บทที่ 298: การลิดรอนทุกสิ่ง
ที่ประตูเมือง พวกภิกษุที่ดูตื่นเต้นก็คิดว่าได้ยินผิด
ให้ สถาบันเทพเจ้า ออกไป? ?
สถาบันเทพเจ้า เป็นพลังเดียวในดินแดนสีน้ำตาลแห่งนี้
เป็นเรื่องธรรมดามากที่จะรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงของประเทศนั้นเป็นเรื่องธรรมดามากในดินแดนสีน้ำตาลแห่งนี้ และมีเพียง
สถาบันเทพเจ้า เท่านั้นที่เป็นเจ้าแห่งดินแดนสีน้ำตาลอย่างแท้จริง
ใครจะกล้าท้าทาย สถาบันแห่งเทพเจ้า!
เจ้าเมืองคนใหม่นี้ละเลยความสูงของท้องฟ้าเกินไปหรือเปล่า? ?
“ฮ่าฮ่าฮ่า มิงหลาง ข้าได้ยินมานานแล้วว่า เจ้าอาละวาดในเมืองหลวง และแม้แต่คนในราชวงศ์ก็ไม่อยู่ในสายตา ข้าคิด
ว่ามันเป็นตัวละครที่ยอดเยี่ยมมาก ข้าไม่เคยคิดเกี่ยวกับเจ้า ความไม่รู้มันโง่มาก เฉพาะเมื่อข้ามี สถาบันแห่งเทพเจ้า
เท่านั้น มีสี่อาณาจักรแห่งดินแดนสีน้ำตาล และมีสี่อาณาจักร มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่เป็นผู้รับผิดชอบเมือง รันยู ตอนนี้พวก
เราได้พูดทุกอย่างแล้ว ข้าอาจจะบอกเจ้าก็ได้ ตราบใดที่พวกเราเป็นพระเจ้า ไม่ว่าสถาบันจะอยู่ที่ใด เมืองรันยู นี้จะไม่มีวัน
เป็นของเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะคุกเข่าและเชื่อฟังข้อตกลงของข้าทั้งหมด หรือเพียงแค่ออกไป และข้าจะกีดกันเจ้าจากทุกสิ่ง!”
ชายในชุดนกยูง กล่าว
ในตอนแรก กิจการของ สถาบันแห่งเทพเจ้า ยังคงถูกจํากัดอยู่บ้าง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะหงุดหงิดกับคําพูดที่เย่อหยิ่งของ
จู มิงหลาง และในเวลานี้เขาก็หยุดปกปิดโดยไม่จําเป็น
ต้องการประตู?
ดินสีน้ำตาลนี้ไม่มีพลังแม้แต่น้อยของ จูเหมิน
ยิ่งไปกว่านั้น พลังที่เติบโตจากการพึ่งพางานฝีมือมีสถานะปัจจุบันเพียงเพราะสถานการณ์ในแผ่นดินใหญ่ที่ดึงดูดใจผู้คน
และทำเงินได้มากมาย วิธีการมุ่งเน้นไปที่ผู้ปฎิบัติงานเช่น สถาบันเทพเจ้า และมุ่งเน้นไปที่สวรรค์เมื่อเทียบกับวัดอมตะที่
โลกเทพปีนขึ้นไป?
เมืองฝนนี้
สูญเสียพรของ สถาบันเทพเจ้า มันจะเป็นเมืองแห่งความชั่วร้ายอย่างจริงจังและแม้แต่นิกายที่ดีก็สามารถโจมตีได้ตาม
ต้องการ!
“ฟังให้ดี!” ในขณะนี้ ผู้หญิงที่มีคิ้วคงที่ก็พูดกับทุกคนในเมืองทันทีว่า “จากนี้ไป เมืองรันยู จะไม่ได้รับการคุ้มครองโดย
สถาบันแห่งเทพเจ้า อีกต่อไป เมื่อถูกตัดสินว่าเป็นเมืองแห่งบาป ผู้อยู่อาศัยจะย้ายออกทันที ไม่เช่นนั้นจะถูกมองว่าเป็น
อาชญากรและกลุ่มต่างๆ จะออกไป ไม่เช่นนั้นจะถือว่าเป็นแก๊งอันธพาล และชีวิตของพวกเจ้าจะไม่ได้รับการปกป้องและ
รับผิดชอบอีกต่อไป”
ชีวิตไม่ได้รับการคุ้มครองและรับผิดชอบอีกต่อไป
ซึ่งหมายความว่าแม้ว่าผู้คนที่นี่จะถูกฆ่า แต่ก็คล้ายกับการฆ่าผู้ลี้ภัยหรืออาชญากรและจะไม่รับผิดชอบเลย!
