บทที่ 240: ไอ้ขี้โกงนี่หว่า?
“ จูเหมิน เจ้าเขียนบทกวีให้ข้า ข้าไม่อยากส่งคนมาขวางประตูกับเจ้า” ชายหนุ่มรูปหล่อตัวเตี้ยวางกระดาษและปากกาต่อหน้า จู มิงหลาง
“เจ้าเรียกว่าอย่างไร” จู มิงหลาง ถาม
“นิกายหมัด หยานหยวน” ชายหนุ่มรูปหล่อตอบสั้นๆ
“ใช้ได้แค่หมัด ใช้ปากกาไม่ได้เหรอ?” จู มิงหลาง ถามด้วยรอยยิ้ม
“เขียนหรือเปล่า”
“ตกลง ” จู มิงหลาง หยิบปากกาขึ้นมา
เขาจุ่มหมึกแล้วเขียนคำใหญ่เพียงคำเดียวบนกระดาษขาว!
หน้าของ นิกายหมัด หยานหยวน เปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นคำนี้ ดวงตาของเขาเย็นชา
ตู๋เหวินเหอ ที่อยู่ข้างๆ ยื่นหน้าเข้ามาหาเขา เหลือบมองที่ตัวอักษรที่ จู มิงหลาง เขียนไว้ และทันใดนั้นก็หัวเราะ
“ออกไป!”
บนกระดาษสีขาว จู มิงหลาง เขียนหนังสือตัวใหญ่ที่เก๋ไก๋และหาที่เปรียบมิได้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ หยานหยวน จากนิกาย
มวย จะโกรธจนกล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาสั่น!
“เจ้าเป็นกองหน้าเหล็ก และเจ้าใจร้อนเกินกว่าจะมีชีวิตอยู่?” หยานหยวน เกือบจะคว้าเสื้อผ้าของ จู มิงหลาง และทุบตีเขา
ในขณะนั้น สตรีในราชสำนักก็คำรามและส่งสัญญาณให้ หยานหยวน นั่งลง
จู มิงหลาง วางม้วนกระดาษที่เขาเขียนไว้ข้างหน้าของ หยานหยวน และพูดด้วยรอยยิ้ม: “ดังนั้นเจ้ายังรู้หนังสืออยู่”
“เจ้ากำลังมองหาความตาย! ! “ หยานหยวน กระโดดขึ้นตะโกนเหมือนฟ้าร้อง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหญิงสาวผู้ยิ่งใหญ่
หยานหยวน หยุดการโจมตีทันที
นอกประตูคฤหาสน์ของเจ้าหญิง พวกเขาสามารถต่อสู้กันได้ แต่พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปสู้ในคฤหาสน์เจ้าหญิง
การเรียกมังกรและอสูรนั้นไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้พลังของเทพเจ้า
หยานหยวน ฉีกคำพูดที่เขียนโดย จู มิงหลาง และนั่งเฉยๆ ไม่ได้เขียนบทกวีของคนรู้จักในครั้งแรก แต่ดวงตาคู่นั้นกำลัง
จ้องมองที่ จู มิงหลาง อย่างดุเดือด ราวกับว่าจุดประสงค์ของเขาในวันนี้ไม่ใช่คนขี้โกงอีกต่อไป แต่จะเอาชนะ จูมิงหลาง!
