บทที่ 24: ข้ามาที่นี่เพื่อฆ่าเจ้า!!
คราวนี้เป็นนางจริงๆ
คนที่เขาพบที่หัวสะพานนั้นน่าจะเป็นน้องสาวของนางเพียงแต่ว่าพวกเขาดูเหมือนกันมาก
“ อืม” หญิงสาวตอบ
“เจ้ามาเยี่ยมข้าใช่มั้ย” จู มิงหลาง ถาม
– หืม? มันไม่เหมือนกับว่าข้าต้องรับโทษจำคุก ทำไมข้าถึงบอกว่าเยี่ยม? –
“ ข้ามาที่นี่เพื่อฆ่าเจ้า” ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างเมินเฉย
จู มิงหลางหันไปอย่างอึดอัดใจและถามว่า“ แล้วทำไมก่อนหน้านี้เจ้าไม่ทำอะไร?”
“ ข้าได้คิดทบทวนสิ่งต่างๆในช่วงเวลานี้ การปล่อยให้เจ้ามีชีวิตอยู่ก็เหมือนกับการทิ้งหนามพิษไว้ตามลำพังทำให้ข้าอึดอัดใจทุกครั้งที่ ข้ารู้สึกถึงความสุขเพียงเล็กน้อยทำให้เกิดความเจ็บปวดและทรมานมากยิ่งขึ้น จบแบบนี้จะดีกว่า” นางก้าวเดินเบา ๆ ส้นเท้าของนางทำให้เกิดจังหวะที่เป็นระเบียบบนพื้นไม้
เมื่อมาถึงตรงหน้าเขา จู มิงหลางก็มองใบหน้าของนางให้ชัดเจนขึ้น
แท้จริงแล้วนางคือหลี่หยุนซี ความภาคภูมิใจตามธรรมชาติของนางซ่อนอยู่ภายใต้ความงามอันเยือกเย็น
“ข้าเข้าใจ. ทุกวันนี้ไม่มีใครใน บรรพบุรุษเมืองมังกร ที่ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้และทุกคนก็เปิดบาดแผลของเจ้าด้วยคำพูดที่น่ารังเกียจในขณะที่ข้าต้องซ่อนตัวอยู่ที่นี่อย่างสงบเลี้ยงมังกรและเรียนหนังสือ เห็นได้ชัดว่าสวรรค์กำลังทำงานยุ่งอยู่กับชะตากรรมของพวกเรา แต่ได้ตัดสินใจที่จะให้เจ้าแบกรับความรับผิดชอบทั้งหมดไว้คนเดียว” จู มิงหลาง พยักหน้าอย่างจริงจัง
“ เจ้าไม่โทษข้าเหรอ” นางถาม.
“ ข้าทำได้ แต่ข้าไม่สามารถเอาชนะเจ้าได้”จู มิงหลาง ตอบ
“ เจ้ามีคำพูดสุดท้ายหรือไม่” นางพูดต่อ
“ ข้าคิดว่าเจ้าแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ไม่สามารถระบายความโกรธของตัวเองไปที่คนอื่นได้แม้จะต้องทนทุกข์ทรมานกับความอัปยศอดสูเช่นนี้ก็ตาม เจ้าค่อนข้างพิเศษในใจข้า…ลืมมันซะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นขอบคุณที่ส่งจดหมายลงทะเบียนให้ข้าและทำให้ข้าได้พบกับช่วงเวลาที่ดีที่นี่ใน สถาบัน” จู มิงหลาง กล่าว
“ โอ้?” ทันใดนั้นนางก็เลิกคิ้วขึ้นด้านข้าง ขอบริมฝีปากสีกุหลาบที่บอบบางของนางโค้งขึ้นเล็กน้อย“ นางให้จดหมายสมัครเรียนกับเจ้าด้วยเหรอ?”
