บทที่ 253: ถ้าชอบข้าจะยกให้
เมื่อสาวๆ ได้ยินเกี่ยวกับ นีไห่ ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตารอและต้องการไปที่นั่นเพื่อชม เดินเล่น และลิ้มรสความงามของ
ทะเลอันพิเศษนี้ แล้วค่อยๆ ลงไปในป่าปะการังแสนโรแมนติก
หนึ่งในครอบครัวของนางเอง เมื่อนางได้ยินว่า นีไห่ นั้นสวยงาม วิธีที่นางโปรดปรานคือการครอบครอง นีไห่ และทำให้
แน่ใจว่าน้ำทะเลและปะการังทุกหยดเป็นของนาง นี่อาจเป็นเรื่องหนึ่ง ความโรแมนติกของผู้ปกครองหญิง!
บางทีดินแดน หลี่ฉวน ยังเล็กเกินไปสำหรับ หลี่หยุนซี และการแสดงความสามารถที่แท้จริงของนางไม่ใช่เรื่องง่าย
“แค่มองไปรอบๆ หากเจ้ามีสถานที่ที่เจ้าชอบ ทำเครื่องหมายไว้บนแผนที่ก่อน” จู มิงหลาง กล่าว
เมื่อได้รับปากกาหมึกที่ จู มิงหลาง ส่งมาให้ หลี่หยุนซี เหลือบมองแผนที่ไม่สนใจพื้นที่ของ นีไห่ แต่พบประเทศ เมียว แล้วดึงจังหวะไปที่ เมียว
“โลกเป็นสิ่งไม่เที่ยงและมักเกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ข้าไม่ชอบรสชาติแบบนี้” หลี่หยุนซี กล่าว
“เจ้าสนใจเรื่องโต้แย้งของข้าไหม” จู มิงหลาง ถาม
“อย่าสนใจเลย” หลี่หยุนซี ส่ายหัวและกล่าว
จู มิงหลาง รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ถ้านางบอกว่าห่วงใย จะมองนางอย่างเสน่หาได้ไหม แล้วจับมือเล็ก ๆ ของนางแล้วเอน
ขึ้นเบา ๆ
อะไร? ไม่สนใจเหรอ?
“สุดท้ายมันก็เปราะบางเกินไป” เสียงของ หลี่หยุนซี ต่ำและต่ำมาก นางกำลังพูดกับ จู มิงหลาง แต่ราวกับว่านางกำลัง
บอกตัวเอง
ใช่ นางไม่แรงพอ
ถ้าแข็งแกร่งพอ นางจะไม่ได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้ของ รุยกั๋ว
ถ้านางแข็งแรงพอ ก็ไม่จำเป็นต้องมีหยกโคมโบราณ แม้ว่านางจะต้องการมัน นางก็สามารถรับมันได้ด้วยพลังของตัวเอง แทนที่จะทำในสิ่งที่ จู มิงหลาง ช่วยไม่ได้ แต่ทำเพื่อหยกโคมไฟนี้ เป็นลูกเขยของประเทศ.
เป็นเพราะความเปราะบางเกินไปที่คนรอบข้างที่ใส่ใจตัวนางต้องมาเสียสละ
หลี่หยุนซี ไม่ชอบความรู้สึกนี้มากนัก
ตัวแปรจะมีอยู่เสมอ นางต้องแข็งแกร่งพอที่จะเผชิญหน้ากับพวกมันทั้งหมดอย่างสงบ รวมถึงภัยธรรมชาติและภัยที่
มนุษย์สร้างขึ้น รวมถึงการล่มสลายของโลกใหม่ หรือวันโลกาวินาศที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคต ท้ายที่สุดโลกนี้ไม่ได้
แข็งแกร่ง
ไม่เหมือนครั้งนี้
รุยกั๋ว ตัวน้อยทำให้นางเกือบหมดพลัง
จู มิงหลาง ยังคงเข้าใจ หลี่หยุนซี เมื่อเห็นท่าทางกังวลของนาง เขาก็อดหัวเราะไม่ได้
ผู้หญิงกำลังคิดเกี่ยวกับบางสิ่งในระยะยาวหรือไม่?
