บทที่ 237: การเห็นสิ่งต่าง ๆ และความรู้สึก
จู มิงหลาง ยังมีข้อสงสัยมากมายในใจของเขา
ทำไม เหมิงบิงซี ผู้ซึ่งเมินเฉยต่อโลกมาโดยตลอด ไม่สนใจว่าใครคือสามีคนสุดท้ายของ เจ้าหญิงหลัวซุย ?
มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับ เจ้าหญิงหลัวซุย คนนี้หรือไม่?
“ทำไมข้าต้องแต่งงานกับเจ้าหญิง” จู มิงหลาง ถาม
“สิบปีและเจ้าหญิง เจ้าต้องเลือกด้วยตัวเอง” เหมิงบิงซี ไม่ได้ตั้งใจจะบอก จู มิงหลาง ว่าทำไม
จู มิงหลาง แสร้งทำเป็นจมอยู่ในห้วงความคิด แต่สายตา กำลังสำรวจบริเวณโดยรอบ อยากจะดูว่าทางไหนที่จะหลบหนี
ได้ดีกว่า
ยังไงก็ตาม ของอยู่ในมือแล้ว ตราบใดที่เขาสามารถออกจาก นิกายดาบเหมียนซาน
จู มิงหลาง เคลื่อนไหวเล็กน้อย และทันใดนั้น เขาเห็นน้ำตกสีเงินตกลงมาจากพลบค่ำ และไม่รู้ว่ามันกลายเป็นดาบเงินเมื่อใด เหมือนกับที่ห้อยกลับหัวลงมาระหว่างภูเขาและสันเขาที่อยู่ข้างหน้า มันงดงามราวกับทหารนางฟ้าที่ตกลงมา สู่โลกนี้!
มิงหลาง ถอนหายใจ
มองดูดีๆ อีกที น้ำตกก็ยังเป็นน้ำตก ธารน้ำอันวิจิตรบรรจงตกจากพลบค่ำสู่ขุนเขา สวยงาม แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง
น้ำตกพลบค่ำนี้ทำให้ จู มิงหลาง หวาดกลัว ที่ค้างคาอยู่ในใจ
มิงหลาง มีรอยยิ้มที่ขมขื่น
ความตั้งใจที่จะหลบหนีของเขาได้รับการเห็นผ่าน
ยิ่งกว่านั้น อาณาจักรของ เหมิงบิงซี ไม่เป็นที่รู้จัก และเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบหนีจากนิ้วมือของนาง
เขาคิดว่า เหมิงบิงซี ก็รู้ในมโนธรรมของตัวเองว่าต้องการเห็น ลูกชายของนางเองซึ่งไม่ได้เห็นมาหลายปีแล้ว สุดท้ายถูก
บังคับให้เป็นชาวนา ตามที่คาดไว้ ครอบครัวไม่มีความรักในครอบครัวเลย ก็ควรที่จะหาคนอื่น
จู มิงหลาง ไม่ได้คาดหวังที่จะเล่นไพ่แสดงอารมณ์กับ เหลงหนิง เขาลังเลอีกครั้งและ จู มิงหลาง ถามว่า: “ถ้าข้าเพิ่งเป็นเจ้าชาย แต่ไม่ใช่เจ้าชาย ท่านจะได้ประโยชไหม”
“ใช่ ” เหมิงบิงชี กล่าว
“ไม่เป็นไร ” จู มิงหลาง พยักหน้า
“หลังจากนี้เสร็จแล้ว ข้าจะบอกเจ้าถึงที่อยู่ของหยกโคมโบราณอีกชิ้นหนึ่ง” เหมิงบิงชี กล่าว
“ดี!” จู มิงหลาง ดีใจมาก แต่เขาไม่คิดว่าจะมีกำไรที่ไม่คาดคิด
อันที่จริง หลังจากขโมยหยกโคมไฟโบราณชิ้นนี้จากนิกายดาบเหมียนซาน จู มิงหลาง วางแผนที่จะจับเจ้าหญิงและนำเครื่องประดับหยกโคมไฟที่นางสวมอยู่ไป เพื่อให้ หลี่หยุนซี ฟื้นตัวเหมือนเมื่อก่อน จำเป็นต้องมีหยกโคมโบราณอย่างน้อยสี่ชิ้น
