บทที่ 37: การเรียกร้องสี่เมือง
“ เชิญท่านหยางซิ่วเข้าไปด้านใน” นายหญิงแห่งบ้านกงตงกล่าวต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ
โดยทั่วไปสมาชิกทุกคนในตระกูลมาที่ห้องโถง ท้ายที่สุดนี่เป็นการพักรบระหว่างสองนครรัฐ มันยิ่งใหญ่ราวกับงานเทศกาล แม้แต่ถนนสายหลักที่ทางเข้าเมืองก็ประดับประดาด้วยไฟหลากสี
“ เจ้าหญิงมงกุฎสูงส่งของท่านอยู่ที่ไหน? เป็นเวลานานพอสมควรแล้วที่พวกเราได้พบกัน ทหารของเมืองหลิงเซียวของพวกเราคิดถึงนางจริงๆ” หยางซิ่วถามพลางก้าวเข้าไปในห้องโถงของพระราชวัง
หยางซิ่ว พาผู้คุมมาด้วยเพียงสองคนในขณะที่คนอื่น ๆ รออยู่นอกห้องโถง แม้จะอยู่ในเมืองของศัตรู แต่ หยางซิ่ว คนนี้ก็ไม่แสดงอาการวิตกกังวล เขาทำตัวสบาย ๆ ราวกับว่าเขาเป็นแขกที่บ้านของเพื่อนบ้าน
“ คนรับใช้กำลังแต่งตัวให้นาง” สนมกงตงตอบ
“ นั่นดี..นั่นก็ดีมาก เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ข้าก็รู้สึกประหลาดใจมากที่เจ้าหญิงมงกุฏเชื่อฟัง แต่นางคือเจ้าหญิงมงกุฎ หลังจากนางเต็มใจที่จะมอบทุกสิ่งที่มีทั้งหมดเพื่ออนาคตของสองนครรัฐ แม้ว่าจะลดระดับตัวเองลงไปเป็นนางบำเรอของใครก็ตาม ฮ่า ๆ ๆ ๆ!” หยางซิ่ว หัวเราะออกมาเสียงของเขาดังไปทั่วห้องโถงของพระราชวัง
อย่างไรก็ตามสมาชิกของตระกูลหลี่ก็รู้สึกไม่ดีนัก
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรฝ่ายที่เรียกร้องให้พักรบก่อนก็เท่ากับยอมแพ้
เดิมทีพวกเขาคิดว่า หยางซิ่ว เป็นทูตที่มีมารยาทดี แต่โดยไม่คาดคิด เขาเริ่มล้อเลียนพวกเขาทันที ที่เข้ามาในห้องโถง
“ นี่คือข้อตกลงสงบศึก โปรดมองข้ามมันไป ท่านหยาง หากไม่มีปัญหาโปรดลงชื่อในสัญญา” หลี่ยิง พูดขึ้นในขณะนั้น
หยางซิ่ว แสดงความเคารพด้วยความจริงใจและแสดงความเคารพต่อพระราชาของตระกูลหลี่
เขาได้รับข้อตกลงพักรบและอ่านเนื้อหาอย่างรวดเร็ว
ในขณะที่เขากำลังอ่านข้อตกลงทหารที่มีชุดสีแดงเข้มรีบเดินเข้ามาพร้อมกับกระซิบอะไรบางอย่างที่หูของ หยางซิ่ว
หยางซิ่ว จับปากกาโดยไม่จุ่มลงในหมึก ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะลงนามหรือประทับตราลงบนตราประทับตั้งแต่เริ่มต้น
ทหารคนนั้นก้าวลงมา หลังจากนั้น หยางซิ่ว แสดงสีหน้าไม่พอใจจากนั้นก็เริ่มคลิกที่ลิ้นของเขา เขาวางปากกาลงและกล่าวว่า“ พระราชาหลี่ รัฐหลิงเซียวของเราได้ส่งของขวัญหมั้นหมายมากมายแสดงความจริงใจ เหตุใดข้อตกลงสงบศึกของเจ้านี้จึงไม่รวมถึงเงื่อนไขในการยกเมืองสี่เมืองทางตะวันตกและไม่เต็มใจที่จะให้ข้าได้พบกับมกุฎราชกุมารแม้กระทั่งตอนนี้”
เมื่อเขาพูดอย่างนั้นสมาชิกของตระกูลหลี่ก็ไม่สามารถ อดกลั้นตัวเองได้อีกต่อไป
ยกให้สี่เมืองทางตะวันตก?!
