บทที่ 314: สัตว์ร้าย
แล้วใครคือพ่อบ้านคนปัจจุบัน?
จูมิงหลาง ยังงงงวย
ทําไมถึงมีสิ่งที่ซับซ้อนเช่นนี้ในคฤหาสน์ ซีอังกั๋ว ขนาดนี้?
“แล้วคนรักของเจ้าอยู่ที่ไหน” จูมิงหลางหันไปถามทันที
“จมน้ํา” ซีอังกั๋ว กล่าวอย่างใจเย็น
“จมน้ํา? อุบัติเหตุหรือ?” จูมิงหลาง รู้สึกว่าสิ่งต่างๆเริ่มแปลกขึ้นเรื่อยๆ
ผู้หญิงคนนั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็พูดว่า: “ ข้าส่งคนไปทํา ข้าไม่สามารถให้พ่อและคนอื่นรู้เรื่องนี้ได้ ข้าจึงจัดการกับสิ่งที่เขาพูด เขารู้ด้วยว่าสิ่งนี้จะส่งผลต่อข้ามากขนาดไหน”
จูมิงหลางพูดไม่ออกทันที!
ช่างเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยมเสียจริง เพื่อรักษาชื่อเสียงของตัวเองไว้ นางจะไม่ลังเลใจที่จะวางยาพิษคนในบ้านและคนรักของนางเอง มันคือการฆาตกรรม!!
แต่เนื่องจากนางได้ทําสิ่งต่างๆอย่าง “หมดจด” แล้วจึงขอให้ผู้เชี่ยวชาญเพื่อมาทําบางสิ่งบางอย่าง อาจมีบางอย่างที่รบกวนนาง
จูมิงหลาง อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เด็กสาว ชิโรว เขาต้องการฟังความคิดเห็นของนาง ท้ายที่สุด นางเป็นคนที่สามารถสื่อสารกับวิญญาณได้ นางสามารถรู้ความจริงเกี่ยวกับสิ่งที่มืดมนและน่ากลัวที่สุดในคฤหาสน์ซีอังกั๋วได้อย่างชัดเจน
“ ท่านหญิง ช่วงนี้ท่านได้ยินเสียงลูกแมวร้องตอนหลับบ่อยๆ และท่านก็รู้สึกมีเสียงเดินเบาๆข้างเตียงเป็นครั้งคราวใช่ไหม” หยินหลิงชิโรวถาม
“ใช่ เมื่อข้าตื่นกลางดึก ข้าจะได้เห็นดวงตาแมวสีฟ้าคู่หนึ่งด้วยซ้ํา ข้ามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างเลียแก้มและฝ่ามือของข้า”
ซีอังกั๋วกล่าว
“พาพวกเราไปดูที่ห้องหน่อยได้ไหม” ชิโรวถาม
“ ช่วงนี้ข้านอนไม่หลับเสมอ” ซีอังกั๋วกล่าว
ได้ประพฤติกรรมมามากแล้ว จะหลับสบายได้อย่างไร จูมงหลางอดไม่ได้ที่จะคิดประโยคนี้
ในห้องของสตรี ชิโรวมองไปรอบ ๆ ดวงตาสีม่วงอ่อนของนางมีความแวววาวแปลกๆ ราวกับว่านางสามารถมองเห็นอีกโลกหนึ่งได้
ในบางครั้ง รูม่านตาของนางจดจ่ออยู่กับที่ซึ่งไม่มีอะไรเลย ใต้เตียง ข้างขอบหน้าต่าง และหลังบอนไซ
จูมิงหลางอยู่ข้างๆ เพียงแค่แตะคางและทําราวกับว่าเขากําลังมองหาผี
อย่างไรก็ตาม จูมิงหลาง สังเกตุเห็นรายละเอียดอย่างหนึ่ง นั่นคือ มีวิญญาณชั่วร้ายที่อ่อนแอมากในห้องนี้
