บทที่ 321: ชางหง ผู้สั่งการ
จู มิงหลาง ไม่ได้ตอบทันที
เขาเหลือบมองคนอื่นๆ และพบว่าแต่ละคนแปลกมาก นั่งตรงไปตรงมาเกินไป และไม่สามารถพูดอะไรได้สักคําโดนจี้เต็มๆ!
จู มิงหลาง เห็นดวงตาที่โค้งงอของ ฟางเนี่ยเหนียน ซึ่งกระพือปีกและกะพริบราวกับว่านางต้องการบอก จู มิงหลาง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ผ่านสายตาของนาง
“ท่านผู้นํา เหตุใดจึงทําให้เพื่อนๆของข้าอับอายขายหน้า” จูมงหลาง กล่าว
“เจ้าเคยเห็น มังกรดารามาร หรือไม่? ข้าไม่ชอบพูดซ้ําสอง!” น้ําเสียงของผู้สั่งการ ชางหงเปลี่ยนไปทันที
จู มิงหลาง ก้าวไปข้างหน้าและวางขนเกล็ดมังกรดาราชั่วร้ายที่เขาได้รับจากมังกรเพลิงทมิฬไว้บนโต๊ะ
เมื่อผู้สั่งการ ชางหง เห็นเกล็ดและขนบนส่วนต่างๆ ของร่างกายเหล่านี้ ดวงตาของเขาเป็นประกายในทันที และฟันที่ไม่
เรียบร้อยของเขาก็เผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้งจากรอยยิ้มของเขา!
“ผู้คนจากตระกูล หู มาพบข้า และข้ารู้ว่าเจ้าต้องมีเบาะแสของ มังกรดารามาร ดีมาก พาข้าไปเดี๋ยวนี้!” ผู้สั่งการ ชางหงกล่าว
“ถ้าอย่างนั้นปล่อยเพื่อนของข้า ” จู มิงหลาง กล่าว
ชางหง เงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปที่เพดานห้องใต้หลังคา ในเวลานี้ เงาของเพดาน มังกรเงาปืนลงมา มันเคลื่อนตัวไปตามกําแพงเหมือนตุ๊กแกดําขนาดยักษ์ เงียบๆ!
ในที่สุด จู มิงหลาง ก็เข้าใจสิ่งที่คนในห้องใต้หลังคากลัว
ปรากฏว่ามีมังกรเงาจ้องมองพวกเขาอยู่เหนือหัว ทําให้พวกเขากลัวที่จะดําเนินการอย่างไม่ระมัดระวังผู้สั่งการแห่งภูเขาชิงนอู
แน่นอนว่าไม่ใช่คนที่ดี
เขาใช้คนในตระกูลหู เพื่อค้นหา มังกรดารามาร
เมื่อเขาให้ขนนกเกล็ด เขาก็ใจร้อน ซึ่งทําให้ยากสําหรับคนที่จะไว้ใจผู้ชายคนนี้
ไม่ต้องพูดถึงการกระทําของเขาในตอนนี้
เห็นได้ชัดว่าพวกเขากําลังจับหลายคนอยู่ในศาลา บังคับตัวเองให้บอกตําแหน่งของมังกรดารามาร
“กองทัพธงสีน้ําตาลของ ตูกั่ว จะมาถึงในไม่ช้านี้ ท่านจะไม่ช่วยพวกเราเหรอ?” จู มิงหลางถาม
“ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านเจ้าเมือง เจ้าคิดว่ากองทัพนี้มาจากไหน? สําหรับเมืองเก่าที่ทรุดโทรมนี้หรือไม่” ผู้สั่งการ ชางหง ถาม
จู มิงหลาง เหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง จากที่นี่ เขาสามารถมองเห็นพื้นดินด้านนอกหอคอย โดยมีธงสีน้ําตาลโบกไป
มาบนท้องฟ้า และทหารติดอาวุธกลุ่มใหญ่กําลังเข้าใกล้เมือง รันยู
“เฮ้ ทําไมข้าไม่คิดถึงมันตั้งแต่แรก? ข้าต้องตําหนิตัวเองที่ใจร้อนเกินไปและต้องการรื้อฟื้นเมือง รันยู” หูจงหมิง ถอนหายใจ
มีความสําคัญทางยุทธศาสตร์อะไร ดินอุดมสมบูรณ์อะไร ค่าบีบอะไร ไม่ว่าจะเป็นการเข่นฆ่าหรือผู้สั่งการ พวกเขากัด
เมือง รันยู นี้ตั้งแต่ต้นเพราะมังกรดารามาร! !
