บทที่ 78: เมืองแห่งจิตรกรรม
ด้านหลังทีม กลุ่มโจรเสื้อผ้าขาดมอมแมมกลุ่มใหญ่รายล้อมไปด้วยเจ้าหน้าที่และทหาร มือของพวกเขาหักและถูกมัดจนเกือบบิดเบี้ยวจนเห็นความเจ็บปวดบนใบหน้า เป็นที่ทราบกันดีว่านี่เป็นการทรมานกระดูกหัก
การทรมานกระดูกหักเป็นคำสั่งที่ออกโดยเจิ้งหยู่ และอาชญากรที่ถูกจับทั้งหมดต้องกระดูกข้อต่อหัก
ตามจริงแล้ว เจ้าเมืองจะต้องสอบสวนก่อนการลงโทษ แต่เจิ้งหยูคิดว่ามันจะสายเกินไปเมื่อเขาได้เห็นการถูกกระทำของหมู่บ้านและเมืองที่พวกเขาได้รื้อค้น
เจิ้งหยูระงับความโกรธในใจของเขาและใช้การทรมานของกระดูกหักเพื่อพาพวกเขาทั้งหมดกลับไปที่เมืองภูเขาเตี้ย
“พี่ จู ท่านไม่สบายเหรอ?” เจิ้งหยู ถามด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยวเมื่อเห็น จู มิงหลาง
“น้องสาวคนหนึ่งเสียชีวิต” จูหมิงหลางกล่าว
“เค้าคือใคร?”
“ข้ารู้แค่นามสกุลของนางคือหยาง เมื่อตอนพบกันครั้งแรก นางบอกว่าข้าเป็นคนแปลกๆ” จู มิงหลาง มีความทรงจำของ หยาง น้องสาวคนนี้เท่านั้น
แต่เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่มันทำให้เขาเศร้า
สาวสวยที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อนาง ต้องมาตายแบบนี้
ไม่น่าแปลกใจเลยที่ จิน มินจุนและรุ่นน้องคนอื่นๆ จากไปโดยไม่มีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขามีพลังและพึงพอใจมากกว่า ระหว่างทางมีเสียงหัวเราะ แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่กอดร่างกายที่เย็นชา จมอยู่กับความคิดถึงและความเจ็บปวดของนาง สิ่งที่ทรมานพวกเขามากที่สุดคือการโทษตัวเอง!
“โอ้ ข้าไปถึงที่มั่นของพวกโจรแล้ว และช่วยชีวิตผู้หญิงสองสามคน ข้าถามพวกนางว่าอาศัยอยู่ที่ไหน ข้าบอกพวกนางว่าข้าเป็นเจ้าหน้าที่ แต่พวกนางสวดอ้อนวอนให้ข้าช่วยบรรเทาทุกข์ นั่นคือถนนแห่การหมดทุกข์ ใช่มันคือความตายเท่านั้นที่จะพ้นทุกข์ พวกนางค่อนข้างจะรีบเร่งไปยังโลกนั้น มากกว่าที่จะอยู่ในโลกนี้ชั่วขณะหนึ่ง” เจิ้งหยูดูสลัวและค่อยๆ อธิบายเรื่องนี้ให้ จู มิงหลางฟัง
คำพูดเพียงไม่กี่คำและกล่าวว่าความตกใจและความโกรธภายในของ เจี้งหยู ในเวลานั้นหมดลง
จู มิงหลาง เหลือบมองไปที่พวกอันธพาลที่กระดูกหักและถูกทรมานด้วยการหักกระดูก ในเวลานี้ เขายังเข้าใจว่าทำไมเจิ้งหยูจึงจับพวกเขาทั้งเป็นได้อย่างชัดเจนและทำเช่นนั้น
ใครมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้างก็ช่างเถอะ!