คนในโลกที่มีความยืดหยุ่นเป็นเวลานานจะกลายเป็นผีได้ง่าย ฝูงมังกรไวต่อกลิ่นนี้มาก จูมิงหลาง สังเกตุอีกครั้งและ
พบว่าห้องของซีอังกั๋วมีหม้ออาหารแมวอยู่ที่มุมห้อง
“ท่านหญิง เจ้าไม่มีแมวเหรอ” จูมิงหลาง ชี้ไปที่บอนไซ ขนแมวที่กระจัดกระจาย จากนั้นชี้ไปที่ชามอาหารแมว
“ใช่ แต่แมวที่ข้าเลี้ยงมีรูม่านตาสีดํา และมันไม่เคยมาเรียก” ซีอังกั๋วกล่าว
“แมวของเจ้าสบายดี” จูมิงหลาง กล่าวยืนยัน
“มันเป็นไปได้ยังไงกัน!” ซีอังกั๋วกล่าว
“มันรู้ว่าลูกๆของมันถูกพิษ โดยท่านเป็นผู้วางยาพิษ ดังนั้นมันจึงทรมานท่าน ” อาจารย์สาวน้อยชิโรวกล่าว
ใบหน้าของ ซีอังกั๋วก็เปลี่ยนไปเช่นกัน นางมองไปรอบๆ พยายามหาแมวแทบบี้ ที่นางเลี้ยงมาหลายปี แต่ตอนนี้แมวแทบบี้ ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ราวกับว่านางได้กลิ่นสิ่งที่อันตรายและซ่อนตัวอยู่
“ พวกเราจะช่วยเจ้าจัดการกับแมวแทบบี้ตัวนี้ ปัญหาของเจ้าควรได้รับการแก้ไข” จูมงหลางกล่าว
” จัดการ !” ซีอังกั๋ว กล่าวด้วยความตื่นตระหนก
” ทําไม?”
“มันอยู่กับข้ามาสิบปีแล้ว ข้าไม่ต้องการให้ทําร้ายมัน ข้าไม่ต้องการเจ้าแล้ว เจ้าไปได้” น้ำเสียงของซีอังกั๋วเปลี่ยนไป
จูมิงหลาง พูดไม่ออก
ซีอังกั่ว หัวใจของนางบิดเบี้ยวเกินไป
แม้แต่คนรักยังกล้าที่จะฆ่า แต่แมวที่เป็นปัญหากลับมีความเมตตา?
อีกฝ่ายได้ออกคําสั่งให้ขับไล่แขกแล้ว และจูมิงหลาง และชิโรว ไม่สามารถอยู่ได้
อย่างไรก็ตาม จูมงหลางคิดว่านางเป็นนางฟ้าปีศาจ ของแบบนี้น่าจะฆ่าคนได้หลายคน
นอกจากนี้ จูมิงหลางมักจะรู้สึกว่าพฤติกรรมของซองกั๋วนั้นแปลกเป็นพิเศษ และนางไม่รู้ว่าธรรมชาติของนางเป็นอย่างนั้นหรือได้รับผลกระทบจากบางสิ่ง
กลิ่นวิญญาณชั่วร้ายมากับลม แต่จูมงหลางสามารถดมกลิ่นได้ ถ้าไม่เป็นอย่างอื่น แมวควรจะซ่อนตัวอยู่ในปาตั้กแตน
หลังคฤหาสน์ ซีอังกั๋วตามวิญญาณร้ายที่ยังไม่สลายไป ในไม่ช้าก็จะพบที่ซ่อนของมัน
ด้านหลังดังต้นตกแตนมีวัดที่ปรักหักพัง จูมิงหลาง และชิโรว ก้าวเข้าไปในวิหารที่ถูกทําลาย และในไม่ช้าก็มีเสียงร้องที่แหลมคมดังขึ้น มันเป็นแมวที่สวยงาม ดวงตาของมันในเวลานี้สีฟ้ามาก ขนบนตัวของมันชี้ตรงอย่างสยดสยอง และกรงเล็บของมันคม ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นศัตรูกับผู้บุกรุก!
