บทที่ 300: ผี!!
ภูเขา ฉิงนิอู พี่น้องตระกูล หู ตัดสินใจที่จะไปที่นั่นเป็นการส่วนตัว และในฐานะผู้สร้างคนแรกของเมือง รันยู พวกเขาขอให้
ผู้สั่งการคนนี้นําคําสั่งของเขากลับมาที่ เมืองรันยู ตามกําหนดเดิม
อย่างไรก็ตาม เวลามีจํากัดมาก
เมื่อเมืองถูกกําหนดให้เป็นเมืองบาป ภาคีจะให้เวลาแก่ชาวท้องถิ่นหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น
กล่าวอีกนัยหนึ่ง หลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ทุกคนที่ยังคงอยู่ในเมืองรันยู จะถือเป็นอาชญากร และไม่มีใครสนใจ
เกี่ยวกับชีวิตหรือความตายที่นี่
ข่าวแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว ท้ายที่สุด มีเอกสารที่เขียนโดยคําสั่งที่แขวนอยู่ที่ประตูเมือง
เอกสารเป็นสีแดงสดสะดุดตาทุกคนที่เดินผ่านมามองเห็นได้ชัดเจน
พลังเล็กๆ น้อยๆ ที่ เมืองรันยู สามารถกู้คืนได้ในเดือนนี้ถูกขับออกไปโดยเอกสารฉบับนี้
อย่างไรก็ตาม ยังมีคนชราบางคนที่ไม่มีที่ไป เมื่อพวกเขามาถึงประเทศและเมืองอื่น ๆ พวกเขาก็จะพลัดถิ่นด้วย ดังนั้น
พวกเขาจึงค่อนข้างจะอยู่ที่นี่อย่างน้อยยังมีบ้านที่จะทนต่อความหนาวเย็นและฝน อย่างน้อย เขายังสามารถพึ่งพาบางทุ่งเพื่อเลี้ยงตัวเอง
ฝูงวัวและแกะกําลังวิ่งอยู่บนพื้นดินสีน้ำตาลเข้มที่กว้างใหญ่และแบนราบ ในฤดูหนาวไม่มีทุ่งหญ้าเลี้ยงสัตว์ในหลายพื้นที่
แต่ดินแดนของเมืองรันยู ยังคงเขียวขจี สายธารบางไหลลงมาจากภูเขาใกล้ ๆ ดุจเลือดที่มีชีวิตชีวาที่สุด หล่อเลี้ยงโลกอย่างต่อเนื่อง
นักล่าหลายคนถือคันธนูและลูกธนูกําลังเข้าใกล้ฝูงวัวป่าอย่างระมัดระวัง
ชายชรา หวาง โค้งตัวของเขาและกําลังจะเข้าใกล้กระทิงที่แข็งแกร่ง เขาต้องการเพียงลูกธนู เพื่อที่คอของวัวของเหลว
ดอกไม้ที่ถูกสะกดจิตที่เปื้อนบนปลายลูกศรจะกระจายอยู่ในเลือดของวัว แล้วมีบทบาทในอีกไม่กี่ชั่วโมง
ของเหลวที่ถูกสะกดจิตนี้ดีกว่ายาพิษบางชนิดมาก และไม่ส่งผลต่อคุณภาพเนื้อของวัวกระทิง คนที่กินเนื้อสะกดจิตนี้จะ
ไม่มีอาการท้องร่วง ของเหลวดอกไม้ที่ถูกสะกดจิตพิเศษนี้สามารถอธิบายได้ว่าเป็นอาวุธวิเศษของตระกูล หวาง เก่า
“ข้าถูกโจมตี แค่ทําตามวัวตัวนี้ เมื่อเขาหลับไปเขาจะตื่นขึ้น” หวาง กล่าวว่า
หลังจากพูดแบบนี้ วัวก็คําราม และจากนั้นวัวก็หนีไปรอบ ๆ ทําให้ฉากนั้นวุ่นวายมาก
“เร็วเข้า!” ลุงหวาง ตะโกนมา
นายพรานรีบหลีกเลี่ยง ฝูงวัวก็วิ่งเข้ามา
