บทที่ 302: การเดิมพันล่ะ?
มีทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ที่ด้านล่างของภูเขา ชูบิ ซึ่งเขียวขจีตลอดปีและอุดมสมบูรณ์ไปด้วยทุ่งหญ้ามีฝูงวัวป่า แกะ และ
กวางเป็นฝูง ในเวลาเดียวกัน ยังมีสัตว์ประหลาดมากมายที่กินวัว แกะ และกวางเหล่านี้
ภูเขาหมู่บ้านเปย ตั้งอยู่ที่นี่ ที่นี่เป็นเมืองเล็ก ๆ ของ เปย ถูกสร้างขึ้น แม้ว่าจะมีการขายฝูงสัตว์จํานวนมาก แต่ก็มีการดําเนินการฝึกอบรมสัตว์ต่างๆ ด้วย
ผู้ฝึกสอนเป็นอุตสาหกรรมที่ได้มาจากพวกเขา พวกเขาใช้วิธีการฝึกมังกรเพื่อเลี้ยงอสูรบางตัวให้เป็นม้าและวัวควาย
ซึ่งสามารถใช้โดยทหารม้าศึกและคนรวยบางคนก็ใช้เป็นเครื่องมือขี่
สัตว์ที่เลี้ยงไว้ไม่ใช่มังกรจริง โดยทั่วไปจะเป็นมังกรเทียมหรือมังกรลูกผสม แม้แต่เทพและมนุษย์ก็ยังชอบสัตว์อสูร
ในเมืองเล็ก ๆ ของ เปยชิ ผู้คนไปมาสามารถเห็นสัตว์ประหลาดที่เชื่องจํานวนมากถูกขังอยู่ในกรงรอการขายและเจ้าของ
เมืองไปชิ หน้าหมู่บ้านไปชิ ยังมีผู้เยี่ยมชมมากมาย ถ้าพวกเขาต้องการซื้อคนเลี้ยงสัตว์จํานวนมากและสร้างทีมที่สมบูรณ์
โดยพื้นฐานแล้ว พวกเขาสามารถซื้อได้จากคนของ หมู่บ้านเหนือ เท่านั้น
มังกรม้าสีน้ําตาล สัตว์เดรัจฉานวัวอิฐ และมังกรเทียมกรงเล็บอินทรี สัตว์ร้ายทั้งสามนี้เป็นจุดเด่นของ ภูเขาหมู่บ้านเหนือ
โดยการเลี้ยงสัตว์ประหลาดทั้งสามนี้ ภูเขาหมู่บ้านเหนือ สามารถอธิบายได้ว่าเป็นเมืองที่รวยและทรงพลัง อุดมไปด้วยดินแดนสีน้ําตาลแห่งนี้
ท้องฟ้ายังไม่มืด จูมงหลาง มาถึงเมืองทางเหนือนี้แล้ว หลังจากสอบถามเส้นทางแล้ว ก็มีคนชี้ที่ตั้งของหมู่บ้านเหนือ
จู มิงหลาง คนเดียวเขาเดินไปที่ประตู
“แขกก็มาที่นี่เพื่อเลือกสัตว์ร้าย นายน้อยของข้าและอาจารย์หรู่ กําลังแนะนํา มังกรเทียมกรงเล็บอินทรี ให้กับแขกผู้มี
เกียรติของหมู่บ้านหงเหมย ถ้าท่านสนใจก็ไปดูด้วยกันไหม” บัตเลอร์แห่งแดนเหนือกล่าว
เมื่อเห็นว่า จูมงหลาง มาพร้อมกับดาบที่บินได้ ผู้ดูแลก็คิดว่าเขาเป็นแขกผู้มีเกียรติ ดังนั้นเขาจึงนําทางให้ จูมงหลาง
เมื่อผ่าน หมู่บ้านเหนือ ไปทางเนินยาวกว้างใหญ่ของการฝึกสัตว์ด้านหลังวิลล่า จูมงหลางเห็นว่าอุตสาหกรรมการฝึก
สัตว์ใน วิลล่าเหนือ นี้มีขนาดที่แน่นอน
โดยทั่วไปแล้ว บางครอบครัวจะมีทุ่งหญ้าเลี้ยงสัตว์เพื่อจัดหาเนื้อสดให้กับมังกรที่กินเนื้อเป็นอาหาร แต่มีทุ่งหญ้าเพียงไม่กี่
แห่งที่สามารถจัดวางได้อย่างเป็นระเบียบเหมือนวิลล่าภูเขาเหนือ
ไปที่สถานที่เลี้ยงมังกรเทียมเล็บเหยี่ยวอินทรี จู มิงหลาง เห็นกลุ่มลูกมังกรเทียมเล็บเหยี่ยวอินทรีถูกเลี้ยงไว้บนหญ้า ปีก