“ปีศาจแมวน้อย จงเป็นสัตว์เลี้ยงที่ดี อาจไม่มีใครสังเกตุเห็นความพิเศษของเจ้า แต่เจ้าต้องใช้วิธีการของปีศาจและมีความแค้น เปิดเผยธรรมชาติของเจ้าเอง” จูมงหลางเผชิญหน้ากับเจ้าแมวปีศาจ
แมวกลายเป็นวิญญาณอสูร เพราะพวกเขาอาศัยอยู่กับมนุษย์มาเป็นเวลานาน ออร่าของปีศาจของพวกเขานั้นอ่อนแอมากจริงๆ แต่มันเสกอสูรที่นางซีอังกั๋ว และลมหายใจของปีศาจจะยังคงอยู่ในบ้านที่นี่ มังกรที่กระตือรือร้น คนเลี้ยงมังกรสามารถตรวจจับได้
พูดตรงๆ แมวแทบบี้ตัวนี้ไม่เป็นอันตราย แม้ว่ามันจะมีชีวิตอยู่นับพันหรือหลายหมื่นปี แต่ก็ไม่มีใครสังเกตุเห็นสิ่งผิดปกติกับมัน
“พี่ใหญ่ แมวดอกไม้ตัวนี้ไม่ถูกต้องนัก” ในขณะนี้เด็กหญิงชิโรวกล่าว
จูมิงหลางมองไปรอบๆ และพบว่าลมหายใจของร่างแมวตัวนี้กําลังเปลี่ยนไป เดิมนั้นมืดมน และสลัว แต่ทั้งตัวของแมวตัวนี้ก็ค่อยๆ เผยให้เห็นแสงที่มืดมน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคู่ของสีฟ้าที่เงียบสงบ รูม่านตาของเขาทําให้ผู้คนรู้สึกแย่มาก!
“ไป๋ฉี!”
จูมิงหลาง กางฝ่ามือออกและเปิดอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณ
ในภาพ มังกรน้ําแข็งขาวที่เล็กกระทัดรัดและสวยงามกระโดดออกมา ขนอันศักดิ์สิทธิ์และเปล่งประกายราวกับใบไม้คริสตัลบางๆ หรูหราและสวยงาม
“โยววว —
เสี่ยวไป๋ มองไปที่ปีศาจแมวผี ตอนแรกเขาดูถูกเล็กน้อยเหมือนจูมิงหลาง ท้ายที่สุดแมวปีศาจไม่มีพลังวัต เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะแข่งขันกับสัตว์ศักดิ์สิทธิ์อย่าง ไป๋ฉีแต่ในไม่ช้า ไป๋ฉีก็สังเกตุเห็นความแปลกประหลาดของสัตว์ประหลาดแมวตัวนี้
“มันเป็นสัตว์ร้าย!” ในเวลานี้ นายก้อยบินออกจากด้านหลังจูมิงหลาง แล้วส่งเสียงร้องอุทานออกมา แล้วพูดว่า “ผู้ชายคนนี้และช้างน้อย เป็นประเภทเดียวกัน!”
เสี่ยวไป๋ฉีได้ก้าวไปหนึ่งก้าวแล้วและวิหารที่ถูกทําลายก็ถูกแช่แข็งในร่างกายที่เย็นชา เสน่ห์ของปีศาจแมวนั้นแปลก
ประหลาดและแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จู่ๆมันก็โจมตี และกรงเล็บของมันถูกฉีกไปทางเสี่ยวไป
เสี่ยวไปทักทายเขาอย่างไรและกลายเป็นแสงสีขาว และแมวก็เร็วราวกับลําแสงซึ่งแสดงเป็นสีเขียว ชั่วขณะหนึ่ง มังกรขาวและอสูรร้ายกําลังต่อสู้กันในวิหารที่พังทลาย แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ใช้เวทมนตร์ที่ลึกซึ้ง และมนต์ดําที่มีพลังทําลายล้างอันน่าทึ่ง แต่ทุกการเคลื่อนไหวเป็นการโจมตีที่ร้ายแรง ไม่ว่าจะโจมตีดวงตาหรือกรงเล็บไปที่คอ
