บทที่ 292, ปอบป่า
ผู้เฒ่าผู้แม่า ซึ่งซานซาน มีเจตนาฆ่าอย่างเป็นชาในสายตาของเขา เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นและก็เห็นว่าฝ่ามือของเขาปรากฎ
เป็นลวดลายฝีสีแดงสด
เขาตบฝ่ามือลงกับพื้น ทันใดนั้นรอยฝ่ามือสีแดงสดก็ลามไปทั่วภูเขาและป่าไม้
แผ่นดินเริ่มเดือดอย่างอธิบายไม่ถูกและเกิดรอยร้าวอย่างอธิบายไม่ได้ จากนั้นหลุมศพดินที่ถูกยกขึ้นก็ปรากฏขึ้นในภูเขาโดยรอบ
หลุมศพเปิดออกอย่างช้าๆ และศพก็คลานออกมาจากหลุมศพด้วยตัวเอง ทําให้เกิดเสียงที่ไม่น่าพอใจเหมือนเสียงเดี่ยว
อาหาร!
จู มิงหลาง มองไปรอบ ๆ และพบว่ามีหลุมศพมากมายที่ซ่อนอยู่ในป่า
ไม่น่าแปลกใจที่อีกฝ่ายไม่ฆ่าพวกเขาที่ในหมู่บ้าน แต่เลือกที่จะทําที่นี่
ภูเขาที่แห้งแล้งนี้เป็นสุสานที่พวกเขาสามารถเรียกซากศพได้เพียงพอ
เมื่อเทียบกับซากศพที่เคยเห็นในคอกก่อนหน้านี้ ศพที่ตายเหล่านี้คลานออกมาจากหลุมศ พนั้นน่ากลัวกว่ามาก ส่วนใหญ่
เป็นศพเน่า และส่วนใหญ่เป็นแค่กระดูกที่ตายแฮ้ว รูม่านตาของพวกเขายังคงฉายแสงสีเขียว ตุร้าย และพวกเขาแทบรอ
ไม่ไหวที่จะฆ่าสิ่งมีชีวิตทั้งหมด
เทคนิคควบคุมศพ!
ผู้เฒ่าผู้เฒ่าผู้นี้ตั้งใจจะฝังพวกเขาสองสามคนที่นี่ บางทีหลังจากที่พวกเขาเสียชีวิตกะทันหัน กระดูกของพวกเขาก็จะ
กลายเป็นหุ่นเชิดของเขาด้วย
ด้านหลังเป็นศพที่คลานออกมาจากหลุมศพ
และข่งหลัว ที่อยู่ข้างหน้าเขาก็กําลังเรียกร้องอะไรบางอย่าง และเห็นว่าดวงตาของเขากลาย เป็นสีแดงเข้มราวกับค้างคาว
มีเสียงคํารามยาว และกระแสน้ําสีดําก็ปรากฏขึ้นบนภูเขาและป่าไม้ พวกมันกลืนกินทุกอย่างในภูเขาและป่าไม้ และพวก
มันก็ถูกพัดพาไปในทางที่น่ากลัวอย่างยิ่ง
มันคือ มังกรหลงทาง! !
