บทที่ 249: เจ้าเป็นใคร?
จู มิงหลาง กำลังฝึกมังกร ส่วนใหญ่เป็นเพราะเขามีหินจันทราอยู่ในมือ นี่คืออัญมณี เทียนเฉิน ที่สามารถปรับปรุงเลือด
ของมังกรสีน้ำเงินอย่าง มังกรน้ำแข็งขาว ได้อย่างมาก แต่นายก้อย บอกกับ จู มิงหลาง ทันทีที่ดวงจันทร์และหินท้องฟ้าถูก
ใช้ สายเลือดมังกรฟ้า ของ เสี่ยวไป๋ฉี จะมีรูปร่างใหม่ ในกระบวนการปรับรูปร่าง มันไม่สามารถใช้เทคนิคลึกลับใดๆ ของ
มังกรฟ้า ได้
หากไป่ฉีไม่สามารถใช้พลังของสายเลือดมังกรฟ้า ความแข็งแกร่งของเขาควรจะอยู่ที่ราชามังกรล่างเท่านั้น แต่หลังจากที่
สายเลือดถูกเปลี่ยนรูปร่าง มันก็เข้ากับชุดเกราะมังกรศักดิ์สิทธิ์ตัวน้อยที่เขาสร้างขึ้นเอง และความแข็งแกร่งของมันคือ ใน
ระดับราชาบน ล้วนถือว่าแข็งแกร่ง
หินจันทรา เฉพาะสายเลือด มังกรฟ้า ของ มังกรน้ำแข็งขาว เท่านั้นที่เปลี่ยนไป มันไม่ใช่การเพิ่มฐานการฝึกฝน แต่
ทรัพยากรทางจิตวิญญาณที่สามารถสร้างสายเลือดใหม่นั้นมีขนาดเล็กมาก มันเสริมเทคนิคลึกลับมังกรฟ้า เพียงฝ่าย
เดียว มีประโยชน์มากกว่า
เนื่องจากฐานการฝึกฝนได้รับการปรับปรุง คุณสมบัติและความสามารถโดยธรรมชาติทั้งหมดของสัตว์เลี้ยงมังกรจึงได้รับ
การปรับปรุงในทุกทิศทาง หากความสามารถของสัตว์เลี้ยงมังกรนั้นโดดเด่นอยู่แล้ว หลังจากฐานการฝึกฝนเพิ่มขึ้น
ความสามารถก็จะถูกผลักดันไปสู่ระดับที่สูงขึ้น
อย่างไรก็ตาม เรื่องของการหาอาหารให้ตรงกับสายเลือดนั้นหายาก
ที่สำคัญกว่านั้น เสี่ยวไป๋ฉี มีสายเลือดคู่ ตรงกับสามคุณลักษณะหรือไม่
จะใช้เวลาค่อนข้างนานสำหรับ เสี่ยวไป๋ฉี ในการปรับปรุงฐานการเพาะปลูกของเขา แต่มีวิธีเพิ่มความแข็งแกร่งของเขา
อย่างรวดเร็ว มีหลายประเภท เช่น เกราะมังกร การปรับสายเลือด การเพิ่มคุณสมบัติ การเปลี่ยนแปลงทางกายภาพ และ
อื่นๆ
หากเขาสามารถเปลี่ยนรูปร่างได้ทุกด้าน ราชาที่มีตำแหน่งสูงสุดสามารถทักทายเขาอย่างกล้าหาญ ไม่ต้องพูดถึงว่าหาก
ฐานการเพาะปลูกของ เสี่ยวไป๋ฉี เพิ่มขึ้นทีละขั้น ฝ่ายตรงข้ามในระดับเดียวกันก็สามารถต่อสู้ได้!
เขายืดเอวของเขา มิงหลาง ตัดสินใจใช้หินจันทรานี้โดยตรง การปรับสายเลือดใหม่ยังคงมีความสำคัญมาก ไม่ว่าของมีค่า
จะมากเพียงใด ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับหินกรวดถ้าเขาไม่ใช้มันแตกต่างกัน
หลังจากคุยกับ นายก้อย แล้ว จู มิงหลาง ใช้ประโยชน์จากที่พัก เพื่อหาสถานที่เงียบสงบเพื่อปรับรูปร่างเลือดของมังกรสี
น้ำเงิน
หลังจากให้คำแนะนำกับ จู มิงหลาง นายก้อย ดูเหมือนจะจำสิ่งสำคัญและกำลังจะพูดกับ จู มิงหลาง ว่า จู มิงหลาง จะไม่เห็นเขาอีกต่อไป
“นาย ก้อย” ฮาวเย่วิ่งไปและเห็น นายก้อย ไปทางซ้ายสามครั้งและใต้ต้นไม้สามครั้ง แม้ว่าจะสับสน แต่เขาก็ถามว่า
“ทำไมข้าไม่เห็นนายน้อย ข้าเพิ่งถามสถานการณ์ในเมืองรันยู มันซับซ้อนกว่าที่คิด ”
” เจ้าคือใคร?” นายก้อย ถามพลางจ้องตาปลาตัวใหญ่
ห่าวเย่ ขมวดคิ้ว
ไม่กี่วันก่อน เขาไม่ได้แนะนำตัวเองกับ นายก้อย คนพิเศษเหรอ?