มีผู้อยู่อาศัยมากมายในเมือง รันยู
เทพและมนุษย์มากมายอาศัยอยู่ที่นี่ โดยพื้นฐานแล้ว พวกมันยังตั้งรกรากอยู่ที่นี่ และถือได้ว่าเป็นผู้อยู่อาศัยในเมือง รันยู
แม้ว่าสถานการณ์ของ เมืองรันยู ก่อนการมาถึงของเจ้าเมืองรันยู คนใหม่ พวกเขากลัวว่าท้ายที่สุดมันจะกลายเป็นเมือง
บาป แต่ใครจะคิดว่าเมือง รันยู ถูกจัดการและมีประสบการณ์ซึ่งถูกล้างใหม่ และค่อยๆ กลับคืนสู่ความสงบเรียบร้อย ถูก
ละทิ้งโดย สถาบันเทพเจ้า โดยตรงและถูกบังคับให้ยอมรับว่าเป็นเมืองแห่งบาป!
จะมีอํานาจเผด็จการและครอบงําเช่นนี้ได้อย่างไร? เขาไม่รู้สถานการณ์ปัจจุบันของเมือง รันยู เลยเหรอ? หากเขา
ต้องการระบุเมืองแห่งมนุษยชาติ เขาสามารถระบุได้
“นี่คือจุดประสงค์ของการมาของเจ้าวันนี้เหรอ” จู มิงหลาง ถาม
“นี่คือเอกสารของผู้สั่งการ ” ชายในชุดคลุมนกยูง ขว้างเอกสารกองหนึ่งลงบนพื้น
เดิมทีพวกเขาต้องการหาเหตุผลเพิ่มเติมเพื่อทําให้เรื่องแย่ลง จากนั้นพวกเขาก็ได้รับใบรับรองของผู้สั่งการรายนี้ แต่ก็ไม่
จําเป็นอีกต่อไป
“ใครเป็นผู้สั่งการ?” จู มิงหลาง ถาม
“คณบดีหยานกวงของพวกเรา!”
” เจ้าชื่ออะไร?” จู มิงหลาง ถามต่อไป
“เฟยหลิง แห่งสถาบันเทพเจ้า!”
“ เฟยหลิง จําสิ่งที่ข้ากําลังจะพูด ต่อจากนี้ไป ข้าจะใช้เส้นชีพจรวิญญาณทั้งหมดในเมืองรันยู เอากลับคืนมา ถ้าข้าเห็น
คนของ สถาบันเทพเจ้า เข้ามาที่เมือง รันยู พวกเขาจะถูกมองว่าเป็นโจรและพวกเขาทั้งหมดจะถูกลบออก” จู หมิงหลาง
กล่าว
“ เจ้าช่างกล้า!”
“ เจ้ารู้ไหมว่าทําไมข้าถึงออกมาจากเมืองหลวง” จู มิงหลาง ถาม
“ ถูกไล่ออกไม่ใช่เหรอ!” เหลียนเฟยหลิง กล่าวอย่างรังเกียจ
“ ข้าฆ่าสมาชิกราชวงศ์ในที่สาธารณะ” จู มิงหลาง กล่าวต่อ
“นายมันคนชั่วจริงๆ!”
“คิดให้ดี ข้ากล้าฆ่าคนของเจ้าจาก สถาบันแห่งเทพเจ้า ตราบใดที่ข้าเห็นว่าพวกเจ้ายังปล้นอยู่ในอาณาจักรของข้า ปล้น
ของใช้ส่วนตัวของข้า” จู มิงหลาง กล่าว
“ เจ้าจะได้รับการลงโทษที่เจ้าสมควรได้รับ!”
“บอกท่านผู้สั่งการคนนั้นด้วย ข้า มิงหลาง เป็นคนใจแคบ และถ้ามีใครทําให้แค้น ข้าจะล้างแค้นเขา จะไม่ปล่อยให้เขา
รอ!” จู มิงหลาง กล่าวไว้ชัดเจน
ผู้สั่งการ
คือผู้ที่มีที่ดินเกินผู้ปกครอง !
มิงหลาง จะยากสําหรับคนระดับนี้หรือไม่? ?
เมื่อไม่กี่วันก่อน ผู้อยู่อาศัยและกองกําลังจํานวนมากในเมือง รันยู ถือได้ว่าได้เห็นวิธีการอันน่าสะพรึงกลัวของเจ้าเมืองคน
ใหม่ แต่พวกเขาไม่เคยคิดว่า แม้แต่สถาบันสอนเทพเจ้าและผู้บังคับบัญชาของตระกูลหลิงเหนือเมืองและรัฐ เขากล้าที่จะ
ท้าทายอย่างเปิดเผย!
