บทที่ 65: คืนในป่าไผ่
ประติมากรรมและรูปเหมือนของ หลี่ หยุนซี ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของปรมาจารย์คนไหน สร้างความประหลาดใจให้กับผู้คนนับไม่ถ้วนในรัฐซูหลง และชายหนุ่มจำนวนมากเกินไปยังมีคนหมกมุ่นอยู่มากมาย เช่น หลัวเสี่ยว ผู้มีจิตวิทยาที่บิดเบี้ยว.
ฟ้าร้องนี้เป็นเพียงหนึ่งในนั้น
ต่างจากผู้ที่ตอบสนองความอยากรู้อยากเห็นและจินตนาการของตนเองอย่างหมดจด ภาพแต่ละภาพที่เขามีนั้นมีความสง่าและศักดิ์สิทธิ์ เหมือนกับเทพธิดาผู้บริสุทธิ์ โดยไม่มีรูปแบบที่ไม่น่าดู
จะเห็นได้ว่าในจิตใจของเขามีความเชื่อสูงมาก
ฆ่า..ความคิดจึงควบแน่นอยู่ในใจ
บุคคลนี้ถูกทิ้งให้มีชีวิตอยู่ ท้ายที่สุดเขาเป็นคนไร้ประโยชน์ หลังจากที่ จู มิงหลาง เดินออกจากบ้านเขา ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
ในเมืองนี้มีคนแบบนี้กี่คน?
สิ่งนี้ทำให้ จู มิงหลาง นึกถึงประโยคหนึ่งใน เจียน..เจี่ยลี่ : ยี่เหริน ที่เรียกกันว่าน้ำเดินทางไปมาและถนนยาวและยาก
หลังจากที่ได้เห็นการปราบปรามการจลาจล หวู่ตู ของ หลี่หยุนซี แล้ว จู มิงหลาง รู้ดีว่า หลี่หยุนซี ดีกว่าที่เขาคิด และนางก็ทนต่อความอัปยศอดสู การดูหมิ่นและสามารถยืนขึ้นได้อย่างสง่า และนางได้ไปถึงระดับที่สูงขึ้นใน รัฐซูหลง
ไม่ว่าจะเป็นศัตรูที่แท้จริงของ หลี่หยุนซี หรือผู้ที่ถูกเกลียดเพราะความรัก เขากลัวว่าพวกเขาจะก่อกวนไม่หยุด
ในที่สุดต้องมีคนที่แข็งแกร่งและมันไม่ธรรมดาเหมือน เล่ยเฟยหมิง ที่มีมังกรเทียนชั้นยอด
“ไป๋ฉี ควรระวังเขี้ยวเหล่านี้ให้ดี ก่อนที่เขาจะโตเต็มที่”
บ้าไปแล้ว การปกป้องเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้อย่างแน่นอน และจะมีมากขึ้นหลังจากวันนี้ ผู้คนต่างมองดูเขา
ในตอนกลางคืน น้ำค้างแข็งเริ่มควบแน่นในสนามหญ้า และสระน้ำขนาดเล็กที่ปกคลุมไปด้วยเฟิร์นน้ำก็ค่อยๆ ควบแน่นบนชั้นน้ำแข็ง
ทันใดนั้น ลมที่ผิดปกติก็พัดผ่าน และพื้นผิวน้ำแข็งของสระน้ำก็แตกออกทันที และรูปแบบตามรูปร่างก็ปรากฏขึ้น
ห้องมืดสลัวและมีหอคอยไฟบนผนังอยู่ไม่ไกลซึ่งแสดงโครงร่างของโต๊ะ เก้าอี้ ฉากกั้นห้อง และเตียงภายใน
ใบไม้พริ้วไหวโดยไม่มีลม และดังราวกับเสียงของการพลิกหน้าหนังสือ
เล่ยเฟยหมิง ครึ่งหลับครึ่งตื่น ในความมืดมิด เขาได้เห็นภาพจิตรกรรมฝาผนังขนาดใหญ่บนผนัง ในภาพจิตรกรรมฝาผนัง ของความงามที่ยืนหยัดอย่างภาคภูมิดูเหมือนจะเปล่งประกายเล็กน้อยในความมืดมิด
เล่ยเฟยหมิง ขยี้ตา เขาคิดว่าเขาเห็นภาพลวงตา เพราะดูเหมือนจะเห็นคนในภาพวาดลอยลงมาจากภาพวาดที่ผนังและเดินมาหาเขาทีละก้าว
“ฮ๊ะ!!”
ความงามในภาพวาดมีดาบอยู่ในมือ และเงาก็แทงดาบโดยไม่มีการเตือน และเห็นว่าดาบแห่งเงาแทงทะลุคอหอยของ เฟยหมิง !
