บทที่ 79: จิตรกรมังกร
กระเบื้องสีน้ำเงินและศาลาสีเทาเต็มไปด้วยกลิ่นหมึก เมื่อ จ้านอัน หันกลับมามองเมืองที่ปั่นป่วนตรงหน้าที่สูญเสียสีเดิมไป
เป็นชุดของเส้นพู่กันหมึกที่หนาและเบา ซึ่งแสดงถึงเสน่ห์ของเมืองบัวแดงทั้งเมือง แม้แต่ภูเขาลูกคลื่นเล็กน้อยและหอคอยโบราณหลายแห่งในระยะไกลก็กลายเป็นภูเขาที่ไกลที่สุด ภูมิทัศน์
คนขายหางหวาน เขาเป็นแค่ภาพวาดธรรมดาๆ
ผู้คุมโรงน้ำชา เขามีแม้กระทั่งเงาของหมึก
ตู้โดยสารและผู้โดยสารที่รีบเร่ง แม้จะหยุดนิ่งแล้ว ก็ยังบรรยายถึงความเหน็ดเหนื่อยและการวิ่งเหยาะๆ ของพวกเขา
จ้านอัน ใช้มือสัมผัสตัวเอง สงสัยว่าเขากลายเป็นภาพวาดด้วยหมึกหรือเปล่า แต่เขายังมีเนื้อ เลือด และอุณหภูมิ
“ผู้เชี่ยวชาญคนไหนจัดงานเลี้ยงที่นี่และรอนิทรรศการ? เมื่อเจ้าวาดเมืองนี้ เจ้าควรภูมิใจที่จะแสดงให้ใครๆได้เห็น” จ้านอัน อ้าปากพูดกับเมืองโม
เสียงก้องกังวานในเมืองที่ถูกทาสีและไม่มีใครตอบ บนถนนสายยาวที่หันหน้าเข้าหา จ้านอัน จู่ๆ ก็มีเงาสีดำปรากฏขึ้น เงานี้แข็งแกร่งและสูง ตั้งตระหง่านใกล้หอคอยและกว้าง ถนนที่เท้าค่อนข้างแออัดและแคบ!
ทีละขั้น เงาสีดำของเมืองที่วาดด้วยหมึกก็สั่นสะท้าน เมื่อถึงทางแยกข้างหน้า คนขายของ คนเดินถนน เจ้าหน้าที่ และทหารทั้งหมดหายไป และถนนทั้งสายก็โล่ง เหลือเพียงสิ่งที่เหลืออยู่ จ้านอัน และสัตว์ร้ายสีดำขนาดยักษ์นี้!
ตัวสีดำสวมเกราะ และขนไปทั้งตัวก็พลิ้วไหวตามลมเหมือนเปลวเพลิง แม้ว่าจะถูกวาดด้วยหมึกสีดำทั้งหมด แต่เนื่องจากความแตกต่างของสีหมึก มันยังคงให้สีแดงแก่ผู้คน ความแข็งแกร่งอันทรงพลังของการครอบครองไฟ!
“มังกรไฟ?”
จ้านอัน จำสิ่งมีชีวิตนี้ได้
และมันคือมังกรไฟหลินของ โมเฉิง ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อมันเหยียบย่ำลงมา มันเหมือนกับมังกรไฟหลินตัวจริงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ความยิ่งใหญ่และความศักดิ์สิทธิ์ของมันไม่ลดน้อยลง!
จ้านอัน ชัดเจนมากว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตาอย่างแน่นอน
เมืองแห่งภาพวาดที่เขาอยู่นั้นเป็นของจริง และภาพวาดหมึกไฟสีเพลิง ตรงหน้าเขานั้นสมจริงยิ่งกว่า ในฐานะที่เป็นมนุษย์ เขาไม่สามารถถูกหลอกโดยศิลปะแฟนตาซีเล็กๆ ได้
จิตรกรที่วาดเมืองบัวแดงที่นี่และรอเขาเข้าร่วมตาข่ายจะต้องเป็นปรมาจารย์ที่ไม่มีใครเทียบได้
แต่มีความแข็งแกร่งเช่นนี้ในเมืองซูหลง หรือไม่?