อาจเป็นเพราะเขามีใบหน้าธรรมดาเกินไป จึงไม่ง่ายที่คนอื่นจะจำเขาได้ ห่าวเย่ อดทนแนะนำอีกครั้ง: “ภายใต้นักดาบที่
หลงทาง ห่าวเย่ ของ นิกายดาบเหยาซาน อาจารย์ห้องโถง หวูเฟิง บอกให้ข้าพาเจ้าออกไปนอกประเทศ.”
“โอ้ นิกายดาบแห่งขุนเขา ข้ามีคำถาม” นายก้อย กล่าว
“ขอโทษครับนายก้อย” ห่าวเย่ เคารพอย่างยิ่งต่อปลาคราฟที่สั่นสะเทือนไปทั่วร่างกายของเขา และตอบโต้อย่างจริงจัง
“เจ้าเหยาซาน เจียนสง ใช้อาหารชนิดใด ทำไมพวกมันถึงโตเต็มที่?” นายก้อย กล่าว
“เอ่อ บางทีอาจเป็นเพราะข้าเป็นผู้ใหญ่มากกว่า ข้าต้องเจอนายน้อย พวกเราอาจต้องคุยกันเรื่องต่างๆ ในเมืองรันยู”
ห่าวเย่ กล่าวด้วยความอับอาย
“แล้วเจ้าคือใคร?” นายก้อย ถามด้วยดวงตาเบิกกว้าง
ใบหน้าของ ห่าวเย่ เปลี่ยนเป็นสีดำ
เขาต้องพูดอีกครั้งหรือ?
“ด้านล่างคือปรมาจารย์ดาบ ห่าวเย่ แห่ง นิกายดาบ ในภูเขาภูเขาระยะไกล”
ใต้ต้นไม้ หนึ่งคนกับปลาหนึ่งตัว ในโรงแรมนี้ ผู้คนเข้ากันได้อย่างกลมกลืน
ในที่สุด ห่าวเย่ ก็พบว่า จู มิงหลาง กำลังจดจ่ออยู่กับการสร้างเลือดของมังกร
กระบวนการนี้คล้ายกับความก้าวหน้าของฐานการเพาะปลูกของมนุษย์ ดังนั้นจึงไม่ควรถูกรบกวนโดยง่าย
ในท้ายที่สุด ห่าวเย่ ก็ไม่ก้าวไปข้างหน้า เมื่อเขากลับมาที่ทีมธุรกิจ ห่าวเย่ เห็นหญิงสาวนางถือมังกรกระต่ายจิตวิญญาณ
อยู่ในอ้อมแขนของนาง และนางก็เดินเล่นอย่างสบาย ๆ มองแผงลอยเล็กๆ ที่ตั้งขึ้นในโรงแรม
” แม่นาง น่าน นายน้อยกำลังฝึกฝน เขาไม่ควรถูกรบกวน นั่นเป็นสาเหตุที่สถานการณ์ในเมืองรันยู นั้นซับซ้อนมาก เป็น
จุดนัดพบของสี่ประเทศและแม้แต่ศูนย์กลางของสงครามระดับชาติ เป็นไปได้ว่าตอนเช้ายังมีประเทศหนึ่ง และกลายเป็น
อาณาเขตของอีกรัฐหนึ่งในเวลากลางคืน” ห่าวเย่ เดินไปมาหลายต่อหลายครั้ง และมีหยาดเหงื่อติดอยู่ที่แก้มของเขาแล้ว
น่านหยูซู กอด มังกรกระต่ายนางฟ้า ดวงตาที่สวยงามของนางเฝ้าดูคนแปลกหน้าอย่างระมัดระวัง
” เจ้าคือใคร?” น่านหยูซู ถาม
สามคำที่กระพือปีกไม่สามารถอ่อนโยนไปกว่านี้แล้ว แต่สำหรับ ห่าวเย่ แล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นการทรมานอีกทาง
หนึ่งที่หนักหนาสาหัส! !
เขาเพิ่งแนะนำตัวเองเมื่อไม่นานมานี้เอง ?
