บทที่ 91: ผู้พิทักษ์ส่วนตัว
“ข้ากลายเป็นคนที่ไม่ใครอยากรู้จักและสร้างศัตรูจากทุกทิศทุกทาง ตอนนี้ข้าได้รับบาดเจ็บ หากเจ้ายังคงบอกคนอื่น ๆ เกี่ยวกับความรักที่เรียกว่าระหว่างเจ้ากับข้า เจ้าจะต้องเตรียมใจไว้ด้วยเพราะเจ้าอาจจะได้รับอันตราย สิ่งที่ข้าต้องการจะพูดกับเจ้าในวันนี้คือสิ่งเหล่านี้” หลี่หยุนซีเล่าอย่างสงบ แต่นางก็ลังเลเช่นกัน
จู มิงหลาง จะไม่เข้าใจสิ่งที่ หลี่หยุนซี ต้องการจะพูดในคำพูดของนางได้อย่างไร
“เจ้าพูดแบบนี้กับข้าเมื่อเจ้าเชื่อใจข้า แต่ทำไมเจ้าถึงพูดคำที่ทำให้เข้าใจผิดกันเช่นนี้? ถ้าเจ้าพูดตรงๆ เจ้ากลัวว่าข้าจะแยกทางกับเจ้าหรือ” จู มิงหลาง กล่าว
“ข้า…”
“เจ้าต้องการข้า เจ้าพูดตรงๆ ได้เลย พรุ่งนี้ข้าจะจัดของแล้วย้ายไป….เอ่อ ข้าหมายถึง ย้ายไปปกป้องเจ้าอย่างดี”จู มิงหลาง กล่าว
หลี่หยุนซี มองไปที่ จู มิงหลาง ด้วยความจริงใจของเขา นางรู้สึกว่าตัวเองช่างโชคดี แต่นางก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน
โชคดีสิ่งที่นางไม่ได้พูด แต่หวังว่า มิงหลาง เข้าใจ
ผิดหวัง นางไม่ต้องการให้ จู มิงหลาง เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เพราะตัวนางเองก็ไม่แน่ใจเกี่ยวกับอนาคตของนางเช่นกัน
“ยังมีบางอย่างที่ข้ายังไม่ได้บอกเจ้าอย่างชัดเจน แต่ถ้าเจ้าเลือกตัวเลือกนี้ เจ้าจะต้องตายไปตลอดชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ง่ายเท่ากับการปกป้องข้า”หลี่หยุนซี ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจที่จะเตรียมการอื่น ๆ ทำให้ชัดเจนกับ จู มิงหลาง
ในเวลานี้ จู มิงหลาง ส่ายหัวโดยไม่ได้ตั้งใจจะฟัง
“ข้าเชื่อในวิสัยทัศน์ของข้า” จู มิงหลาง ยกมุมปากของเขา แทนที่ด้วยการรินชาและรินให้ หลี่หยุนซี
ใน หวูตู ความฉลาดของ วัลคิรีกำลังส่องแสงอยู่บนพื้นดิน และผู้คนนับไม่ถ้วนนับถือนางด้วยความศรัทธา
จู มิงหลาง ไม่เคยเชื่อในสิ่งใด เขาเชื่อในตัวเองและความรู้ของผู้คนเท่านั้น
หลี่หยุนซี นางอยู่ไม่ไกล!
นางยังเป็นผู้หญิงที่มีชีวิตชีวา
ผู้คนต่างได้ยินคำบอกเล่าลือ ต่างจ้องมองเพียงด้านที่เล่าลือ และพวกเขาได้เห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงที่สุดของนาง
นางปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน
การทำแบบนี้หมายความว่านางไม่ได้ทำให้อำนาจและชนชั้นสูงพอใจ และยังหมายความว่านางเข้ากันไม่ได้กับคนชั้นสูงและคนในวัง
ดังนั้นจึงมีกษัตริย์หญิงเพียงคนเดียวในดินแดนที่มีปัญหานี้ และมีเพียง หลี่หยุนซี เพียงคนเดียว
ถึงมีกองทัพก็ไม่มีใครไว้ใจได้
จู มิงหลาง สามารถเข้าใจความรู้สึกของ หลี่หยุนซี เขาบอกตัวเองอย่างนั้น แต่หวังว่านางจะเข้าใจสถานการณ์ของนางและปล่อยให้ตัวเองหลุดพ้นจากอันตราย แต่ก็แสดงให้เห็นว่านางต้องการคนที่น่าเชื่อถือที่สุดในเวลานี้
คนนี้ไม่ใช่ข้าเหรอ?