จ้านอัน จำใครไม่ได้ที่สามารถไปถึงสถานะนี้ได้ การวาดภาพเหมือนของจริง แม้แต่มังกรที่วาดก็ไม่ด้อยไปกว่ามังกรไฟ!
“ในเมื่อเจ้าจะฆ่าข้า ทำไมข้าไม่เห็นเจ้า? ข้ายังเป็นมนุษย์จากรัฐบรรพบุรษเมืองมังกร อย่างน้อยข้าก็เป็นบรรพบุรุษของเจ้า” เมื่อเผชิญกับการเข้าใกล้ของไฟสีเพลิง จ้านอัน ไม่มีการถอยกลับ
มีเพียงเสียงของเขาเองเท่านั้นที่ยังคงก้องกังวาน และจิตรกร มนุษย์ ไม่ได้ตั้งใจจะปรากฏตัวขึ้น
จ้านอัน ขมวดคิ้ว
มันเป็นคนต่างชาติที่แข็งแกร่ง? ?
เพื่อที่จะฆ่าเขาตาย หลี่ยิงจึงไปหาเทพเจ้าและมนุษย์ต่างดาวอย่างไร้ความเขินอายหรือไม่?
“โม!!!”
มังกรไฟแผดเสียงคำรามราวกับกระทิงศักดิ์สิทธิ์ มันเหยียบย่ำบนพื้น และจะเห็นคลื่นไฟขนาดใหญ่ที่ส่งผลกระทบส่วนใหญ่ของเมือง
คลื่นเปลวไฟกระทบ แม้ว่าเส้นหมึกจะผันผวน ความรู้สึกของความร้อนและการกระแทกก็ไม่ต่างจากไฟที่หลอมละลาย และแขนเสื้อของ จ้านอัน กำลังจะไหม้
จ้าน อัน กระโดดขึ้นอย่างเบาราวกับห่านหงส์ เขาเหยียบชายคาหมึก และรีบหลบไปทางหอคอยที่อยู่ข้างหลังเขา
ไฟขนาดใหญ่กวาดบ้านและศาลาทั้งหมดบนถนน ขณะที่ มังกรไฟหลิน ก้าวออกไปและไล่ตามเปลวไฟ ก็พุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ และเกือบจะกลืนกินไปครึ่งเมืองตามถนน!
เมื่อกระโดดขึ้นไปที่โดมของหอคอย ตัวหอคอยเป็นสีดำสนิท และยังทำจากหมึกและการทำลายล้างด้วย
ทันใดนั้น หอคอยของปราสาทก็กลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย และฝั่งก็ยื่นออกไปเหมือนคันธนูที่เต็มไปด้วยความแน่นและและร่างกายเกือบจะกลายเป็นผียาวในการดีดตัวระเบิดนี้
เมื่อผ่านคลื่นที่ลุกโชติช่วงของเมือง จะเห็นว่าม่านแห่งไฟอันยิ่งใหญ่ถูก จ้านอัน พัดพาไป
เผชิญหน้ากับมังกรไฟ ด้วยมือเปล่า แต่หมัดของเขาส่องแสงเป็นประกายในเวลานี้ และ เปลวไฟ โดยรอบก็บิดเบี้ยวเพราะหมัดของเขา!
“บูม~~~~~~~~~~~!”
