บทที่ 309: น่าละอาย
“อาจต้องใช้เวลาสักระยะกว่าที่ข้าจะกลับมา ท่านช่วยครูและเพื่อนร่วมชั้นของข้าปลดล็อกการแช่แข็งก่อนได้ไหม”
เหลียงสีฟาน ถาม
“ ได้ แต่ข้าจะกักขังผู้คนต่อไป” จูมงหลาง กล่าว
“ดีแล้ว”
เหลียงสีฟาน รีบจากไป ขอให้ มิงหลาง อดทนรอต่อไป
ขอให้ เสี่ยวไปฉี ละลายนักเรียนเหล่านั้นออกจากน้ําแข็ง นักเรียนและคนรับใช้ทั้งหมดถูกแช่แข็งและเปลี่ยนเป็นสีม่วง
พวกเขาพูดไม่ได้ด้วยซ้ํา
จู มิงหลาง ปล่อยให้พวกเขาเดินไปมา ตราบใดที่พวกเขาไม่ออกจากเนินยา
แน่นอน นักเรียนเหล่านั้นยังเห็นความน่ากลัวของ จู มิงหลาง และไม่กล้าสร้างปัญหาต่อหน้าปีศาจตัวนี้อีกต่อไป
หลังจากอุ่นเครื่องแล้ว ทุกคนก็นั่งยองๆ อย่างจริงใจ
“เจ้าวายร้าย เมื่อผู้คนจากทัณฑสถานของข้ามาถึง เจ้าจะถูกกําจัด!” ฟานหลู ขมวดคิ้วชี้ไปที่ จูมงหลาง ทัศนคติที่
เย่อหยิ่งของเขาไม่ได้ลดลง
“อะแฮ่ม อาจารย์ฟาน ผู้คนในเรือนจําอยู่ที่นั่น และดูเหมือนว่าจะละลายแล้ว” ในเวลานี้ นักเรียนชายคนหนึ่งลดเสียงลง
หลังจากที่ ฟานหลู และนักเรียนเหล่านี้ถูกแช่แข็ง พวกเขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป และ ไม่รู้ว่าเวลาจะเป็นอย่างไร
ฟานหลู คิดว่าผู้คนจากสถาบันราชทัณฑ์ไม่ได้มา
หันหัวของเขา มองแวบแรก นั่นใช่ เหลียงฉวน จากเรือนจํา!
เขาและอาจารย์รูนของเขา พวกเขาถูกวางยาพิษทั้งหมดหรือไม่?
ฟานหลู ตกใจ เขาไม่เคยคิดว่า จู มิงหลาง มีพลังมากจนแม้แต่อาจารย์รูนของสถาบันราชทัณฑ์ก็ไม่สามารถจัดการกับเขาได้
“ เจ้าควรระวังตัว คณบดีของพวกเรารู้เรื่องนี้แล้ว และเขาจะไม่แสดงความเมตตาต่อเจ้า!” ฟานหลู สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดต่อ
“เฮ้ คนที่มีบาดแผลและฟกช้ําครั้งนี้เป็นหัวหน้าคณบดีไม่ใช่หรือ” นักเรียนอีกคนหนึ่งพบชายคนหนึ่งเป็นอัมพาตในดินที่
ถูกทําลายขณะช่วยละลายน้ําแข็งอื่นๆ
แม้แต่ เหลียนเฟยหลิน ก็ได้ยินสิ่งที่ ฟานหลู พูดแต่เขารู้สึกอับอายที่จะไม่พูดอะไร รู้สึกว่าเขา ถูกฉีกบาดแผลอีกสองสาม
อย่างอธิบายไม่ได้
ฟานหลู รีบไปและเหลือบมองผู้คนในหลุม
ในไม่ช้านางก็ปิดปาก ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสยดสยอง!
คณบดีอะไรอย่างนี้! !
ในวันธรรมดา คณบดีจะสวมเสื้อคลุมอันสูงส่งและมงกุฎขนนกบนศีรษะ แม้ว่าเขาจะอายุเกือบสี่สิบแล้ว แต่เขาก็ยังหล่อ
เหลา ทําให้ผู้คนรู้สึกมีชัยในฐานะพระอมตะที่แท้จริง ฟานหลู ถือว่า เหลียนเฟยหลิน เป็นแบบอย่างที่ดี
แต่คงไม่มีใครคิดว่า เหลียนเฟยหลิน มีด้านที่น่าอายเช่นนี้เช่นกัน! !
สิ่งนี้ได้ทําลายภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบของคณบดีในความคิดของ ฟานหลู อย่างสิ้นเชิง!!
