บทที่ 68: เพื่อนที่สมน้ำสมเนื้อ
“ข้าหวังว่าคนที่มีความสามารถอย่าง มิงหลาง จะเป็นห่วงทีมด้วย ข้าได้นัดหมายกับเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ ล่วงหน้าแล้ว ถ้า จู มิงหลาง ต้องการเข้าร่วมกับพวกเรา ก็ไม่เป็นไร ข้าขอให้เจ้าเป็นนักเรียนที่เข้มแข็งทุกคนเต็มใจ” ชูหยานหยานพูดด้วยรอยยิ้ม
จู มิงหลาง เกาศีรษะด้วยความอับอาย เขายังโทษตัวเองที่ไม่ได้เข้าเรียนบ่อยนักและไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนร่วมชั้น วงสังคมค่อนข้างแคบ
“พวกเราวางแผนจะออกเดินทางแต่เช้าตรู่วันมะรืนนี้ แล้วเจอกันที่สะพานหักไหม” ชู หยานหยาน กล่าว
“ตกลง ขอบใจนะน้องสาวที่พาข้าไปด้วย” จู มิงหลางกล่าว
“ทีมของพวกเราอยู่ในระดับปานกลาง เมื่อเจออสูรตัวใหญ่ พวกเราต้องพึ่งพาพี่จูเพื่อจัดการ” ชูหยานหยานยังพูดอย่างสุภาพ
จู มิงหลาง แสดงรอยยิ้มที่ต่ำต้อยบนใบหน้าของเขา
“โอ้ อาจารย์ไป่ยี่ซูอยู่ที่ไหน?” ซู หยานหยานนึกบางอย่างได้ และมองหาอาจารย์ไป่ ยี่ซูที่หน้าโต๊ะเรียน “ ข้ามีคำถามสองสามข้อ แล้วอาจารย์ไป๋อี๋ซูล่ะ”
ก่อนที่ จู มิงหลางจะพูดได้ ชูหยานหยาน ก็รีบวิ่งออกไปนอกห้องเรียน
อันที่จริง ทันทีที่ชั้นเรียนจบลง พี่สาวและน้องสาวหลายคนก็ออกไปกับอาจารย์ไป่ยี่ซู ดูเหมือนพวกเขาจะพูดว่า “ข้ามีคำถามเพื่อขอคำแนะนำ” ชูหยานหยานจะไปที่นั่นเท่านั้น
เมื่อเขาเดินออกจากห้องเรียน เขามองไปที่ หยิงหยิง และ หยานหยาน รอบๆ อาจารย์ไป่อี้ซู พวกเขาทั้งหมดเป็นนักเรียนหญิงที่กระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ จู มิงหลาง ไม่สามารถช่วยความรู้สึกได้
ในแง่ของความงาม แต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่ก็ยังมีความขยันหมั่นเพียรอยู่บ้าง เขาควรพยายามเป็นคนขยัน
กลับไปที่โรงพยาบาล ก่อนที่ จู มิงหลาง จะเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล เขาเห็นร่างผอมบางที่ประตูลานบ้าน เขายืนอยู่หน้าประตูอย่างรอคอย ไม่กล้ารบกวน แต่อดทนมาก
จู มิงหลาง รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะเป็นคนนี้
