บทที่ 303: ข้าขอโทษ
เปยหยานชาง และ ครูฝึกหวู กําลังจะล้มลงเมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งนี้
ดาบที่คู่ต่อสู้มีอยู่ตอนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ ถ้ามีคนไม่มากที่จะปิดกั้นมัน และไม่มีมังกรอินทรีทองคํา เปยหยานชาง จะถูก
เจาะเข้าไปอย่างแน่นอน
เมื่อมาถึงจุดนี้ ผู้คนในหมู่บ้านเหนือก็ตระหนักว่าผู้ที่มามองหาสิ่งต่างๆ ในครั้งนี้ไม่ใช่นักรบแน่นอน แต่เป็นปีศาจที่
แข็งแกร่งกว่าอย่างเห็นได้ชัด!
“แม่บ้าน แม่บ้าน ให้เงินทั้งหมดในบ้านแก่ผู้ใหญ่คนนี้” เปยหยานชาง รีบพูด
“นายน้อยเหนือ นี่มันอะไรกัน? ข้าไม่ใช่โจร ข้าเป็นเพียงเจ้าเมือง รันยู และข้าจะบังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นกลาง ”
จู มิงหลาง ยิ้มอยู่เสมอและหยิบกระเป๋าออกมาด้วยมืออีกข้างหนึ่ง เงินถูกโยนลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยเลือด
เป็นอีกพันทอง
เงินนี้เกือบจะเหมือนถูกจ่ายให้กับนายน้อยของบ้านพักล่วงหน้า สิ่งที่เขาต้องการคือชีวิตของเปยหยานซาง!
“นายน้อยของ เปยชาง วิลล่า ก่ออาชญากรรมอะไร” ในขณะนี้ หญิงร่างสูงในหน้ากากจิ้งจอกพูดด้วยน้ําเสียงที่นุ่มนวล
และไพเราะ แต่น้ําเสียงของนางค่อนข้างสูงและเย็นชา
“อาชญากรรมอยู่ที่ไหน? เป็นนักล่าในเมือง รันยู ที่ไม่มีตายาวและมีชีวิตราคาถูก พวกมันถูกโยนจากมังกรเทียมกรงเล็บ
อินทรีโดย นายน้อยแห่งหมู่บ้านเหนือ และพวกเขากล้าที่จะมีชีวิตอยู่ เขาจงใจปล่อยให้นายน้อยแห่งธุรกิจเปยหยาน เสีย
เงินหรือไม่? นายน้อยของ เปยหยาน ปล่อยให้พวกเขาหายใจไม่กี่ครั้งและปล่อยให้หนึ่งในนั้นส่งพวกเขากลับไปที่เมือง
รันยู ทั้งเป็น พวกเขายังร้องขอความเมตตา กับเจ้าเมือง !” จู มิงหลาง กล่าวด้วยความขุ่นเคืองโดยชอบธรรม
ผู้หญิงใน หน้ากากจิ้งจอก มองลึกไปที่ เปยหยานชาง นางถามว่า “คุณชายเปย เจ้าใช้ชี วิตของนักล่าเพื่อความสนุกจริงหรือ?”
“เมืองรันยู ได้รับการตัดสินให้เป็น เมืองบาป ที่รู้ว่าพวกเขาเป็นนักล่าหรือไม่ ในความคิดของข้าพวกเขาเป็นเหมือนกลุ่ม
โจรที่แสวงหาเงินและฆ่ามากกว่า!” เปยหยานชาง พูดอย่างสั่นเทา
“ ข้าได้ยินจากการบอกเล่าของพวกนายพรานที่มีชีวิตว่านายน้อย เปย ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่มองมาที่ข้าเจ้าของเมือง ไม่
ได้มาขอโทษเป็นการส่วนตัว และข้ามาเล่นเกมที่น่าตื่นเต้นกับ นายน้อยเปย นายน้อยกําลังปิดกั้นดาบและจงยืนขึ้นอย่าง
รวดเร็ว มั่นใจ ข้าจะไม่มองข้ามเจ้าและแทงนายน้อยโดยตรง ข้าเป็นคนที่พูดตามกฎของเกมมากที่สุด!” จูมงหลาง กล่าว
เมื่อพวกเขาพูดเช่นนี้ พวกเขาเพียงต้องการชะลอเวลาเพื่อให้เจ้านายคนอื่นๆ ในวิลล่าได้รวมตัวกัน
จูมงหลาง ไม่สนใจมากนัก แม้ว่าเขาจะยุ่งกับหน้าที่ราชการเมื่อไม่นานนี้ แต่เขาสามารถจัดการสิ่งที่น่าสนใจแบบนี้ได้ช้า มิฉะนั้น เขาซึ่งเป็นเจ้าเมือง รันยู ในช่วงสามวันที่ผ่านมาจะไม่มีชื่อเสียง
“หัวหน้าหมู่บ้านคิ้วแดง ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย!” เปยหยานชาง กลัว จู มิงหลาง มากจนวิญญาณของเขากําลังจะบิน
หนีไป และดาบเล่มต่อไปจะมาในไม่ช้า!
เจ้าของคิ้วแดงมองที่ จู มิงหลาง และกล่าวว่า “อาจารย์ จู ท่านช่วยเขาสักครั้งได้ไหม? ภูเขาวิลล่าเหนือ มีชื่อเสียงมากใน
ดินแดนแห่งนี้ อาจเป็นไปได้ว่าผู้เฒ่าละเลยการสั่งสอนและปล่อยให้ นายน้อยหนุ่ม ที่มีพลังทําบาปได้โปรดดูที่หมู่บ้านคิ้วแดงของข้า”
“สาวน้อย เจ้าต้องยืนอยู่ข้างหน้าเขาแล้วช่วยเขาด้วยการรับดาบ หรือหุบปากแล้วเลือกสัตว์ร้ายที่เจ้าต้องการ เจ้าไม่ใช่นัก
ล่าพวกนั้น เจ้าไม่เคยเห็นพวกเขาถูกทุบกระดูกหักทั้งร่างแต่พวกเขา ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเจ้าไม่เข้าใจข้อเท็จจริง ก็อย่ามีน้ําใจ
ล้นเหลือที่นี่!” จู มิงหลาง กล่าวอย่างไม่สุภาพ
ด้วยคําพูดไม่กี่คํานี้ เจ้าของหมู่บ้านคิ้วแดงจึงหน้าแดง และดวงตานั้นก็ไม่ระคายเคือง
“วิลล่าคิ้วแดง คุณแข็งแกร่ง และ เจ้าสามารถปิดกั้นดาบของชายผู้นี้ได้อย่างแน่นอน โปรดช่วยข้าด้วยวิลล่าของข้า
สามารถจัดหาฝูงนกอินทรีทองและมังกรเทียมให้เจ้าได้!!” เปยหยานชาง ขอร้อง
ดาบถูกระงับอีกครั้งและออร่าจากร่างดาบสีแดงก็เหมือนวิญญาณชั่วร้ายในเวทีชูร่า เขาไม่รู้ว่ามีคนตายไปกี่คน มัน
เหมือนกับการควบแน่นของวิญญาณนับหมื่น!
เจ้าของหมู่บ้านหงเหม่ย ลังเลอยู่พักหนึ่ง
ในท้ายที่สุด เธอก็ยังไม่ยืนหยัดเพื่อดาบของเปยหยานซาง
พูดตรงๆ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับนาง นางไม่จําเป็นต้องรุกรานคนที่น่ากลัวเช่นนี้เพราะ เปยหยานชาง!
“ทําไมไม่มีใครขวางดาบให้นาย นายน้อยเหนือ ดูเหมือนว่านายมีปัญหากับการเป็นมนุษย์ยังไงก็ตาม มันเป็นเจ้านาย
ของวิลล่านี้ เจ้ามีคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ไม่กี่คนเหรอ?” จู มิงหลาง กล่าว
ดาบเล่มหนึ่งแทงคนจํานวนมาก ไม่รู้ชีวิตหรือความตาย พวกเขารู้แล้วว่าคนผู้นี้แข็งแกร่ง เพียงใด
แม้ว่าเจ้านายทั้งหมดในวิลล่าจะถูกระดมกําลัง พวกเขาจะหยุดเขาได้จริงหรือ?
“พวกเจ้า! เจ้าหมา ข้าให้อาหารเจ้าด้วยเสื้อผ้าทุกชนิด แต่เจ้าไม่กล้าที่จะยืนหยัดเพื่ อนายน้อยผู้นี้แม้แต่ดาบเดียว ฝูง
สุนัข กลุ่มของสุนัข!!” เปยหยานชาง ตะโกนด่าอย่างเมามัน
“ เจ้าหมดหนทางแล้ว นายน้อยเปย ข้าสงสัยว่า เจ้ารู้สึกถึงความเจ็บปวดของตระกูลนักล่าในเวลานั้นหรือเปล่า?” จูมง
หลาง ถาม
“ ข้าไม่กล้าอีกแล้ว เจ้านายของข้าให้อภัยด้วย เจ้านายของข้าให้อภัยด้วย !!” เปยหยานชางร้องไห้แล้ว เขากลัวมาก
ความรู้สึกก่อนหน้านี้ที่ผ่านไปพร้อมกับความตายทําให้เขาตัวสั่น และตอนนี้ลูกสมุนสุนัขก็ถอยห่างออกไปทีละคน และมี
เพียง อาจารย์หรู เท่านั้นที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขา
ดาบของฝ่ายตรงข้ามน่ากลัวจริงๆเหรอ? กลุ่มลูกสมุนสุนัขที่โลภและกลัวตาย
“รับดาบ!” จู มิงหลาง พูดคําสองคํานี้
ในเวลาเดียวกัน อาจารย์หรู ก้าวออกไปด้วยขาที่สั่นเทา ในขณะที่ จูมงหลาง เคลื่อนไหวอย่า งเป็นทางการ เขาก็สูญเสีย
ความกล้าที่จะสกัดกั้นดาบ
อาจารย์หนู ชัดเจนมากว่าถ้าเขารับดาบแทน เปยหยานชางอาจมีชีวิตอยู่ได้ แต่เขาจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!
ดาบบินเร็วมากจนมองเห็นไม่ชัดเจน แม้แต่เงาดาบที่ทับซ้อนกัน แทง เปยหยานชาง จากมุมที่ต่างกัน และ เปยหยานชาง
ก็ต้องการขี่ มังกรอินทรีทองคํา เพื่อหนี แต่ดาบบินยังตามติด!!
“พี่!!!”
ด้วยเสียงกรีดร้อง มังกรอินทรีทองคํา ถูกแทงที่ปีกสีทองและตกลงมาจากท้องฟ้า
เปยหยานชาง ก็ล้มลงเช่นกัน
ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า มังกรอินทรีทองคํา ตกลงบนหลังของเขา และเปยหยาน ซาง ถูกพันด้วยเชือกอาน เขา
ไม่สามารถหลบหนีได้แม้ว่าเขาจะต้องการหนีอยู่กลางอากาศก็ตาม ดังนั้นหลังจากที่หล่นลงกับพื้น เขาก็ถูกร่างของมังกร
อินทรีทองคํา หล่นทับ แตกหัก!!
อา!!! อา!|||||อา!!||||
เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วบ้านพักฝึกสัตว์ แม้แต่คนในเมืองเล็กๆ ก็ได้ยิน
ผู้ฝึกสอนและอันธพาลในบ้านพักพวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะช่วยชีวิตนายน้อยของพวกเขาเพราะมังกรขาวยืนอยู่บนหลังคา
มองลงมาที่ทุกคนในบ้านพักอย่างเย็นชารวมถึงความเร่งรีบอย่างช้าๆ เจ้าของ วิลล่าเปย
เจ้าของเป็นหญิงชรา ผมของนางเป็นสีดําและขาว และนางรายล้อมไปด้วยพระมหากษัตริย์หลายพระองค์ แต่รูปลักษณ์
ของมังกรขาวดูเหมือนจะทําให้คนเหล่านี้ตกใจ
เสียงกรีดร้องไม่หยุด และหญิงชราจาก วิลล่าเหนือ ก็ทนดูไม่ได้
“ท่านเจ้าข้า ได้โปรด อย่างน้อยอย่าทําให้เขาต้องทนทุกข์เช่นนี้” หญิงชรากล่าวในที่สุด
“ผู้เฒ่าหวาง บอกข้าด้วยวิธีนี้” จูมงหลาง กล่าวเบา ๆ
“มันเป็นวินัยที่หละหลวมของ ครอบครัวเปย ของพวกเราที่ทําให้เกิดความผิดพลาดเช่นนี้โปรดให้ผู้ใหญ่เปิดประตูสู่
วิลล่าครอบครัวเปยของพวกเรา” หญิงชราพูดแล้วมองไปที่ มังกรขาว ที่อยู่ด้านบน
มังกรขาว ตัวนี้ไม่ได้อ่อนโยนกว่าดาบบินตัวนั้นมากนัก
“มีลูกหนี้คนหนึ่งถูกกระทําผิด และนายน้อยของเจ้าจ่ายไปแล้ว” จูมงหลาง กล่าว