เป็นคนที่น่าเชื่อถือและเขินอายเล็กน้อย แต่อย่างน้อยก็จะไม่ทำร้ายหรือทรยศนาง
ดีกว่าที่จะปกป้องเป็นการส่วนตัวมากกว่าที่จะมอบเกราะแห่งความรักให้
ตามจริงแล้ว จู มิงหลาง ไม่เชื่อในทหารที่ดูน่าเชื่อถือและภักดีรอบตัวนาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางได้รับบาดเจ็บและอยู่ในช่วงวิกฤตและอ่อนแอ
“ขอขอบคุณ.” หลี่หยูนซี ไม่ได้ เจ้าเล่ห์อีกแล้ว
สามารถเข้าใจ.
มีความเข้าใจโดยปริยาย
นอกจากนี้ หลี่หยุนซี ยังมีเรื่องจะคุยกับ จู มิงหลาง ความตั้งใจเดิมคือนางจะสามารถปกป้องเขาได้อีกไม่นาน
ถ้าเขาไม่รู้ หรือกลัวความลำบากและอุปสรรคข้างหน้า เขาจะไม่สามารถทำได้ และหลี่หยุนซีไม่ต้องการให้เขามีส่วนร่วมในภารกิจของนาง เขายังมีอนาคตที่สดใส
นางจะยืนอยู่คนเดียว..
แน่นอนว่า จู มิงหลาง เข้าใจด้วยว่าหลังจากตัดสินใจครั้งนี้ นางจะต้องระมัดระวังมากขึ้นในสิ่งที่จะทำต่อไป สิ่งที่นางพูดก่อนหน้านี้ไม่ใช่แค่ทำให้ตัวเองกลัว
“มีเพียงเรื่องราวที่ยอดเยี่ยม แต่ไม่มีความรู้สึกที่แท้จริงของความทุกข์ยาก สุดท้ายก็เป็นเพียงหน้าฉากเป็ดแมนดารินที่ชุ่มฉ่ำ ข้าหมายถึงความรู้สึกผิด ๆ เกี่ยวกับมิตรภาพของสุภาพบุรุษ” จู มิงหลางกล่าว
“รักษาระยะห่างกับ น่านหลิงซา” หลี่หยุนซี เตือนอีกครั้ง
“ตกลง.”
จู มิงหลาง พยักหน้า เกือบจะชูสี่นิ้วขึ้นและสาบานกับท้องฟ้าว่าเขาจะวาดเส้นขวางกั้นกับพี่สะใภ้อย่างแน่นอนและจะไม่ใช่เพียงเพราะรูปร่างหน้าตาเหมือนกัน แต่พี่สะใภ้เป็นคนอันตราย !
เมื่อเดินออกจากราชสำนักของราชวงศ์หลี่ การแสดงออกของ จู มิงหลาง ค่อนข้างเคร่งขรึม
แม้ว่าเขาจะหมดหวังที่จะเลี้ยงหนอนไหมและใช้ชีวิตดิ้นรนเพื่อหาเลี้ยงชีพ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่เข้าใจสถานการณ์โดยรวม
หลี่หยุนซี เป็นอันตรายอย่างยิ่งในขณะนี้ นางอาจถูกโค่นล้มอีกครั้งจากการร้องเรียนของสาธารณชนเมื่อใดก็ได้ เมื่อถึงเวลานั้น ชะตากรรมของนางจะยิ่งน่าสังเวชมากขึ้นเท่านั้น ด้วยขอบเขตความแข็งแกร่งในปัจจุบัน นางยังไม่สามารถพลิกกระแสน้ำได้
นางกำลังเดินอยู่บนน้ำแข็งบางๆ หรือนางกำลังวางแผน?