ไม่นาน สาวใช้ก็นำ “ใบตรวจ” ของทุกคนไป มันถูกนำออกไป และทุกคนก็ถูกทิ้งไว้ที่ลานบ้านอีกครั้ง เพียงเพื่อเผชิญหน้า
กับต้นเมเปิลที่สวยงามเหล่านั้น
เกือบหนึ่งชั่วโมง ท่านยาย ก็ปรากฏตัวอีกครั้งและบอกชื่อคนบางคนที่ถูกคัดเลือกไว้
“คนอื่นๆ สามารถกลับไปรอการแข่งขันรอบสุดท้ายได้ “ท่านหญิงในพระบรมมหาราชวัง กล่าว
“หมายความว่ายังไง? เจ้าหญิง หลัวซุย ไม่เห็นพวกเราด้วยซ้ำ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่ใช่คนที่เหมาะสม? เป็นไปได้ไหมที่
จะพึ่งพาตัวละครในบทกวีที่แตกสลายเหล่านั้น? “เจ้าชายเหลียงเป็นคนแรกที่ไม่พอใจ
“ทุกคนไปเที่ยวที่ต่างๆ เจ้าหญิง หลัวซุย เคยได้ยินเกี่ยวกับรูปลักษณ์ ชื่อเสียง ความแข็งแกร่ง และบุคลิกของเจ้า เจ้าหญิงมีผู้สมัครที่น่าจะอยู่ในใจของนางอยู่แล้ว คนที่อยู่ที่นี่เป็นเพียงเจ้าหญิงที่สนใจ เมื่อพูดถึงกวีนิพนธ์ ไม่มีเจตนาที่จะเลือกลูกเขย ผลลัพธ์ทั้งหมดจะประกาศในวันแข่งขันเท่านั้น เจ้าหญิงจะต้องจ่ายราคาสูงโดยธรรมชาติ” ท่านยายในพระบรมมหาราชวังกล่าว
“แต่ข้าแค่ไปเยี่ยมคฤหาสน์เจ้าหญิงเท่านั้น” ชายชรา ตู๋เหวินเหอ กล่าว
“องค์หญิงจะไม่รู้จักท่าน ตู๋เหวินเหอมู่หลง ได้อย่างไร” สาวในวังยิ้ม
“ในกรณีนี้ ตู๋เหวินเหอ จะรอข่าวดี” ตู๋เหวินเหอ ลุกขึ้นกล่าวอย่างสุภาพ
คนอื่นทยอยกลับทีละคน เหลือคนไม่มาก จู มิงหลาง เป็นหนึ่งในพวกเขา เช่นเดียวกับชายหนุ่มผู้รอบรู้
หลังจากรอสักครู่ เจ้าหญิงแห่ง หลัวซุย ที่สวยงามก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างช้าๆ สาวใช้หลายคนหามเสลี่ยงออกมา และนางก็
ลุกขึ้นจากโซฟาหอมกรุ่นไปยังที่นั่งใต้ต้นเมเปิล แล้วเชิญผู้เขียนบทกวีสองสามคนที่ได้รับเลือกให้นั่งลง
เจ้าหญิง หลัวซุย รินชาด้วยตัวเอง กลิ่นหอมฉุน สดชื่น แต่กลิ่นหอมของชาไม่ได้ทำให้มึนเมามากไปกว่าความลึกลับและ
ความสง่างามของ เจ้าหญิงหลัวซุย ซึ่งน่าหลงใหล นางไม่ได้พูดเพียงแค่เทชาหอม ๆ ให้ทุกคน
จู มิงหลาง รู้สึกประหลาดใจที่เจ้าหญิง เลือกบทกวีของเขา
เมื่อเขาหลงทาง เขาได้ฟังบทกวีภูเขาที่ชาวไร่เก่าบางคนฮัมเพลงให้ฟัง และเขียนมันด้วยการดัดแปลงเล็กน้อย เข้าใจง่ายและไม่หรูหรา
“ชายหนุ่มมีทักษะดาบที่ดี กวีก็ดี และลายมือก็สวยด้วย” องค์หญิงหลัวซุย กล่าวอย่างสุภาพ
จู มิงหลาง มองทั้งสองข้างโดยคิดว่าองค์หญิง หลัวซุย กำลังพูดกับคนอื่น แต่ดวงตาของนางที่ประดับด้วยหยกสีเงินกำลัง
มองดูที่เขา
“วิชาดาบ?” จู มิงหลาง รู้สึกประหลาดใจ องค์หญิงหลัวซุย รู้วิชาดาบของเขาได้อย่างไร?
“ที่ศาลาดาบของ เหมียนซาน เจียนสง วลีของชายหนุ่มที่ว่า “ผู้อ่อนแอย่อมถ่อมตน ผู้แข็งแกร่งเป็นที่เคารพนับถือ” น่าประทับใจมาก” ริมฝีปากขององค์หญิง หลัวซุย เปิดออกอย่างแผ่วเบาและยิ้ม และเสียงของนางก็ไพเราะเป็นพิเศษเช่นกัน
“วันนั้นเจ้าหญิงอยู่ที่นั่นหรือ” จู มิงหลาง รู้สึกประหลาดใจ
ในเวลานั้นในศาลาดาบมีฉากกั้นและร่มหลากสีสันและที่นั่งพร้อมผ้าม่าน มีเจ้าหญิง เจ้าชายหญิง และนายเมืองหญิงมากมายที่อยู่ข้างสนาม จู มิงหลาง ไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าหญิง หลัวซุย จะอยู่ในนั้น แต่งตัวและไม่ต้องการให้คนอื่นรับรู้
“ เหยาซาน เจียนสง และ เหมียนซาน เจียนสง หารือเกี่ยวกับดาบ มันหายากที่จะเห็นในสิบปี ดังนั้นข้าจะไม่พลาด” องค์หญิง หลัวซุย กล่าว
“ปรากฎว่าเจ้าหญิงก็ชอบเคนโด้ด้วย” จู มิงหลาง กล่าว
“ก็แค่นั้น เพราะมีผู้หญิงที่น่าทึ่งอยู่ข้างๆ อาจารย์ จู ทำไมมาที่คฤหาสน์เจ้าหญิงน้อยของข้าล่ะ?” องค์หญิงหลัวซุย ถาม
มิงหลาง ขมวดคิ้ว !
