บทที่ 235: ไม่สามารถค้างคืนได้!
หน้าอกที่สูงตระหง่านเป็นลูกคลื่นเล็กน้อย และใบหน้าของ น่านหลิงชา เป็นสีแดงเข้ม เห็นได้ชัดว่าแม้ว่าดาบสิบสองเล่มจะถูกแสดงในสภาพแวดล้อมการวาดภาพ แต่นางก็ใช้พลังงานเป็นจำนวนมาก
เธอหันกลับมาอย่างช้าๆ เหลือบมองไปยังเต็นท์สีขาว และเห็นว่า จู มิงหลาง นั่งอยู่ที่นั่น และเขาก็เป็นผู้นำในการปรบมือให้นาง
สิ่งนี้ทำให้ น่านหลิงซา ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ไม่มีใครสังเกตุเห็น
วิชาดาบดาวตกของดาบเล่มนี้ยังล้ำหน้าเกินไป มันเป็นเพียงสิบสองดาบ มันเหมือนกับการเอาวิญญาณและจิตวิญญาณของทั้งร่างกายของนางไป ถ้าในการต่อสู้จริง ดาบทั้งสิบสองเล่มนี้ไม่มี ถ้ากำจัดคู่ต่อสู้ นางอาจจะตาย
“ช่างเป็นจิตรกรผู้ยิ่งใหญ่” เหวินหลิงเฟย หัวหน้านิกายดาบเหมียนซาน อุทานอย่างจริงใจ
ผู้อาวุโสของนิกายดาบเหมียนซาน ปรมาจารย์ห้องโถง และศิษย์ของป้าดาบต่างก็ประหลาดใจ พลังของดาบสิบสองเล่มนี้ไม่ได้ด้อยกว่าปรมาจารย์ดาบตัวจริง มันเป็นแค่การแสดง ให้ปรมาจารย์ของ นิกายดาบเหมียนซาน รับรู้ถึงความแข็งแกร่งของจิตรกรผู้นี้อย่างชัดเจน!
หวูเฟิง , ห่าวเย่ , หยุนจงเหอ และ เจ้ายิง จาก เหมียนซานเจียนสง มองไปที่ น่านหลิงชา เหมือนสัตว์ประหลาด
ให้ผู้คนมีชีวิตอยู่! ! !
ไม่มีผู้ใดในพวกเขา ปรมาจารย์ดาบออร์โธดอกซ์ของนิกายดาบแห่งภูเขาที่ห่างไกล ได้ตระหนักถึงระดับที่สูงเช่นนี้ และ
แม้แต่นิกายดาบทั้งหมดของภูเขาก็ไม่สามารถแสดงดาบได้มากกว่าสิบเล่ม น่านหลิงซาในฐานะจิตรกร แค่สังเกตุ ด้วยอา
เรย์ของดาบ นางก็สามารถเข้าใจความหมายอันลึกซึ้งของมันได้!
ในเวลานี้ ทุกคนตระหนักดีว่าเหตุใด น่านหลิงซา จึงเป็นคนแรกที่ขึ้นศาลาดาบ!
“สาวหลิงชา เป็นครั้งแรกที่เจ้าสามารถใช้ดาบสี่เล่มและดาบห้าเล่มได้ แต่คราวนี้เป็นดาบสิบสองเล่ม ข้าเดาว่าอารมณ์ที่
เหมือนพระเจ้าในโลกนี้จะไม่รบกวนเจ้า” จู มิงหลาง ปรบมือจากใจจริง
สิบสองดาบ!
เขาคิดว่า น่านหลิงชา กำลังใช้ทักษะการวาดภาพของนางในการปลอมแปลงและสร้างโอกาสให้เขาขโมยของ เขาไม่
คาดคิดมาก่อนว่านางจะสามารถชักดาบเล่มที่สิบสองได้จริงๆ
“เจ้าแพ้.” แก้มแดงก่ำของ น่านหลิงชา ค่อยๆ กลับเป็นสีขาว
“อะไร?” จู มิงหลาง ไม่เข้าใจ
หลังจากนั้นไม่นาน จู มิงหลาง ก็ตระหนักว่า น่านหลิงชา กำลังพูดถึงอะไรและหัวเราะในทันใด
น่านหลิงชา กำลังพูดถึงผู้ที่ปีนภูเขาเป็นคนแรก!
อันที่จริงเขาแพ้
แต่นั่นเป็นเพราะเขาหลงเข้าไปในกองดาบ และมังกรวิญญาณดาบต่อสู้กับผีแห่งกองดาบ ไม่เช่นนั้นเขาคงอยู่ในศาลาดาบ
เป็นคนแรก!
แต่การแพ้พี่สะใภ้ศิลปินไม่ใช่เรื่องน่าอาย
เทพและคนธรรมดายิ่งเป็นพวกหารายได้มากเท่านั้น
ในการแลกเปลี่ยนครั้งต่อๆ มา จู มิงหลาง ดูเหมือนจะสงบ แต่หัวใจของเขาก็ปั่นป่วน
ไม่พบ!