ทั้งสี่เมืองทางตะวันตกมีความมั่งคั่งและร่ำรวย เป็นดินแดนและเมืองที่สำคัญที่สุดนอกเหนือจากนครรัฐมังกรบรรพบุรุษ ตระกูลหลี่จะไม่ยกเมืองทั้งสี่นี้ให้เป็นนครรัฐหลิงเซียวแม้ว่าทั้งสองนครรัฐจะต้องทำสงครามต่อไปก็ตาม!
“ ท่านหมายถึงอะไรยกเมืองทั้งสี่ทางตะวันตกให้ เงื่อนไขที่เราตกลงกันคือให้ หลี่หยุนซี แต่งงานกับตระกูลหลิง ของเมืองหลิงเซียวในฐานะนางบำเรอเท่านั้น!” สนมกงตงอุทานด้วยความโกรธ
ไม่ว่าอะไรถ้าหยางซิ่ว แค่ทำตัวเย่อหยิ่ง แต่เขาพูดเรื่องไร้สาระแบบนั้นออกมาจริงๆ
“ โอ้? เจ้าไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน? แต่ตอนนั้นและตอนนี้ก็คือตอนนี้ ยังไม่สายเกินไปที่จะรวมเงื่อนไขนี้ไว้ ข้ารอได้” หยางซิ่ว พูดขณะที่เขาเดินไปเลื่อนเก้าอี้จากที่นั่ง
เขาวางเก้าอี้ไว้ตรงกลางห้องโถงและนั่งลงจากนั้นก็หยิบถาดผลไม้ตรงหน้าเด็กหนุ่มคนหนึ่งของตระกูลหลี่และเริ่มรับประทานอาหารราวกับว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ
“ ความไร้มารยาท! เจ้าเป็นเพียงทูตที่อ่อนแอ และเจ้ากำลังปฏิบัติต่อราชสำนักตระกูลหลี่ของพวกเราเป็นลานส่วนตัวของเจ้า?!” ผู้ฝึกมังกร จาก หลี่ฉวน พูดขึ้นด้วยความโกรธ
“ ข้าหยางซิ่ว เป็นตัวแทนของเมืองหลิงเซียวเพื่อเจรจาสันติภาพกับพระราชาของเจ้า สงครามเป็นเพียงสิ่งที่พวกเราตัดสินใจนั่งอยู่ในห้องโถงนี้ การมาพักรบเป็นเพียงคำพูดไม่กี่คำ แต่การไปทำสงครามก็เช่นกัน ผู้คนที่ไม่สำคัญบางคนในที่นี้ไม่สามารถตัดสินใจได้ แต่อาจนำความหายนะมาสู่กลุ่มและเมืองของพวกเขาเนื่องจากบางสิ่งที่โง่เขลา ข้าสงสัยว่าแม่ทัพน้อยที่นี่เป็นอดีตหรือไม่? ถ้าไม่ก็ปิดปากซะ!” หยางซิ่วยิ้มปากของเขายังคงเต็มไปด้วยผลไม้ที่ไม่ได้เคี้ยว
ก่อนหน้านี้หยางซิ่วสวมมงกุฎขนนกและแสดงท่าทีสุภาพ ตอนนี้เขาไม่ต่างจากนักเลงหัวไม้ที่ป่าเถื่อน หยาบคายและเย่อหยิ่ง!