เล่ยเฟยหมิง มองไปที่ความงามของหมึกที่ฟื้นขึ้นมาจากภาพวาดด้วยความไม่เชื่อ และเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่เขาชื่นชมในฐานะผู้ศรัทธาได้แทงเขาด้วยดาบ
ลำคอของเขาเริ่มมีเลือดไหลล้น และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ แม้ในช่วงเวลาสุดท้ายของความตาย เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงตายด้วยน้ำมือของภาพวาดที่สวยงามที่เขารวบรวมมาได้
ภาพวาดดึงดาบหมึกออกมา ร่างที่สง่างามก็ลอยถอยหลังทีละนิด แต่เมื่อกลับมาที่แผ่นกระดาษขนาดใหญ่ มันก็ละลายทันทีและกลายเป็นแอ่งหมึกสีที่ค่อยๆ ไหลลงมาบนผืนผ้าใบสีขาว
คืนนั้นเงียบสงัด ลานบ้านก็รกร้าง และรูปภาพคนทั้งหมดในบ้านไม่ขยับอีกต่อไป กลับสู่ความเงียบสงบดั่งเดิม
เล่ยเฟยหมิง ล้มลงไปในกองเลือด และเลือดก็กระจายไปด้วยหมึก
จู มิงหลาง กลับไปที่ สถาบันฝึกมังกร เขาเดินไปที่ ห้องโถงเก็บวิญญาณ และพบว่าลูกมังกรตัวน้อยหายดีแล้ว มันกำลังไล่ตามวิญญาณหนุ่มสองสามตัวใน ห้องโถงมังกร
เมื่อเห็น จู มิงหลาง ปรากฏขึ้น ลูกมังกรตัวน้อยก็กางปีกที่ไม่มีขนนกออกแล้ววิ่งไป ดูพึ่งพาอาศัยกันมาก
“ข้ายังไม่ได้ตั้งชื่อให้เจ้าเลย” จูหมิงหลางกล่าว
“วู้~~~” ลูกมังกรตัวน้อยดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่ จู มิงหลาง พูดและแสดงความคาดหวัง
“ผิวสีเขียว?”
“วู้ฮู!”
“ถั่วเขียว?”
“วู้ฮู!!” ลูกมังกรตัวน้อยรู้สึกอยากจะร้องไห้ แม้ว่ามันจะไม่เข้าใจภาษามนุษย์ มันคิดว่าการออกเสียงเหล่านี้น่าเกลียดมาก!
“ชิงจั่ว? ชื่อนี้ยากมาก และชื่อนี้เป็นเพียงชื่อรหัส เจ้าเลือกหนึ่งในสามของผิวสีเขียว ถั่วเขียว ชิงจั่ว” จู มิงหลาง พูดกับเจ้าตัวเล็ก
ลูกมังกรตัวน้อยจ้องมองกว้างด้วยรูม่านตาแนวตั้งคู่เดียวกับแม่ของมัน โดยมีแสงสีฟ้าสับสนในตัวของมัน
อย่าเอาพวกอันธพาลมารวมเลย ต้องเลือกใหม่?
“เอาล่ะ ข้าเรียกเจ้าว่าชิงจั่ว หากเจ้ายังคงลอกคราบและเปลี่ยนเลือดของเจ้าในอนาคต เจ้าจะกลายเป็นสีน้ำเงินหรือสีม่วง จากนั้นเปลี่ยนชื่อของเจ้าเป็น หลานชาว , ซีชาว” จู มิงหลาง พอใจกับลูกมังกรตัวน้อยมาก ชื่อที่เขาตั้งไว้ทำให้ยิ้มได้
“ไปที่แดนจิตวิญญาณกันก่อน น้ำหนานมู่ นั้นหาไม่ได้ง่าย เจ้าสามารถดื่มน้ำผลไม้ก่อน เจ้าจะเติบโตขึ้นโดยเร็วที่สุดและร่างกายของเจ้าจะแข็งแรง” จู มิงหลาง กล่าวต่อ
เจ้าตัวเล็กมาถึงอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณและเห็น เฮยยะ และ ไป๋ฉี
ข้าแนะนำตัวเอง และในไม่ช้าสัตว์เลี้ยงมังกรสามตัวก็ประท้วงในเวลาเดียวกันในอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณของ จู มิงหลาง
มีเจ้าของที่ลวกๆเช่นนี้หรือ? เป็นไปได้ไหมที่จะเพิ่มสมาชิกในครอบครัวในอนาคตเพื่อเติมสีสัน?