มังกรไฟ หลุดออกมา หมัดของเขาก็ระเบิดที่ทางแยก พุ่งเข้าใส่ เมืองหมึกเงา ราวกับหมึกเสียที่หก เมืองภาพวาดทั้งเมืองสูญเสียรูปลักษณ์ดั้งเดิมไปชั่วขณะหนึ่ง
เปลวเพลิง เขย่าร่างของมัน มันไม่ได้พลิกกลับ แต่ถูกเขย่ากลับด้วยหมัดนี้ แม้ว่าเปลวเพลิงบนร่างกายของมันจะดับไปชั่วขณะ มันสามารถกรีดร้องด้วยสัตว์ร้ายที่ครอบงำนี้อีกครั้ง โม ทยานพุ่งขึ้น และมันก็แข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อน!
การแสดงออกของ จ้านอัน เริ่มจริงจัง
เขาคิดว่ามังกรที่วาดด้วยหมึกมีพลังและความแข็งแกร่ง เมื่อสัมผัสมันไม่ง่ายที่จะหัก แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่ามังกรไฟที่ทำด้วยหมึกจะเสริมความแข็งแกร่งและกระดูกเหล็กและต่อยด้วยตัวเอง แขนของเขาชาเล็กน้อย
ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้ใช้อำนาจของพระเจ้ามาหลายปีแล้ว และความแข็งแกร่งของเขาก็ไม่ดีเหมือนเมื่อก่อน
หลังจากถอยห่างออกไปเล็กน้อย จ้านอัน ก็จ้องไปที่มังกรไฟ พยายามหาจุดบกพร่องในภาพวาดผี เนื่องจากเป็นภาพวาด จึงต้องมีสิ่งที่แตกต่างไปจากของจริงอย่างสิ้นเชิง หากสามารถพบเมืองแห่งภาพวาดนี้ แก่นแท้ของภาพวาดมังกร มันก็จะเป็นเรื่องง่าย!
“เสียงดังก้อง~~~~~~~~~~~~~~~”
เสียงดังกึกก้องจากหอคอยที่ถล่มอยู่ข้างหลังเขา และจ้านอัน รู้สึกสยองขวัญอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ลมหายใจอยู่ด้านหลัง ทำให้คอของเขาเย็นลง และขนลุกไปทั่วร่างกาย!
เขาหันศีรษะและเห็นกำแพงปราสาท
กำแพงเมืองบัวแดงยังคงสูงและแข็งแกร่ง แม้ว่าจะมีมอนสเตอร์ระดับปีศาจ พวกเขาสามารถต้านทานได้
กำแพงเมืองยังมีการร่างด้วยหมึก แต่สิ่งที่ทำให้ จ้านอัน ไม่เชื่อก็คือกำแพงเมืองเริ่มดิ้นและยืดออก!
อิฐผนังเหมือนตาชั่ง และกำแพงเมืองก็เหมือนกระดูก กำแพงที่ปกป้องเมืองบัวแดงกลับมามีชีวิตชีวาและกลายเป็นเมืองปานหลง ค่อยๆ ยกศีรษะที่เหมือนหินขึ้นช้าๆ มองลงมาที่ จ้านอัน ตัวเล็กราวกับหนอน
หัวใจของ จ้านอัน ตกตะลึงอย่างมาก เทคนิคการวาดภาพนี้มาถึงจุดสูงสุดแล้ว สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือมนุษย์คนนี้สามารถเปลี่ยนมังกรที่เขาเห็นให้กลายเป็นสัตว์มังกรของเขาเองได้! !
กำแพงเมืองบัวแดงไม่มีอำนาจเทพแน่นอน มีข่าวลือว่านครรัฐของบรรพบุรุษเมืองมังกร เป็นกระดูกมังกร!
จิตรกรคนนี้คือเมืองเสิ่นฟานอย่างชัดเจน นางได้เห็นกระดูกงูที่แท้จริงของนครรัฐซูหลง ไม่เช่นนั้นนางจะใช้เทคนิคการวาดภาพนี้ได้อย่างไร
“บรรพบุรุษเทพมังกร จุดสุดยอดของการวาดภาพ เจ้าเป็นลูกสาวของ หลี่ยิง หรือไม่” ในที่สุด จ้านอัน ก็รู้ว่าใครคือคนที่วาดเมืองภาพวาดนี้
เมื่อเขาออกจากเมืองซูหลง ลูกสาวของ หลี่ยิง ยังเป็นเด็ก กว่าสิบปีที่นางได้รับพลังเวทย์มนตร์!