“นาง?” จู มิงหลาง หน้าแดงด้วยความประหลาดใจ
“ หลี่หยุนซี” หญิงสาวชี้แจง
จู มิงหลาง มองไปที่นางทันใดนั้นก็นึกถึงตอนที่ถูกคุมขังที่คุกใต้ดิน หลี่หยุนซี ได้บอกเขาว่านางมีอาการป่วย
เมื่อมองไปที่นางตอนนี้ดูเหมือนว่าอาการป่วยของนางค่อนข้างร้ายแรง
“เจ้าสบายดีหรือเปล่า?” จู มิงหลาง ถาม
“ ดังนั้นขอทานตัวน้อยที่ก่อให้เกิดความวุ่นวายทั้งหมดนี้และลาก หลี่หยุนซี ลงจากบัลลังก์ของนางในขณะที่เจ้าหญิงมงกุฏคือเจ้า เหอ…หลี่หยุนซีถึงกับทิ้งเจ้าไปและให้เจ้าเข้าร่วม สถาบันผู้ฝึกมังกร…” ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยเหยียดหยัน
จู มิงหลาง มองไปที่ หลี่หยุนซี ซึ่งบุคลิกและอารมณ์เปลี่ยนไปอย่างมากและสับสน
“ เจ้าไม่ใช่หลี่หยุนซี ?? เจ้าคือ น่าน หลิงชา!” จู่ๆ จู มิงหลาง ก็นึกถึงผู้หญิงที่เขาพบที่สะพาน
“ ข้าเป็นพี่สาวของ หลี่หยุนซี”
“ เจ้าเป็นพี่สาวฝาแฝดเหรอ” จู มิงหลาง ประหลาดใจ
– พี่สาวฝาแฝด!
– พระเจ้าทำไมข้าไม่คิดอย่างนั้น!
-หลี่หยุนซี และ น่าน หลิงชา เป็นพี่น้องฝาแฝดกันจริงๆ!
– แต่คิดได้ยังไง ??
ใครจะไปคิดว่าจะมีคนสองคนที่สวยแบบไม่มีใครเทียบได้!?
“ นางตามนามสกุลพ่อของพวกเราและข้าใช้นามสกุลของแม่ นางอยู่ในตระกูลหลี่ในขณะที่ข้าอยู่กับตระกูลน่าน” ผู้หญิงที่อ้างตัวว่าเป็นคนสกุลน่านกล่าวอย่างเย็นชา
“ ท – นี่…” จู มิงหลางพูดตะกุกตะกัก
– นี่มันสับสนเกินไป!
– เป็นเรื่องจริงที่ หลี่หยุนซี มีพี่สาวชื่อ น่าน หลิงชา!
– แต่ไม่มีใครบอกข้าว่าพวกเขาเป็นพี่สาวฝาแฝด!
– ไม่น่าแปลกใจที่ท่านเจ้าบ้านหลี่ได้กล่าวว่า ‘หลี่หยุนซี คือ หลี่หยุนซี และ น่าน หลิงชา คือ น่าน หลิงชา’ พวกเขาดูเหมือนกันและด้วยชื่อเสียงของ หลี่หยุนซี ที่เสียหายพี่สาวที่เหมือนกันของนางก็จะได้รับผลกระทบเช่นกัน …
– ข้าทำบาปอะไรไว้… –
“ ขอบคุณเจ้า ตอนนี้ข้าต้องสวมผ้าคลุมหน้าทุกครั้งที่ออกไปข้างนอก ถ้าไม่ใช่เพราะมีไม่กี่คนหรอกที่รู้ว่าพวกเราเป็นพี่น้องฝาแฝดชื่อเสียงของข้าก็ต้องเสื่อมเสียเช่นกัน!” น้ำเสียงของผู้หญิงบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน
– นางพยายามให้ข้าพูดก่อนหน้านี้ …
– นางไม่แน่ใจว่าข้าเป็นผู้ร้ายในตอนแรก!