และขนยังไม่โต พวกมันก็เหมือนกัน ตัวเล็กธรรมดา เหมือนไก่ พวกมันจับตัวไหมที่โรยโดยคนใช้บนพื้นหญ้า
“มังกรเทียมกรงเล็บอินทรี ที่นี่ล้วนเป็นสายเลือดบริสุทธิ์ ท่านสามารถเข้าใจกระบวนการผสมพันธุ์และเลี้ยงได้อย่าง
รวดเร็ว แม้แต่ มังกรจริงบางตัวในระดับมังกรก็อาจเทียบไม่ได้กับ มังกรเทียมกรงเล็บอินทรี ของพวกเราเมื่อเปรียบเทียบ
กัน” ขณะแนะนํา ครูฝึกหวู กําลังแนะนําผู้หญิงสวมหน้ากากหลายคน
หน้ากากเป็นหน้าจิ้งจอก สีสันสวยงาม ประณีต. ครอบคลุมเฉพาะเบ้าตาทั้งสองข้าง หน้าผากและสันจมูกส่วนอื่น ๆ
ถูกเจาะออกซึ่งเผยให้เห็นแก้มที่ละเอียดอ่อนและขาว คุณสมบัติบางอย่างของผู้หญิงเหล่านี้รักษาชนิดของความลึกลับ
เปยหยานซาง อยู่ต่อหน้าสตรีสูงศักดิ์คนหนึ่งที่แต่งแต้มด้วยสุนัขจิ้งจอก แสดงให้เห็นถึงความมั่งคั่งของวิลล่าเปย ด้วย
ความกระตือรือร้นอย่างมาก ข้างหลังเขาคือกลุ่มผู้ฝึกสอนที่แต่งกายเหมือนกัน ด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจัง แข็งแกร่ง
เห็นได้ชัดว่าเจ้านายของธุรกิจ ไปหยาน นี้เติบโตในวิลล่า
“นายน้อย นี่คือท่าน จู จากเมืองหลวง และต้องการทําธุรกิจใหญ่กับท่าน ” พ่อบ้านเข้ามาและพูดกับ เปยหยานซาง
เปยหยานชาง ขมวดคิ้วและไม่ได้มอง จู มิงหลาง เขาพูดอย่างไม่อดทน: “ เจ้าเคยเห็นข้าต้อนรับแขกผู้มีเกียรติมากกว่านี้ไหม”
“ธุรกิจปักกิ่ง ธุรกิจที่ข้ากําลังพูดถึงนั้นใหญ่กว่าธุรกิจของพวกเขามาก” จูมงหลาง ไม่สนใจเรื่องมารยาทและเดินไปหาชายหน้าขาว
“ถูกต้อง “ เปยหยานชาง หัวเราะ
“วิลล่าของเปยแห่งนี้จะเป็นของเจ้าในอนาคต ชีวิตของเจ้าไม่มีค่าใช่หรือไม่? นี่ถือเป็นธุรกิจขนาดใหญ่หรือไม่”
จู มิงหลาง เข้ามาใกล้ รอยยิ้มของเขาดูอ่อนโยน แต่ไม่มีอุณหภูมิ
ใบหน้าของเปยหยางซาน หุบลงทันที และรอยยิ้มของเขาก็หยุดลง
“ เจ้าต้องการจะพูดอะไร?” เปยหยางชาน พ่นลมอย่างเย็นชาด้วยความรังเกียจเล็กน้อย
“แค่มีความสนุกสนาน มาเอาดาบของข้ากันเถอะ ถ้าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะให้ทองนี้แก่เจ้าถ้าเจ้าตาย ข้าก็จะให้ทองนี้แก่
เจ้า เพื่อซื้อโลงที่ดีให้เจ้า !” จู มิงหลาง ยกมือขึ้นและมีดาบสีแดงลอยอยู่ข้างๆเขาแล้ว
เมื่อใบมีดลง ปลายดาบก็หลุดออกจากพื้น ความเย็นก็แผ่กระจายไปในทันที มังกรเทียมกรงเล็บอินทรี ที่ไม่คุ้นเคยที่ถูก
ล่ามโซ่ไว้ดูเหมือนจะรู้สึกถึงเจตนาฆ่าที่น่ากลัวและพวกมันก็ขยับโซ่เหล็ก อยากหลุดพ้นจากที่
การจ้องมองของ ไปหยานชาง ก็เย็นลง แต่แล้วเขาก็หัวเราะด้วยรอยยิ้มที่ดูถูก จู มิงหลาง “ ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะมีผู้คน