แม้ว่าจะเทียบกับ นายน้อย จู มิงหลาง แล้ว เขาก็ไม่ได้เปล่งประกายและโดดเด่นนัก แต่เขาต้องแนะนำตัวเองสองครั้ง
และเขาก็ไม่สามารถสร้างความประทับใจได้เลยใช่ไหม? ?
ในขณะนี้ มีความเศร้าโศกและความเศร้าปะทุขึ้นในหัวใจของ ห่าวเย่
เขาจำได้ว่าเขาทำงานหนักมาหลายปีแล้ว และไม่เคยกลายเป็นคนดังเลย ครั้งหนึ่งเขาเคยมองโลกในแง่ดีและพึงพอ ใด้
โดยผู้อาวุโสของนิกายดาบในนิกายเหยาซาน มีท้องฟ้าอยู่นอกท้องฟ้า
ท้ายที่สุดเขาเป็นคนธรรมดาเกินกว่าจะจำได้
อาจารย์ หวูเฟิง ขอให้เขาติดตามปรมาจารย์น้อย และเขาก็ทำงานอย่างหนักเพื่อเรียนรู้จากปรมาจารย์น้อย !
“นี่คือนักดาบพเนจรของนิกายดาบเหยาซาน ห่าวเย่ ซึ่งได้รับคำสั่งจากหัวหน้าห้องโถงให้นำทางนายน้อยและสาวน่าน
และเรียนรู้จากทั้งสองท่านอย่างจริงใจ” ห่าวเย่ ตีกลองใหม่ด้วยความมั่นใจ กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“โอ้.” น่านหยูซู พยักหน้า
“หลังจากผ่านด่านนี้ไป จะมีเจ้าหน้าที่และทหารรักษาเส้นทางที่เข้มงวดมาก เมื่อถึงตอนนั้น นายน้อยและสาวน่าน อาจ
ถูกซ่อนอยู่ในรถม้า” ห่าวเย่ กล่าว
“ข้าเข้าใจแล้ว.”
เหวินหลิงเฟย เป็นผู้หญิงที่ดื้อรั้นจริงๆ มีหลายด่านที่ตั้งขึ้นตลอดทาง ไม่ว่าจะเดินจากภูเขาลึกที่อันตรายและป่าเก่าแก่
เหล่านั้น หรือติดอยู่ในป่าเขาวงกตเหล่านั้น พวกเขาต้องหาทางแอบออกนอกประเทศให้ได้เท่านั้น
เหวินหลิงเฟย ก็รู้ว่าสิ่งนี้จะไม่สามารถหยุด จู มิงหลาง
แต่นางแค่ต้องการทำให้ จู มิงหลาง ไม่สบายใจ!
บอกให้เขารู้ว่าเจ้าหญิง หลัวซุย นั้นทรงพลัง แม้ว่านางต้องการให้ มิงหลาง หนีไป นางคงต้องเป็นมนุษย์ที่มีหางประกบ
เขาอยู่!
โชคดีที่รถนั่งสบาย จึงเป็นการฝึกถอย ไม่สำคัญว่าความเร็วจะช้าลง
ในที่สุดก็มาถึงชายแดนของประเทศแล้ว อารมณ์ที่น่าเบื่อของ ห่าวเย่ ก็ดีขึ้นเล็กน้อย เพราะเขาค้นพบว่าผู้หญิงคนนั้นมี
พี่สาวสองคนที่มีดอกไม้สองดอก แม้ว่าใครจะใส่หนึ่งดอกในวันธรรมดา ไม่มีผ้าคลุมหน้า แต่จริงๆ แล้วมันดูเหมือนกัน!
เมื่อไม่นานมานี้ ห่าวเย่ รู้สึกสงสัยในชีวิตเมื่อถูกถามว่า “เจ้าเป็นใคร” การต่อสู้และความเศร้าภายในของเขาขึ้นอยู่กับ
การให้กำลังใจตนเอง
“ปรมาจารย์น้อย พวกเราไม่ต้องซ่อนแบบนี้เมื่อพวกเราออกจากชายแดน และเมืองรันยูก็ไม่ไกลเกินไป” ห่าวเย่ กล่าว
“ไม่น่าแปลกใจเลยที่สัญญาของเมืองรันยู นั้นไม่จำเป็นเลย ที่จุดตัดของสี่ประเทศ ยังคงมีสี่ประเทศที่เป็นปรปักษ์ซึ่งมี
ความขัดแย้งที่ไม่อาจประนีประนอมได้ สัญญานี้ถูกเก็บไว้ในกระเป๋าของข้าเป็นเวลาหลายเดือน ข้าต้องการเอามัน
ออกไปหลายสิบครั้ง บางทีข้าอาจจะจงใจยั่วยุโดยประเทศศัตรู และตัดมันทิ้งทันที!” จู มิงหลาง หงุดหงิดมากจนเกือบจะ
ฉีกหนังสือที่ดิน