– ข้ารู้แล้ว หลี่หยุนซี ดูแตกต่างไปเล็กน้อยในวันนี้… –
จู มิงหลาง มองไปที่ผู้หญิงคนนี้ที่ดูเหมือนกับวัลคิรี หลี่หยุนซี รู้สึกมีความสุขและกังวลในเวลาเดียวกัน
สิ่งที่เขามีความสุขคือหลี่หยุนซียังคงเป็นหลี่หยุนซีคนพิเศษโดยไม่มีเจตนาที่จะฆ่าเขา
สิ่งที่เขากังวลคือเขาควรจัดการกับพี่สะใภ้คนนี้อย่างไร!
“ เอ่อแม่นางหลิงชา บางอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิด ทำไมเจ้าไม่ถามน้องสาวของเจ้าดู? นางสามารถเป็นพยานได้ว่าข้าเป็นคนแบบไหน”จู มิงหลาง กล่าว
“เจ้าคิดว่าพวกเราสนิทกันหรือยังไง? บางทีนางอาจคิดว่าสถานการณ์ปัจจุบันของนางเป็นเพียงสิ่งที่ข้าทำ” หญิงสาวพูดอย่างเย็นชา
“ นี่…” จู้หมิงหลางเกาหัวของเขาอย่างหมดท่า
ผู้หญิงคนนั้นค่อยๆเดินวนไปรอบ ๆ จู มิงหลาง และกลั่นกรองเขาอย่างภาคภูมิใจ
จู มิงหลาง รู้สึกว่าเขาจะทำผิดมากขึ้นถ้าเขาพูด มันจะดีกว่าที่จะปิดปากของเขาไว้
-หลี่หยุนซี ควรจะเตือนข้า! –
“ เจ้าดูดี เหตุใดข่าวลือจึงแพร่กระจายไปถึงขนาดนั้น โดยบอกว่าเจ้าเป็นขอทานราคาถูกและสกปรกและมีบาดแผลถูกทำร้าย” ผู้หญิงคนนั้นถาม
“ ที่จริงข้าดูหล่อไปหน่อยใช่ไหม” จู มิงหลาง กล่าว
หญิงสาวกลอกตาไปมา นางไม่เคยเห็นคนหน้าด้านแบบนี้มาก่อนในชีวิต
“ บอกข้าทีว่าเกิดอะไรขึ้น? เจ้าควรพูดความจริงดีกว่า ถ้าข้าไม่พอใจกับเรื่องราวของเจ้าคำพูดเหล่านั้นจะเป็นคำสุดท้ายของเจ้า!” นางเตือนดูสวยงามและโกรธในเวลาเดียวกัน
“ เอาล่ะ. เจ้าก็เป็นเหยื่อเช่นกัน”
“หุบปาก. การพลาดครั้งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าเลย!” นางพูดด้วยความโกรธแก้มของนางแดง
“ ……” จู้หมิงหลางทำได้เพียงคิดกับตัวเอง จิตใจของเขาหลงทาง
“พูด!”
“เจ้าไม่ได้บอกให้ข้าหุบปากหรือ”
นางขบฟันอย่างแรงเกือบจะทำให้มันแตกเป็นเสี่ยง ๆ ในที่สุดนางก็บังคับให้ระงับความโกรธและเรียกร้องทีละคำว่า “ บอก! ข้า! อะไร! เกิดขึ้น! ตอนนี้!”