ลุงหวาง มองไปรอบ ๆ เพียงเพื่อพบว่ากลุ่มคนที่ขี่มังกรเทียมกรงเล็บอินทรี ลงมาจากท้องฟ้า พวกเขาไล่ตามวัวอย่างป่า
เถื่อน มังกรเทียมกรงเล็บอินทรี ดุร้ายสามารถจับกระทิงที่แข็งแกร่งได้โดยตรง ในอากาศก็เหมือนนกอินทรี จับไก่
“ เจ้าคือใคร?” ชายผิวขาวผู้ขี่มังกรเทียมกรงเล็บอินทรี ถาม
“พวกเราเป็นนักล่าในเมือง รันยู และอยู่ได้ด้วยการล่าสัตว์ ” ลุงหวาง ได้ตอบกลับ
“อ๋อ กลุ่มอาชญากรเหรอ?” ชายผู้อยู่หลัง มังกรเทียมกรงเล็บอินทรี ยกปากขึ้น
“ไม่ ไม่ ไม่ พวกเราเป็นแค่นักล่าธรรมดาที่เคยอาศัยอยู่ในเมือง รันยู” ลุงหวาง รีบอธิบาย
“พี่น้อง มาร่วมสนุกกันไหม” ชายผิวขาวบนมังกรเทียมกรงเล็บอินทรี ยิ้มและพูดกับเพื่อนของเขาที่อยู่รอบตัวเขา
“แน่นอน เล่นยังไง” กล่าวว่าผู้ฝึกสอนถือขวดสะโพก
ชายผิวขาวยิ้มสดใสขึ้น แต่ดวงตาของเขาเย็นชาและโหดร้าย
เมื่อถึงคําสั่ง เขาเห็นมังกรเทียมกรงเล็บอินทรี วิ่งไปที่ลุงหวาง นายพรานเฒ่า และจับกลุ่มนายพรานที่แข็งแรงโดยตรง
แล้วกระพือปีก
บินขึ้นไปในอากาศหลายสิบเมตร ชายผิวขาวเหลือบมองไปที่ชายชราที่ห้อยอยู่หน้าคว่ำลง และพูดกับสหายของเขาว่า
“ตกจากที่สูงนี้ พันทอง ข้าพนันว่าเขาจะตาย แล้วพวกนายล่ะ?”
“นายน้อยเป่ย ท่านจะแพ้ด้วยวิธีนี้ ข้าเคยเห็นคนถูกโยนลงมาจากหอคอยที่สูงหลายสิบเมตร เขาไม่ตาย แต่สามารถ
ทําลายร่างกายของเขาได้มากที่สุด!” ชายอีกคนกล่าว
“สูงกว่านั้น” ชายผิวขาว กล่าว
มังกรเทียมกรงเล็บอินทรี กระพือปีกอีกครั้งและบินสูงขึ้นไปประมาณสิบเมตร
บนพื้น ใบหน้าของนายพราน อีกคนเกือบจะเป็นอัมพาต
นี่ล้อเล่นหรือเรื่องจริง?
แบบนี้จะสนุกได้ยังไง!
“ข้าพนันว่าจะตาย!”
“ ข้าพนันได้เลยว่า มันตกลงอย่างรุนแรงและร่างกายส่วนล่างล้มเหลว!”
“ฮ่าฮ่า ถ้าหัวของเขาอยู่บนพื้น มันคือร่างกายส่วนบน และหัวของเขาควรจะอยู่บนพื้น มันตายแล้ว นายน้อยเป่ย ข้าและ
ยี่เฉียนจิน พนันว่าไม่ตาย!”
คนเหล่านี้นั่งอยู่บน มังกรเทียมกรงเล็บอินทรี ได้บรรลุข้อตกลงอย่างรวดเร็ว
มากกว่า 40 เมตร สูงเกือบ 50 เมตร เทียบเท่ากับศาลาสูง
ชายที่ชื่อ เป่ยเส้า ไม่ได้เปลี่ยนรอยยิ้มของเขา แต่ออกคําสั่งกับ มังกรเทียมกรงเล็บอินทรีของเขา
มังกรเทียมกรงเล็บอินทรี คลายกรงเล็บของมัน และชายชรา หวาง กลุ่มดาวนายพรานก็ล้มลงขณะเฝ้าดูนายพรานเฒ่า ที่ถูกทิ้งลงจากที่สูง
พระอาทิตย์แผดเผาดวงตาของเขา แต่ช่วงเวลาที่คนมีชีวิตกระทบพื้นยิ่งทําให้ตาพร่า!!