จู มิงหลาง สังเกตุมานานแล้วว่าความคิดของ หลี่หยุนซี นั้นแตกต่างจากคนทั่วไป คนส่วนใหญ่ประสบปัญหาบางอย่าง
แล้วพยายามแก้ไข
ปัญหาในปัจจุบันขอ หลี่หยุนซี เป็นปัญหาเล็ก ๆ และสามารถจัดการได้ด้วยตาที่ปิด สิ่งที่ทำให้นางกังวลมากคือวิกฤตที่
อาจเกิดขึ้นต่อไป เช่นเดียวกับผู้เล่นหมากรุกที่ยอดเยี่ยม เมื่อนางดูเศร้าใจ ในเวลานั้น ไม่ใช่เพราะขุนที่อยู่ตรงหน้าถูกกิน
แต่มักเป็นผลมาจากการที่ได้เห็นทุกเกมแพ้
พูดง่ายๆ ว่าวันนี้เป็นวันที่ฝนตก
ถ้าหากไม่ชอบที่จะอยู่โดยไม่ให้ฝนตก นั่นถือว่าสูงเกินไป!
“แม่นาง เป็นไปได้ไหมที่เจ้าต้องการที่จะรวมทั้งทวีปจีติง ก่อนที่เจ้าจะสามารถถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่าคิดมาก
เลย” จู มิงหลาง กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ดวงตาที่สวยงามของ หลี่หยุนซี จ้องไปที่ จู มิงหลาง ด้วยสายตาที่จริงจังและกล่าวว่า: “ทวีปจีติง อาจเป็นเพียงฝุ่นในโลก
นี้ เจ้าไม่สามารถผ่อนคลายได้จนกว่าเจ้าจะเข้าใจองค์ประกอบของ ฮงหยู ”
จู มิงหลาง ยกนิ้วให้ภรรยาของเขาในใจ และแน่นอนว่าเขายังคงประเมินระดับความคิดของนางต่ำไป
“ผู้หญิง”
หลี่หยุนซี จ้อง จู มิงหลาง !
นางถูก จู มิงหลาง หลอกด้วยชื่อนี้ตอนนี้นับประสา ทำไมถึงยังเรียกว่าเนียน?
เขาแต่งงานกับคนอื่น
ทำไมเขาไม่อยู่กับเจ้าหญิงแห่งราชอาณาจักรไปเลย!
“หยุนซี อย่าคิดถึงสิ่งที่อยู่ไกล เจ้าชอบเมืองรันยู นี้หรือไม่? ถ้าเจ้าชอบข้าจะยกให้เจ้า ” จู มิงหลาง กล่าวโดยไม่เปลี่ยนสี
หน้าของเขา
“ในขณะนี้ มาดูกันว่าพี่น้องตระกูล หู เหล่านี้มีความสามารถอะไร หากพวกเขาสามารถยึดเมืองและผนึกเจ้าเมืองได้
พวกเราจะไปกัน ” หลี่หยุนซี่ กล่าว
การย้ายกองทัพและผู้จัดการจาก หลี่ฉวน เป็นเรื่องที่ลำบากมาก และควรให้ครอบครัวที่คุ้นเคยที่นี่รับผิดชอบ
ดินแดนหลี่ชวนเป็นดินแดนแห่งหลี่ชวน บางทีมันอาจจะเงียบสงบได้เพียงมุมตะวันออกสุดของทวีปขั้วโลก แต่กฎของ
หลี่หยุนซี ไม่สามารถจำกัดให้อยู่ในที่เล็กๆ เช่นนั้นได้
ความมั่นคงในขณะนี้เป็นเพียงการกุศลจากราชวงศ์เท่านั้น
รวมถึงตัว หลี่หยุนซี ด้วย มันยังเล็กมากในทวีปขั้วโลกนี้
จากจุดเริ่มต้น นางวางแผนที่จะขยาย
กล่าวโดยย่อ มันไม่ชินเกินไปที่จะมีปาร์ตี้ที่เข้มแข็งกว่าตัวเอง
จู มิงหลาง มองไปที่ดวงตาที่สดใสของ หลี่หยุนซี และยืนยันอีกครั้งถึงความเป็นไปได้ นั่นคือ วัลคิรี ออกจากเกาะหมู่บ้าน
สามเณรและก้าวเข้าสู่ทวีปที่กว้างขึ้น!