คำพูดของ จ้านอัน ยังไม่ได้รับคำตอบ อีกฝ่ายไม่จำเป็นต้องพูดกับคนที่กำลังจะตาย
การกดขี่ของมังกรแห่งกำแพงเมืองทำให้ จ้านอัน ขยับตัวไม่ได้ครึ่งก้าว และมังกรไฟที่อยู่ข้างหน้าเขาก็หันหน้าเข้าหาเขา จ้านอัน ยิ้มอย่างขมขื่นแสดงความสงบต่อชีวิตและความตาย
เขาไม่คิดว่าเขาเพิ่งได้สัมผัสกับเหล่าทวยเทพและเขาถูกฆ่าตาย เขาไม่ได้มีความขุ่นเคืองหรือเกลียดชังอยู่ในใจ แต่เขากังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับเด็กสองคนนี้
จ้านอัน ยังคงสามารถเอาชนะมังกรไฟหลินได้ อย่างไรก็ตาม เทพเจ้าของมังกรไฟหลินก็ถูกทำลายโดยเขาเช่นกัน
แต่มังกรที่อยู่หลังกำแพงนั้นติดอยู่กับวิญญาณของบรรพบุรุษมังกร เนื่องจากจิตรกรผู้นี้สามารถวาดภาพได้ อาณาจักรจึงอยู่เหนือเขาแล้ว เขาไม่ใช่คนที่ไม่ยอมแพ้และไม่เชื่ออีกต่อไป วัยเยาว์ของจ้านอัน เขาใช้จิตวิญญาณการต่อสู้มาทั้งชีวิตแล้ว เขาคิดว่าเขาสามารถหาที่เงียบๆ เพื่อใช้ชีวิตในวัยชราได้ แต่ในที่สุดเขาก็ไม่รอดพ้นจากการพัวพันกับหลี่ยิง
“ว้าว~~~~~~~~~~~”
ทันใดนั้น หมึกทั้งหมดก็ไหลลงมาราวกับน้ำ และมังกรไฟที่อยู่ข้างหน้าเขาก็กลายเป็นสระน้ำขณะวิ่ง แอ่งน้ำหมึกสีดำที่สาดส่อง เปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำทีละหยด
ข้างหลังเขา มังกรด้วงหมึกที่น่าสะพรึงกลัวค่อย ๆ นอนลงบนพื้น บิดร่างกายของเขาช้าๆ และวนรอบเมืองภาพวาดหมึกใต้ร่างมังกรยาวของเขา และพลังความคิดทั้งหมดของเขาก็พังทลายลงทันที!
เหมือนกับความฝันที่ไร้สาระและงดงาม เขากำลังตื่นนอนบนโซฟา
เมื่อหูของ จ้านอัน ได้ยิน เสียงตะโกนของย่านใจกลางเมืองก็ดังขึ้นอีกครั้ง และบริเวณโดยรอบของเขาเต็มไปด้วยคนเดินถนนที่ทำงานหนัก
ยังคงมีกระเบื้องสีน้ำเงินและอาคารสีเทาทั้งสองด้าน
มีถนนอิฐหินอยู่ด้านหน้า และหอคอยโบราณบนภูเขาเตี้ยที่อยู่ไกลออกไป
กำแพงเมืองดอกบัวสีแดงที่อยู่ข้างหลังเขานั้นเงียบสงบและสง่างาม มีหินสีขาว หินปูน และหอคอยที่ไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ และไม่เคยกลายเป็นมังกรที่เหมือนจริงเลย
ทุกอย่างช่างชวนฝัน การจ้องมองของ จ้านอัน ผ่านถนนที่จอแจของเมืองบัวแดง ยังคงไม่เห็นจิตรกร แต่ความกลัวที่จะถูกจ้องมองโดยมังกรที่วาดไว้ยังคงอยู่ในส่วนลึกของจิตวิญญาณ!