ในการเปรียบเทียบดังกล่าว น้องสาวหยางเสียชีวิตอย่างน้อยในขณะนอนหลับ นางไม่รู้สึกเจ็บปวดและหวาดกลัว นางไม่ทรมาน และนางไม่ได้มีชีวิตที่ดีไปกว่าความตาย
“ขอให้พี่ชายจู หายไวๆ”
“พี่เจิ้ง เองก็เสียใจเช่นกัน”
เหลียนเฉียน ใช้คำขอบคุณทั้งหมด และเขาพยายามดึง จู มิงหลาง และ เจิ้งหยูให้อยู่ต่อ แต่ทั้ง จู มิงหลาง และ เจิ้งหยู ไม่ได้อยู่ที่นี่นานเกินไป.
ทำทุกอย่างแล้ว แต่อารมณ์จะหนักไปหน่อย ทั้งสองรู้ดีว่าอยากให้โลกนี้มั่นคง มีทางยาวไกล ใจจะหวนคืนสู่ความเหน็ดเหนื่อย หรือต้องเดินทางต่อไป
ทั้งสองขี่ม้าที่มีพรสวรรค์จากเจ้าเมืองเหลียนไปตามถนนสายหลักไปยังเมืองต้นน้ำถัดไป
เมืองแม่น้ำฉิงหลัว เป็นสถานที่ต่อไปของพวกเขาที่จะผ่านโรงแรม เมื่อพิจารณาถึงร่างกายที่อ่อนแอของ เจิ้งหยู จู มิงหลางคิดว่าจะเดินทางระยะไกลได้ไม่ดีนัก ดังนั้นเขาจึงเลือกโรงแรมที่จะพักก่อน
“พี่จู ลูกบอลแก๊สในมือของท่านคืออะไร? “เจิ้งหยู ถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย
“นี่คือลูกแก้ววิญญาณอสูร ข้าเอามันมาจากเถาวัลย์กลางคืนหนูหมาป่าปีศาจ ข้ากำลังวางแผนที่จะให้ เสี่ยวชิงจั่ว ตัวน้อยของข้าซึ่งบังเอิญเป็นเถาวัลย์กลางคืน คุณลักษณะนี้เหมาะสมมากสำหรับกฎธรรมชาติของมัน จู มิงหลาง อธิบาย
ลูกแก้ววิญญาณระดับปีศาจ ราคาตลาดสูงพอที่จะซื้อเมืองที่ค่อนข้างเล็กและร่ำรวยได้ ลูกปัดนี้ถือเป็นกำไรหลักจากการฆ่าปีศาจครั้งนี้
“ข้าได้ยินมาว่าการเลี้ยงมังกร ของพี่จู เด่นเป็นเลิศ ทำไมท่านถึงไม่ยึดครองเมืองไม่กี่เมืองและเก็บภาษี? ข้าเคยเห็นปรมาจารย์มังกรบางคนทำเช่นนี้ พวกเขารักษาความปลอดภัยด้านใดด้านหนึ่งและพวกเขายังเรียกเก็บภาษีราคาแพง “
เจิ้งหยูถาม
“ตอนนี้ข้าไม่มีความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ถ้าข้ายากจนจริงๆ ในอนาคต บางทีข้าจะครอบครองบางเมือง งั้นข้าจะรบกวนพี่เจิ้งให้จัดการแทนข้าด้วย” จู มิงหลาง หัวเราะ
“พูดถึงเมือง กองทัพเหล็กของกษัตริย์องค์หญิงได้รุกคืบไปทางใต้แล้ว กล่าวกันว่าได้ทำลายเมืองสิบแห่งติดต่อกันและขยายอาณาเขตของรัฐนครมังกรบรรพบุรุษอย่างมาก” เจิ้งหยูกล่าว
จู มิงหลาง เกาหัวของเขาอย่างเชื่องช้า
หากเขาไม่ต้องการเป็นคนนอกรีตในอนาคต ให้หลี่หยุนซี ปกครองเมืองเมือง ส่วนเขาเป็นยาม ฟันปีศาจ และสังหารปีศาจ
หลังจากที่ จู มิงหลาง ปรับแต่งความเป็นปรปักษ์และความชั่วร้ายที่เหลืออยู่ในลูกแก้ววิเศษ เขาป้อนให้ เสี่ยวชิงจั่ว
เสี่ยวชิงจั่วยังเด็กและได้รับบาดเจ็บ ด้วยลูกแก้ววิเศษเช่นยาชูกำลัง มันควรจะปรับปรุงร่างกายเจ้าอย่างมาก หลังจากการย่อยอาหาร อย่างน้อยที่สุดก็ควรจะสามารถก้าวไปสู่ระยะการเจริญเติบโตได้
พันปีแห่งการฝึกฝน!
