บทที่ 266: หลี่หวงอู
ไม่ว่าจะถูกเหยียบย่ำกี่ครั้ง ไม่ว่าเลือดจะไหลซึมแค่ไหน พื้นดินก็ยังเต็มไปด้วยสีเขียวและสีเหลือง และบางครั้งพื้นที่ขนาด
ใหญ่สามารถมองเห็นได้เฉพาะในฤดูใบไม้ผลิเท่านั้น ดอกไม้เซียะที่มองเห็นได้
มังกรศักดิ์สิทธิ์สีเขียวโบกปีกขนาดใหญ่ ขนนกของมันสว่างไสวราวกับฟ้าศักดิ์สิทธิ์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ายาวและมีเมฆใน
ฤดูใบไม้ร่วงสูงซึ่งแสดงถึงปราชญ์และอึมครึม
จู มิงหลาง มองลงไปที่พื้นและเห็น สัตว์ประหลาด จำนวนมากเดินเตร่
ดินสีน้ำตาลมีหญ้าเขียวตลอดปี ไม่มีแม่น้ำใหญ่ แต่มีลำธาร สระน้ำ ฝูงวัวป่าและแกะอยู่มากมายนับไม่ถ้วน สัตว์
ประหลาดที่พึ่งพาสัตว์เหล่านี้เป็นอาหารก็ล้นหลามเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบริเวณนี้ใกล้กับ หลี่หวงอู ภูมิประเทศมี
ความซับซ้อนและเปลี่ยนแปลงได้ สิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่มีความหลากหลายมากยิ่งขึ้น
ตัวเล็กเท่ากระต่าย กระรอก และกวางภูเขา ตัวใหญ่เท่ามังกร ราชาอสูร และหัวปีศาจ อาจกล่าวได้ว่าเป็นห่วงโซ่อาหารที่
ค่อนข้างสมบูรณ์
นี่ยังหมายความว่านักล่าธรรมดา เกษตรกร คนตัดไม้ หรือมนุษย์ที่มีทักษะพิเศษ สามารถได้รับสิ่งที่พวกเขาต้องการได้ที่นี่
ในขั้นต้น จู มิงหลาง วางแผนที่จะค้นหาเบาะแสเกี่ยวกับถ้ำของมังกรและต้องการขโมยของในถ้ำมังกรบางส่วนเพื่อรักษา
ความมั่งคั่งของเขา แต่ว่ากันว่า หลี่หวงอู เป็นสมบัติและความสนใจของ จู มิงหลาง ในสถานที่แห่งนี้ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น
ตราบใดที่ไม่ใช่เที่ยวบินระยะไกล ความอดทนของ เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง ยังคงสามารถรักษาไว้ได้
แต่หลังจากมาถึง หลี่หวงอู เขาก็บินไม่ได้ง่าย อีกต่อไปแล้ว
ท้ายที่สุด โดยที่ไม่รู้ภูเขาสูงตระหง่านนี้ พระเจ้าถึงจะรู้ว่ามีสัตว์ประหลาดอายุ 10,000 ปี สิ่งมีชีวิตระดับพระวิญญาณ
บริสุทธิ์หรือไม่ จู มิงหลาง น่าจะรับมือยากสักหน่อยในตอนนี้
ตามกระแสน้ำที่คดเคี้ยว กลุ่มของพวกเขาเริ่มเดินลึกเข้าไปใน หลี่หวงอู
หลังจากเดินมาเป็นเวลานาน ในที่สุด จู มิงหลาง ก็เข้าใจว่าทำไมคนไม่กี่คนถึงมาที่ หลี่หวงอู ที่ร่ำรวยและมันเยิ้มแห่งนี้
ถนนบนภูเขานี้ซับซ้อนเกินไป หากไม่ระวัง อาจตกลงไปในถ้ำลึก หุบเขาพิษ และกระแสน้ำ เป็นไปไม่ได้ที่กองทัพจะเข้าไป
ในหุบเขาหลี่หวงอู คนที่ไม่คุ้นเคยกับเส้นทางอาจจะหลงทางในหุบเขาร้อยเลี้ยวนี้!
หลี่หวงอู มีรสชาติแห่งความโดดเดี่ยว คนจะออกไปขอความช่วยเหลือจากโลกภายนอกได้อย่างไร? ในเมื่อยังหาทางไป
หลี่หวงอู ไม่ได้ด้วยซ้ำ!
