บทที่ 89: ผิวหน้าหนา
“เข้าใจผิดแล้ว ท่านหญิง” จู มิงหลางรีบแก้ตัว แต่โพล่งชื่อที่ตัวเองสร้างขึ้นนี้ออกมา
ดวงตาของ หลี่หยุนซี กลมโต และนางต้องการเปลี่ยนเป็นบุตรสุรุ่ยสุร่ายอีกคน ไม่ว่านางจะได้ยินหรือไม่ก็ตาม นางก็สามารตัดลิ้นของเขาด้วยดาบเล่มเดียว
“คำที่ผิด คำที่พลาดหยุนซี มิงหลางสามารถวางตัวและจะเป็นคนที่มีบุคลิกดีอยู่เสมอ ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมนางต้องพูดโกหก” จู มิงหลางกล่าว
หลี่หยุนซี มองมาที่เขาและเห็นใบหน้าที่จริงใจของเขา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
ทำไมนางไม่คิดว่า จู มิงหลาง มีใบหน้าหนาเช่นนี้มาก่อน?
“ข้าเตือนเจ้าแล้ว อย่าเข้าใกล้นางมากเกินไป ลืมไป จากสถานการณ์ปัจจุบัน นางควรเอาชีวิตของเจ้าไป” หลี่หยุนซี ส่ายหัวและไม่สนใจ น่านหลิงชา
จู มิงหลาง เกาหัวของเขา ปรากฏว่านางกังวลว่าเขาจะตายด้วยน้ำมือของน่านหลิงซา
ในตอนแรก น่านหลิงชา ต้องการฆ่าเขาจริงๆ แต่แล้วนางก็คงได้รับการพิชิตโดยบุคลิกที่ชอบธรรมของเขาทีละน้อย
“คืนในป่าไผ่เป็นอุบัติเหตุจริงๆ สำหรับเฉินมู่ฉิงเฉิงหลง” จู มิงหลาง อธิบาย เขาไม่ต้องการให้ หลี่หยุนซี คิดว่าเขาเป็นคนที่เอาตัวเองไปใกล้ชิดกับ น่านหลิงชา
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นพี่น้องฝาแฝดและหน้าตาเหมือนกันทุกประการ จู มิงหลาง ก็ยังชอบที่จะแยกพวกเขาออกจากกันโดยสิ้นเชิง
“หยุดก่อน…หยุด ท่านเข้าไปไม่ได้ เข้าไปไม่ได้!”
ในเวลานี้ เสียงของ เซียงเอ๋อ ก็ดังมาจากประตูที่อยู่ไกลออกไป
จู มิงหลาง เพิ่งรู้ว่านางออกไปเพื่อปล่อยให้เขามีเวลากับ หลี่หยุนซี
“ใครกันที่เป็นคนอวดดี ที่กล้าบุกเข้ามาในลานบ้านของเจ้า?” จู มิงหลาง มองไปที่ หลี่หยุนซี ด้วยความประหลาดใจแล้วถามว่า “เจ้าต้องการให้ข้าหลีกเลี่ยงหรือไม่”
“หลีกเลี่ยง ยิ่งจะทำให้คนสงสัยมากขึ้น?” หลี่หยุนซี่กล่าว
นางเหมือนจะรู้ว่าใครเป็นคนบุกเข้ามา นางลุกขึ้นอย่างช้าๆ หยิบถ้วยที่สะอาดจากโต๊ะไม้ที่อยู่ข้างหลังนาง จากนั้นยกกาน้ำชาขึ้นแล้วค่อยๆ รินชาลงไปในถ้วยเปล่า 1 ถ้วย
จู มิงหลาง สับสนเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ถนนลานยาว สงสัยว่าใครมา
เมื่อเขาเห็น น่านหลิงชา เดินมาตามเส้นทางของทางเดินลาน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึงจนกระทั่งเขาหันศีรษะกลับมาและพบว่า หลี่หยุนซี ไม่ได้เคลื่อนไหวในทันทีต่อหน้าเขา ในเวลานั้นเขาต้องตื่นขึ้น!
