บทที่ 70: โจร..!
“ถ้าเจ้าอยากกลับมา ลุงจะสบายใจขึ้น ไม่เช่นนั้นเมื่อเจ้าถูกรังแกข้างนอก ลุงก็เป็นห่วง ในใจลุงไม่สบาย? ไม่มีอะไรผิดปกติกับการต้อนวัวควายและแกะ ตื่นมาก็อิ่ม กลับบ้านไปเล่นกับเมียลูก”
“ท่านลุง ทำไมท่านไม่แต่งงานกับภรรยา? ป้าหวางดูเหมือนจะห่วงใยลุงมากและนางก็เป็นม่ายมาหลายปีแล้ว”
“แล้วเจ้าละไม่คิดถึงลูกสาวของนางด้วยเหรอ”
“ยังเป็นหญิงสาวในเมืองอยู่”
“เจ้าคงยังคิดถึงเมืองอยู่ ตกลงลุงรู้ว่าความคิดของเจ้าคืออะไร ลุงจะขายพวกมันในภายหลังและซื้อลูกมังกรให้เจ้า”
“ท่านลุง ต่อให้มีเงินมากกว่าสิบเท่า ก็ไม่สามารถซื้อลูกมังกรได้”
“โอ้ ถ้าอย่างนั้นซื้อลูกสะใภ้ ลูกสาวของป้าหวางก็สวยดี”
กลับไปที่ ฉีหู ท้องฟ้ามืดไปแล้วครึ่งหนึ่งและแสงไฟที่ทางเข้าหมู่บ้านนั้นหายาก น่าจะเป็นเพราะกลัวแสงจะดึงดูดปีศาจจากระยะไกล
ปีศาจไม่ใช่สัตว์เดรัจฉาน พวกเขาไม่กลัวแสง ก็ควรที่จะทำเช่นนั้น
เมื่อเห็นว่าผู้คนในหมู่บ้านมีความรู้สึกป้องกันในที่สุด หลี่เสี่ยวหยิงก็โล่งใจอย่างมาก
เมื่อเดินเข้าไปในหมู่บ้าน ภายในค่อนข้างมืด จู่ๆ ลุงซานก็ดึงหลี่เสี่ยวหยิง จากนั้นชี้ไปที่เท้าของพวกเขาอย่างเคร่งขรึม
หลี่เสี่ยวงมองลงไป ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป!
มันคือเลือด!
ทางเข้าหมู่บ้านมีแอ่งเลือดขนาดใหญ่ เห็นได้ชัดว่าไม่มีลักษณะเหมือนไก่และแกะที่เชือด เป็นชนิดของการกระเซ็น หลี่เสี่ยวหยิงมองอย่างระมัดระวังและพบว่ายังมีรั้วที่ทางเข้าหมู่บ้านซึ่งกระจัดกระจายอย่างเกินจริง
หลี่เสี่ยวหยิง ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและยกแผ่นไม้ขนาดใหญ่ด้วยมือของเขา ใต้แผ่นไม้มีชายคนหนึ่งปกคลุมไปด้วยเลือด ดวงตาของเขาเปิดกว้าง ความเจ็บปวดก่อนตายอยู่ที่นี่ ใบหน้าบิดเบี้ยวและดวงตาคู่นี้สะท้อนออกมาอย่างเต็มตา
คนตาย! !
เขาเป็นพี่ชายคนโตที่ตัดไม้ในหมู่บ้าน เขาแข็งแกร่งมากเช่นกัน แต่เขาตายอย่างน่าสังเวช และเขาตายที่ปากทางหมู่บ้าน!
ปีศาจ
ปีศาจปรากฏตัว! !
หลี่เสี่ยวหยิง กลัวมากจนเขาถอยห่างออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อเขากำลังจะพาลุงจั่น หนี เขาก็นึกถึงคำพูดของเหล่าสาวใหญ่ที่ชมตัวเองที่ริมทะเลสาบ
ไม่ใช่ว่าคำพูดของพวกนางสนองความไร้สาระของพวกนาง แต่ความคิดที่ว่าพวกเขาจะตายทั้งหมด หัวใจก็ยิ่งดิ้นรนมากขึ้น!
วิ่งหรือสู้?