“เจ้าแพ้ปีศาจตัวนี้ด้วยหรือ” ฟานหลู กล่าวด้วยน้ําเสียงที่ไม่น่าเชื่อ
หัวหน้าสถานพยาบาล เหลียนเฟยหลิน ปิดตาของเขา แม้ว่าอาการบาดเจ็บของเขาจะไม่ร้ายแรงพอที่จะพูดแต่เขาก็ไม่
ต้องการที่จะพูดอะไรสักคํา
ในไม่ช้า นักเรียนคนอื่นๆ ที่กลับมาเป็นปกติก็รวมตัวกัน
ใช้เวลาไม่นานสําหรับปรมาจารย์รูนจากสถาบันราชทัณฑ์ พวกเขาก็เข้ามาพร้อมรอยโชคบนแก้มของพวกเขา
ปรากฏว่าคณบดีไม่ใช่ฝ่ายตรงข้ามของบุคคลนี้ ดังนั้นจึงไม่ละอายใจที่สถาบันทางอาญาทั้งหมดของพวกเขาถูกกําจัดออกไป
กลุ่มคนที่นั่งอยู่รอบๆ กองไฟ คนที่ไม่รู้ว่าคนจากสถาบันเทพเจ้า และคณะมีบาร์บีคิวฤดูหนาวที่น่ารื่นรมย์ที่นี่
แต่ตอนนี้ หน้าใครๆ ก็ยังไม่สวย คนคุยน้อย ด้านหนึ่ง พวกมันเสียหน้าจริงๆ ในครั้งนี้ และในทางกลับกัน มีมังกรหลายตัว
เฝ้าดูพวกมันอยู่ข้างๆ
ในเวลานี้คนรับใช้ที่ไร้เดียงสากําลังมองหาเสื้อผ้าที่อบอุ่นและอาหารอุ่น ๆ อยู่ทุกหนทุกแห่ง เห็นได้ชัดว่าร่างกายของพวก
เขาสั่นเทาด้วยความหนาวเย็นและพวกเขาต้องรอคนเหล่านี้ที่พ่ายแพ้อย่างน่าละอาย
ในที่สุดก็มีคนมาทําลายบรรยากาศแห่งความอับอายขายหน้า สมาชิกที่ช้ําและบวมของ สถาบันเฉินฟาน เกือบจะ
ทักทายชายวัยกลางคนที่ได้รับเชิญจาก เหลียงสีฟาน
ชายวัยกลางคนมีร่างกายอ้วน พุงใหญ่ และใบหน้าที่ใจดี แต่ดวงตาของเขาค่อนข้างสง่าผ่าเผย หากบุคคลดังกล่าวเห็นเพียงรูปร่างหน้าตาของเขา ย่อมเป็นการง่ายที่จะถูกเพิกเฉย แต่เขาสามารถเป็นตัวแทนของระดับที่สูงกว่าของสถาบันเฉินฟาน มากกว่าที่เห็นได้ชัดเจน
“พี่รอง อับอาย อับอาย!” ชายอ้วนวัยกลางคนเดินขึ้นไปและเห็น เหลียงฉวน จากราชทัณฑ์ในทันที ส่ายหัวและพูดซ้ํา
เหลียงฉวน จากราชทัณฑ์กลายเป็นคนหน้าดําด้วยความโกรธ
มีคนจํานวนมากที่พ่ายแพ้ รวมทั้ง เหลียนเฟยหลิน ทําไม เหลียงจง ถึงชี้มาที่ตัวเอง!
“ ท่านเจ้าเมือง นี่คือพ่อของข้า ที่เกษียณก่อนกําหนดจากสถาบันแห่งเทพเจ้า ” เหลียงสีฟากล่าว
“ตําแหน่งไม่ต้องพูดถึง คนหนุ่มสาวน่าฟัง สถาบันเทพเจ้าของพวกเราไม่ได้ผลจริง ๆ ในปีเหล่านี้ แต่ก็ยังมีพื้นฐานอยู่บ้าง
แม้แต่คนเดียวก็ให้โทษแก่พวกเราและคณบดีก็พังทลาย!” เหลียงจง ยิ้มและยกนิ้วให้ จู มิงหลาง
ใบหน้าของผู้คนใน สถาบันเฉินฟาน นั้นมืดมิดกว่า
แน่นอนว่าลูกสาวต้องมีพ่อ
เก้อฉิง อยู่ที่นี่เพื่อหาที่สําหรับพวกเขาหรือไม่? รู้สึกเหมือนได้ยินว่าพวกเขาอายและเข้ามาดูด้วยความสนใจอย่างมาก!