ไม่ถูกค้นพบ!
นักดาบของ เหมียนซาน เจียนสง สวมหมวกผ้าคลุมหน้า ซึ่งเทียบเท่ากับคนตาบอดครึ่งหนึ่ง ดังนั้นพวกเขาจึงอาจไม่
พบว่าหยกตะเกียงโบราณถูกขโมยไป
ยุติการแลกเปลี่ยนวิชาดาบนี้โดยเร็วที่สุด ปล่อยให้พวกเขาลงไปอย่างปลอดภัย แล้วจากไปโดยเร็ว ทุกอย่างจะดี!
ท้องฟ้าเริ่มมืดลง จากนั้นทั้งสองนิกายดาบสงหลิน ต่างก็แสดงทักษะการใช้ดาบขั้นพื้นฐาน ส่วนใหญ่เพื่อให้สาวกเรียนรู้
จู มิงหลาง รู้สึกว่าพลบค่ำโดยไม่รู้ตัว รู้สึกว่ากลุ่มคนโง่เขลากลุ่มนี้ยังไม่บรรลุผล
ทำไมพวกเขาถึงคืนดีกัน? อย่าสุภาพมาก ทำตัวหยิ่งก่อนดีไหม? เลิกรากันไปแล้วก็จากไป อยู่กันต่อไปหลายชั่วอายุคน
จะไปยุ่งเรื่องวิวาทกันทำไม!
“ในการสังเกตุวันนี้ พวกเราได้รับประโยชน์มากมายจากนิกายของท่าน ในอีกไม่กี่วัน ข้าจะส่งสาวกบางส่วนไปศึกษาที่
นิกายดาบเหยาซาน ขอบคุณนักดาบหลายคนของ นิกายดาบเหยาซาน สำหรับคำแนะนำที่ตรงไปตรงมา หัวหน้าเหวิน
หลิงเฟย กล่าวอย่างไม่เห็นแก่ตัว
“ท้องฟ้าก็มืดเช่นกัน และพวกเรารู้กฎของ เหมียนซาน เจียนสง ดังนั้นพวกเราจึงจะลงจากภูเขาก่อน” อาจารย์หวูเฟย
กล่าว
ในตอนแรกมีอคติมากมาย แต่อย่างช้า ๆ ป้าดาบของ นิกายดาบเหมียนซาน ไม่ได้ก้าวร้าวมากนักและการปฏิบัติต่อผู้ชาย
หลายคนก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
เมื่อสามารถได้รับการอนุมัติจากหัวหน้าและผู้อาวุโส หวูเฟิง ยังคงรู้สึกว่าการเดินทางครั้งนี้คุ้มค่า ท้ายที่สุด เหมียนซาน
เจียนสง อยู่ในสถานะข้อห้ามโดยสมบูรณ์มาหลายปีแล้ว และไม่มีนิกายอื่นใดถูกปล่อยออกมา ในสายตาของพวกเขา มัน
สามารถทำให้พวกเขาเปลี่ยนมุมมองต่อนิกายดาบของ เหยาซาน และมันจะเป็นประโยชน์ต่อการพัฒนาในอนาคตของ
นิกายดาบมากขึ้น!
“กฎถูกกำหนดโดยผู้คน นิกายดาบเหมียนซาน ค่อนข้างปิดตัวลงในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ตั้งแต่ข้าเข้ารับตำแหน่ง การ
เปลี่ยนแปลงบางอย่างก็ค่อยๆ เกิดขึ้น” เหวินหลิงเฟย กล่าว
“ท่านอาจารย์ พวกเราไม่เคยมีแบบอย่างให้ผู้ชายค้างคืน” ผู้อาวุโสต่างตกตะลึงราวกับว่าพวกนางพักค้างคืนกับผู้ชาย
พวกนางจะไม่สามารถปกป้องตัวเองจากพวกเขาในตอนกลางคืนได้!
นางสนมเหวินหลิง รู้สึกว่าเวลาพลบค่ำกำลังจมลง และนักดาบหลายคนใช้ดาบมาทั้งวัน เหนื่อยส่งคนลงดอยในเวลา
เช่นนี้ก็อวดดีเกินไป
“ บูจู ปรมาจารย์ หวูเฟิง แห่ง เหยาซาน เจียนสง ปฏิบัติตามกฎของ เหมียนซาน เจียนสงของพวกเราทุกที่ แต่ไม่ได้ปิดบัง
อะไรเมื่อสอนวิชาดาบ จิตนี้ควรแก่การยกย่องสรรเสริญ”
อย่างที่นางพูด กฎถูกกำหนดโดยผู้คน
ตอนนี้นางเป็นหัวหน้าแล้ว และนางก็ตอบตกลง ดังนั้นพวกเขาก็ทำได้
“เจ้าอยากพักค้างคืนไหม? มันเยี่ยมมาก ข้าได้ยินมาเสมอว่าสาวกหญิงของนิกายดาบเหมียนซาน มีกลิ่นหอมและน่า
รื่นรมย์ แม้ว่าพวกเขาจะนั่งเงียบ ๆ พวกเขาก็ทำให้มึนเมา ไม่ต้องพูดถึงหลังจากอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า อนิจจา ในที่สุด
ข้าก็มีชีวิตของข้า ความฝันที่ใหญ่ที่สุดคือการค้างคืนที่ เหมียนซาน เจียนสง ฮี่ฮี่! “ จู มิงหลาง พูดเสียงดังกลัวว่าคนอื่นจะ
ไม่ได้ยิน
นักดาบทุกคนขมวดคิ้ว
อันธพาลที่น่ารังเกียจนี้ แต่เดิมมีความคิดนี้ตั้งแต่ต้น!