ไปกันเถอะ ปรัชญาของ หลี่หยุนซี ไม่ผิด มีโศกนาฏกรรมมากมายในโลกนี้ที่อารยธรรมมนุษย์ถูกตำหนิอย่างร้ายแรง ไม่มี
อะไรผิดปกติที่ด้านบน
ยิ่งไปกว่านั้น เงินทุนที่รวบรวมได้จากการแข่งขันด้านอำนาจยังใช้ไปมากกว่าครึ่งอีกด้วย หากไม่พบแหล่งรายได้ใหม่ เขา
ต้องขายมังกรที่มีราคาแพงกว่าเท่านั้น
อีกอย่างเพราะว่ามันกินอาหารแพงและเปลืองเงินมาก มิงหลาง คงไม่กล้าที่จะเลี้ยง มังกรห้าตัว จนถึงตอนนี้ เขากลัวว่า
พวกมันจะเป็นตัวเผาเงินอีกตัวหนึ่ง
เมืองรันยูนั้นดีมากจริงๆ ด้านหนึ่งเหมาะที่จะเป็นฐานที่มั่นทางฝั่งตะวันตกของทวีปจีติง ในทางกลับกัน มันยังอ่อนแอ
มากอีกด้วย ค่าผ่านทางที่รวบรวมได้ทำให้บางประเทศน้ำลายไหล
ตอนนี้มีมังกรมากมาย มีพี่สะใภ้มากมายให้เลี้ยง และเขาไม่สามารถมีความคิดที่ว่าทั้งครอบครัวจะหิวโหยได้อีกต่อไป
และเขาต้องต่อสู้กับผู้หญิงคนนั้น
เขาคุยกับ หลี่หยุนซี อยู่พักหนึ่งเกี่ยวกับสิ่งที่น่าสนใจระหว่างทาง แสงไฟรอบๆ ดับลงโดยไม่รู้ตัว เงียบสนิทพอๆ กับที่ทุก
คนหลับใหล
ในเวลานี้แสดงว่าผู้ชายมีผิวที่หนา ตราบใดที่ หลี่หยุนซี ไม่ปล่อยให้ตัวเองออกจากห้อง จู มิงหลาง จะไม่จากไป ถ้านาง
ไม่ก้มหน้าก็ไม่เหมาะก็เลยต้องนอนด้วยกัน
“เจ้านอนเถอะ ข้าจะไปห้องของ หยูซู ” หลี่หยุนซี เย็นชาเช่นเคย
“กลางดึก จะปล่อยข้าไว้คนเดียวเหรอ ” จู มิงหลาง ถอนหายใจเบา ๆ
“ใช่.” หลี่หยุนซี ไม่ได้วางแผนที่จะเปลี่ยนห้องจริงๆ
เมื่อเห็นว่า จู มิงหลาง หายไป หลี่หยุนซี ก็เป่าตะเกียง แต่ดวงตาที่สดใสและชัดเจนของนางไม่ปิด นางมองดูหน้าต่าง
บานเก่าบางบาน ดูเหมือนนางจะไม่ง่วงนอนเลย และดูเหมือนจะคิดมากขึ้น
จู มิงหลาง ออกจากบ้าน เหลือบไปมองคืนที่เมฆปกคลุม และต้องเบียดนอนกับ ห่าวเย่
ห่าวเย่ผล็อยหลับไปและพบว่า จู มิงหลาง เข้ามาและพูดด้วยท่าทางประหลาดใจ: “ นายน้อย ท่านทำให้สาววาดดาวไม่พอใจหรือเปล่า ”
“ธุรของเจ้าคืออะไร? นอนได้แล้ว ” จู มิงหลาง กล่าวด้วยความหงุดหงิด
“โอ้ ” ห่าวเย่ พลิกตัวและผล็อยหลับไปจริงๆ