กองทัพมังกรหลงทาง กําลังมาจากป่าข้างหน้า
จูงหลาง ได้คาดการณ์ไว้ก่อนหน้านี้ว่ามังกรหลงทาง อาจถูกนําโดยใครบางคน เต็มที่เขาสงสัยว่าเป็นเด็กสาวเหมยโรว
แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว
มันถูกควบคุมโดยใครบางคน คนๆ นี้คือ ซึ่งหลัว ในทีมของพวกเขา ไม่ใช่หญิงสาว
กลุ่มศพและกลุ่มซอมบี้ ผู้นําของภูเขาที่แห้งแล้งนี้เริ่มโกรธ จูมงหลาง ไม่กล้าลังเล และเมื่อซากศพและมังกรซอมบี้
รวมตัวกัน เขาก็เรียกมังกรทั้งสี่ของเขาออกมาย “อิงจั่ว มากินผลปีศาจกันเถอะ” จูมงหลางมอบผลเถาวัลย์ให้เฉินมู่นิ่งเฉิงหลง
ทันทีที่ผลไม้เข้ามา ร่างกายของ เฉินมั่นิ่งเฉิงหลง ก็พุ่งขึ้นด้วยพลังปีศาจที่น่าเกรงขาม ที่งทําให้นึกศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าของมัน
ปรากฏขึ้นราวกับเงาของมังกรเวทย์มนตร์ปรากฏขึ้น และพลังปีศาจที่แข็งแกร่งที่ควบแน่นมากขึ้น ภายนอกของกล้ามเนื้อ
มันดู เหมือนหมวกวิเศษ
“เจ้าไปจัดการกับมังกรหลงทาง” จูมงหลาง กล่าว
แสงศักดิ์สิทธิ์และเงาเวทย์มนตร์อยู่ร่วมกันบนตัวของ เฉินมู่นิ่งเฉิงหลง มันกระพือปีกหลากสีและโบยบินเหนือภูเขาและ
ป่าไม้ พืชพรรณที่เติบโตในดินกําลังขยายตัวตั้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
ต้นไม้ขึ้นจากพื้นดิน เถาวัลย์ปกคลุมท้องฟ้า เถาวัลย์เวทมนตร์และไม้ศักดิ์สิทธิ์รวมกันเป็นป้อมปราการป่าขนาดใหญ่ที่
ขวางทางของมังกรหลงทาง
มังกรหลงทาง มีความยืดหยุ่นและมีไหวพริบ พวกมันพยายามที่จะผ่านช่องว่างบางส่วนในป้อมปราการปา แต่เถาวัลย์
เวทย์มนตร์ในป้อมปราการป่าเป็นเหมือนสิ่งมีชีวิต พวกมันโจมตีอย่างรวดเร็วและบุกเข้าไปมังกรหลงทางที่เข้ามาถูกรัด
คอ จากนั้นพวกมันก็กลายเป็นมังกรคร่ําครวญราวกับว่าพวกมันถูกปีศาจกลืนกินโดยไม่มีกระดูกเหลืออยู่
ปลาปีศาจ!
ป้อมปราการป่าที่สร้างขึ้นโดย เฉินมู่นิ่งเฉิงหลิง เห็นได้ชัดว่าเป็นป่าปีศาจ แม้แต่สิ่งมีชีวิตที่เป็นความลับอย่าง มังกรหลง
ทาง ก็แทบจะไม่สามารถออกจากป่าแห่งนี้ทั้งเป็นได้
“เอ่อ!!”
ศพที่ไม่สามารถคลานออกมาจากหลุมศพได้ส่งเสียงร้องอย่างน่ากลัว
ต้องรู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับวัตถุที่ตายแล้วเหล่านี้จากหลุมศพ และ จู มิงหลาง อยากจะฝึกฝิวหนังของพวกเขาโดยตรงใน
รั้วหมู่บ้าน อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นลักษณะที่น่าเกลียด เน่าเปื่อย และน่าขยะแขยงของศพเหล่านี้ศพเหล่านั้นที่ตายในคอก
ชาวบ้านที่ละคนได้รับการดูแลอย่างดี เมื่อมองแวบแรก พวกเขาก็ไม่ต่างจากคนที่มีชีวิตอยู่เขาอดไม่ได้ที่จะชมเชย
ชาวบ้าน สาว ๆ ที่มีผิวพรรณและความงาม
แน่นอน เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับมัน นั่นเป็นเพียงความซีดของคนตาย!
“แช่แข็งพวกเขา” จูงหลาง ไม่ต้องการให้สิ่งน่าขยะแขยงเหล่านี้เข้ามาใกส์
ฟางเนี่ยเหนียน กลัวมากจนเป็นลม นางคิดว่าโลกนี้ไม่มีฝี แต่มีผีปอบไปทั่วภูเขา ทําให้ยากสําหรับนางที่จะนอนหลับในอนาคต
หูไปหลิง กอด ฟางเนี่ยเหนียนและมังกรข้างยักษ์ของนางก็คํารามเสียงดัง
จู มิงหลาง ไม่ได้วางแผนที่จะให้ หูไปหลง เข้าร่วมการต่อสู้ เขาต้องการใครสักคนเพื่อปกป้องฟางเนี่ยเหนียน และ หลี่ซึ่ง
หัว ที่ไม่มีความสามารถในการต่อสู้
เพื่อจัดการกับพวกผีปอบระดับต่ําเหล่านี้ จูมงหลาง คนเดียวก็เพียงพอแล้ว
มังกรน้ําแข็งขาว ยังมีอาณาเขตพิเศษของตัวเอง นั่นคือ น้ําค้างแข็งของท้องฟ้าน้ําแข็ง
ลมหายใจแห่งความหนาวเหนีบแผ่ซ่านไปอย่างรวดเร็ว และภายใต้แสงจันทร์นั้น สามารถมองเห็นพื้นที่ขนาดใหญ่ที่มีสี
ขาวนวลสีเงิน ซึ่งปกคลุมอยู่รอบภูเขาหลุมศพแห่งนี้
ทันทีที่ผีปอบเหล่านั้นเข้าใกส์ พวกมันจะเกาะติดกับน้ําค้างแข็งของท้องฟ้าน้ําแข็ง และน้ําค้างแข็งเหล่านี้จะทําให้พลังของ
สิ่งมีชีวิตใดๆ หายไป
ศพมีพลังชีวิตหรือไม่?
