกนางก็ยังรักษาความงามที่เลือนลางไว้ได้
นอกจากคนไม่กี่คนจากทีม จู มิงหลาง แล้วยังมี อาจารย์หวูเฟิง แห่งนิกายดาบเหยาซาน ศิษย์ใหญ่ หยุนซงเหอ และนักดาบหญิง ชาวหยิง
ชาวหยิง อายุเท่ากันกับ ฟางเนี่ยเหนียน และในไม่ช้าทั้งสองก็เริ่มคุยกัน เหมือนนกกางเขนน้อยสองตัว ซึ่งเพิ่มบรรยากาศที่กระฉับกระเฉงให้กับการเดินทาง
น่านหยูซู และ น่านหลิงชา ต่างก็มีนิสัยชอบใส่ผ้าคลุม และนักดาบคนอื่น ๆ ในทีมก็เหมือนกัน ดังนั้นคนอื่น ๆ ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นพี่สาวของ เซียงหัว มาระยะหนึ่งแล้ว ไม่เหมือนกับพี่สาวฝาแฝดคนอื่นๆ นางแสวงหาความสมมาตรและความสม่ำเสมออย่างแท้จริง
พืชพรรณเขียวชอุ่มและมีสีเหลือง แต่ยิ่งเดินไปทางตะวันตกมากเท่าไหร่ อากาศก็จะยิ่งสบายขึ้นเท่านั้น ท้ายที่สุด อีกด้านหนึ่งของ เมืองเหมียนซาน คือ นีไฮ ซึ่งดูเหมือนวันเวลาจะยาวนานขึ้น
นอกนครหลวงตะวันตก บนถนนกว้าง กองคาราวาน นักท่องเที่ยว เกษตรกร เจ้าหน้าที่ และทหารเดินไปมา จะสามารถเห็นชายคนหนึ่งสวมชุดยูนิคอน เต็งเต็งโกรธจัดยืนอยู่บนทางเดินไปทางทิศตะวันตกของเหลียวหยวน
“หัวหน้าห่าว เจ้ามาที่นี่ทำไม เจ้ารอใครอยู่” เจ้าหน้าที่และทหารเข้ามาถามด้วยรอยยิ้ม
“เจ้ามาถูกเวลา ช่วยข้าค้นหาว่าผู้คนจาก เหมียนซานเจียนสง และ เหยาซานเจียนสง ออกจากเมืองทางไหน” หัวหน้าห่าว เต็มไปด้วยความโกรธ
“พวกเขา? ข้าพเจ้าเห็นนักดาบออกจากประตูเมืองของจักรพรรดิไปทางทิศเหนือในช่วงเช้าตรู่ เป็นเวลานานแล้วที่พวกเขาจากไป ผู้บัญชาการห่าว นี่เพิ่งกลับมาจากสนามรบเหรอ?” ยามเมืองที่ลาดตระเวนเมืองพูด
“พวกเขากำลังจะไปทางตะวันตก ออกไปจากประตูทิศเหนือทำไม!”
“ข้าไม่รู้ เจ้าต้องการสกัดกั้นผู้บังคับบัญชาหรือไม่”
“ถ้าอย่างนั้น เด็กซูเหมิน ฆ่าหลานชายของข้า ข้าขอชีวิตเขาได้ไหม” ฮาโอพูดอย่างโกรธเคือง
จักรพรรดิสั่งไม่ให้ใครยุ่งเกี่ยวเรื่องของ จ้าวเฉิน
แล้วกง สองสามตัวล่ะ?
สิ่งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับความคับข้องใจของบุตรชายของ จ้าวยิง
วันนี้เป็นวันที่ ห่าวเชากง ถูกฝัง เพื่อรอจนกว่าผู้บัญชาการ ห่าว จะกลับมา ผู้คนในตระกูล ห่าว ของพวกเขาจงใจวาง ห่าวเชากง ไว้ในห้องโถงไว้ทุกข์เป็นเวลานาน
ไม่ใช่แค่รอให้ จู มิงหลาง ออกจากเมืองหลวงแล้วพาเขาไปที่ฝังศพและร่ำร้อง หน้าหลุมฝังศพของ ห่าวเชากง!
พวกเขาไม่กล้าฆ่า จู มิงหลาง
แต่จะทำให้ จู มิงหลาง อับอายและทำให้เขาโขกหัวร้อยครั้ง เขายังกล้าที่จะทำเรื่องแบบนี้
ถ้าเขาไม่เชื่อฟัง ผู้บัญชาการห่าว ก็ขยับตัวขึ้นเล็กน้อย หักกระดูกของเขาสองสามชิ้น และบอกว่าไม่มีอะไรจะทำให้เด็กชาย จูเหมิน เป็นอิสระและสบายใจได้!
ในเมืองหลวง ผู้บัญชาการห่าว ไม่กล้าทำอะไร
ห่าวหยง ยังพยายามทุกวิถีทางเพื่อค้นหาที่อยู่ของ จู มิงหลาง จากคนรับใช้ที่รับใช้ นิกายดาบเหมียนซาน
รอที่นี่เป็นพิเศษเพื่อค้นหาพวกเขา
ผลก็คือเกือบเที่ยงแล้วไม่มีใครเห็น!
นี่อาจทำให้ผู้บัญชาการ ห่าว โกรธมาก!
ปล่อยให้เด็กหนีไป?
มีคนแจ้งล่วงหน้าและบอกให้หลีกเลี่ยง?