ถ้าสู้ จะเอาอะไรไปสู้กับมัน??
หลี่เสี่ยวหยิง กัดฟันของเขาเกลียดชังว่า ทำไมเขาถึงยังไม่ข้ามประตูมังกร ไม่อย่างนั้นเขาก็สามารถรีบเข้าไปดึงปีศาจตัวนั้นออกมาและเหยียบย่ำมันให้ตาย!
“เฮ้ มีอีกสองคนที่อาศัยอยู่ที่นี่” ทันใดนั้นมีคนตะโกนจากทางกังหันน้ำ
จู่ๆ คบเพลิงก็สว่างขึ้น ทำให้ทางเข้าหมู่บ้านและหมู่บ้านสว่างขึ้น ในไม่ช้าหลี่เสี่ยวหยิงก็เห็นผู้คนจำนวนมากกำลังเดินมาทางนี้ ทุกคนต่างก็ถือมีดยาวสดใสอยู่ในมือ
ในตอนแรก หลี่เสี่ยวหยิง คิดว่าเป็นเจ้าหน้าที่และทหาร เจ้าหน้าที่และทหารมาถึงที่นี่เพื่อค้นหาและช่วยเหลือ แต่พวกเขาก็ดูซีดกว่าเมื่อสวมชุด!
ไม่ใช่เจ้าหน้าที่และทหาร
และไม่มีปีศาจ
เป็นโจร! !
“ฮ่าฮ่าฮ่า มีปลาที่เล็ดลอดอวน ลากพวกมันสองคนเข้าไป” ชายคนหนึ่งที่เป็นเหมือนคนขายเนื้อพูด
ในไม่ช้า โจรสองสามคนที่มีมีดก็จับ หลี่เสี่ยวหยิงและลุงจั่นเข้าไป มัดมือและเท้าของพวกเขา ทำให้พวกเขาและคนอื่นๆ ในหมู่บ้านคุกเข่าลงกับพื้น
หลี่เสี่ยวหยิง มองไปรอบ ๆ และพบว่าพวกผู้หญิงก็คุกเข่าอยู่บนพื้น ใบหน้าของพวกนางเต็มไปด้วยน้ำตา แต่พวกนางไม่กล้าที่จะร้องไห้
พวกผู้ชายในหมู่บ้านถูกมัดไว้ และมีศพนองเลือดอยู่หน้าบ้านหลายศพ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต่อสู้กับโจร แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็ถูกฆ่าตาย!
น่าจะมีซากศพเยอะ บางศพถูกโยนทิ้งหลังบ้าน น่าจะ 20 หรือ 30 คน ฉากนี้นองเลือดและน่ากลัวจริงๆ
หลี่เสี่ยวหยิงรู้สึกประหลาดใจ
“ถ้าเจ้าคิดได้ ตอนนี้เจ้าหน้าที่และทหารกำลังตามล่าปีศาจ พวกเขาไม่สามารถควบคุมพวกเราได้เลย หมู่บ้านถูกพวกเราปล้นและเงินที่หามาได้ก็เพียงพอแล้วที่พวกเราจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข!” ชายที่เหมือนคนขายเนื้อกล่าว
“เฮ้ มันยากที่จะมีความสุขตลอดชีวิต ตอนนี้ข้าจะมีความสุขก่อน” หัวหน้าคนที่สองยิ้มอย่างน่าสมเพช
ด้วยคำพูดเหล่านี้ เขาเดินไปที่ด้านข้างของป้าหวาง จากนั้นลากหญิงสาวที่ได้รับการปกป้องโดยป้าหวางจากด้านหลังโดยตรง
“ไปที่บ้าน ไปบ้าน อย่ายั่วพี่ให้โกรธ อะไรๆ ก็ยังจะเกิดถ้าเจ้าเลื่อนเวลาออกไป” หัวหน้าคนขายเนื้อพูดอย่างโกรธเคือง
“ข้าชอบที่จะอยู่ที่นี่!” หัวหน้าคนที่สองเริ่มฉีกเสื้อผ้าหญิงสาว
“คนดี คนดี ได้โปรดปล่อยลูกสาวของข้าไป ปล่อยให้นางอยู่แบบนี้ได้ยังไง!” ป้าหวางคลานไปตามพื้นปกป้องลูกสาวของนางอย่างสิ้นหวัง
“ออกไป ถ้าแกยังไม่อยากตาย!” หัวหน้าคนที่สองเตะป้าหวางออกไปและคำรามด้วยความโกรธ
เขาคว้าข้อเท้าของหญิงสาวด้วยมือเดียว และเกือบยกนางกลับหัว หญิงสาวกลัวมากจนสูญเสียจิตวิญญาณของนาง นับประสาอะไรที่จะกรีดร้อง
