บทที่ 202: ฉากนี้ดูเหมือนจะคล้ายกัน
“ข้ารู้แค่ว่าจะมีปัญหา แต่ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร” หลี่ซิงหัว กล่าว
จู มิงหลาง ไม่ได้คาดหวังว่าโลกนี้จะมีพลังแห่งการพยากรณ์จริงๆ และเกิดความอยากรู้อยากเห็นอย่างมากในทันที
“นั่นนับการเดินทางของพวกเราได้ไหม อย่างเช่น ข้าจะขอหยกโคมโบราณได้ไหม” จู มิงหลาง ถาม
“ข้าเข้าใจได้ แต่คาดเดาไม่ได้” หลี่ชิงหัว กล่าว
“เจ้าทำนายได้ไกลแค่ไหน”
“บางสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตจะปรากฏในการนอนหลับของข้าเหมือนความฝัน” หลี่ชิงหัว กล่าว
“แล้วเจ้าแยกความแตกต่างระหว่างความฝันกับเหตุการณ์จริงได้อย่างไร” จู มิงหลาง งงงวย
“ข้าต้องรอลางบอกเหตุหรือค้นหาลางบอกเหตุ รายละเอียดบางอย่างของสิ่งที่เกิดขึ้นในความฝันจะอยู่ในใจข้า เมื่อข้าตื่นนอน รายละเอียดที่คล้ายคลึงกันนั้นสอดคล้องกับความเป็นจริง ดังนั้น เหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นอย่างช้าๆ และยิ่งมีสัญญาณปรากฏขึ้นมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งจะเกิดขึ้นเร็วขึ้นเท่านั้น” หลี่ซิงหัว ตอบอย่างอดทน
“ขอยกตัวอย่างได้ไหม” จู มิงหลาง ถาม
“ปกติจะทำเรื่องธรรมดามาก ๆ เช่น น้ำในแก้วหกตอนดื่ม นกเดินเข้ามาในสายตา หรือตอนนี้เจ้ากำลังพูดกับข้าอยู่กะทันหัน ข้าจะมีความรู้สึกคล้าย ๆ กัน ราวกับว่าระหว่างเรา เคยสัมผัสมาแล้วครั้งหนึ่ง”
“ใช่ บางครั้งข้าก็มีภาพลวงตานี้” จู มิงหลาง พยักหน้า
“คืนนั้นเจ้าเดินขึ้นไปที่อาคารเล็กๆ ได้ยินเสียงฝีเท้าของเจ้า และเห็นว่าเจ้าคิดผิดว่าข้าเป็นหยุนซี ฉากนี้คุ้นเคยกับ
ความรู้สึกของข้า จากนี้ไปข้ายังอนุมาน เหตุการณ์ต่อไปที่เกิดขึ้นในฝันของข้าก็จะเกิดขึ้นจริงด้วย ตัวอย่างเช่น พวกเรา
เดินผ่านประตูทิศตะวันตก และบางคนมีเลือดไหลออกมาก น่าเสียดายที่ภาพเหล่านี้ไม่สมบูรณ์ ” ซิงหัว ค่อยๆอธิบายให้
จู มิงหลาง ฟัง
จู มิงหลาง มองไปที่นาง
ยิ่งรู้ว่าคนตรงหน้าคือ หลี่หยุนซี
แต่สิ่งที่นางพูด ทัศนคติ ความคิด และความสามารถในการควบคุมของนางนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิง จากนั้น จู มิงหลาง ก็ได้ตระหนักว่า หลี่ซิงหัว ดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์ นางแค่อาศัยอยู่ในร่างเดียวกันกับ หลี่หยุนซี
จู มิงหลาง มองไปที่นาง หลงทางเล็กน้อย
จนกระทั่งแก้มของ หลี่เซียงหัว แดงก่ำ จู มิงหลาง ตระหนักว่าเขาเป็นคนขี้เล่นเล็กน้อย
มองคนแบบนี้ได้ยังไง.