พวกเขากําลังมองหา มังกรดารามาร และพวกเขาก็รู้ว่า มังกรดารามาร ต้องเกี่ยวข้องกับเมือง รันยู นี้อย่างแยกไม่ออก
ตราบใดที่พวกเขาครอบครองเมือง รันยู พวกเขาจะสามารถค้นหาเบาะแสที่เกี่ยวข้องได้
พวกมันมีไว้สําหรับมังกรผู้สูงสุด ไม่ใช่เพื่อเมืองที่มีพายุ
“ทําไม เจ้าเมืองผู้เยาว์วัยและมีแนวโน้มจะปรารถนาค้นหาสิ่งที่พวกเราฝันถึง” ในขณะนี้ชายในแจ็กเก็ตแมนดารินเดิน
ออกมาจากประตูและถามด้วยรอยยิ้ม
“นี่คือเกล็ดขนนกที่เขาได้รับ เขาน่าจะได้เห็นมังกรดารามาร” ชางหง ผู้สั่งการ กล่าว
จู มิงหลาง หันศีรษะและมองไปที่ชายในแจ็กเก็ตแมนดาริน หูจงหมิง กระซิบในขณะนี้: “เขาเป็นคณบดีของ สถาบันเฉินฟาน ทิศตะวันตก หยานกวง “
ชางหง หยานกวง!
ผู้สั่งการสองคนใน ดินแดนสีน้ําตาล
ไม่น่าแปลกใจที่ จู มิงหลาง ยังเห็นโลโก้ของ สถาบันเฉินฟาน ท่ามกลางกองทัพธงสีน้ําตาลของ ตูกั่ว
ช่างเป็นการแสดงที่ยิ่งใหญ่!
มาถึงในเวลาเดียวกัน
และทั้งหมดก็เพื่อ มังกรดารามาร !
“เหยาคุน ครั้งนี้เจ้าทําได้ดี ครอบครัวของเจ้าในประเทศเหยา ข้าจะปล่อยให้ประเทศตูดูแลพวกเขาอย่างดี” ชางหง
ตบไหล่ เหยาจุนชิ และพูดด้วยรอยยิ้ม
ผิวของเหยาจุนชิ เปลี่ยนไป และเขาต้องการอ้าปากเพื่ออธิบาย แต่พบว่าดวง ตาของทุกคนจับจ้องอยู่ที่ร่างกายของเขาและใบหน้าของเขาแดง
“อาจารย์เหยา ท่านทรยศพวกเราได้อย่างไร!” หูไปหลิง กล่าวด้วยความตกใจ ตั้งคํา ถามด้วยความโกรธ
หูจงหมิง ได้เรียนรู้ความลับนี้จากบรรพบุรุษของเขา และ จูมงหลาง และ หลี่ซิงหัว พ บซากปรักหักพังใน หลี่หวงอู ก่อนที่
จะรู้ว่าว่ามีทางเข้าซากปรักหักพังในเมือง รันยู
ทันทีที่เท้าหน้าเข้ามา คนเหล่านี้ก็มาถึง หูจงหมิง ไม่เข้าใจในตอนแรกว่าทําไมผู้ชายที่มีระเบียบจากภูเขานิ่งนี้อู ถึงมาทันใด
กลับกลายเป็นว่าคนของตัวเองบอกข่าวกับคนนอก!
“กีบเหล็กของ ตูกั่ว เหยียบย่ํารัฐเหยา เพื่อที่จะช่วยชีวิตพวกเขา ข้าก็ทําอะไรไม่ถูก” เหยจุน ซี กล่าว
“เจ้าคุยกับพวกเราได้ พวกเราช่วยเจ้าได้!” หูจงงหมิง กล่าว
“ช่วยยังไง? เจ้าไม่สามารถรักษาเมือง รันยู ได้ เจ้าสามารถให้คนของข้าอยู่ในราชสํา นักของกษัตริย์เหยาได้หรือไม่?