อย่าพูดว่า จู มิงหลาง มีแผนในเรื่องนี้จริงๆ
ในอนาคตจะมีสัตว์เลี้ยงมังกรแดง น้ำเงิน และเหลือง ให้ความสำคัญกับการสร้างระบบการตั้งชื่อมังกรให้เรียบร้อย!
อย่างไรก็ตาม พันธสัญญาได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว
การเปิดพันธสัญญาใหม่ขึ้นอยู่กับแก่นแท้แห่งสวรรค์ที่หายากบางอย่าง ในสถานที่เช่นเมืองซูหลง สมบัติใด ๆ ที่สามารถเพิ่มพันธสัญญาจะได้รับการเสนอราคาอย่างดุเดือด
ตอนนี้ ไป๋ฉี ได้ปลุกเคล็ดวิชามังกรฟ้าแล้ว ไม่ต้องกังวลกับการซื้อมังกรราคาแพง
ยังมีค่าเลี้ยงดูจำนวนมากที่ได้รับจากแม่ของ ชิงจั่ว ในแง่หนึ่ง เขาสามารถพิจารณาเพิ่มอัตราการเติบโตของไป๋ฉี เพื่อให้เข้าสู่วัยผู้ใหญ่โดยเร็วที่สุด ในทางกลับกัน เขาสามารถเลี้ยงดู ชิงจั่วน้อย ให้โตเร็วที่สุด
แม้แต่ผู้เฒ่า หวู ก็ยังรู้สึกว่า ชิงจั่วน้อย นั้นไม่ธรรมดา และความแข็งแกร่งของเขาก็คุ้มค่าที่จะตั้งตารออย่างแน่นอน
หากเขาสามารถเพิ่มมังกรได้อีกหนึ่งตัวในเวลาอันสั้น เขาต้องเริ่มค้นหา หลัวเสี่ยว และจัดการกับมะเร็งชนิดนี้ก่อน
เขาฆ่า เคเบ่ย และทำร้าย ดวนหลาน อย่างรุนแรง ความแค้นและความปรารถนาดั้งเดิมไม่ง่ายที่จะลืม
ระหว่างทางกลับมีสวนป่าไผ่เขียวขจี ป่าไผ่นั้นสูงและเรียวยาว ร่างผอมเพรียวแกว่งแขนไปมาอย่างนุ่มนวลในคืนที่หนาวเหน็บ และในบางครั้งก็มีเสียงคลื่นใบไม้ที่แผ่วเบาบางเป็นระลอก ทำให้ผู้พบเห็นสบายใจได้ชั่วขณะหนึ่ง
เสียงของป่าไผ่เป็นเสียงที่ผ่อนคลายที่สุด ขอให้ มิงหลาง เหมือนป่าไผ่
มีศาลาอิสระอยู่ในป่าไผ่ ห้องใต้หลังคามีพื้นไม้ไผ่ เมื่อมองจาก จู มิงหลาง จะเห็นแสงอันอบอุ่นส่องมาที่ศาลา
มีสาวร่างเพรียวอยู่ใต้แสงไฟ นางถือพู่กันและวาดภาพอย่างสง่างาม
ป่าไผ่ แสงไฟ และความงามทำให้ค่ำคืนฤดูหนาวอันน่าสังเวชนี้สว่างไสวและอบอุ่นอย่างกะทันหัน ราวกับเติมสีสันที่บรรยายไม่ได้ในทันใด
จู มิงหลาง ยืนอยู่บนเส้นทางของป่าไผ่ มองผ่านต้นไผ่อ่อนๆ และมองดูนางเงียบๆ ชั่วขณะหนึ่ง
“วาดรูปตอนกลางคืนเหรอ”
มีความสับสนเล็กน้อยในใจของเขา แต่หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว นางอาจจะแค่ฝึกฝน ไม่ใช่เพื่อพรรณนาถึงป่าไผ่ที่มืดมิด
จู มิงหลาง ไม่อยากรบกวนผู้หญิงคนนั้นและก้าวไปข้างหน้าต่อไป
เป็นความจริงที่บุคคลนี้คุ้นเคยกับตัวเองเล็กน้อย และนางแสดงฉากรักแรกพบกับเขาในตอนบ่ายเท่านั้น
เขาเคยได้ยินมาว่า น่านหลิงชา เป็นจิตรกรจาก สถาบันฝึกมังกร เมื่อเห็นภาพวาดของนางที่นี่ในเวลานี้ จู มิงหลาง ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องแปลก ตราบใดที่นางไม่ได้วาดภาพแปลก ๆ สักชิ้น จากนั้นเขียนชื่อของใครลงไปและสาปแช่งผู้นั้น
จู มิงหลาง แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น กำลังรีบเดินไปตามถนน ราวกับนักปราชญ์ที่เดินในเวลากลางคืน อยู่ดีๆ ก็เห็นเงาข้างทาง นึกว่ามีดอกพีชบานสะพรั่งอยู่แถวไหนในโลก ซึ่งคงไม่ดีเท่าไหร่ เขาเลยแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น