“ข้ากำลังบอกพวกเจ้า ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทั้งหมด เจ้าหน้าที่และทหารจะคิดว่ามันทำโดยพวกปีศาจ หากพวกเจ้าต้องการอยู่รอด พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องเชื่อฟังข้า!” หัวหน้าคนขายเนื้อกล่าว
ชั่วขณะหนึ่งไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีกต่อไปและพวกเขาก็กลัวฝังหัว
“ หลี่เสี่ยวหยิง..หลี่เสี่ยวหยิง..เจ้ามีมังกร? ช่วยลูกสาวของข้า ช่วยนางด้วย!” ป้าหวังเป็นบ้าเล็กน้อย นางตะโกนใส่หลี่เสี่ยวหยิง
“???” ชั่วขณะหนึ่ง หัวหน้าคนขายเนื้อและหัวหน้าคนที่สองต่างก็ตั้งเป้าไปที่ หลี่เสี่ยวหยิง
พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้จะมีคนเลี้ยงมังกรอยู่จริง และเขายังเป็นวัยรุ่นอยู่
“พวกเจ้าปล่อยนางไปเถอะ” หลี่เสี่ยวหยิง ลุกขึ้นยืนและเขาทนไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป
“เจ้าจริงเหรอ?? เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าคนที่สองสนใจในเรื่องนี้ และเขาก็วางเด็กผู้หญิงคนนั้นลง
“ใช่!” หลี่เสี่ยวหยิงกล่าว
“ถ้าอย่างนั้นเรียกมังกรมา ขอข้าดูหน่อย” หัวหน้าคนที่สองเหล่ตาของเขาราวกับว่าเขาไม่กลัวเลย
ไม่ใช่ว่าโจรไม่กลัว ถ้าหลี่เสี่ยวหยิง มีมังกรจะปล่อยให้ตัวเขาถูกมัดได้อย่างไร? หัวหน้าคนที่สองไม่ใช่คนไร้สมอง
“ข้าเป็นนักเรียนของ สถาบันฝึกมังกรหลี่ฉวน ถ้าเจ้าจะไปตอนนี้ ข้าจะทำเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในวันนี้ หรือหากพวกเจ้าฆ่าข้า สถาบันฝึกมังกร จะไม่เพิกเฉยต่อชีวิตของนักเรียนคนใด ยิ่งกว่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกได้ว่ามันคือปีศาจหรือโจร หากข้าตายที่นี่ ” หลี่เสี่ยวหยิงสูดหายใจลึกและพูด
หัวหน้าคนขายเนื้อขมวดคิ้ว และพวกโจรคนอื่นๆ เริ่มพูดคุยกันเงียบๆ
เป็นความจริงที่โจรอย่างพวกเขาไม่กล้ายั่วยุ นับประสาองค์กรที่มีชื่อเสียงอย่าง สถาบันฝึกมังกร คำพูดของ หลี่เสี่ยวหยิง ยังคงมีอำนาจยับยั้งอยู่บ้าง
“งั้น เจ้าเป็นนักเรียนที่ไม่มีมังกรตัวจริงเหรอ?” หัวหน้าคนที่สองยิ้มและมองไปที่หลี่เสี่ยวหยิง
“ไม่” หลี่เสี่ยวหยิง รู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะแสร้งทำเป็นมี
“หลี่เสี่ยวหยิง เจ้าไม่เคยมีมังกรมาก่อน เจ้าบอกพวกเราว่าเจ้ากลับมาเพื่อปกป้องพวกเรา?” น้าโจวพูดอย่างโกรธเคือง
“ทุกคนคาดหวังให้เจ้าช่วย เจ้าไม่มีมังกร เจ้าโกหกใช่หรือไม่”
ต้องเผชิญกับข้อกล่าวหาเรื่องความสิ้นหวัง หลี่เสี่ยวหยิง กัดริมฝีปากของเขาอย่างเจ็บปวดมากขึ้นและริมฝีปากของเขาก็แตก เลือดยังไหลออกมา
“ลูกของโจรก็คือลูกของโจร พวกเราไม่ควรให้อาหารเจ้าตั้งแต่แรก ในที่สุด คนของข้าก็ถูกพวกโจรที่มีสติสัมปชัญญะฆ่าตาย” น้าโจวพูดอย่างโกรธเคือง
“ท่านพูดอะไร?” หลี่เสี่ยวหยิง ตกตะลึง
เด็กโจรคนไหน?