หากพังพอนเถาวัลย์กลางคืนเป็นมังสวิรัติ เช่น หลิงกัว, ใบอมตะ และ รากปีศาจ เสี่ยวชิงจั่ว อาจได้รับประโยชน์จากการสืบทอดการเพาะปลูกหลายร้อยปี น่าเสียดายที่การเพาะปลูกมุกวิเศษแบบนี้ การเปลี่ยนใจเลื่อมใสไม่เคยมีสูงและมีความเหมาะสมกับ ฉิงจั่วน้อย เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เดิมที มิงหลาง วางแผนที่จะซื้อลูกปัดวิเศษเพื่อเสริมการปลูกฝัง ฟันดำขนาดใหญ่ คุณสมบัติของลูกแก้วเวทมนตร์สำเร็จรูปนี้ไม่ตรงกับฟันดำ ถ้ากินเข้าไปจะเพิ่มประสิทธิภาพ ด้อยกว่า ชิงจั่ว มาก
ลูกแก้ววิเศษของฟันดำยังคงต้องไปที่บ้านประมูลเพื่อค้นหาลูกแก้ววิเศษของสายเลือดมังกรโบราณมีความสำคัญต่อฟันดำ
หลังจากกินลูกปัดวิเศษแล้ว เสี่ยวชิงจั่ว จะไปยังอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณและผล็อยหลับไป จู มิงหลาง มองเห็นได้ชัดเจนว่าเปลือกไม้เบิร์ชบนร่างกายของ เสี่ยวชิงจั่ว นั้นเปล่งประกายอยู่ตลอดเวลา ประกายแวววาวอันเป็นเอกลักษณ์เปลี่ยนเวทมนตร์ครั้งแล้วครั้งเล่า
ขนของมันก็เปลี่ยนไปเช่นกัน จากจุดเริ่มต้น ขนสีเขียวละเอียดจะค่อยๆ แข็งขึ้น กลายเป็นเหมือนใบสนสีน้ำเงิน เหมือนเข็มหนาทึบ รูปใบ.
จะเห็นได้ว่าขนของใบสนเหล่านี้เมื่อแข็งและตรงทั้งหมด จะเป็นพัดเหล็กที่มีกลิ่นอายของการทำลายล้าง กางปีกออก และแม้แต่หินก็อาจถูกตัดออก!
จู มิงหลาง สังเกตุตั้งแต่เริ่มต้นว่าการปรากฏตัวของ เสี่ยวชิงจั่ว ในวัยเด็กของเขานั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากพี่ชายของเขา และเมื่อเขาพัฒนาไปสู่ช่วงการเติบโต เสี่ยวชิงจั่ว พัฒนาไปในทิศทางที่ไม่เหมือนใคร
ผิวของมันคล้ายกับหยกและไม้ ขนของมันเหมือนเหล็กราวกับใบไม้ หางของมันงดงามกว่านกฟินิกช์บางตัว และในบางครั้งจะมีแสงขนนกศักดิ์สิทธิ์สีน้ำเงินบนตัวของมัน และแสงของมันก็จะเหมือนชั้น อันเป็นเอกลักษณ์
สำหรับรูม่านตาแนวตั้ง มันสามารถขับป่าสีเขียวทั้งหมด มันแสดงให้เห็นการควบคุมพิเศษเหนือป่าศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่อายุยังน้อย การเฝ้าดู เสี่ยวชิงจั่ว ภายใต้การบำรุงเลี้ยงของลูกปัดวิเศษ การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง และ จู มิงหลาง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย
จากจุดเริ่มต้น เขาร่วงลงไปที่หน้าผา มีรอยฟกช้ำ ทำอะไรไม่ถูกเหมือนสุนัขกินนมตัวน้อยที่กำลังจะตาย ตอนนี้มันกำลังงอกขนนกสีฟ้าออกมา และมันจะแสดงไม้ศักดิ์สิทธิ์ของจริงและมังกรศักดิ์สิทธิ์สีน้ำเงิน ดิ้นรนและไม่ย่อท้อ!