บุตรสุรุ่ยสุร่ายเช่นนี้จะค้างคืนที่ เหมียนซาน แห่ง เจียนสง ได้อย่างไร!
“หัวหน้า เหวิน พวกเราชาวหมอกทุกคนมีความเหมาะสมมาก ในสายตาของพวกเรา ห้องส่วนตัวของลูกสาวเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ แม้ว่าจะเป็นการเชื้อเชิญ พวกเราก็ไม่อาจเข้าไปได้ เช่นเดียวกันชานเจียนสง ถือว่า สงหลิน เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เสมอมา และได้กำหนดกฎเกณฑ์บางประการขึ้น พวกเราจะไม่รังเกียจ หากหัวหน้ายินดีส่งสาวกบางคนไปยังภูเขา เจียนสง อันห่างไกลของพวกเราในฐานะแขก พวกเรายินดีเป็นอย่างยิ่ง” หวูเฟิง รักษาไว้ ด้วยความซื่อตรงที่ผู้ใหญ่ควรมี
พวกเขารักษาประเพณีแห่งความเหนือกว่าและความเคารพของผู้หญิง และนั่นไม่ได้กีดกันพวกเขาจากคุณสมบัติเจียมเนื้อเจียมตัวที่ผู้ชายในประเทศสายหมอกควรมี
“ อาจารย์หอวินัยหวู ปรมาจารย์ดาบส่วนใหญ่ของ นิกายดาบเหยาซานแห่งภูเขาระยะไกล ทำเช่นนี้เพื่อเจ้า สภาพจิตใจเพียงอย่างเดียวนั้นสูงกว่านักดาบหญิงที่น่าภาคภูมิใจของ นิกาดาบเหมียนซาน ของพวกเรา “ เหวินหลิง โค้งคำนับขอโทษ แต่ยังแสดงความชื่นชมจากหัวใจ
“หัวหน้าเหวินหลิง กำลังรอ จริงๆ แล้วพวกเราต้องการพักค้างคืน พี่หวูเฟิง อย่าแสร้งเป็นสุภาพบุรุษแก่ในเวลานี้ เมื่อเจ้ากลับไป บอกเจ้าของห้องโถงคนอื่นๆ ว่าเจ้าตื่นขึ้นมาบนนิกายเหมียนซาน หลังจากค่ำคืนที่แสนสบายของสำนักดาบภูเขา หัวหน้าห้องโถงทุกคนจะอิจฉาเจ้า” จู มิงหลาง กล่าวอย่างเร่งรีบ ดูไม่เต็มใจ
“นายน้อย แม้ว่านี่คือสิ่งที่ท่านคิดในใจจริงๆ อย่าพูดเสียงดัง มันน่าละอาย” น้องสาว เจ้ายิง กล่าวด้วยเสียงต่ำ
“ช่างน่าละอายเสียนี่กระไร สตรีเจ้าชู้ สุภาพบุรุษมีเสน่ห์มาก ผู้ชายที่เดินทางมายังประเทศเพื่อล่า เพื่อชมความงามไม่ใช่หรือ?” “ จู มิงหลาง ยังคงพูดสิ่งที่น่ารังเกียจและน่าขยะแขยงต่อไป
นักดาบหญิงแห่งสำนักดาบเหมียนซาน
จู มิงหลาง รู้ดีเกินไป
ยิ่งพวกเขาต้องการพักค้างคืนมากเท่าไหร่ พวกเขาก็จะรวมกันเป็นหนึ่งมากขึ้น
ตามจริงแล้ว จู มิงหลาง กลัวจริงๆ ว่านางสนม เหวินหลิง จะมีอำนาจเพียงลำพัง ฝ่าฝืนกฎเก่าและปล่อยให้ผู้อาวุโสที่ต่อต้านพวกเขาหุบปาก
ถ้าค้างคืนจริงๆ ปัญหาจะใหญ่มาก!
จู มิงหลาง เป็นคนที่อยากหนีมากที่สุด!
บางครั้งผู้คนก็หน้าซื่อใจคดมาก ถ้าเขาไม่รีบกลับ มีความเป็นไปได้สูงที่จะถูกให้พักที่นี่ จะต้องให้ความสนใจกับกฎเก่าของ เหมียนซาน เจียนสง!