“อาจารย์ เก้อฉิง คนนี้หยิ่งและไร้เหตุผล เขาไม่ได้เห็นอํานาจของ เฉินฟาน ของพวกเราในสายตาของเขาและโจมตีพวก
เราอย่างชั่วร้าย” ฟานหลู ประณามด้วยความโกรธ
เหลียงจง ไม่ใช้คนโงโดยธรรมชาติ
นอกจากนี้ ระหว่างทางนี้ เหลียงสีฟาน ได้เล่าเรื่องทั้งหมดแล้ว
ในมุมมองของ เหลียงจง เจ้าเมือง จู นี้ยังคงวัดผลในการทํางานของเขาอย่างมาก และถือได้ว่าเป็นการเผชิญหน้ากับ
สถาบันแห่งพระเจ้าที่เพียงพอ มิฉะนั้นก็เป็นเพียงครั้งเง่าของพวกเขาเพื่อแลกกับการพบกับลัทธิปีศาจที่แท้จริงประมาณ
การ ว่ากลายเป็นปุ๋ยสําหรับยาภูเขาชิ้นนี้ เปิดโอกาสให้ยึดที่นี่ได้ยังไง!
“ เจ้าคงรู้จักประตูจูเหมิน” เหลียงจง ถาม
“อืม ขอให้สดใส”
“แล้วเจ้ารู้จัก จูติงกวน ไหม” เหลียงจง ถามต่อไป
“ท่านพ่อของข้า” จู มิงหลางตอบ
“ฮะ?” เหลียงจง ผงะไปชั่วขณะหนึ่ง และเขามองไปที่ จูมงหลาง ด้วยความสงสัยบนใบหน้า ของเขาและพูดว่า “จูติงกวน มีลูกชายหรือ? ทําไมข้าไม่เคยรู้ “
ฟานหลู และนักเรียนรู้ที่มาของ จู มิงหลาง โดยธรรมชาติ ท้ายที่สุด คนอย่างอาจารย์เหลี่ยงจงอาจไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับ
การแข่งขันด้านอํานาจ แต่พวกเขาก็ใส่ใจกันมาก
จู มิงหลาง เกาหัวของเขา
ปรากฏว่าเขาได้พบกับ จูงกวน
ตราบใดที่เขาไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง จูติงกวน จะไม่เห็นตัวเองเป็นคน ซึ่งสอดคล้องกับพฤติกรรมของพ่อ
เนื่องจากพวกเขาเป็นมิตร มิงหลาง จึงสุภาพ ไม่ต้องพูดถึงว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาให้เขา
“ลุงเหลียงควรเข้าใจสถานการณ์ด้วย ในฐานะเจ้าเมือง รันยู ข้าเข้าใจได้ว่าสถาบันเฉินฟาน ไม่เต็มใจที่จะปกป้องข้า แต่ในทํานองเดียวกันข้าก็จะใช้พลังของข้าในฐานะเจ้าเมืองด้วย คํา เตือนหลายอย่างไม่ถูกต้อง ข้าต้องพึ่งพาความจริงที่ว่าหากเป็น สถาบันเฉินฟาน เพื่อครอบครองเส้นเลือดจิตวิญญาณ ข้าจะไม่สุภาพ ” จู มิงหลาง กล่าว
“ เย่เหลียง เป็นคนจองหอง พวกเจ้าคงไม่รู้ว่าประตูจูเหมิน เป็นหัวหน้าของหกเผ่า ไม่ด้อยกว่า สถาบันเฉินฟาน ของพวก
เรา แต่ยังทําความอับอายที่นี่ด้วยชื่อของ สถาบันเฉินฟาน !”
“ เจ้าเห็นไหมว่าเมื่อไรที่คนรุ่นใหม่ที่มีอํานาจจริงๆ จะพูดถึงพลังของพวกเขา? แม้ว่าพวกเขาจะชนะ พวกเขายังสูญเสีย
อย่างสมบูรณ์ พวกเขาต้องการให้ข้าซึ่งเป็นคนเกษียณอายุ มาที่นี่เพื่อขอร้องเจ้า เรื่องนี้จะส่งต่อไปยังจักรพรรดิ ทําไมเจ้า
ถึงขอให้ข้า เหลียงจง เงยหน้าขึ้นต่อหน้าผู้นานิกาย ผู้ปกครองประเทศ คณบดี และปรมาจารย์ในวัง ข้าเห็นผู้นานิกายของ จูเหมิน ทําไมเจ้าไม่อ้อมมาล่ะ”