“เสี่ยวชิงจั่ว ในช่วงการเติบโตควรแข็งแกร่งกว่าฟันดำขนาดใหญ่ที่ไม่มีเกราะหนักสีเงินสีน้ำเงิน” จู มิงหลาง เริ่มตั้งตารอ
“โอ้…..~”
ฟันดำขนาดใหญ่สามารถเข้าใจเสียงของหัวใจได้ และโมซาซอเร็กส์แบล็คก็ส่งเสียงร้องอย่างโศกเศร้า!
“อย่ากังวล ไม่ต้องกังวล พวกเรามีเงินจำนวนมากอยู่ในมือไม่ใช่หรือ? ข้าพร้อมที่จะซื้อลูกแก้ววิเศษให้เจ้า จากนั้นข้าจะให้เจ้ากลืนลูกแก้วมังกรโบราณอายุสองพันปี บางทีเจ้าอาจทะยานไปถึงระดับของแม่ทัพมังกรโดยตรง” จู มิงหลาง บรรเทาความไม่สมดุลของหัวใจของ เฮยยะ
หาก เฮยยะ ไปถึงระดับ มังกรทั่วไป และสวมเกราะหนา คาดว่าเขาจะสามารถแข่งขันกับ ไป๋ฉี ปัจจุบันได้
คิดว่าลูกมังกรสามตัวของเขาจะอยู่ตัวเดียวในไม่ช้า รอยยิ้มของหมิงหลางจะค่อยๆดีใจเหมือนพ่อแก่
“พี่จู ท่านคิดถึงผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม ทำไมยิ้มแบบนี้” เจิ้งหยู จิบชาและมองไปที่ จู มิงหลาง
“ไอ…ไอ, พักผ่อนเพียงพอแล้ว รีบไปกันเถอะ” จู มิงหลาง ซ่อนเร้น
เมื่อเขามาถึงคอกม้าและปีนขึ้นไปบนม้า จู มิงหลางก็นึกถึงการเติบโตอย่างรวดเร็วของ เสี่ยวชิงจั่ว ในอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณ
เสี่ยวชิงจั่ว มีสายเลือดของมังกรป่า จากนั้นจะประสบความสำเร็จ เป็นเวลานาน ร่างกายควรจะใกล้ชิดกับแม่ของมัน ดังนั้นในอนาคตเขาจะมี มังกรเสือฟ้า เดินทาง!
นกที่บินได้และมังกรเทียมนั้นช้าเกินไปและพวกมันก็ถูกเลี้ยงไว้ หลายครั้งพวกมันไม่เชื่อฟังมาก มิงหลาง จะรู้สึกไม่สบายใจในการขี่ม้า ดังนั้นครั้งนี้เขาจึงไปที่เมืองฉิงหลัว เพื่อเลือกขี่ม้า
ความเร็วของม้ามีจำกัด และต้องใช้ถนนที่เป็นทางการ ยังมีปัญหามากมาย เมื่อเขาคิดว่าคงอีกไม่นานก่อนที่เขาจะสามารถนำ มังกรเสือฟ้า ขึ้นไปบนท้องฟ้าได้ มุมปากของเขาก็อดที่จะยกขึ้นไม่ได้!
นี่คือสิ่งที่ควรจะเป็น!