ท้ายที่สุดแล้ว ทั้งสองมีจิตใจที่บริสุทธิ์ แต่พวกเขายังคงมีความสัมพันธ์ทางร่างกาย
“อะแฮ่ม นับว่าเป็นการแต่งงานได้ไหม” จู มิงหลาง กล่าวติดตลกเพื่อบรรเทาความอับอาย
“ใช่ ” หลี่ซิงหัว พยักหน้าอย่างจริงจัง
“เป็นแนวคิดอะไร” จู มิงหลาง เลิกคิ้วขึ้น
“เจ้าอยากรู้จักใคร”
“แน่นอนว่าเป็นตัวข้า ไม่ ไม่ อย่านับข้า รอสักครู่ ข้าจะคิดเกี่ยวกับมัน จริงๆ แล้วข้าค่อนข้างกังวลนิดหน่อย ถ้าผลลัพธ์ไม่เป็นอย่างที่คิด ข้าไม่อยากถามให้เพิ่มความลึกลับและความคาดหวัง รู้ทุกอย่างชีวิตจะน่าเบื่อมาก” จู มิงหลาง กล่าว
หลี่ซิง อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็น จู มิงหลาง ที่ดูลังเลและวิตกกังวล
เมื่อมองไปที่ หลี่ซิงหัว ด้วยรอยยิ้ม จู มิงหลาง อดไม่ได้ที่จะมองมากขึ้น
รอยยิ้มของหญิงสาวที่วาดดวงดาวนั้นอ่อนโยน ใจดี และสวยงามมาก ราวกับว่านางปฏิบัติต่อทุกคนรอบตัวนางในลักษณะเดียวกัน
นางจะไม่เป็นเหมือนภูเขาน้ำแข็งที่สวยงาม พูดน้อย และปฏิเสธผู้คนที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์
นางพูดเบา ๆ ราวกับพี่สาวคนโตที่อบอุ่นของเพื่อนบ้าน สงวนตัวเล็กน้อย แต่ไม่เย็นชา มันเข้ากับรูปลักษณ์ของผู้หญิงทุกคน
แม้ว่านางจะรู้ทุกอย่าง แต่ก็ยังมีบรรยากาศลึกลับปกคลุมร่างกายของนางอยู่เสมอ เช่นเดียวกับดวงตาที่ลึกและเบลอของนาง ทำให้มองไม่เห็นโลกแห่งความจริงในใจของนาง
นอกโรงเตี๊ยมคนเดินไม่เยอะ
ผู้คนในโรงเตี้ยมก็กลับไปที่ห้องของพวกเขาเช่นกัน
จู มิงหลาง และ หลี่ซิงหัว นั่งเงียบ ๆ ในลานบ้าน ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวที่รายล้อมไปด้วยชายคาสวยงามและมีสีสันราวกับความอุดมสมบูรณ์
“นักวาดดาว การถามอาจจะทำให้เจ้าไม่พอใจ แต่ข้าก็ยังอยากรู้ ในเมื่อเจ้าสามารถคาดเดาได้ เจ้าสามารถหลีกเลี่ยงเรื่องของวูตู หย่งเฉิง ได้ไหม” จู มิงหลาง มองไปที่ดวงตาของ หลี่เซียงหัว ถาม
หลี่ซิงหัว ดูเหมือนจะรู้ว่า จู มิงหลาง จะถามคำถามนี้
มีบางอย่างที่ หลี่หยุนซี ไม่สะดวกที่จะบอก จู มิงหลาง และ หลี่ซิงหัว จะอธิบายให้เขาฟัง
“เจ้าเคยคิดเกี่ยวกับมันไหม ทำไมมันถึงเป็นเจ้า” หลี่ซิงหัว ถามด้วยวาทศิลป์
รูม่านตาของ จู มิงหลาง ขยายออก และดูเหมือนว่าจะมีคลื่นในหัวใจของเขาเต้นแรง
“เจ้าเปลี่ยนโชคชะตาของเจ้าได้ไหม” จู มิงหลาง ถาม
“ข้าไม่ใช่พระเจ้า เป็นการยากที่จะเปลี่ยนโชคชะตาของตัวเองและผู้อื่น บางสิ่งอาจหลีกเลี่ยงได้ แต่อาจกลายเป็นเหตุการณ์ที่น่าสลดใจมากขึ้น ตอนนี้ผลลัพธ์นี้โชคดีที่สุดสำหรับพวกเรา นายน้อย เจ้าไม่อยากรู้จักการแต่งงานของ หยุนซี เหรอ? หย่งเฉิงคือคำตอบ” หลี่ชิงหวาพูดอย่างโผงผาง
ไม่สามารถเพิ่มความประหลาดใจของ จู มิงหลาง บนใบหน้าของเขาในครั้งนี้ได้อีกต่อไป
“หมายความว่าแม้ว่าข้าจะไม่ปรากฏในที่คุมขัง ข้าและหยุน ท่าทางจะยังมาด้วยกันใช่ไหม? “จู มิงหลาง ถาม
เขาเคยพูดติดตลกว่า หลี่หยุนซี เป็นผู้หญิงของเขา
นางเป็นผู้หญิงของเขาจริงๆ!