เห็นได้ชัดว่ามีพลังนี้จริง ๆ แล้วเป็นแม่น้ําวิญญาณที่ตายแล้วไหลเหมือนเสือตในร่างกายของพวกมัน
ผ่านแม่น้ําสายพิเศษแห่งวิญญาณที่ตายแล้ว ร่างของวิญญาณที่ตายแล้วเหล่านี้สามารถรักษาไว้ได้นาน ไม่ต้องพูดถึง
พวกมันจะได้รับพลังเดรัจฉานอันทรงพลัง ทําให้พวกมันดูเหมือนสัตว์ร้ายที่ทรงพลัง สร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงต่อ
สิ่งมีชีวิตใดๆ ภัยคุกคาม
น้ําค้างแข็งของ มังกรน้ําแข็งขาว บนท้องฟ้าคนที่ตายแล้วเหล่านี้แห้ง สามารถเห็นผีปอบที่เดิมเหมือนเสือโคร่งและเสื้อ
ดาวด้วยความเร็วและมีพลัง พวกมันค่อยๆ แข็งที่อ ถูกทําลายทีละน้อย!
แน่นอนว่ายังมีผีปอบที่ไม่ได้รับผลกระทบอยู่บ้าง พวกมันรีบเร่ง เสริมกระดูกเหล็ก และกล้ามเนื้อผิวหนังให้แข็งเหมือน
ก้อนหิน พวกมันคํารามและชนเข้ากับ มังกรน้ําแข็งขาว หัวใจของพวกมันถูกแทง และด้วยเหตุนี้ ผีปอบที่ทรงพลังจึงปลอดภัย
มังกรน้ําแข็งขาว กระพือปีกและใน มันหมุนวนไปในอากาศ และในขณะที่โรยขนสีขาวเชือกแข็งขึ้นสู่ท้องฟ้า มันก็พ่นลม
หายใจของมังกรบนดินด้วย !!
มันเหมือนกับแสงจันทร์อันอ่อนละมุนชิ้นใหญ่กระทบถิ่นทุรกันดารอันกว้างใหญ่ แต่ลมหายใจของมังกรนี้มีพลังเยือกแข็ง
อย่างน่ากลัว จะสามารถเห็นดอกไม้และต้นไม้กลายเป็นน้ําแข็งในทันที และสามารถเห็นก้อนหินร่างกายกลายเป็น
น้ําแข็งหนาๆ และซากศพที่พุ่งเข้าหากลุ่มก็กลายเป็นประติมากรรมน้ําแข็งที่ละตัว ขยับไม่ได้
แสงจันทร์เป็นยะเยือก ภูเขาและปาไม้กลายเป็นที่เป็นและตาย ลมหายใจของ มังกรน้ําแข็งขาวนั้นเกินกําลังมาก ไม่ว่า
จะเป็นซากศพหรือซากศพที่ดุร้ายก็ไม่มีใครรอด!
ด้วยการกระพือปีกที่บางเบา มังกรน้ําแข็งขาว จึงพัดลมหนาว
ลมหนาวพัดผ่านตอกไม้และต้นไม้ จากประติมากรรมน้ําแข็งปอบ และในไม่ช้าวัตถุทั้งหมดปืนขึ้นกลายเป็นผลึกทรายสี
ขาวในอากาศ ทั้งหมดลอยไปไกล
ปาบนภูเขาแห่งนี้สะอาดกว่าที่เคย!
ใบหน้าของผู้แต่ผ่า ซึ่งซุนซาน เป็นสีดาและน้ําเงิน แม้ว่าเขาจะรู้ถึงความแข็งแกร่งทั่วไปของคู่ต่อสู้จากซึ่งหลัว แล้ว
แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าผีปอบของเขาจะกลายเป็นทหารทรายที่อยู่หน้า มังกรน้ําแข็งขาว !