ในโลกสีน้ําตาลนี้ทําหน้าที่เป็นนักรบแห่งความยุติธรรม แต่มีเพียงไม่กี่คนที่ไม่สามารถแตะต้องได้พ่อบ้านเตรียมเงินและ
ทองให้ผู้ชายคนนี้ เพื่อเป็นค่ารักษาพยาบาล วันนี้นายน้อยอารมณ์ดีและไม่สนใจเรื่องนี้”
“นายน้อยเหนือ เตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะออกมาด้วยดาบ” นิ้วของ จูมงหลาง ดึงมังกรวิญญาณดาบและมังกรวิญญาณ
ดาบกําลังหมุนเบา ๆ ในขณะนี้ และรัศมีการสังหารยังคงแพร่กระจายอย่างปาเถื่อน คราวนี้แม้แต่เจ้านายหมู่บ้านบนภูเขา
ของ ไปเฉินชาง ก็สังเกตุเห็นสิ่งผิดปกติ
“แกเป็นใคร รู้หรือไม่ที่นี่มันที่ไหน!” เปยหยานชาง กล่าวอย่างโกรธเคือง
“ ข้า มิงหลาง เป็นเจ้าเมือง รันยู ข้าไม่ว่าหากเจ้าจะตามข้ากลับไปที่เมือง รันยู และข้าจะจัดการกับเจ้าด้วยการลงโทษ
ในท้องถิ่นหรือพวกเราจะเดิมพันเพื่อดูว่ามันเป็นชะตากรรมของเจ้าหรือดาบของข้าหนึ่งพันเหรียญทอง! จู มิงหลาง กล่าวอย่างราบเรียบ
“ เจ้าคนบ้า กําจัดมันเพื่อข้า “ เปยหยานชาง พูดด้วยสายตาที่รุนแรง
ทันทีที่เสียงหายไป แสงดาบสีแดงก็กวาดไปทั่วท้องฟ้าราวกับดาวแห่งความชั่วร้าย น่าทึ่งและน่าสะพรึงกลัว!
ปลายดาบชี้ตรงไปที่หัวใจของนายน้อยของเปยวิลล่า เปยหยานชาง ไม่ใช่ถุงฟาง ที่ซ่อนอยู่หลังเจ้านายของวิลล่าของเขาเอง!
ปรมาจารย์ที่แต่งกายเหมือนกันได้ปิดกั้นดาบของ มิงหลาง แต่ดาบธรรมดานี้ซ่อนพลังมหาศาลไว้ สามารถเห็นร่างของ
เจ้านายภูเขาเหล่านี้ถูกแทงทีละคน ทีละคน ทีละคน เลือดพุ่งกระฉุด!
“แด็ด!!”
มีเสียงแหลมดังขึ้น ผู้ฝึกสอน หรู สะโพกขวด ดูเหมือนจะสังเกตุเห็นทักษะพิเศษของ จู มิง หลาง และเรียก มังกรอินทรีสี
ทอง ออกมาล่วงหน้า ขนของมังกรอินทรีทองคําตัวนี้ทํามาจากทองคํา ใช้ขนนกและลําตัวที่สง่างามปิดกั้นด้านหน้าของ
เปยหยางชาง
ดอกโลหิตยังคงกระเซ็น แม้แต่ มังกรอินทรีทองคํา ก็ยังถูกแทง มังกรอินทรีทองคํา กรีดร้องและล้มลงกับพื้นเหมือน
เจ้านายของคฤหาสน์ ก่อนหน้านั้น !
พลังดาบได้รับการแก้ไขในที่สุด
ใบหน้าขาวและผิวหยินของ เปยหยานซาง แสดงอาการหวาดกลัว และดวงตาของเขาจ้องมองมากยิ่งขึ้นไปอีก!
เกือบตาย!
ดาบของฝ่ายตรงข้ามถึงกับช็อค!
“ท่านผู้นี้ ท่านนายน้อยหนุ่มของพวกเราสํานึกผิด ดาบนี้กรุณาปิดกั้นด้วย ได้โปรด” อาจารย์ หรูรีบลดทัศนคติที่เย่อหยิ่ง
ก่อนหน้านี้ลง และกล่าวด้วยความตกใจ
“โอ้ หนึ่งพันเหรียญทองไปหาเจ้า ” จู มิงหลาง โยนถุงทองให้นายน้อยแห่งทาง เหนือโดยตั้งใจและเรียกดาบกลับ แต่กลับ
วางดาบอีกอันหนึ่งออกและยิ้มอย่างสดใส
“รอบนี้ข้าแพ้ แต่รอบต่อไปคงยาก”