น่าเสียดายที่ หลี่ซิงหัว ไม่ได้ตอบในครั้งนี้
จู มิงหลาง จู่ ๆ ก็จำบางสิ่งได้
ก่อนที่เขาจะพบผู้กระทำความผิด เขาจะส่งชุดผ้าไหมไปที่คฤหาสน์วัลคิรี
หมายถึงว่าแม้ว่าเขาจะไม่ได้กินโจ๊กพิษ เขาก็จะพบกับ หลี่หยุนซี ด้วย เป็นไปได้มากที่เขาเพิ่งจะบังเอิญเห็น หลี่หยุนซี ถูกโค่นล้มและใส่ร้าย
“ผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไปยังไง? จู มิงหลาง จึงถามขึ้น
“ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง. “หลี่ชิงหัว กล่าว
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในภาพวาดของ หลี่ซิงหัว ?
บางทีผลลัพธ์สุดท้ายไม่เปลี่ยนแปลง แต่รายละเอียดของชะตากรรมแตกต่างกัน
ในอนาคต หลี่หยุนซี จะกลายเป็นผู้หญิงของเขา ดังนั้นการดูถูกในห้องใต้ดินจึงไม่ใช่ความทรงจำที่เจ็บปวดอีกต่อไป แต่
เป็นการเผชิญหน้าที่ไร้สาระ
แต่สิ่งต่าง ๆ กำลังไปในทิศทางอื่น
จากนั้นไปที่คุกใต้ดินด้วยตัวเอง!
เรื่องแบบนี้ถึงแม้จะกะทันหันเกินไปหน่อยก็รับได้
“ข้าจะช่วยพาเจ้ากลับไปพักผ่อน” จู มิงหลาง รู้สึกว่าปริมาณข้อมูลที่เขารู้ในวันนี้มีมากจนเขาไม่กล้าคุยกับนางอีกต่อไป
“หยุนซีไม่รู้เรื่องนี้ ในคำพูดเหล่านี้ ซิงหัว กำลังคุยกับนายน้อย เท่านั้น” หลี่ซิงหัว กล่าวอย่างจริงใจ
“อืม ขอบคุณ ซิงหัว สำหรับความตรงไปตรงมาของเจ้า” จู มิงหลาง พยักหน้า
ส่ง หลี่ซีงหัว เข้าห้อง จู มิงหลาง ยังคงรักษามารยาทที่ควรมีต่อพี่สะใภ้
หลี่ซิงหัว ก็เอนตัวเล็กน้อยและปิดประตูเบา ๆ
หลังจากที่ จู มิงหลาง เดินจากไป หลี่ซิงหัว ก็นั่งลงข้างเตียง ดวงตาที่สวยงามและลึกล้ำของนางจ้องมองไปที่เงาไม้ไผ่บนกระดาษหน้าต่าง
เงาของต้นไผ่ไหวไปตามสายลม ใบไม้ส่งเสียงแผ่วเบา และกิ่งไผ่ที่ไม่ได้ตัดแต่งกิ่งก็เสียดสีหน้าต่างไม้เป็นครั้งคราว
ฉากนี้.
เหมือนจะคล้ายกัน