กล่าวคือ หลังจากที่ได้เจ้าหญิงแห่งประเทศ เขามีหยกตะเกียงโบราณสองชิ้น บวกกับตำแหน่งเฉพาะของหยกตะเกียงโบราณ
“หานหวู่ ส่ง มิงหลาง ลงจากภูเขา” เหมิงบิงชี กล่าว
เหมิงหานหวู่ มาและเรียกนกวิญญาณที่เลี้ยงโดย เหมียนซาน เจียนสง
เมื่อไปหานกวิญญาณ จู มิงหลาง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาก็ยังอยากพูดคุยกับแม่ จากนั้นจึงขี่นกวิญญาณ
เหมิงบิงซี ยังคงดูเหมือนอย่างนั้น
ไม่มีความยินดีหรืออาวรณ์เลย
โชคดีที่ จู มิงหลาง คุ้นเคยกับมันมานานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะรูปร่างหน้าตาที่คล้ายคลึงกัน จู มิงหลาง ก็ถือว่าเขาเป็นคนที่
แม่เก็บมาเลี้ยง
ลงจากเขา มิงหลาง กลับมาถึงโรงเตี๊ยมที่เต็มไปด้วยดอกไม้ ค่ำคืนของเมืองหลวง ดูเหมือนว่าจะมีการจัดเทศกาลที่
ยิ่งใหญ่ สามารถเห็นโคมไฟ ดอกไม้หลากสี กิ่งก้าน ใบเมเปิ้ล ล้วนเป็นวัตถุที่แสดงถึงความงาม .
“เจ้ากลับไปเถอะ” จู มิงหลาง กล่าวกับ เหมิงหานหวู่
“ข้าอยู่เฝ้าเจ้า” เหมิงหานหวู่ กล่าว
“ยังไงข้าก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ทำไมเจ้าถึงไม่มีความเชื่อใจพื้นฐานล่ะ?” จู มิงหลาง เลิกคิ้วและจ้องมอง
เหมิงหานหวู่ ไม่ได้พูด แต่เดินไปที่เคาน์เตอร์ด้วยตัวเองขอห้องจากร้านแล้วเดินไปที่ห้องพักที่เพิ่งเปิดใหม่
จู มิงหลาง ไม่สนใจนาง และเดินไปที่ห้องของ น่านหลิงชา
เมื่อเคาะประตู จู มิงหลาง ตั้งใจที่จะพูดคุยเกี่ยวกับการที่เขาจะไปแข่งขันเป็นลูกเขย เพื่อที่พี่สะใภ้ทั้งหลายจะไม่เข้าใจผิด
ว่าเขาเป็นคนขี้โกง!
เมื่อเข้าไปในห้อง ทั้งพี่สาวและน้องสาวก็อยู่ที่นั่น ปัญหาคือ จู มิงหลาง ไม่สามารถบอกได้ว่าใครเป็นน้องสาวและใครเป็น
พี่สาว ดังนั้นเขาต้องรออย่างเชื่องช้าเพื่อให้พวกนางพูดก่อน
“ทำไมทำหน้าบึ้ง” หลี่ซิงหัว ถามด้วยความสงสัย
จู มิงหลาง เล่าว่าถูกเชิญไปที่บ้านน้ำตกและเล่าเรื่องการสนทนากับ เหมิงบิงซี
“นั่นเป็นสิ่งที่ดีไม่ใช่เหรอ?” น่านหยูซู หัวเราะและลมหายใจของปีศาจน้อยก็กระจายออกไป
“หยกตะเกียงมีประโยชน์ไหม” จู มิงหลาง กังวลเรื่องนี้มากที่สุด
หากวิญญาณของ หลี่หยุนซี ไม่สามารถซ่อมแซมได้ การทำเช่นนี้ก็จะไร้ประโยชน์จริงๆ
“มันน่าทึ่งและมีผลกระทบที่คาดไม่ถึง” หลี่ชิงหัว กล่าว
พวกนางเป็นทายาทของ เฉินจี ตอนแรกพวกนางไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไม ท่านย่าผู้เฒ่าของตระกูลหลี่จึงคอยเตือนพวกนางให้มองหาภาษาตะเกียงโบราณ ตอนนี้พวกนางได้รับการหล่อเลี้ยงโดย เฉินจี ชิ้นนี้ในช่วงเวลาสั้น ๆ และสภาพของ หลี่หยุนซี ไม่เพียง แต่ได้รับการฟื้นฟูเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าฐานการเพาะปลูกต้องได้รับการปรับปรุงอย่างมากเช่นกัน