เป็นคู่แฝดจริงๆ
ในช่วงไม่กี่ครั้งที่ผ่านมา จู มิงหลาง รู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย เขารู้สึกว่าในโลกนี้มีสองวิญญาณจริงๆ เมื่อมันปรากฏพร้อมกัน เขาก็ละทิ้งสิ่งก่อนหน้าไปโดยสิ้นเชิง การเก็งกำไรที่อธิบายไม่ได้
อย่างไรก็ตาม การได้เห็นพวกเขาปรากฏพร้อมกันก็ทำให้เกิดผลกระทบต่อภาพเป็นอย่างมาก
เป็นความจริงที่ หลี่หยุนซี เดิมสวยงามและไม่มีใครเทียบได้ แต่รูปลักษณ์แบบนี้มี 2 คนและไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย
“น่าน หลิงชา?” ดวงตาของ จู มิงหลาง สลับไปมาอย่างต่อเนื่องจากผู้หญิงสองคน
พูดตามตรง จู มิงหลาง ไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างได้หากพวกเขาไม่แสดงบุคลิกที่แตกต่างกันเกินไป
นอกจากนี้ เซียงเอ๋อ ที่ดูเหมือนจะพ่นลมออกจากปาก เกือบจะคิดว่าคนที่บุกเข้ามาจากข้างนอกคือหลี่หยุนซี!
“นั่ง.” หลี่หยุนซี ชี้ไปที่เก้าอี้ไม้ข้างๆเขาและพูดอย่างใจเย็น
เมื่อ น่านหลิงชา เห็น จู มิงหลาง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง แต่รอยยิ้มนี้ไม่อ่อนโยนและสง่างาม แต่ค่อนข้างขี้เล่น
“น้องสาว เจ้ามีความทะเยอทะยานแค่ไหน” น่านหลิงชา นั่งลงทางด้านซ้ายของ จู มิงหลาง
จู มิงหลาง อยู่ข้างหน้า หลี่หยุนซี แต่ทางซ้ายคือ น่านหลิงชา แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงปวดหัว
โต๊ะกาแฟเป็นทรงกลม จู มิงหลาง รู้สึกว่าเขาฟุ้งซ่านเล็กน้อยและเขาสารภาพผิด นางเปล่งประกายด้วยเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ของนาง
“ถ้าไม่หยุด ข้าจะไม่สุภาพกับเจ้า” หลี่หยุนซี ยังคงดูเย็นชาและไม่มีอารมณ์กับพี่สาวของนางมากนัก
“หึ น่าผิดหวังจริงๆ น้องสาวขี้โมโหของข้า” น่าน หลิงชาลุกขึ้นแต่ไม่ได้ขยับชาต่อหน้านาง ราวกับว่านางกำลังจะจากไป
แต่ไม่นานนางก็หยุดอีกครั้ง ดวงตาของนางเป็นประกาย และมองดูเขานั่งอยู่ที่นั่น เพียงต้องการเป็นความปรารถนาที่โปร่งใสเล็กน้อย
จู มิงหลาง มองลงไปที่ถ้วยชา ใบหน้าของเขาสงบราวกับชาในถ้วย แต่หัวใจของเขาสั่นไหวในสายลมราวกับใบไม้ร่วงในสวนกลางฤดูใบไม้ร่วง
“ภาพท้องถนนมีความเจริญรุ่งเรือง และฤดูหนาวทั้งหมดก็น่าเบื่อ ทำไมน้องสาวของข้าไม่ให้ข้ายืมผู้ชายที่หล่อเหลาคนนี้เพื่อคลายความเบื่อหน่ายของข้าและตามข้าไปเดินเล่นรอบเมืองของบรรพบุรุษมังกรล่ะ” น่านหลิงชา ยิ้ม ดวงตาของนางสว่างราวกับถูกหิมะโปรยปราย
“ไม่” หลี่หยุนซี ปฏิเสธอย่างหมดจด
“น้องสาวจะไม่ให้ไปเหรอ? จู มิงหลาง ทำไมวันนี้เจ้าไม่คุยกับข้า เจ้าเป็นคนกระตือรือร้นและขยันได้เสมอ แม้ว่าเจ้าจะยุ่งตลอดทั้งคืน เจ้าก็ไม่เหนื่อย” รอยยิ้มของ น่านหลิงชา ดูบริสุทธิ์และน่าพอใจ ราวกับว่านางเป็นคนจริงใจ พี่สาวผู้บริสุทธิ์ ที่ใส่ใจแต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ของการซื้อของและทานอาหาร