พ่อแม่ของเขาไม่ได้ป่วยและเสียชีวิตในฤดูหนาวเพราะการสูญเสียวัวควายและแกะและไม่สามารถซื้อเสื้อผ้าฝ้ายได้หรือ?
หลี่เสี่ยวหยิง มองไปที่ลุงจั่น ข้างหลังเขาด้วยความตกใจ
เป็นลุงที่เอาแต่โกหกตัวเองอยู่หรือเปล่า?
อันที่จริง ความทรงจำของหลี่เสี่ยวหยิงก่อนอายุสี่ขวบไม่ตรงกับสิ่งที่ลุงจั่นสอน แต่คนอื่นๆ ในหมู่บ้านก็พูดแบบเดียวกัน และเขาก็ค่อยๆ เชื่อมัน
“เมื่อข้าถูกรบกวนทำให้เสียเวลา ข้าหมดความสนใจ พี่ชายให้พี่น้องฆ่าพวกเขาทั้งหมด และโยนศพเข้าไปในป่า เพื่อเป็นอาหารของหมาป่า สถาบันฝึกมังกร มีความสามารถในการเข้าถึงท้องฟ้า อย่าคิดที่จะหาเหตุผลด้วยซ้ำ” หัวหน้าคนที่สองติดกระดุมเสื้อผ้าและพูดอย่างเย็นชากับหัวหน้าคนขายเนื้อ
“เป็นความคิดที่ดี ถ้าอย่างนั้น ข้าจะเริ่มด้วยมีดก่อน ในชีวิตข้าไม่เคยฆ่าใครซักคน แต่วันนี้จะฆ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! “หัวหน้าคนขายเนื้อมาพร้อมกับมีดเปื้อนเลือด
เมื่อทุกคนได้ยินก็ร้องไห้ และคำสาปแช่งของเขาก็รุนแรงขึ้น บางคนสาปแช่งพวกโจรเหล่านี้เพราะมโนธรรมของพวกเขา และบางคนก็สาปแช่งหลี่เสี่ยวหยิง หากเจ้ายอมให้เจ้านายทั้งสองระบายออกมา พวกเขาไม่ต้องตาย
เมื่อเผชิญหน้ากับมีดเขียง หลี่เสี่ยวหยิงไม่มีความสามารถในการคิด เขายังเป็นวัยรุ่น ฆาตกรขนาดนี้ ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งกลัว
หัวหน้าคนขายเนื้อมาถึงหน้า หลี่เสี่ยวหยิงแล้ว ทำให้ขาของเขาอ่อนแรงและไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง
ในขณะนั้น มีร่างหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าและยืนอยู่ตรงหน้าหลี่เสี่ยวหยิงและหัวหน้าคนขายเนื้อ
สิ่งนี้คุ้นเคยเกินไป
ได้ใช้ความรุนแรงมาตั้งแต่เด็ก ดูแลตัวเองดีๆ สักอย่าง
“ข้าไม่ได้ปกปิดใบหน้า ข้าไม่ได้วางแผนที่จะมีชีวิตอยู่ตั้งแต่แรก “ลุงจั่น พูดพร้อมกับเผชิญหน้ากับหัวหน้าคนขายเนื้อ
“ฮ่าฮ่า คนฉลาด มีหลายอย่างเช่นปีศาจ และแน่นอนว่าพวกมันถูกฆ่าตายทั้งหมด ทางที่ดีควรโยนมันทิ้ง “หัวหน้าคนที่สองหัวเราะ
“เจ้าเป็นอะไรหรือเจ้าเป็นมังกร บอกให้วัวมาชี้ให้พวกเราบินทะยานผ่านหมู่เมฆสิ” หัวหน้าคนขายเนื้อก็หัวเราะเช่นกัน
เมื่อพูดคำเหล่านี้แล้ว หัวหน้าคนขายเนื้อก็เอามีดเขียงมาใส่บนใบหน้าของลุงจั่นแล้วตบสองครั้ง ทำเสียงดัง ราวกับว่าคนขายเนื้อกำลังจะโกนเนื้อ!