นางหมายถึง น่านหลิงชา หรือเปล่า? ?
งานนี้ลำบากแน่ !
เจ้าชู้ถูกทุบตีจริงๆ!
กินจากชามมองดูในหม้อ
ไม่เพียงแต่ผู้หญิงจากประเทศที่ไม่ยอมรับภรรยาสามคนและนางสนมสี่คนจากประเทศอื่น ๆ เท่านั้น แต่ยังเกลียดผู้ชายที่
เดินไปมาในความมืด
ผู้หญิงที่นี่อาจได้รับการอภัยหากพวกเขาบังเอิญเดินออกจากกำแพง แต่ไม่มีชายใดที่ไม่ยอมถูกปฏิเสธและรังเกียจ!
“เจ้าหญิงหลัวซุย เจ้าเข้าใจผิดแล้ว จิตรกรหญิงคนนั้นเป็นแค่มนุษย์ในทีมคนเลี้ยงมังกรของข้า และข้ากับนางไม่มีอะไร”
จู มิงหลาง ในไม่ช้าก็นึกถึงคำนั้น แสดงให้เห็นความสงบ อิสระและง่าย
“นายน้อยไม่เคยชอบใคร? วันนั้น ปรมาจารย์เมืองหญิงหลายคนที่มีความชอบเป็นพิเศษ แต่พวกนางทั้งหมดบอกข้าว่าเจ้าหมกมุ่นอยู่กับจิตรกรคนนั้น ภายใต้ผ้าคลุมหน้าของนาง นางจะต้องมีรูปลักษณ์ที่สวยงามอย่างแน่นอน” เจ้าหญิงหลัวซุย กล่าว
“ถ้าใจข้ามีนาง ข้าจะมาที่นี่ทำไม” จู มิงหลาง กล่าว
“ถูกต้อง” เจ้าหญิงหลัวซุย ไม่ถามอีกต่อไป แต่ได้พูดคุยเกี่ยวกับบทกวีที่เขาเขียนกับนักวิชาการผู้มีพรสวรรค์อย่างแท้จริง
ในด้านกวีนิพนธ์ ตั้งแต่เนื้อร้องไปจนถึงหัวใจที่ซ่อนอยู่ในประโยค ไปจนถึงความหมายที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น
จู มิงหลาง ดื่มชาและพยักหน้าโดยแสร้งทำเป็นเข้าใจ
หลังจากพูดคุยกันซักพัก องค์หญิง หลัวซุย ก็กลับไปพักผ่อน
นางไม่ได้ระบุว่าความโปรดปรานของนางเป็นเพียงการพูดคุย นางจะใช้เงินเป็นจำนวนมากกับผู้ชายที่นางถูกล่อลวงในวัน
แข่งขันหรือไม่ เป็นเรื่องยากที่จะพูด
จู มิงหลาง ก็มีอาการปวดหัวเช่นกัน
มันง่ายเกินไป “นัดบอด” หมายความว่านางไปดูตัวเขาแล้ว!!
ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าหญิง หลัวซุย ไปเยือน เหมียนซานเจียนสง เป็นการส่วนตัว นางคงไม่รู้จักชื่อของเขา
ถอนตัว ?
ลืมมันไปเถอะ ก้าวหนึ่งก้าวและนับหนึ่งก้าว
อย่างน้อยวันนี้ข้าก็ได้รู้คร่าวๆ ว่ามีเจ้านายอยู่รอบ ๆ เจ้าหญิงกี่คน ผู้หญิงในราชสำนักเป็นหนึ่งในนั้น และมีอีกสองคน
ยามลับที่แต่งตัวเป็นสาวใช้มีฐานการฝึกฝนที่สูงมาก และต้องระวัง!
ถ้าประกวดไม่สำเร็จ จับเจ้าหญิงลักพาตัวไป
เป็นไปไม่ได้จริงๆ มาแจกเครื่องประดับเงินปลอมให้เจ้าหญิงใส่ คงไม่ทำให้เสียชื่อเสียง