“ ขอโทษนะ แต่ทำไมจู่ๆเจ้าถึงโลภเมืองทั้งสี่ของพวกเราทางตะวันตกล่ะ? หากนั่นคือราคาที่ต้องจ่ายเพื่อสันติภาพการเริ่มต้นสงครามจะเป็นอันตรายอะไร” จู่ๆผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิงก็พูดขึ้น
“ ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิงพระราชาหลี่ จากสิ่งที่ข้ารู้ ฐานที่มั่นรุ่งอรุณตะวันออกของท่านถูกโจมตีโดยกองทัพกบฏ ข้ากลัวว่าพวกเขาจะเดินตรงไปยังที่ราบ ลี่ฉวน ทางทิศตะวันออกในขณะที่ข้าพูด เมืองยุ้งฉางของพวกเจ้ากำลังจะถูกปล้น ขาก…ถุย!พุทราน่าขยะแขยงจริงๆ” หยางซิ่วพูดขณะที่เขาถ่มเมล็ดและเสมหะลงบนพื้น
การแสดงออกของ หยางซิ่วนั้นรุนแรง สนมกงตงยังเผยให้เห็นถึงความประหลาดใจ
พวกเขาเพิ่งได้รับข่าวนี้ ในฐานะทูตที่เพิ่งมาถึง รัฐบรรพบุรุษเมืองมังกร จากทางตะวันตกเขาจึงไม่สามารถรู้เรื่องนี้ได้!
มีคนปล่อยข่าวหรือเปล่า? ดังนั้น…ทหารคนนั้นจึงแจ้งเรื่องนี้ให้หยางซิ่วทราบก่อนหน้านี้และเขาตัดสินใจที่จะเปลี่ยนท่าทาง?
แต่ปัญหาคือเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แม้แต่กองทัพของ รัฐบรรพบุรุษเมืองมังกร ก็เพิ่งรู้เรื่องนี้!
“ ท่านหยาง ท่านพูดเองก่อนหน้านี้ สงครามเป็นเพียงสิ่งที่พวกเราตัดสินใจในห้องโถงนี้ ท่านขอให้พวกเรายกเมืองทางตะวันตกเพราะท่านได้ยินเกี่ยวกับการกบฏทางตะวันออกหรือไม่? การเพิกเฉยไม่ว่าข่าวนั้นจะเป็นความจริงหรือไม่การกบฏเป็นเพียงผลมาจากกลุ่มสามัญชนที่โลภอยากจะเป็นเจ้าเมือง การสงบศึกก็ไม่ใช่เรื่องยากเช่นกัน”
“ ข้าอยากรู้ว่าเป็นการตัดสินใจของท่านเองที่พยายามเริ่มสงครามในตะวันตกหรือว่านายของท่าน ไม่ได้ตั้งใจที่จะสงบศึกตั้งแต่แรก? ถ้าเป็นอดีตข้าจะถือว่า ท่านเล่าเรื่องตลกให้พวกเราฟัง แต่ถ้าเป็นอย่างหลังก็บอกเจ้านายของท่านว่าพวกเราไม่คิดถอย จะต่อสู้กับเมืองหลิงเซียวของท่านให้ถึงที่สุด!” หลี่ยิงประกาศอย่างสงบโดยใช้คำพูดนี้เพื่อข่มขู่ทูตผู้หยิ่งผยอง
อย่างไรก็ตาม หยางซิ่วไม่สนใจคำพูดของเขา
เขาหยิบถาดผลไม้ขึ้นมาอีกครั้งป้อนองุ่นให้ตัวเองทีละชิ้นและยังถ่มน้ำลายลงบนพื้น
การที่เขาเพิกเฉยต่อคำพูด ของพระราชาหลี่ ทำให้ทุกคนโกรธทันที เจ้าหน้าที่ ผู้ฝึกมังกร จากก่อนหน้านี้ถึงกับยืนขึ้นดูเหมือนว่าเขาต้องการที่จะโค่นทูตคนนี้
หลี่ยิง ดูสงบบนพื้นผิว แต่เขากังวลอยู่ข้างใน
หากเมืองหลิงเซียว ส่งกองกำลังออกไปในตอนนี้และโจมตีเมืองที่ร่ำรวยทั้งสี่แห่งทางตะวันตกนครรัฐมังกรบรรพบุรุษจะถูกโจมตีจากทั้งด้านหน้าและด้านหลัง แนวป้องกันของพวกเขามีโอกาสสูงที่จะถูกทำลายและพวกเขาจะสูญเสียที่ดินจำนวนมาก
ปัญหาคือถ้าพวกเขาสูญเสียฐานที่มั่นไปแล้วทำไมรายงานทางทหารถึงล่าช้า!?