นายทหารเหยากล่าว
“ถ้าอย่างนั้นข้าก็ทําไม่ได้”
“ลืมไป มันเป็นเพียงข้อมูลเล็กน้อยของมังกรดารามาร ข้อมูลประเภทนี้ไม่มีค่าสําหรับพวก เรา” จู มิงหลาง สงบนิ่ง
“ในเมื่อเจ้าเมืองรู้ว่าพวกเราต้องการอะไร ให้เจ้าเมืองนําทางไป” คําสั่งของ ชางหง กล่าว
“อย่ากังวล รอให้ ถูเหวินเหอ นําทางดีกว่า” หยานกวง กล่าว
กองทัพได้หลั่งไหลเข้ามาในเมือง
จู มิงหลาง และคนอื่น ๆ ได้วางแผนที่จะล่าถอยชั่วคราว และไม่สําคัญว่าพวกเขาจะ ยึดครองมันอย่างไร เนื่องจากการละ
ทิ้งของ สถาบันเฉินฟาน เมือง รันยู จึงสูญเสียพลังและมีคนไม่มากในเมือง
ราวเที่ยงวัน มังกรสังหารวิญญาณยักษ์ได้ปรากฏตัวขึ้นนอกเมือง และสามารถมอง เห็นผู้คนจํานวนมากยืนอยู่บนไหล่ของ
มังกรสังหารวิญญาณยักษ์ตัวนี้
มังกรสังหารมังกรยักษ์ มาถึงหอคอย แต่ไม่หยุด แต่กลับทุบกําแพงเมืองส่วนหนึ่งอย่างแรงแล้วเหยียบถนนและถนนที่
เพิ่งสร้างเสร็จ แล้วเดินมาทางนี้
มันคือซูไท ผู้นํากองทัพพันแห่งตูกั่ว ซึ่งดูเหมือนจะระบายความอัปยศในวันนั้น เขา จงใจปล่อยให้ยักษ์ฆ่ามังกรเพื่อทําลาย
การสร้างเมืองรันยู
“จําข้าได้ไหม เจ้าเมือง” ซูไท แสดงรอยยิ้มที่ดุร้าย
ซูไท่ คิดว่าอีกฝ่ายจะตกใจและกลัว แต่ในไม่ช้า ซูไท่ ก็พบว่า จู มิงหลาง ไม่ได้มองเขาเลย แต่กลับมองไปที่อีกคนที่อยู่
ด้านหลังการสังหารมังกรด้วย
“อาจารย์ จู พวกเราพบกันอีกครั้ง” ชายคนหนึ่งกระโดดจากไหล่ของ มังกรสังหารวิญญาณยักษ์
เขายังคงแต่งตัวหรูหราเหมือนครูในโรงเรียนเอกชน
“เจ้านาย นี่คือคนที่ไร้มารยาทและเย่อหยิ่ง” ซูไท กําลังจะระบายความโกรธของเขากับ จู มิงหลาง
ตูเหวินเหอ จ้องไปที่ ซูไท่ ด้วยสายตาที่เย็นชา
ซูไท่ ไม่กล้าพูดอีกเลย และถอยกลับไปสองสามก้าวข้างหลัง ตูเหวินเหอ ก้มศีรษะของเขาด้วยความกลัว
“มันทําให้อาจารย์ จู หัวเราะ เป็นเพราะว่าข้าละเลยการสั่งสอน และคนที่อยู่ภาย ใต้มือของข้าก็หยิ่งเกินไปและทําให้
อาจารย์ จู ขุ่นเคือง ข้ายังได้เรียนรู้เกี่ยวกับความเข้าใจผิดระหว่าง ซูไท่ และ อาจารย์ จู ระหว่างทางที่นี่ ถ้าข้ารู้ว่าเมืองนี้
เป็นของท่าน ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกเขาวิ่งหนี “ ตูเหวินเหอ แสดงความเป็นมิตรและความอ่อนโยนอีกครั้ง