ทุ่งหญ้าแพรรีกว้างมากจนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดแม้หลังจากเดินทางมาทั้งวัน
ทุกคนต้องปักหลักอยู่ในเมืองหนึ่ง แล้วออกเดินทางต่อในตอนรุ่งสาง
“จากประตูด้านเหนือ พวกเราออกทางอ้อมอีกสองสามทาง ภายใต้สถานการณ์ปกติ พวกเราจะสามารถไปถึงเมืองชายแดนเดิมได้ มีเส้นทางบินขนาดใหญ่อยู่ที่นั่น สามารถจ้างที่นั่นได้” หวูเฟิง กล่าว
“ว่าแต่ ทำไมพวกเราถึงออกมาจากประตูทิศเหนือ เจ้าบอกเหตุผลพวกเราหรือยัง” เหวินเหมิงรู ถามด้วยความสงสัย
จู มิงหลาง ไม่ทราบเหตุผลจริงๆ แค่ฟังการจัดเรียงภาพวาดของ หลี่ซิง
แต่ทุกคนไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก หลังจากเข้าเมืองและพักอยู่ในโรงแรมแล้ว จู มิงหลาง จำได้และถามเกี่ยวกับภาพวาดของ หลี่ซิง
หลี่ซิงหัว กล่าวว่านางไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่บอกกับ จู มิงหลาง ว่าจะประสบปัญหาบางอย่างเมื่อออกจากประตูเมืองที่นั่น
ในขณะที่ จู มิงหลาง รู้สึกสับสน ชายคนหนึ่งในโรงแรมก็รีบเดินเข้าไปในร้านดาบและมองหาบางอย่าง
บุคคลนี้มีโลโก้ของ ประตูจูเหมิน บนเสื้อผ้าของเขา จู มิงหลาง จำมันได้ในพริบตา ดังนั้นเขาจึงเรียกเขาไป
“อาจารย์จู ลูกน้องของท่านเป็นเจ้าของร้านที่ลานด้านนอกนี้ ลุงของท่านขอให้ข้าเตือนท่านว่าผู้นำราชวงศ์ห่าว ชื่อห่าวชิงเฉิง พยายามจะหยุดท่านเมื่อเช้านี้ พวกเขาส่งคนไปเฝ้าที่ประตูทิศตะวันตก โดยตั้งใจจะให้ท่านไปที่หลุมศพในวันฝังศพของ ห่าวเชากง” เหรัญญิกของร้านดาบกล่าว
จู มิงหลาง มองไปที่สาววาดดาวที่กำลังชิมซุปหวานข้างๆเขาด้วยความประหลาดใจ
“ข้าเข้าใจแล้ว”
“นายน้อย ระวังตัวให้มากขึ้นระหว่างทาง ผู้บัญชาการ ห่าว ไม่มีความอดทนและมีอำนาจ ท่านออกจากเมืองหลวง พวกเขาจะพยายามหาว่าท่าน มีปัญหาแน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าท่านและทีมของท่านยังคงอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้ หากมีเหตุฉุกเฉินใดๆ นายน้อยสามารถบอกชื่อข้าตามเมืองใหญ่ๆ ได้ และพวกเราจะเรียกคนมาช่วยท่านทันที”
“ข้ามีงานต้องทำ แต่ตอนนี้ข้ากำลังเดินไปกับผู้อาวุโสของนิกายดาบเหมียนซานและนิกายดาบเหยาซาน ไม่ต้องห่วงข้าถ้าพวกเขาอยู่ที่นั่น แจ้งลุงของข้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับข้า “จู มิงหลาง กล่าว
“นายน้อยของข้า นี่คือแผนที่การกระจายของ จูเหมิน ของพวกเราในเมืองใหญ่ เมืองหลวง ป้อมปราการ และศาลอื่นๆ ของทวีปขั้วโลก ท่านสามารถไปที่นั่นได้หากต้องการ” เจ้าของร้านก็ระมัดระวังเช่นกัน เขายื่นรูปให้ จู มิงหลาง
จูติงกวน เป็นห่วงเขามาก ตราบใดที่เขาออกจากเมืองหลวง โดยทั่วไปเขาจะถูกปฏิบัติเหมือนเป็นลูกชายของเขา และโดยปรกติแล้วเขาจะทำเป็นเพิกเฉยต่อ จู มิงหลาง
จูหยูซาน และ ไป่ซิน ไม่เหมือนกัน บางครั้งพวกเขาดูเหมือนพ่อและแม่ของ จู มิงหลาง ดูแลเขาอย่างระมัดระวัง
ม้วนรูปภาพนี้เห็นได้ชัดว่าทำโดย จูหยูซาน และ ไป่ซิน คาดว่าทั้งสองได้ยินว่าพวกเขาจะเดินทางไกล และเขาได้สั่งให้ศาลชั้นนอกแจ้งห้องใหญ่ และแผนกต่างๆ ของซูเหมินแล้ว หางเสือต้องการให้ทุกคนใส่ใจกับที่อยู่ของพวกเขาและให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ถูกทำร้ายในสถานที่ ที่พวกเขาไม่คุ้นเคย
“ตกลง กลับไปเถอะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับข้า” จู มิงหลาง กล่าว
“ใช่.” เจ้าของร้านโค้งคำนับและออกจากโรงเตี๊ยม
หลังจากที่เจ้าของร้านจากไป จู มิงหลาง ก็เหลือบมองสาววาดรูปดาว
“เจ้าคาดการณ์สิ่งนี้หรือไม่” จู มิงหลาง ถาม