ห้องโถงของพระราชวังเงียบลง ทันใดนั้นสายตาของสมาชิกตระกูลหลี่ก็ตกลงมาที่หลี่ยิง
เป็นความจริงหรือไม่ที่พวกเขาสูญเสียฐานที่มั่นรุ่งอรุณตะวันออก?
ที่ราบลี่ฉวนเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ เมื่อกองทัพกบฏเข้ามาที่นั่นก็จะเทียบเท่ากับฝูงหมาป่าที่เข้าไปในทุ่งหญ้า ใครจะรู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการกวาดล้างพวกเขาและต้องส่งกองกำลังออกไปกี่คน
ไม่เพียงแค่นั้นแม้ว่าพวกเขาจะยึดคืนดินแดนที่กองทัพกบฏยึดครองได้ แต่พวกเขาก็ต้องวุ่นวาย ไม่มีภาษีหรือธัญพืช สถานะเมืองมังกรบรรพบุรุษจะลดลงอย่างรุนแรง!
“ เนื่องจากปรมาจารย์หลี่ ไม่เอ่ยความใดและปล่อยให้ทูตคนนี้ทำเช่นนี้ ข้าจึงกลัวว่าเรื่องเกี่ยวกับฐานที่มั่นรุ่งอรุณตะวันออก จะเป็นเรื่องจริง!” ใครบางคนในฝูงชนพูดด้วยเสียงต่ำ
“ นั่นไม่ได้หมายความว่านครรัฐมังกรบรรพบุรุษของเรากำลังรอการถูกเอาเปรียบหรือ?” สมาชิกบางคนของกลุ่มเข้าใจตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขา
บรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วฝูงชนที่พูดคุยกันเอง แต่ตามปกติแล้วพวกเขาทำได้เพียงรอให้ปรมาจารย์หลี่ตัดสินใจ
ผู้บัญชาการหนุ่มคนนั้นจากเมื่อก่อนไม่สามารถทนคนที่หยิ่งผยองเช่นนี้ได้อีกต่อไปและถามอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “พระราชาโปรดอนุญาตให้ข้าฆ่าสุนัขตัวนี้ ข้าคิดว่านครรัฐหลิงเซียวไม่มีความตั้งใจที่จะมาสร้างสันติภาพกับพวกเราเพื่อเริ่มต้นและยังส่งคน ๆ นี้มาทำให้พวกเราอับอาย!”
“ ว่ากันว่าตระกูลหลี่ทุกรุ่นนั้นเลวร้ายยิ่งกว่ายุคสุดท้ายโดยมีคนโง่นับไม่ถ้วนอยู่ในอันดับของเจ้า มันเป็นกรณีนี้อย่างแท้จริง เจ้าสามารถขึ้นมาและฆ่าข้าได้เลย ถ้ามีใครหยุดเจ้า ข้าจะเชือดคอตัวเองและถ้ามีใครหยุดเจ้า เจ้าก็คุกเข่ากลืนเมล็ดพืชและผิวหนังที่ข้าพ่นออกมา!” หยางซิ่ว หัวเราะท่าทีของเขาช่างหยิ่งผยอง