คณาจารย์ของ สถาบันเทพเจ้า ก็หน้าซีดเช่นกัน
โดยทั่วไปแล้ว เมื่อพวกเขาเดินออกจาก สถาบันเทพเจ้า แม้แต่ผู้ปกครองของบางประเทศก็ต้องก้มศีรษะและไม่กล้ากบฎ
ไม่ต้องพูดถึงคําสั่ง การดํารงอยู่เหนือธรรมชาติชนิดนี้ที่สามารถใช้การลงโทษการทําลายล้าง ในเขตอํานาจศาลใดๆ
ในท้ายที่สุด จู มิงหลาง ไม่ได้มีสิ่งนี้ในสายตาของเขาเลยและพูดคําที่เย่อหยิ่งเช่นนี้!
“ พวกเราไปกันเถอะ มีคนมากมายที่ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดีอยู่เสมอ แต่มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถอยู่รอดได้อย่างปลอดภัย ข้าหวัง
ว่า มิงหลาง จะทํามันได้ด้วยตัวเอง!” ผู้บังคับกองร้อยชุดนกยูง หลิง กล่าวอย่างเย็นชา
ทันทีที่เขาพูดคําเหล่านี้ สายตาของ เฟยหลิง ก็เต็มไปด้วยความรังเกียจอย่างสุดซึ้ง แม้จะมีความคาดหวังอยู่บ้าง รอคอย
สิ่งที่ จู มิงหลาง จะจบลงด้วย!
ความภาคภูมิใจของเมืองหลวงของจักรวรรดิคืออะไร
ไม่มีอะไรมากไปกว่าความเย่อหยิ่งและโง่เขลา!
ฝ่ายตรงข้ามกับ สถาบันเทพเจ้า?
คัดค้านผู้สั่งการ?
โง่กว่านี้มีอีกไหมในโลกนี้
ลมพัดขึ้นอีกครั้งและฝุ่นที่ลอยอยู่ก็ถูกม้วนขึ้นอย่างนุ่มนวล
ถนนนอกเมืองรันยู นั้นกว้างและยาว สถาบันแทพเจ้า แม้แต่ เฟยหลิง และคนอื่น ๆ ก็หันหลังและจากไปราวกับว่าพวกเขา
ได้ตัดสินประหารชีวิต เมืองรันยู แล้ว หยิ่งแค่ไหนไม่ต้องพูดถึงการเจรจาใดๆ
เมื่อมองไปที่คนเหล่านี้ จู มิงหลาง ก็กําลังนึกถึงคําถามในใจของเขา
ไม่ว่าจะเป็น สถาบันเทพเจ้า หรือ สถาบันอื่นๆ จู มิงหลาง ไม่เคยต่อกรพวกเขาเลย นับประสาความขัดแย้งใดๆ
เหตุใดพวกเขาจึงลงโทษตนเองอย่างรุนแรงทันทีที่พวกเขาเข้ามา?
เพียงเพราะพวกเขาไม่ต้องการที่จะคืนตราประทับเจ้าเมือง?
“สถาบันเซินฟาน?”
“น่าจะมีอาจารย์หลายคน”
“ เจ้ายังพูดเบาเกินไป”
“และไม่ควรปล่อยพวกเขาให้ออกไปแบบนี้”
ในเวลานี้ หญิงสาว น่าน พิงอยู่บนผนังของประตูเมืองพูดเบา ๆ
นางสวมผ้าคลุมหน้า ในดวงตาของนางราวกับทะเลสาบน้ำแข็งและหิมะ มีความร้อนเล็กน้อยราวกับว่าชีวิตธรรมดานี้มี
คลื่นลูกหนึ่งในที่สุด และนางก็มีความคาดหวังเล็กน้อย
จู มิงหลาง เกาหัวของเขา
นี่เขาอ่อนเกินไปหรือเปล่า? ? ?
น่านหลิงชา บางวันก็ไม่เห็น
แต่ความเกลียดชังของนางเพิ่มขึ้นอย่างไม่ลดละ!
โอ้ สถาบันเทพและสามัญ
ล้วนเป็นพระเจ้าและสามัญ
ศิลปินสาวชอบเหยียบย่ำสิ่งที่เรียกว่ามรรตัยสูงสุดในโลกนี้ภายใต้สั้นอันวิจิตรของนาง!