ในเมืองบัวแดง ดอกบัวสีแดงเปรียบเหมือนโคมในเทศกาล แกว่งไปมาอย่างมีเสน่ห์ในแม่น้ำด้านล่างประตูเมือง
ดอกบัวสีแดงเปรียบเหมือนเปลวไฟตลอดฤดูกาลและสวยงามมาก ถือได้ว่าเป็นทัศนียภาพที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของเมืองบัวแดง นักท่องเที่ยวจากเมืองบนจะมาที่นี่โดยเฉพาะ บรรดาผู้ที่ชมดอกบัวแดง บัดนี้เพราะปีศาจ เมืองบัวแดงที่เจริญรุ่งเรืองก็ดูเหมือนร้างไปบ้าง เฉพาะดอกบัวไฟในฤดูหนาวเท่านั้นที่สวยงามเช่นเคย
บนสะพานไม้ยาว ชายผู้มีแก้มดำเดินเข้ามาในเมืองอย่างช้าๆ เขาเห็นดอกบัวสีแดงในสระในแม่น้ำ เขาอดหยุดไม่ได้ และเฝ้าดูเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง
ผ่านไปนาน เขายังคงเดินเข้าไปในเมือง มองดูถนนที่ยังคงพลุกพล่าน จ้านอันก็หยุดอีกครั้ง และมองดูนักเดินทางที่แต่งตัวต่างกันที่เดินผ่านเขา
ในไม่ช้า เขาก็จ้องมองไปที่ร้านค้าทั้งสองข้าง ร้านขายทองและเงิน โรงน้ำชาสูง สร้างศาลาที่โอ่อ่าตระการตา และหอคอยอันงดงามที่อยู่ข้างหลังเขา
ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จ้านอัน ยังคงเดินไปข้างหน้า แต่ก้าวของเขาช้ากว่าตอนแรกมาก
“แขกนั่งข้างใน?”
“โฮสต้าที่ดีที่สุด โฮสต้าที่ดีที่สุด มาดู!”
“อ้อยหวาน เหยี่ยวหวานอย่าหนี ขายให้ลูกสาวของข้า”
“เค้กงาเดียว สองเหรียญเป็นสองเหรียญ!”
จ้าน อัน ยังคงเดินไปข้างหน้า รอบๆ คึกคัก ไม่มีความแตกต่างระหว่างความเร่งรีบและคึกคักกับเมืองทั่วไป ยกเว้นว่ามีความแปลกประหลาดที่ไม่สามารถอธิบายได้ในมุมมองของจ้านอัน
ปัญหาอยู่ตรงไหน?
เขาไม่สามารถบอกได้
เมื่อเขาเข้าไปในเมืองนี้ เขาได้กลิ่นหมึกแรง เห็นได้ชัดว่าไม่มีผู้ขายหมึกขายการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดในบริเวณใกล้เคียง แต่กลิ่นของหมึกดูเหมือนจะแผ่ซ่านไปทั่ว
ทันใดนั้น กระเบื้องปูพื้นด้านหน้ามีความผันผวนแปลกๆ เห็นได้ชัดว่าพวกมันกระจายอย่างเรียบร้อยไปตามถนนสายหลักทั้งหมดในเมืองตามกระเบื้องสีน้ำเงินและอาคารสีเทา แต่มันก็เหมือนระลอกคลื่นในทะเลสาบ ปูกระเบื้องพื้นหินอีกรอบ!
เมื่อระลอกคลื่นเหล่านี้ลามไปถึงกระเบื้องสีน้ำเงินสองแถวและอาคารสีเทา แม้แต่อาคารและร้านค้าก็พลิ้วไหว ราวกับว่าสิ่งที่คุณเห็นเป็นเงาสะท้อนในน้ำ มันช่างเหลือเชื่อ!
ข้างร้านคนเดินหยุดกะทันหัน
ความเร่งรีบและคึกคักหยุดลงอย่างสมบูรณ์ในขณะนี้
นักเดินทางคนเดียวที่แต่งตัวเป็นนักวิชาการในชุดขาวรีบวิ่งผ่านจ่านอัน
ขณะเดิน เขาจมลงไปในระลอกคลื่นใต้ฝ่าเท้า
ขณะที่เขาเดินไป เขาก็กลายเป็นหมึก!
จ้านอัน มองไปข้างหลังเขา
ทางข้างหลัง ทางข้างหลัง คนเดินข้างหลัง หอข้างหลัง
เขาไม่รู้ว่ามันกลายเป็นภาพวาดหมึกขนาดใหญ่เมื่อใด โครงร่างนั้นชัดเจนและสดใส!
และในฐานะคนที่ยังมีชีวิตอยู่ เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาจะอยู่ในเมืองแห่งภาพวาดที่เหมือนจริงในโลกของการวาดภาพด้วยหมึก