จู มิงหลาง แยกแยะความคิดของเขา เมื่อเผชิญหน้ากับพี่สะใภ้คนนี้ซึ่งตกเป็นเหยื่ออย่างหนัก เขารู้สึกเหมือนว่าจะดีกว่าที่จะบอกความจริง
“ มันเป็นแบบนี้ เดิมทีข้าอาศัยอยู่ทางด้านใต้ของเมืองหม่อนโดยมีต้นหม่อนและที่ดินตามชื่อ ข้ามีชีวิตที่สะดวกสบายและเงียบสงบ วันหนึ่งข้าถูกโจรใน หวู่ตูปล้น พวกเขาเอาเงินทั้งหมดของข้าไป ทิ้งให้ข้าขอทานข้างถนน สวรรค์ถึงกับตัดสินใจที่จะเล่นตลกกับข้าและชามข้าวต้มที่มียาพิษเป็นจุดเริ่มต้นของทั้งหมดนี้ … ”
“ ทำไมข้ารู้สึกว่าเจ้าเป็นเหมือนนักเล่าเรื่องจากตลาด”
“ เจ้าพลาด ทุกคำที่ข้าพูดคือความจริง”
นางมองข้ามสิ่งที่ จู มิงหลางพูด พลางเหลือบมองเขาเป็นครั้งคราว
จู มิงหลาง รักษารอยยิ้มที่จริงใจ ภายในของเขากระเพื่อมอย่างไม่สามารถควบคุมได้เมื่อเขาสังเกตเห็นนาง – คล้ายกัน คล้ายกันเกินไป! แม้แต่ร่างกายของพวกนางก็ยัง … แค้กแค้ก…นางเป็นพี่สาว นางไม่ใช่หลี่หยุนซี! –
– ข้าได้ยินเรื่องราวที่บอกว่าฝาแฝดมักจะมีกระแสจิตต่อกัน ใครจะไปรู้…หยุด!
-จู มิงหลาง,จู มิงหลาง เจ้าจะคิดเลวทรามได้อย่างไร! –
“ อืมถึงอย่างนั้นเจ้าก็เป็นเพียงชาวนา สิ่งต่างๆได้ลุกลามไปถึงจุดที่ทนไม่ได้แล้ว” เมื่อนางนึกถึงคำพูดของความอัปยศอดสูทั้งหมดที่นางต้องทนทุกข์ทรมานโดยไม่มีเหตุผล นางก็อยากจะฆ่าผู้ชายคนนี้ต่อหน้า
อย่างไรก็ตามการฆ่า จู มิงหลาง มีความหมายที่แท้จริงหรือไม่?
หลังจากดูรูปลักษณ์ปัจจุบันของ จู มิงหลาง แล้วนางก็นึกถึงตัวตนในปัจจุบันของเขา
จู่ๆนางก็เข้าใจอะไรบางอย่าง ดวงตาที่สดใสของนางซึ่งดูสุกใสยิ่งขึ้นภายใต้แสงแดดจ้องไปที่ใบหน้าของ จู มิงหลาง และนางพึมพำกับตัวเอง“ ข้าเข้าใจแล้ว นั่นคือเหตุผลที่ หลี่หยุนซี ทำให้เจ้ามีชีวิตอยู่”
จู มิงหลาง ไม่สามารถคาดเดาเกี่ยวกับสถานการณ์นี้ได้
“ ถ้เจ้าเสียชีวิต เจ้าจะตายด้วยสถานะที่ต่ำที่สุด จากนั้นคนที่ทำให้ชื่อเสียงของนางเสื่อมเสียในฐานะเจ้าหญิงมงกุฎจะต้องเป็นคนเร่ร่อนขอทานตลอดไป แต่ถ้าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้าจะค่อยๆผละออกจากสถานะต่ำต้อยของเจ้า หากเจ้ากลายเป็นผู้ฝึกมังกรแม้ว่ามันจะอ่อนแอที่สุด แต่ก็ยังดีกว่าขอทานสกปรกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด นี่คือเหตุผลที่นางให้จดหมายลงทะเบียนกับเจ้า หลี่หยุนซี…หลี่หยุนซี..นี่คือวิธีรักษาบาดแผลของเจ้างั้นหรือ?” ดวงตาของหญิงสาวเปล่งประกายด้วยความเย็นชาและน้ำเสียงของนางไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
ปากของ จู มิงหลาง เปิดกว้าง
ความจริงเขาไม่เคยคิดเรื่องแบบนี้มาก่อน