จากมุมมองนี้ หยกโคมโบราณของเหล่าทวยเทพได้ปรับปรุงจุดแข็งของพวกนางอย่างมาก
“นั่นเยี่ยมมาก พรุ่งนี้ข้าจะไปคฤหาสน์เจ้าหญิง แต่ นักวาดดาว , หยูซู และ หลิงชา เจ้าต้องเป็นพยานให้ข้า ข้าไปที่นั่นเพื่อคัดเลือกเป็นสามี ไม่ต้องการความงามของเจ้าหญิงหลัวซุย อย่างแน่นอน” จู มิงหลาง กล่าว
“อันที่จริง เจ้าไม่จำเป็นต้องยับยั้งชั่งใจ” น่านหยูซู ยิ้มอย่างสดใสราวกับว่านางต้องการเห็น จู มิงหลาง ถูกเจ้าหญิงพาตัวไป
“ ข้าถูกกักขังมานานแล้ว ไม่เลวสำหรับเรื่องนี้” จู มิงหลาง กล่าว
เมื่อเทียบกับเสน่ห์ของพี่สะใภ้ทั้งสามแล้ว เจ้าหญิงหลัวซุ่ยคนนี้คืออะไร!
“เจ้าทำงานหนัก” หลี่ชิงหัว พูดเบาๆ
“เรื่องของฝุ่นสีแดง มันไม่ใช่ประสบการณ์อย่างนั้นเหรอ” จู มิงหลาง กล่าว
“ถ้าอย่างนั้น จู มิงหลาง สามารถทำงานได้ดีในทุกวันนี้ ผู้หญิงของประเทศสามารถวิจารณ์ได้” น่านหลิงชา กำลังรอ
จู มิงหลาง ให้แสดงอย่างหนัก!
” หยูซู ไม่ต้องห่วง ไม่ว่าผู้ชายคนอื่นจะดีแค่ไหน พวกเขาก็ไม่มีอะไรเลยนอกจากหิ่งห้อยตัวน้อยในยามราตรี หล่อเหลาแต่ไม่โดดเด่น และน้องเขยของเจ้า ก็เหมือนพระจันทร์ที่สว่างไสวบนท้องฟ้า เปล่งประกายไปทั่วคิวชู ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่รักหรือหลงใหลในฤดูใบไม้ผลิ ในเวลานั้น หยูซู จำเป็นต้องควบคุมตัวเองเท่านั้น อย่าสับสน เพราะถ้าข้าเงยหน้าขึ้นมอง มันจะทำร้ายจิตใจของ หยูซู เท่านั้น” จู มิงหลาง อดหัวเราะไม่ได้และพูดติดตลกกับพี่สะใภ้ของเขา
ดวงตาที่สวยงามของ น่านหลิงชา กลมและตาถลน!
ไม่เคยเห็นคนหน้าด้านขนาดนี้มาก่อน!
“ข้าสับสนและหลงใหลในตัวเจ้า?? ทีหลังหากเจ้ากล้ามองมาที่ข้าอีก ข้าจะควักตาเจ้าทันที!” น่านหยูซู โกรธจนแก้มแดงดุจแมวตัวน้อยที่อยากจะกัด!
“ ข้าแค่มองหาร่างของหยุนซี ข้าเห็นสิ่งต่าง ๆ และความรู้สึก” จู มิงหลาง กล่าวด้วยท่าทางจริงจัง
เห็นแล้วนึกถึงคนรัก! !
ประโยคนี้เหมือนกับเหยียบหางแมวของ น่านหยูซู กระทืบ น่านหยูซู ด้วยความโกรธ
“เจ้า..เจ้า กีบหมูตัวใหญ่!” น่านหยูซู ไม่พบการโต้แย้งใด ๆ ดังนั้นนางจึงว่ากล่าวโดยตรง
หลี่ซิงหัว ชูน้ำใสไว้ข้างหน้าเขา จิบน้ำตื้น ฟังปากของพวกเขาทุกวัน จิตใจของ หลี่ชิงหัว ก็กระพริบแปลก ๆ
ดูเหมือนว่าจะมีคำทำนายบางอย่างที่หลุดออกจากการควบคุมครั้งก่อนของเขา