โชคดีที่ หูไป่หลิง รู้
เมื่อตอนที่นางยังเป็นเด็ก นางไปที่ หลี่หวงอู มากกว่าหนึ่งครั้ง มีเพื่อนเล่นคนหนึ่งของนาง แม้ว่านางจะไม่ได้เจอกันมา
หลายปีแล้ว แต่พวกนางก็ยังมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง
หูไป่หลิง พา จู มิงหลาง และทีมของนางจำนวนหนึ่งไปบนภูเขาที่ไม่รู้จัก ข้ามถ้ำและแม่น้ำที่ไม่รู้จัก และอุโมงค์ใต้ดินบางส่วนอยู่ระหว่างภูเขา ซึ่งมองไม่เห็นท้องฟ้า ในรอยแยกของฟูจิย่า สิ่งที่ จู มิงหลาง กังวลมากที่สุดตอนนี้ไม่ใช่การสูญเสียมังกร แต่จะกลับไปได้อย่างไร
“ หลี่หวงอู เดี๋ยวก่อน” หูไป่หลิน ก็เดินออกไปด้วยลมหายใจ
“ ข้าได้ยินที่เจ้าพูดแบบนี้สี่ครั้งแล้ว ” จู มิงหลาง ยิ้มอย่างขมขื่น
มันเป็นเวลาพลบค่ำ จู มิงหลาง เหนื่อยเล็กน้อย เมื่อเขากำลังจะหยุดพัก เขาก็มองเห็นแสงสว่างที่ปลายหุบเขาข้างหน้า
จู มิงหลาง รีบเดินไปยังสถานที่ ที่มีทัศนียภาพกว้างไกล และเห็นแสงไฟในกระท่อมนับไม่ถ้วนที่พันกันเป็นแอ่งดาวอัน
วิจิตรงดงาม สะท้อนให้กันและกันด้วยดวงดาวบนท้องฟ้า และมันก็สวยงามมากในภูเขาพลบค่ำแห่งนี้
ในที่สุดก็มาถึงแล้ว!
จู มิงหลาง และคนอื่นๆ ก็เร่งความเร็วของพวกเขาและเดินไปที่กระท่อมของชาวบ้าน ใน หลี่หวงอู
ก่อนไปถึงประตูกระท่อม ต้นไม้ใหญ่หนาราวกับต้นสนโบราณถูกมัดไว้แน่นด้วยเชือกหวายขนาดใหญ่เพื่อสร้างประตู
กำแพงขนาดใหญ่ที่แข็งแรงพอสมควรซึ่งหยุดไว้ บนถนนที่ทอดยาวและค่อยๆ สูงขึ้นนี้ สองข้างทางเป็นหน้าผาสูงชันจาก
พื้นดิน ปกคลุมไปด้วยต้นแพร์หิมะ
ขนาดของประตูนี้ ถ้าหากเป็นป้อมปราการ จู มืงหลาง ก็เชื่อ !
เขาไม่เห็นว่ากลุ่มชนเผ่ากึ่งสันโดษกลุ่มนี้สร้างกำแพงที่แน่นหนาเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ปกป้องกองทัพโลภของ
ประเทศต่าง ๆ แต่ป้องกันตัวเองจากสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว ที่อาศัยอยู่ในภูเขาสมบัติเหมือนพวกเขา !
“ใครมาอยู่ที่นี่?” ถามชายหนุ่มสวมหมวกขนสัตว์บนผนังไม้ยักษ์สูงตระหง่าน
“พวกเรามาจากเมืองรันยู พวกเราได้รับมอบหมายให้ช่วยเหลือพวกเจ้าทำลายมังกร” หูไป่หลิง ตอบเสียงดัง
“มาเปิดประตูตรงรอยแตกเข้ามาเร็วๆ ชางหลงอยู่ใกล้ ๆ เฝ้าดูพวกเราอยู่” ชายหนุ่มในหมวกขนสัตว์กล่าว
ประตูยักษ์ไม่ได้เปิดออกอย่างช้าๆ แต่ต้นไม้ที่โอบล้อมนั้นถูกควบคุมโดยการจัดการบางอย่าง ค่อยๆ กระจายช่องว่างที่
ใครคนหนึ่งจะผ่านไปได้
ในทางตรงกันข้าม จู มิงหลาง งงเล็กน้อย เขาไม่ได้กลิ่นลมหายใจของมังกรเมื่อเขาเดินไปตลอดทาง แต่เขารู้สึกว่าภูเขา
ค่อนข้างเงียบ และแม้แต่วิญญาณอสูรที่ถือตัวว่าชอบธรรมและวิญญาณอสูรก็ไม่ปรากฏขึ้นมา
มีเหตุผลว่าเมื่อกลุ่มคนอย่างพวกเขาเดินเข้าไปในภูเขาลึกนี้ พวกเขาก็ยังตกเป็นเป้าของพวกมนุษย์กินเนื้ออยู่ดี
ผิด!