“พี่เจิ้ง” จู มิงหลาง มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ท้ายที่สุด เจิ้งหยูเป็นคนที่เขาชื่นชมอย่างมาก
“พี่จู!” เจิ้งหยู เป็นแบบนั้นจริงๆ แม้จะเคยเห็นมาหลายครั้งแต่ก็ยังรู้จักถ่อมตัวและคงไว้ซึ่งกิริยาที่จริงจัง
จู มิงหลาง ก็ปฏิบัติตามเช่นกัน
เมื่อเข้ากับคนอย่างเจิ้งหยู เขารู้สึกว่าจะมีความผ่อนคลายลงมาก
“ข้ายังไม่ได้ขอบคุณท่านเป็นการส่วนตัวสำหรับแร่เงินสีเขียว พี่เจิ้งมาที่นี่ก่อนจริงๆ ข้ารู้สึกละอายใจ” จู มิงหลางกล่าว
การขุดแร่ที่ หวูตู น่าจะใช้เวลานาน เจิ้งหยูส่งแร่เงินสีเขียวจำนวนมาก จะเห็นได้ว่าใช้พลังงานไปมากในด้านนี้ จู มิงหลาง รู้สึกขอบคุณมาก ถ้าไม่มีเกราะ มังกรฟ้า สีเงิน โอกาสที่ทั้งตัวเขาและ เฮยยะ จะประสบอุบัติเหตุ
“อย่าคิดมาก มันเป็นของขวัญตอบแทน ข้าเพิ่งเสร็จสิ้นการไว้ทุกข์ให้อาจารย์เคเบ่ย แต่ข้าไม่รู้ว่าอาจารย์ดวนหลาน อยู่ที่ไหน ข้าอยากจะขอบคุณและขอโทษด้วยตนเอง” เจิ้งหยูกล่าว
จู มิงหลาง คิดว่า เจิ้งหยู เป็นเพียงการพูดคุยอย่างไม่เป็นทางการในตอนนั้น แต่ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะเดินทางมาที่ ซูหลง เพื่อไว้ทุกข์ให้ อาจารย์เคเบ่ย
เมื่อมองอย่างใกล้ชิดที่เจิ้งหยู เขาพบว่าเจิ้งหยูเป็นคนไร้ชีวิตจริง ๆ ด้วยใบหน้าที่อ่อนล้าเล็กน้อย
“มาบ้านข้าแล้วนั่งคุยกันก่อน” จู มิงหลาง พา เจิ้งหยู เข้าไปในบ้านของเขา
เขาเทชาร้อนหนึ่งถ้วยให้เจิ้งหยู ริมฝีปากของ เจิ้งหยู มีรอยแตกเล็กน้อย
เขามีความเฉพาะเจาะจงมากเกินไปเกี่ยวกับการเป็นนักวิชาการที่อ่อนแอ เขาสามารถนั่งรอที่ลานบ้านได้ แต่เขายืนอยู่ที่หน้าประตู
“อาจารย์ดวนลานถูกนำกลับไปพักฟื้นโดยครอบครัวของนาง และข้าก็ไปเยี่ยมนางที่บ้านด้วย แต่ครอบครัวของเขาบอกว่านางต้องการพักผ่อนและไม่เหมาะที่จะพบแขกและข้าก็ไม่ได้พบนาง” จู มิงหลาง บอก เจิ้งหยู
“ข้ารวบรวมเหรียญเงินเพื่อซื้อเห็ดหลินจือ หวังว่าจะทำให้ดีที่สุด” เจิ้งหยูกล่าว
“ข้าจะนำเจ้าให้อาจารย์เสี่ยวลี่ในบ้านพัก นางน่าจะสามารถช่วยเจ้าได้” จูหมิงหลางกล่าว
เสี่ยวลี่ ดูเหมือนจะรู้จัก ดวนหลาน ดีกว่า และในฐานะผู้หญิง นางจะมีโอกาสได้เห็น ดวนหลาน มากกว่าชายร่างใหญ่สองคน