“น่านหลิงชา ข้าอยู่นี่แล้ว หลังจากที่อธิบายข้อเท็จจริงกับน้องสาวของเจ้าแล้ว อย่ากลับกลอกคำพูด นอกจากนี้ ข้าเป็นสุภาพบุรุษมากกว่ากับน้องสาวของเจ้า และไม่มีประเด็นที่จะยั่วยุ” จู มิงหลาง กล่าวอย่างเคร่งขรึม
“อย่ากลัวที่จะตัดลิ้นของเจ้า!” “น่านหลิงชา จ้องมองอย่างดุร้ายที่ จู มิงหลาง
มิงหลางไม่โบกมือ เขานั่งนิ่งๆ เหมือนพระเฒ่าในเวลานี้
ท้ายที่สุด เขาไม่รู้ว่า น่านหลิงชาและหลี่หยุนซี มีความบาดหมางอะไรระหว่างกันและได้มาถึงจุดที่ไม่มีความเป็นพี่น้องกันเลย หรือเป็นเพราะตำแหน่งต่างกัน
“ข้ามีเรื่องจะคุยกับเขา ไม่ว่าเจ้าจะอยู่หรือไป ก็แล้วแต่ “หลี่หยุนซี ไม่ชอบการแกล้งของน่านหลิงซา
“ตกลง ข้าจะรอให้เจ้าพูดจบ คุยเสร็จแล้วจะพาเขาไปเดินเล่นรอบแม่น้ำแลนเทิร์นในคืนฤดูใบไม้ผลิหรือน้องสาวจะไปกับพวกเรา เรา2คนพี่น้องไม่ได้อยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว “ เพียงแค่นั่งลง หยิบถ้วยชาขึ้นมาแล้วดื่มชาอย่างหรูหราและเงียบ
จู มิงหลาง ขมวดคิ้ว
ท้ายที่สุด เขาไม่มีโอกาสได้อยู่คนเดียวกับ หลี่หยุนซี อาจเป็นความสัมพันธ์ มันอาจจะบอบบางมากขึ้น
เขาไม่รู้ว่า น่าน กำลังทดสอบอะไร นางกำลังพยายามรู้ความสัมพันธ์ที่แท้จริงของเขากับ หลี่หยุนซี หรือนางแค่ล้อเล่น?
หลี่หยุนซี เหลือบมองไปที่ น่านหลิงชา
น่านหลิงชา กลอกตา
ทันใดนั้นบรรยากาศก็เงียบลง
หลี่หยุนซี ไม่ได้พูดราวกับรอ น่านหลิงชา อย่างเงียบ ๆ
น่านหลิงชา ก็ไม่เชื่อเช่นกันว่า หลี่หยุนซี พูดต่อหน้านางหรือกำลังรอนางอยู่ที่นี่
เมื่อเห็นว่าพี่สาวของ หยุนซี เริ่มผ่อนคลาย จู มิงหลางสามารถปฏิบัติต่อพวกนางได้อย่างโปร่งใส
สายลมพัดมา มีหมู่ดอกลิลลี่ที่ละเอียดอ่อนมากในหุบเขา ดอกไม้สีขาวอ่อนโยน เฉกเช่นระฆังสีขาวที่ห้อยอยู่ เมื่อแกว่งเบาๆ พวกมันจะไม่ส่งเสียงที่ไพเราะ แต่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ
มันยังคงเงียบมากไม่มีใครพูด
จูหมิงหล่างนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ได้กินอาหารกลางวันและเห็นขนมอบที่โต๊ะ ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นและนำจานขนมที่ทำด้วยมือมาดื่มชาและเพลิดเพลินกับมัน
น่าน หลิงซามองด้วยดวงตาโตสวย ไม่ได้พูด แต่ดูเหมือนจะพูดว่า: เจ้าปฏิบัติกับที่นี่เหมือนบ้านของเจ้าเองหรือ
“อืม กินด้วยกันสิ อร่อยมาก” จู มิงหลาง แบ่งบางส่วนออกจากจานและส่งให้ หลี่หยุนซี
หลี่หยุนซี ก็กัด แต่ไม่พูด
แต่มีคำจำกัดความใหม่ของความหนาของใบหน้าจู มิงหลาง