“ บางทีนางอาจเป็นคนมีเหตุผลและมีเมตตาหรือบางที…” จู มิงหลาง กล่าว
“ เมตตา? จำนวนคนที่นางสังหารสามารถเติมเต็มทะเลสาบของลี่ฉวนได้!” ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างดูถูก
หลี่หยุนซี เป็นที่รู้จักในนาม วัลคิรีและเป็นเจ้าหญิงมงกุฏโลหิตเหล็กในภูมิภาคของ รัฐบุรุษเมืองมังกร การเข่นฆ่าของนางได้แพร่กระจายไปทั่วดินแดนสำคัญ ๆ และนครรัฐต่างๆเป็นเวลานาน
จู มิงหลาง หัวเราะเบา ๆ ไม่ตอบกลับนาง อย่างไรก็ตามเขาสามารถบอกได้ว่าความสัมพันธ์ของพี่น้องฝาแฝดนั้นไม่ดีอย่างที่เขาคิด
ตึบ! ตึบ! ตึบ! ได้ยินเสียงฝีเท้าดังจากระยะทางสั้น ๆ ชายหนุ่มผู้มีพลังสองสามคนกำลังคุยเรื่องบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับฐานที่มั่นทางตะวันออก
“ ผู้สังหารพันคนหลัวเซียวดุร้ายเกินไป ทำไมพวกเราไม่เคยได้ยินชื่อคนแบบเขามาก่อน? บรรดาศิษย์ของ หวู่ตู ไม่กล้าแสดงความยินดีต่อการกระทำของเขาอีกต่อไป ดินแดนของบรรพบุรุษเมืองมังกร ศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน? ไม่ใช่สิ่งที่คนเหล่านั้นจะก้าวข้ามได้!” ชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าวอย่างกล้าหาญ
“ อันที่จริงมันเร็วกว่าที่จะสร้างชื่อให้ตัวเองในการต่อสู้ ตอนนี้น่าจะมีหลายคนใน บรรพบุรุษเมืองมังกร ที่เคยได้ยินชื่อ ผู้สังหารพันคน ชื่อ หลัวเสี่ยว”
“ ข้าได้ยินมาว่าเมืองหลิงเซียวทางตะวันตกเริ่มระส่ำระส่าย ข้าหวังว่า สัตว์เคียวของข้าจะกลายเป็น มังกรเคียว อย่างรวดเร็ว!”
“ กล่าวกันว่าความอับอายของหลัวเสี่ยวแพร่กระจายไปในหวู่ตูเมื่อนานมาแล้วและเขาเป็นคนที่สังหารเอเวอร์ซิตี้ กลุ่มกบฏของหวู่ตู ยังคงถูกคุกคามเมื่อเอ่ยชื่อของเขา!”
“ พูดถึงเมืองเอเวอร์ซิตี้ ฮิ..ฮิ เจ้ารู้เรื่องนั้นไหม…” เสียงที่ค่อนข้างหยาบกระด้างแพร่กระจาย
“ ใครทำมัยเหรอ”
“ ข้ามีข่าวฉบับล่าสุด ข้าได้ยินมาว่าเจ้าหญิงมงกุฏมีนิสัยหยาบคายเริ่มต้นด้วยมีข่าวลือลอย ๆ ว่าในช่วงที่นางทำสงครามทางตะวันตกกับรัฐเมืองหลิงเซียว นางจะสั่งให้ชายที่แข็งแกร่งมารับใช้ในเต็นท์ของนาง…” จอมปลอมนั่น เสียงพูดต่อ
ชายหนุ่มที่แข็งแรงดูเป็นสุภาพบุรุษและแต่งตัวดี แต่ทุกคนลืมวัตถุประสงค์ของการเดินทางไปห้องสมุด พวกเขารวมตัวกันซุบซิบเสียงต่ำปล่อยเสียงหัวเราะแปลก ๆ เป็นครั้งคราว
หญิงสาวและ จู มิงหลาง อยู่หลังชั้นหนังสือ
เมื่อเห็นคนกลุ่มนั้นเดินมาทางพวกเขานางก็สวมผ้าคลุมหน้าทันที อย่างไรก็ตามการจ้องมองของนางนั้นเย็นชาอย่างเห็นได้ชัดดูเหมือนว่านางต้องการจะฆ่า!