“ขอบคุณพี่จู” เจิ้งหยูยืนขึ้นอีกครั้ง
“อย่า อย่าเลย เจ้าแค่นั่งหายใจสักครู่ ดื่มน้ำอุ่นเพื่อทำให้ร่างกายอบอุ่น เจ้าคงจะมีปัญหากับเรื่องในเมืองซูหลงด้วย ทำไมมาไกลจัง? ,สิ่งเหล่านี้เพียงแค่ขอให้คนที่อยู่ใต้มือของเจ้าทำก็ได้แล้ว”จู มิงหลาง กล่าว
“สำหรับเรื่องไว้ทุกข์ ข้ายังต้องมาด้วยตนเอง และทางด้าน หวูตู ผู้นำ เฉิงต่าว เป็นคนที่มีความสามารถอย่างแท้จริง ข้าไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่มันเป็นหน้าที่ ใกล้เข้ามาแล้ว ต้องวิ่งเข้าเมืองหวูตูบ่อยๆ “เจิ้งหยูกล่าว”
“ถนนเหมืองเปิดแล้ว นี่เป็นสิ่งที่ดี เมืองซูหลง นั้นร่ำรวยและมั่งคั่ง แต่แร่นั้นขาดแคลนอยู่เสมอและจำเป็นต้องซื้อจากเมืองใกล้เคียงในราคาสูง” จูหมิงหลางกล่าว
“ใช่ ผู้หญิงคนนี้มีวิสัยทัศน์ระยะยาว นางยังหวังว่าข้าจะจัดการกับถนนเหมืองของเมืองและ หวูตูโดยเร็วที่สุด แต่ก็น่าเสียดายที่เป็นปัญหาเล็กน้อย ข้าอยากไปเที่ยวเมืองต่าง ๆ ในลุ่มน้ำเสฉวนตอนบน ติดต่อเพื่อนเก่าของข้า และไปลอบบี้เจ้าของเมืองอื่น ๆ โดยหวังว่าพวกเขาจะสามารถสนับสนุนการเปิดเส้นทางการค้านี้ได้ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้มีปีศาจพวกเขา ไม่อยากทำอย่างนั้น แม้แต่เจ้าหน้าที่และทหารก็ไม่กล้าพาข้าไปที่นั่น อนิจจา” เจิ้งหยูกล่าวด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว
“เจ้าเป็นนักวิชาการ เจ้าไม่รู้ศิลปะการต่อสู้ และเจ้าไม่รู้วิธีการเลี้ยงสัตว์ เจ้าสามารถตายได้อย่างง่ายดายด้วยการวิ่งขึ้นเมืองในช่วงเวลานี้ “จู มิงหลาง รู้สึกประหลาดใจ
“แม้ว่าข้าจะเข้าใจความจริงของสิ่งต่าง ๆ บนท้องฟ้า แต่บางครั้งข้าก็ยังต้องลังเลและพี่ชายจู ก็พูดคุยไม่ได้นานซึ่งน่าเสียดาย เมื่อเส้นทางการค้าเปิดแล้ว ขอให้พี่จู มีความสุข” เจิ้งหยูลุกขึ้น ดูเหมือนจะพยายามหาทางไปยังต้นน้ำของเมือง
“พี่เจิ้ง ไม่ต้องกังวล ทำไมเจ้าไม่ฟังคำแนะนำของข้าล่ะ” “จู มิงหลาง กล่าว
เจิ้งหยูเปิดมือเพื่อกำหมัดคารวะ ดังนั้นเขาจึงต้องนั่งลงช้าๆ