เมืองบัวแดง เขากูตา.
สระบัวแดง ลานชมวิว กล่องหิน ปากกาหมึกซึม และผู้หญิงในชุดกำมะหยี่สีน้ำเงิน ดวงตาของนางเหมือนทะเลสาบ ลึกและสวยงาม และเมืองบัวแดงสะท้อนอยู่ในส่วนลึกของดวงตาของนาง สะท้อนฝูงชนบนท้องถนน
ชายหนุ่ม มีเหงื่อหยดบนหน้าผากของเขา เขามองไปยังผู้หญิงที่กำลังวาดภาพด้วยท่าทางเคร่งขรึม
“พูด.” น่านหลิงชากล่าว
“ข้าทำตามคำแนะนำของอาจารย์และไปที่ เมืองแม่น้ำฉิงหลัว เพื่อช่วยทีมสังหารปีศาจ เมื่อข้าไปถึง อาจารย์ทั้งสามก็ตาย การตายของพวกเขาสงบสุข และสัตว์ประหลาดก็หายไป” จู มิงหลาง สูดหายใจเข้าลึก ๆ ข้อเท็จจริงนี้อธิบายให้นานหลิงซาอธิบาย
ขณะปีนขึ้นไปบนภูเขา จู มิงหลาง ได้เห็นภาพวาดและหมึกที่เปลี่ยนไปทั้งเมือง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่า น่านหลิงชากำลังทำอะไร แต่อาจารย์ทั้งสามก็เสียชีวิตกระทันหัน ต้องมีสัตว์ประหลาดที่ทรงพลังมากแผลงฤทธิ์ เขาต้องรายงานไปที่สถาบันการศึกษาระดับสูง
“ข้าจะจัดการกับมัน” น่านหลิงชา แยกขวดหมึกไม้ไผ่ด้านข้าง
“ระวังตัวด้วย สาวน้อย สัตว์ประหลาดได้รับการฝึกฝนมาอย่างน้อยสามพันปีแล้ว” จู มิงหลางกล่าว
น่านหลิงชา ยังคงถือปากกาอยู่ แต่คราวนี้นางไม่ได้วาดภาพบนผ้าใบ แต่เขียนบนอากาศที่บางเบา
สามารถเห็นได้ว่าหมึกไม่ตกในอากาศ แต่มังกรยูนิคอร์นที่เหมือนจริงจะค่อยๆ วาดเป็นรูปร่าง
สัมผัสลูกตาเบา ๆ มังกรยูนิคอร์นที่วาดมีชีวิตขึ้นมา
“เจ้านั่งอยู่ในเมืองบัวแดงแทนข้า” มังกรยูนิคอร์น เอนตัวลง น่านหลิงชา นั่งด้านข้างและพูดกับ จู มิงหลาง
ในไม่ช้า มังกรยูนิคอร์นก็พา น่าน หลิงซาไปบนสันเขาเตี้ย ก่อนที่ จู มิงหลาง จะมีเวลาถามถึงวิธีการนั่งในเมือง นางก็รีบหนีไปหลายสิบไมล์แล้ว
จู มิงหลาง ปิดปากของเขาและมองไปที่เมืองบัวแดง อันเงียบสงบ สักพักก็ปวดหัว
จากความช่วยเหลือไปจนถึงการนั่งอยู่ในเมือง ทำไมเขาซึ่งเป็นนักเรียนที่เพิ่งลงทะเบียนใน สถาบันฝึกมังกร ต้องแบกรับความรับผิดชอบมากมายอย่างอธิบายไม่ถูก? ?