ไม่มีปีศาจพเนจร ไม่ใช่เรื่องดี!
นั่นเป็นเพราะว่าปีศาจที่อ่อนแอกว่าตระหนักถึงสิ่งมีชีวิตที่อันตรายกว่านี้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าออกมาล่าสัตว์!
ประตูไม้บานใหญ่มีช่องว่างปรากฏขึ้น และมีไฟบางส่วนตกลงมา
ในเวลานี้ ใต้หน้าผามืดสลัว ดวงตาคู่หนึ่งที่โลภและชั่วร้ายก็สว่างขึ้นราวกับสัตว์ร้ายที่ซ่อนตัวอยู่กับที่เสมอเพื่อรอให้เหยื่อ
ผ่านไป
ดวงตาของมันจ้องไปที่รอยแตกของประตู ราวกับว่ามีอาหารเหลืออยู่อย่างไม่มีที่สิ้นสุดในรอยแตกของประตู และความ
เกลียดชัง วิญญาณชั่วร้ายที่กลิ้งไปมาก็เหมือนพายุที่พัดผ่าน! !
“เข้ามา!”
ชายหนุ่มในหมวกขนสัตว์ตะโกน
จู มิงหลาง อยู่คนสุดท้าย คนอื่นรีบเดินผ่านช่องว่างระหว่างเถาวัลย์ที่ประตูไม้ เมื่อเขากำลังจะก้าวเข้ามา จู มิงหลาง
พบว่าเถาวัลย์เติบโตอย่างรวดเร็วและพันกัน ประตูถูกปิดเข้าด้วยกันอย่างแน่นหนา !
“มีอีกคน” ฟางเนี่ยเหนียน อยู่ข้างใน อุทานออกมาอย่างโกรธเคือง
เมื่อ น่านหยูซู กำลังจะกลับออกไป นางพบว่าประตูไม้ถูกปิดผนึกอย่างสมบูรณ์
“ ข้าจะช่วยเขาให้รอด แต่ประตูจะต้องไม่เปิด!” ในเวลานี้ ชายหนุ่มบนที่สูงกล่าว
“ทำไมเจ้าถึงเปิดประตูไม่ได้ ปีศาจตัวนั้นยังอยู่ไกลมาก”
“ลมหายใจของมังกรนั้นเป็นพิษและไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์ แต่มันสร้างมลพิษอย่างมากต่อแหล่งน้ำ “หูไป่หลิง กล่าว
ในเวลานี้
“ไม่ต้องห่วงข้า ข้าจะมองหามังกรสักพัก” ในเวลานี้ เสียงของ จู มิงหลาง มาจากกำแพงหนาทึบ
“คนที่อยู่บนที่สูงอย่าลงไป คนข้างนอกนี้เป็นเจ้าเมืองของพวกเรา เขามีความแข็งแกร่งมาก” หูไป่หลิง กล่าว
“แข็งแกร่ง? ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับมังกรที่หลงทางเหล่านี้”
นอกกำแพงกระท่อม จู มิงหลาง ยืนอยู่ใต้ประตู เทียบเท่าเสือในป่าภูเขาทั่วไป
แต่ยิ่งสิ่งมีชีวิตดังกล่าวมากเท่าไหร่ ภัยคุกคามต่อผู้คนก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
และ จู มิงหลาง รู้สึกสับสนเล็กน้อย
เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้ซ่อนตัวอยู่ใต้หน้าผา และอยู่ไม่ห่างจากที่ซ่อนเลย ทำไมถึงสามารถหนีจากการรับรู้ลมหายใจของ
เขาเขาได้?