“วันมะรืนนี้ ข้าจะไปที่เมืองตอนบนกับนักเรียนคนอื่นๆ ในวิทยาลัย จุดประสงค์คือเพื่อปกป้องผู้คนและฆ่าวิญญาณปีศาจเร่ร่อน พี่เจิ้งสามารถเดินทางไปกับพวกเรา และข้าจะเป็นผู้พิทักษ์ของพี่เจิ้ง”จู มิงหลาง หัวเราะ
เจิ้งหยู มองไปที่ จู มิงหลาง และดูเหมือนจะสังเกตุว่าคำพูดของ จู มิงหลาง มีเจตนาหรือไม่ เขาไม่ต้องการสร้างปัญหาให้ จู มิงหลาง เพราะเรื่องของเขาเอง
“คนโง่เช่นข้านี้ ไม่สามารถจ่ายได้ “เจิ้งหยูกล่าว
“วิธีการฝึกของสถาบันมังกรอยู่ในขั้นตอนการกำจัดอสูรอยู่แล้ว ทีมงานของพวกเราจะพาพี่เจิ้งไปส่งถึงที่ “ จู มิงหลาง กล่าว
“โอ้ โอ้ ถ้าอย่างนั้นขอบคุณพี่จู “เจิ้งหยูยืนขึ้นอีกครั้งและคำนับอย่างจริงจัง
จู มิงหลาง รู้ว่า เจิ้งหยู เป็นคนพิเศษและไม่ได้หยุดเขา
มันเป็นความพยายามที่เรียบง่าย พวกเขาต้องไปหลายครั้ง ในเมืองนี้ เจิ้งหยูต้องการเกลี้ยกล่อมเจ้าของเมืองใหญ่ๆ และเป็นการดีที่จะไปด้วยกัน จู มิงหลาง ไม่ต้องการให้ เจิ้งหยู ตายในต้นน้ำลำธารของเมือง แม้ว่าจะมีทหารคอยปกป้องเขา แต่ จู มิงหลาง ก็ไม่สบายใจ
อยากจะบอกเพื่อนว่าอย่าสุภาพมาก จู มิงหลาง กล่าวในใจ
สำหรับเพื่อนอย่าง เจิ้งหยู จู มิงหลาง ยังคงต้องการมีมิตรภาพที่ลึกซึ้ง
“นั่นเป็นเกียรติสำหรับเจิ้งหยู” เจิ้งหยูกล่าว
“ที่ไหนได้ มิงหลางคนนี้ ยังคงชื่นชมพี่เจิ้งมาก” จูหมิงหลางกล่าว
“เจ้าชื่นชมอะไร” “เจิ้งหยูเลิกคิ้วทันที
จู มิงหลาง ตกตะลึง
มันไม่สุภาพเหรอ?
“ที่ข้าพูด พี่เจิ้งของข้าเป็นคนฉลาด ข้าชื่นชมด้วยความเข้าใจที่ลึกซึ้งของเจ้าในการรู้จักผู้คน “จู มิงหลาง กล่าว
เจิ้งหยูก็ตกตะลึงเช่นกัน!
ฝ่ายตรงข้ามเก่งกว่า..
เจิ้งหยู ยิ้มแห้งและสัมผัสถ้วยชากับ จู มิงหลาง
เก็บกระเป๋าของเขา วันนี้เป็นวันออกเดินทาง จู มิงหลาง เพิ่งออกจากห้อง แต่เห็น หลี่เสี่ยวหยิง อยู่ในห้องถัดไป ถือกระเป๋าเดินทาง ดูเหมือนกำลังจะเดินทาง
“หลี่เสี่ยวหยิง ในที่สุดเจ้าก็ถูกไล่ออกจากวิทยาลัยแล้วหรือ? “ในขณะนี้ ใครบางคนในสนามหัวเราะ
หลี่เสี่ยวหยิง เป็นคนที่หงุดหงิดง่าย เขาหน้าแดงทันทีและอธิบายด้วยความโกรธว่า “ข้ากำลังจะกลับไปเยี่ยมบ้าน บ้านของข้าอยู่ที่ต้นน้ำของสระในเมือง!”