เสียงอันน่าสยดสยองของกระดูกที่แตกกระจายออกไป ลุงหวาง ตกลงไปในแอ่งเลือด และร่างกายของเขาถูกกระจาย
ออกไปอย่างผิดปกติราวกับว่าข้อต่อทั้งหมดหัก
ลุงหวาง หันร่างไปในอากาศโดยไม่ให้ศีรษะแตะพื้น แต่ขาและกระดูกขาของเขามีค่าเท่ากับหอกสองอันที่เจาะร่างกาย
ของเขา ความเจ็บปวดแบบนั้นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทนได้อย่างแน่นอน
เขาหมดสติไป ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือด
ชายผิวขาวบินลงมาโดยขี่มังกรเทียมกรงเล็บอินทรี และไปตรวจสอบชีวิตและความตายของ เฒ่าหวาง
ไม่นานนายน้อยก็ขมวดคิ้ว
ชายชรา หวาง ยังมีชีวิตอยู่ เขาถูกกระแทกด้วยความเจ็บปวดมหาศาล แน่นอนว่าร่างกายนี้ไม่ต่างจากอัมพาต แต่เขายังมีชีวิตอยู่
เมื่อนายน้อยเหนือต้องการตัดลมหายใจสุดท้ายของผู้เฒ่าหวางอย่างเงียบ ๆ ชายสะโพกขวดก็วิ่งเข้ามาเพื่อหยุดเขาและ
พูดว่า “นายน้อยเหนือไร้ยางอายหลังจากนั้น พี่น้องจะหยุดเดิมพันกับท่าน”
“ฮ่าฮ่า ข้าจะทําอย่างนี้ได้อย่างไร ของเก่านี้มีร่างกายที่ดี มันไม่ตายแบบนี้ นายชนะ นี่ มันเงิน!” เป่ยเส้า หยิบทองและเงิน
ออกมาแจกจ่ายให้พี่น้องของเขา
“โชคดีสําหรับพี่น้องขอพวกงเราที่จะสามารถชนะเงินของ เป่ยเส้า ได้” ชายสะโพกขวดกล่าว
“ใครบอกว่าเจ้าชนะ” เป่ยเส้า เลิกคิ้วขึ้น
“ชายชราคนนี้ตายแล้วหรือ”
“ยังมีอีกสี่ สี่คนนี้อาจจะไม่โชคดีเหมือนกับชายชราคนนี้ ท่าทางการล้มก็จะแย่หน่อยๆ ฮิฮิ เป่ยเส้าหัวเราะอีกครั้ง
ในเวลานี้ รอยยิ้มของชายผิวขาวคนนี้ไม่สามารถแยกความแตกต่างจากผีในสายตาของนักล่าเหล่านี้ ร่างกายของเขาชักกระตุก!
ดวงตะวันในฤดูหนาวทอแสงที่ตลาดซึ่งเดิมพังทลายลง
ที่หน้าตลาดกว้าง ศพที่เปื้อนเลือดถูกวางไว้ที่นั่นทีละร่าง
บางคนตายแล้ว ห่มผ้ากระสอบ และเลือดก็ไหลออกมาจากผ้ากระสอบ
บางคนมีบาดแผลและรอยฟกช้ำ และดูเหมือนถูกม้าลากตามพื้น
พระเจ้า โปรดช่วยเจ้านายของพวกเรา “กลุ่มคนคุกเข่าอยู่หน้าตลาดนี้ น้ำตานองหน้า ความเจ็บปวดและความทรมานในดวงตาของพวกเขา
ในขณะนั้น เกวียนไม้อีกคันก็เข้ามาใกล้อย่างช้าๆ
นายพรานหนุ่มถือคันธนูและลูกธนู เขาไม่ได้เป็นเกวียนวัวและแกะไปตลาดตามปกติ บนเกวียนไม้ มีคนจํานวนมากที่
ออกไปล่าสัตว์กับเขาทุกวัน ไม่มีความแตกต่างเหมือนคนที่ถูกฟันทิ้ง เปื้อนเลือดและสกปรกบางคนตายแล้ว บางคนยังมี
ชีวิตอยู่แต่ไม่ดีเท่าคนตาย
“ผู้เฒ่าหวาง” จู มิงหลาง เห็นคนบนเกวียน นักล่าที่เคยขายเนื้อกวางให้เขาเอง
เขาเดินไม่ได้อีกต่อไป เห็นได้ชัดว่าเขาออกไปล่าสัตว์ ทําไมเขาถึงกลายเป็นแบบนี้
และคนที่กระจายอยู่ในตลาดก็ทุกข์ใจเพียงเพราะพวกเขาไม่ต้องการย้ายออกจากเมืองรันยู ?
“แน่นอนว่ายังมีเวลาเหลืออีกไม่กี่วัน เมือง รันยู จะเป็นเมืองแห่งบาป!” ฟางเนี่ยเหนียน มองดูผู้คนที่ถูกทรมานเหล่านี้ซึ่งมี
ชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย
