บทที่ 304: การกู้คืนเส้นเลือดจิตวิญญาณ
ในช่วงดึก ในเมืองที่ห่างไกลผู้คนซึ่งยืนอยู่บนเนินเขา ผู้คนจํานวนมากสวมชุดทหารถูกมัดด้วยดอกไม้ห้าดอกและแขวนไว้เหนือประตูเมืองที่โดดเดี่ยว
ข้อมือของพวกเขาถูกผ่าออก และเลือดก็ไหลเวียนอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่มีใครกล้าแก้มัดและไม่กล้าให้ยาแก่พวกเขา
เวลาผ่านไปอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งดวงจันทร์ถึงยอดไม้ จู มิงหลาง กระโดดขึ้นไปบนด้านหลังของมังกรน้ําแข็งขาว และจากไป
ทหารยามที่ถูกแขวนคอก็ได้รับการช่วยเหลือในที่สุด พวกเขากําลังจะเสียเลือดและตายด้วยความกลัวในสายตาของพวกเขา
“เจ้าควรดีใจที่ เจ้ายังมีชีวิต มิฉะนั้นหากเขาจะฆ่าเจ้า คงต้องรอจนเลือดเดือดแห้งก่อนจะจากไปเจ้ายังมีชีวิตอยู่ จะมัว
แต่ทําชั่วเพื่อความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวอยู่ทําไมเล่า?” ชายชราคนหนึ่งสวมชุดเดียวกันกับทหารยามเดินขึ้นไปช่วยทหาร
รักษาการณ์สองสามคนเหล่านี้ด้วยคุณสมบัติที่ไม่ดี
“นั่นคือเมืองแห่งบาป และผู้คนในนั้นล้วนแต่เป็นคนขี้ขลาด”
“ เจ้ารู้ว่าเมือง รันยู เป็นเมืองแห่งบาปหรือไม่ อย่าพูดถึงเลย การกระทําของพ่อค้าไม่กี่คนเรียกว่าคนขี้โกง!” ยามชรากล่าว
ดวงจันทร์เอียงโดยโดมหมึก และมังกรขาวยังคงบินอยู่ที่ระดับความสูงต่ํา บางครั้งมันจะแตะ เบา ๆ บนต้นลอเรลโบราณบางต้นแล้วร่อนไปหลายกิโลเมตร
ทะเลสาบที่เงียบสงบคั่นด้วยอุ้งเท้าของระลอกคลื่นอันละเอียดอ่อนทั้งสองของ มังกรน้ําแข็งขาวยังแบ่งภาพสะท้อนสีดํา
ออกเป็นสองส่วน น้ําค้างแข็งเล็กน้อยกระจายเหมือนเกลือสีขาวสะอาดด้วยความขาวของน้ําแข็งและทะเลสาบก็กลายเป็นทะเลสาบน้ําแข็งสีขาว
ทะเลสาบอยู่ใกล้กับเนินเขาและเป็นเนินสมุนไพร มีเอกลักษณ์เฉพาะด้วยรัศมีแห่ง สวรรค์และโลกพืชและต้นไม้ทั่วไป
บางชนิดที่ปลูกที่นี่มีคุณค่าทางยาพิเศษ
สถานที่แห่งนี้ได้รับการดูแลโดยผู้คนจาก สถาบันฝึกเทพเจ้า มาโดยตลอด เช่นเดียวกับสถาบันฝึกมังกร นักเรียนสามารถ
รับการนัดหมายเพื่อดูแล ภูเขาสมุนไพร เพื่อแลกกับหน่วยกิต
จู มิงหลาง และ มังกรน้ําแข็งขาว ลงจอดในหมู่บ้าน บ้านไม้บน ภูเขาสมุนไพร และ เห็นผู้ปฏิบัติงานด้านการแพทย์ที่
ให้บริการ สถาบันเฉินฟาน และคนรับใช้หลายคนของ สถาบันเฉินฟาน พวกเขารับใช้วิญญาณเหล่านั้นในตอนกลางดึกการละลายน้ําแข็งด้วยยาราคาแพง
“ใครมาจากไหน” ในขณะนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมเสื้อคลุมขนาดใหญ่ออกมาจากบ้านไม้และถามจูมิงหลาง ที่ลงมาจาก
ฟากฟ้าอย่างเข้มงวด
จู มิงหลาง มองไปรอบ ๆ และพบว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่มีคิ้วขมวดซึ่งอยู่กับผู้บัญชาการหลิงถงในเวลานั้นนาง
ภูมิใจและอวดดี
“เจ้าเป็นปรสิตหรือเปล่า” จูมงหลาง ก้าวไปข้างหน้าและถาม
“ ข้าเป็นสมาชิกของ สถาบันเฉินฟาน นี่เป็นพื้นที่ต้องห้ามสมุนไพรของพวกเรา และไม่มีใครสามารถบุกรุกได้!” ฟานหลู ผู้หญิงที่มีคิ้วแนวนอนกล่าว
“นี่คือเขตแดนของเมือง รันยู ข้าต้องการอาณาเขตส่วนตัวของ มิงหลาง สักวันมัน จะกลายเป็นสถานที่ต้องห้ามสําหรับสถาบันเทพเจ้า ของพวกเจ้า? หากเจ้าครอบครองดินแดนของผู้อื่น หากเจ้าเป็นมหาอํานาจเจ้าไม่ออกไปจากที่นี่ก่อนรุ่งสาง อย่าโทษข้าที่ไม่สุภาพ!” จู มิงหลางกล่าวอย่างไม่สุภาพ
“เป็นเจ้านั้นเอง!” จากนั้น ฟ้านหลู ก็รู้จักบุคคลนั้น เป็นเจ้าเมืองที่หยิ่งผยองอย่างยิ่ง จู มิงหลาง
“ในเมื่อฉันรู้ว่าเป็นฉันเอง อย่ารีบเร่ง ฉันเตือนคุณเมื่อสี่วันก่อนว่าฉันจะนําเส้นสายวิญญาณทั้งหมดของสถาบันเงินฟานและอาณาจักรเมืองรันยู่กลับคืนมา!” จูหมิงหลางกล่าว
ขณะพูด คนอื่นๆ จาก Academy of Divinity ก็ค่อยๆ เดินออกจากบ้านไม้
คนรับใช้ยาที่กําลังละลายน้ําแข็งก็ยื่นศีรษะทีละคน เพื่อดูว่าใครจะกล้าสร้างปัญหาในที่ของสถาบันเฉินฟาน
“ เจ้าคิดอย่างไร ทํางานของเจ้า เจ้าไม่สามารถปล่อยให้สมุนไพรชุดนี้เติบโตภายในเจ็ดวัน ข้า จะสับพวกพวกทั้งหมดเป็นปุย!” ฟ่านหย หันศีรษะและดุคนปรุงยา!
“นายฟานหลู เกิดอะไรขึ้น?” ผู้หญิงในชุดมิงค์ละเอียดอ่อนเดินขึ้นมาและถามอย่างระมัดระ
“วายร้ายในเมืองรันยู!” ฟาน ลู กล่าว
“ฟังให้ดีทุกคน ข้านจะนํากองยานี้กลับคืนก่อนรุ่งสาง และให้เวลาพวกเจ้าไปเก็บและจากไปถ้าข้าพบว่าพวกเจ้ายังอยู่ใน
ที่ของข้า ข้าจะปฏิบัติต่อพวกเจ้าเหมือนเป็นโจร!” จู มิงหลาง พูดเสียงดังกับนักเรียนของ สถาบันเฉินฟาน ผู้ดูแลสวนยา
“หุบปาก เจ้าคือโจร กองยานี้เป็นของ สถาบันเฉินฟาน ของพวกเรามานานหลายท ศวรรษแล้ว!” ฟานหลูพูดอย่างโกรธเคือง
“ เจ้าได้ครอบครองมันมาหลายทศวรรษแล้ว เจ้าคู่ควรกับ สถาบันเทพเจ้าปีศาจ ในเสื้อคลุมของโจรงั้นข้าขอเอาคืน
ตอนนี้ แล้วพวกเจ้าก็ไปได้แล้ว” จู มิงหลาง กล่าว
“อย่าพูดมาก นี่เป็นสมบัติของ สถาบันเฉินฟาน ของพวกเรา เมือง รันยู ของเจ้าได้รับการตัดสินว่าเป็นเมืองแห่งบาป เส้น
สายวิญญาณทั้งหมดในเมืองแห่งบาปเป็นของกองกําลังในเมือง เจ้าไม่ควรพูดความเท็จที่นี่ !” ฟานหลูหน้าแดงด้วยความโกรธ
“อาจารย์ฟาน เหลืออีกเวลาสามวันไม่ใช่หรือ?” ในเวลานี้นักเรียนหญิงในชุดมิงค์ที่สว ยงามกล่าว
“มีความแตกต่างกันหรือไม่!”
“แต่สามวันนี้ยังคงเป็นของเมือง รันยู” นักเรียนหญิงกระซิบ
ฟานหลู หันศีรษะและจ้องไปที่นักเรียนหญิงที่ไร้เดียงสา
จู มิงหลาง หัวเราะ
ดูเหมือนว่าไม่ใช่ทุกคนใน สถาบันเฉินฟาน ที่เห็นด้วยกับพฤติกรรมของ เหลียนเฟยหลิงคณบดีของพวกเขา
“สมุนไพรชุดนี้มีความสําคัญมาก พวกเราดูแลมันมาเกือบปีแล้ว” นักเรียนอีกคนหนึ่งกล่าวในเวลานี้
จู มิงหลาง เหลือบมองไปที่สมุนไพรที่ปลูกบนกองยา สมุนไพรมีรูปร่างเหมือนโคมและเรืองแสงเป็นพิเศษ เหล่าผู้รับยา
กําลังเฝ้าดูอย่างระมัดระวัง ไม่กล้าที่จะปล่อยให้ใบไม้รวมตัวกันเป็นละอองเล็กน้อย
ปรากฏว่ายาอันล้ําค่ากําลังจะเติบโตเต็มที่ ไม่น่าแปลกใจที่เสมียนโรงพยาบาลมาดูแลด้วยตัวเองถูกต้อง!
เขาพบที่ที่สะอาดสําหรับนั่งลง และ มิงหลาง จะอยู่ที่นี่อย่างเงียบ ๆ เพื่อรอรุ่งสาง
เขาต้องการดูว่าคนเหล่านี้จาก สถาบันเทพเจ้า และ นักเรียนสมุนไพร กําลังจะจากไปหรือไม่
ฟานหลู เลิกคิ้ว หน้าแดงด้วยความโกรธ แต่นางยังคงมอง มังกรน้ําแข็งขาว ข้าง จู มิงหลางเป็นครั้งคราว
“อาจารย์ฟาน มังกรขาวตัวนี้มีระดับการฝึกฝนที่สูงมาก อย่าสร้างศัตรูกับคนนี้เลย” นักเรียนโน้มตัวเข้ามาใกล้นางแล้ว
“เขาจะเหยียบกองยาของเพวกราไหม” ฟานหลู กล่าว
“ทําไมพวกเราไม่ขอความช่วยเหลือตอนนี้ อาจารย์ฟานท่านจับคนนี้ไว้ก่อน”
“ท่านอาจารย์ฟาน มาทําสิ่งต่าง ๆ ตามกฏกันเถอะ พวกเรายอมแพ้ก่อน หลังจากเมืองรันยูเส้นเลือดแห่งจิตวิญญาณ
เหล่านี้ควรถูกส่งกลับไปยังเมืองรันยู” หญิงที่สวมชุดมิงค์ผู้บอบบางกล่าว
“ เจ้ารู้อะไร!” ฟานหลู ดุ
หญิงที่สวมชุดมิงค์ตกตะลึง แม้ว่านางจะแสดงความกลัว แต่นางก็ยังรวบรวมความกล้าที่จะพูดว่า: “ถ้า สถาบันเฉินฟาน
ของพวกเราไม่สามารถเป็นแบบอย่างได้พวกเราจะขู่ปีศาจและศาสนาที่คดเคี้ยวเหล่านั้นได้อย่างไร อาจารย์ฟาน ? ข้าไม่
คิดว่าจะมีปัญหาอะไรกับคําพูดของเจ้าเมืองคนนี้ คนที่ควรจากไปควรเป็นพวกเรา”
“อย่าไปสนใจนางเลย ไปขอให้คนจากราชทัณฑ์เข้ามาหา ให้มาถึงก่อนรุ่งสาง” ฟานหลู ไม่ สามารถฟังได้ และพูดกับนักเรียนชาย