“โอ้ ถ้าอย่างนั้น ระวังไว้นะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า พวกเราจะไม่มีคนทำความสะอาดประจำอยู่ที่นี่” ชายคนนั้นพูดต่อ
สนามยังคงรักษาประเพณีการต่อสู้ที่ดีทุกสัปดาห์ หลี่เสี่ยวหยิง ไม่สามารถทนต่อการยั่วยุให้เข้าร่วมได้ทุกครั้ง แต่ทุกครั้งที่เขาเป็นคนสุดท้ายที่รับผิดชอบในการทำความสะอาดทั้งลาน
“เจ้ารอก่อน ข้าคงก้าวผ่านประตูมังกรมาก่อนเจ้า ถึงเวลานั้น เจ้าก็ไม่คู่ควรที่จะขัดรองเท้าของข้า!” หลี่เสี่ยวหยิง เปิดประตูและคำพูดที่มีพลังก้องอยู่ในสนามเป็นเวลานาน
การเยาะเย้ยทุกวันกลายเป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุดในสนามแล้ว จู มิงหลาง ส่ายหัว รู้สึกว่าเขาจะยังคงอยู่ในสนาม
หลี่เสี่ยวหยิง ไม่มีสิทธิ์ แต่เขาสมัครเข้าเรียนที่วิทยาลัย การไปเยี่ยมบ้านควรมีทีมพาเขาไปด้วย จะได้หมดกังวลระหว่างทาง
จู มิงหลาง ไปที่สะพาน ไบ่ยัน และเห็นว่าคนอื่น ๆ ได้พบกันที่นั่นแล้ว ซูหยานหยาน และ เจิ้งหยู ต่างก็อยู่ที่นี่
ชูหยานหยาน รู้จัก เจิ้งหยู และรู้ว่า เจิ้งหยู ก็อยู่กับสุภาพสตรีหญิงด้วย และบอกกับนักเรียนคนอื่นๆ อย่างตื่นเต้นเกี่ยวกับความสำเร็จของ เมืองหุบเขารุ่งโรจน์
มีข่าวลือเป็นระยะๆ เกี่ยวกับเมืองหุบเขารุ่งโรจน์ รัฐซูหลง ยังมีข่าวลือเป็นระยะ ๆ แต่คนส่วนใหญ่ไม่เข้าใจว่า เมืองหุบเขารุ่งโรจน์ รอดจากการบุกของหวู่ตูได้อย่างไร เป็นเจิ้งหยูที่ใช้วิธีนี้ หยุดกองทัพที่รุนแรง นักเรียนเหล่านี้ชื่นชมมากยิ่งขึ้น
เจิ้งหยูเป็นคนพูดเก่ง และในไม่ช้าก็รู้จักกับนักเรียนเหล่านี้ และทุกคนก็พูดถึงเมืองตอนบน
“มิงหลาง ที่นี่ พวกเราอยู่ที่นี่” ชู หยานหยาน เหยียดแขนสีขาวหยกของนางออกมาและโบกมือไปทาง จู มิงหลาง มีเครื่องประดับเงินบาง ๆ ที่สวยงามอยู่บนข้อมือของนาง ซึ่งทำให้เครื่องประดับเหล่านั้นมีเสียงคมชัดยามกระทบกัน.
มีผู้คนมากมายมารวมตัวกันที่นี่ ส่วนใหญ่ออกเดินทางไปยังต้นน้ำของเมืองในวันนี้
จู มิงหลาง พบว่าทีมนี้ไม่ใหญ่มาก มีทั้งหมดหกคน ห้าเป็นผู้หญิงและหนึ่งเป็นผู้ชาย เมื่อรวมกับ จู มิงหลาง และ เจี้งหยู อัตราส่วนชายต่อหญิงก็ห้าต่อสามเช่นกัน
“เจ้าต้องการเห็นความสดใสหรือไม่”
“เจ้าดูไม่แปลกใจเหรอ”
“เจ้าเกี่ยวข้องกับสุภาพสตรีหญิงจริงๆเหรอ??
“เจ้ากับสุภาพสตรีหญิงพบกันได้อย่างไร? ?”
“หลี่ หยุนซีเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองซูหลงจริงหรือ? เจ้าคิดอย่างไรเกี่ยวกับข้า นางสวยหรือข้าสวย”
เพื่อนร่วมชั้นหญิงสองสามคนถามคำถามทันที และพวกเขาไม่ให้โอกาส จู มิงหลาง ตอบคำถาม และพวกเขาไม่ต้องการให้ มิงหลาง ตอบเลยด้วยซ้ำ พวกเขาแค่ถามความอยากรู้อยากเห็นทั้งหมดในใจ
“ทุกคนอยู่ที่นี่ ออกเดินทางกันเถอะ อย่าให้ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง “นักเรียนชายคนเดียวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ตกลง เราจะตามพี่จินในตอนนี้” ซูหยานหยานกล่าว