แต่ น่านหลิงชา เห็น จู มิงหลาง ดูเหมือนว่านางจะวาดภาพเสร็จแล้ว วางพู่กันในมือของนางลง และมองไปที่ด้านหลังของ จู มิงหลาง จากระยะไกล ดวงตาของนางชัดเจนและสวยงาม แต่ไม่มีระลอกคลื่น ผู้คนไม่สามารถเห็นอารมณ์ภายในของนางได้
ในขณะที่ จู มิงหลาง กำลังจะไปไกล ทันใดนั้นสิ่งมีชีวิตสีฟ้าตัวเล็ก ๆ ก็มาจากทิศทางของ จู มิงหลาง มันผ่านป่าไผ่และกระโดดอย่างยืดหยุ่นไปยังสถานที่ ที่น่านหลิงซา อยู่โดยสังเกตการณ์
ม่านตาแนวตั้งสีน้ำเงินมองดูความงามก่อนอย่างระมัดระวัง และหลังจากยืนยันว่าอีกฝ่ายไม่แสดงท่าทีเป็นปรปักษ์ มังกรน้อยสีฟ้าก็เอนกายลงบนภาพวาดด้วยหมึกและดมกลิ่นเบาๆ ดมหมึกสีน้ำเงิน
หมึกที่มีสีสันนี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่หมึกจริง แต่เป็นน้ำผลไม้จากใบไม้และไม้ ไม่ต้องพูดถึงว่ามีกลิ่นเฉพาะตัว และสีของหมึกนั้นพิเศษมาก
หมึกสีถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ มีหมึกสีที่แตกต่างกันมากกว่าหนึ่งโหล แต่น้ำผลไม้สีฟ้าและสีฟ้าเป็นที่ชื่นชอบของเด็กน้อยตัวนี้ มันเงยหน้าขึ้นอีกครั้งเพื่อยืนยันว่า พี่สาวคนโตที่สง่างามของมนุษย์จะไม่โจมตีตัวเอง มังกรตัวน้อยนี้สามารถเลียน้ำผลไม้ที่ใช้สำหรับการวาดภาพได้อย่างปลอดภัย
“พัฟ พัฟ พัฟ พัฟ”
เสียงฝีเท้าดังมาจากบันไดข้าง จูมิงหลาง ไล่ตามมา มองดู ชิงจั่ว ตัวน้วยดื่มภาพวาดของคนอื่น ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำในทันที
ไป๋ฉีดื่มน้ำหวาน
ฟันดำกินไขมัน
ชิงจั่ว กินสีหมึกแบบไหนกัน! !
ช่างยากนัก! !
“ขอโทษ..ขอโทษ.” จู มิงหลาง ก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าและหยิบเจ้าตัวเล็กที่ซุกซนขึ้นมา
“นั่นมันน้ำหนานมู่ ดื่มมันซะ” น่านหลิงซาพูดเบาๆ
“น้ำผลไม้?” จู มิงหลาง รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาโน้มตัวไปข้างหน้าและได้กลิ่นมัน มันมีกลิ่นของไม้จริงๆ แต่ก็ยังมีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างมันกับรสชาติที่สดชื่น
“เจ้าได้มังกรมาจากไหน” น่านหลิงซาถาม
“ในป่าทางเหนือ มีผามังกรในป่าสนโบราณ เจ้ารู้จักมังกรตัวนี้หรือไม่? มันเกิดขึ้นจนข้าสับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับแผนชีวิตของมังกร หนังสือดูเหมือนจะไม่บันทึกสี ลักษณะและสายพันธ์” จู มิงหลาง ถาม
เนื่องจาก น่านหลิงชา เป็นสตรีคนโตของตระกูลน่าน นางจึงไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับ ซูหลง
ชิงจั่วน้อย ไม่ใช่ทั้งมังกรแห่งป่าสีเขียวหรือมังกรแห่งป่า แต่เห็นได้ชัดว่ามันเป็นของลำดับวงศ์ตระกูลนี้ จู มิงหลาง ถาม ผู้เฒ่าวู แต่ผู้เฒ่า วู ให้ถามคนในครอบครัว น่าน
จู มิงหลาง ถาม น่านเย่ เขาก็ไม่รู้อะไรเลย และตอนนี้ก็ได้พบกับ น่านหลิงชา อีกครั้ง แม้ว่าจะไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ ดังนั้นนางอาจสามารถช่วยเขาแก้ไขความสับสนได้