ลุงจั่นไม่ได้หลบตา เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ
“คนสุดท้ายที่ตบหน้าข้า เรียกว่าหลี่ยิง ข้าฆ่าสามมังกรของเขา” ลุงจั่นกล่าว
“ใครคือหลี่ยิง? คนเลี้ยงวัวมาที่นี่เพื่อแสร้งเป็นคนเลี้ยงมังกร มีดเล่มนี้ของข้าไม่เคยทื่อ!” หัวหน้าคนขายเนื้อเยาะเย้ย และมีดเล่มใหญ่ในมือถูกเหวี่ยงกลับไป
ลุงจั่น ยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาสีน้ำตาลคู่หนึ่งก็เปล่งประกายด้วยแสงที่แหลมคม!
“ครี๊ดดดด!!!”
กังหันน้ำเริ่มหมุนอย่างรุนแรง ผ่านไฟตรงทางเข้าหมู่บ้าน มองเห็นทะเลสาบหมุนอย่างแรง ราวกับมีอะไรคืบคลานเข้ามา!
ระดับน้ำเริ่มลดลงอย่างรวดเร็ว และมันลดลงเพียงครึ่งทางเท่านั้น!
“บูม!!!”
บ่อน้ำระเบิดอย่างน่ากลัว และเห็นมังกรดำคลานออกมาจากมัน ทำให้มันเป็นกังหันน้ำขนาดเท่าอาคาร มันถูกทุบและกระแทกไปตามทางเข้าหมู่บ้าน
ความเร็วของมังกรดำตัวนี้เร็วเกินไป ก่อนที่มีดของหัวหน้าคนขายเนื้อจะเฉือน มังกรดำก็มาถึงแล้ว และมันก็เหมือนกับงูเหลือมกัดหนูตัวน้อย มันกระแทกคนขายเนื้อที่ดุร้ายโดยตรง
หัวหน้าคนขายเนื้อลอยขึ้นไปบนที่สูง และตกลงทันที และมังกรดำก็อ้าปากของมัน ปล่อยให้คนขายเนื้อลื่นเข้าไปในหลอดอาหารยาวของมัน!
กลืนดิบ!
หัวหน้าคนขายเนื้อถูกมังกรดำกลืนกินเต็มตา ผู้คนเห็นร่างของคนขายเนื้ออย่างชัดเจนในท้องของมังกรดำที่กำลังดิ้นอยู่ แต่ยังคงดิ้นรนอยู่!
มังกรดำที่ลอยอยู่ในอากาศ ร่างกายของมัน ** ตั้งมั่นอยู่เหนือหมู่บ้าน ไฟจากเตาอั้งโล่ไม่สามารถสะท้อนขนาดของมันได้ และครึ่งหนึ่งของมันถูกซ่อนอยู่ในความมืด
ลุงยืนอยู่ที่นั่น ดวงตาของเขาไม่แยแส ลมหายใจของเขาในเวลานี้เหมือนกับมังกรที่ลอยอยู่ในอากาศ จ้องมองไปที่โจรที่ไร้มนุษยธรรมเหล่านี้
หลี่เสี่ยวหยิง ตกตะลึง ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ
“เสี่ยวหยิง
ไม่มีใครในโลกที่จะสืบทอดเลือดของพวกอันธพาล มีเพียงธรรมชาติของมนุษย์ที่มืดมนและสกปรกเท่านั้นที่จะแพร่กระจาย” ลุงจั่นกล่าว
จะใส่ลูกวัวก็ได้หรือจะแกะก็ดี
เขาหวังเพียงว่าหลี่เสี่ยวหยิงจะเป็นคนซื่อตรง!