น่าเสียดายที่ทุกอย่างเป็นเรื่องเร่งด่วนเกินไป
อันที่จริงแล้ว เป็นไปไม่ได้เลยที่จะให้เวลาตัวเองมากขึ้นเพื่อเป็นที่เคารพนับถือของรัฐในเมือง ซูหลง แห่งนี้ อัตราการเติบโตของ ไป๋ฉี เร็วกว่าที่เขาคาดไว้เล็กน้อย
แต่มีบางอย่างกำลังไล่ตาม หลี่หยุนซี ซึ่งเป็นสาเหตุที่นางยังคงกังวลไม่ว่านางจะชนะการต่อสู้กี่ครั้งก็ตาม
นางกระตือรือร้นที่จะสร้างประเทศเพื่อให้ประเทศสามารถทำให้นางรู้สึกปลอดภัย
การกดขี่นางคงจะน่ากลัวกว่านี้
แน่นอนว่ามันไม่หนักมาก เมื่อเขานึกถึงวลีที่ว่า “ถึงมีกองทัพ แต่ไม่มีคนที่น่าเชื่อถือ” จู มิงหลาง ก็อดรู้สึกภูมิใจไม่ได้
ในหัวใจของ หลี่หยุนซี เขาเป็นคนที่น่าเชื่อถือเสมอมา!
ความสามารถในการจางหายไปจากสารตะกั่วทั้งหมด และเห็นแก่นแท้ของนางจากรูปลักษณ์ที่ธรรมดาแต่สวยงามของนาง ผู้หญิงคนนี้จึงเป็นคนที่มีดวงตาที่ฉลาดและมีความมั่นใจสูง
เอาชนะความยากลำบากด้วยกัน แล้วพักและบิน ชีวิตธรรมดาก็กลับคาดเดาไม่ได้อีกครั้ง และมันเป็นแรงบันดาลใจมากขึ้น!
ในลานบ้าน เซียงเอ๋อ เดินออกมาจากด้านหลังหน้า จ้องมองไปที่ร่างของ จู มิงหลาง ด้วยดวงตาที่ฉลาดคู่หนึ่ง เมื่อ จู มิงหลาง เดินออกไป นางก็นำอาหาร ชาร้อนใหม่ถูกนำขึ้นมา
“คุณหนู ข้าไม่ได้คาดหวังว่า มิงหลางจะดูสง่างามและดูสบายๆ อ่อนแอและหละหลวมเล็กน้อย แต่ก็กล้าหาญมาก ไม่เหมือนกับคนที่จะกลัวอะไรง่าย” เซียงเอ๋อ พูดพึมพำข้าง หลี่หยุนซี
หลี่หยุนซี เงยหน้าขึ้นและมองไปที่สาวใช้ของนาง
ในตอนต้นของช่วงเวลา เซียงเอ๋อ ไม่ได้รู้สึกว่านางพูดอะไรผิด เมื่อนางนึกถึง จู มิงหลาง แก้มของนางก็แดงและนางก็รีบยอมรับความผิดพลาดของนางเป็นคนตรงไปตรงมาและนาง รู้ว่ามันผิด
พูดตรงไปตรงมา?
คือว่าผู้หญิงคนนี้คิดแบบนั้น!
หลี่หยุนซี โบกมือและให้สาวใช้ออกไป แต่ตัวนางนั่งหลับตา ตั้งสมาธิและฟังเสียงฝนของดอกไม้
เป็นเรื่องยากที่จะบอกว่า หลี่หยุนซี จะรอดจากภัยพิบัติครั้งนี้หรือไม่ แม้ว่าจะมีร่องรอยของความรักที่มีต่อเขา อยู่ในหัวใจของหลี่หยุนซี แต่ในไม่ช้าเขาก็จะถูกครอบงำด้วยสถานการณ์ปัจจุบัน
ลานหลักของพระราชวังตระกูลหลี่
น่านหลิงชา ยืนเงียบ ๆ ต่อหน้าหลี่ยิง ไม่มีใครอยู่ในห้องโถง มีเพียง หลี่ยิงนั่งอยู่บนที่นั่งหลัก
“ไม่มียาม? หลี่ยิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“นางกำลังดื่มชากับ จู มิงหลาง” น่านหลิงซากล่าว
“ไม่ควรเลย ได้ข่าวว่านางได้รับบาดเจ็บสาหัส จะไม่มียามอยู่เคียงข้างนางได้อย่างไร” หลี่ยิงกล่าวด้วยความสงสัย
“ท่านพ่อ ท่านมีส่วนร่วมในการทำงานของ หยุนซีในหย่งเฉิงหรือไม่?” น่านหลิงซาถาม
“มันเป็นไปได้ยังไงกัน!” แม้ว่านางจะยึดสิทธิของครอบครัว ไม่ว่าหน้าตาของเจ้าและพ่อจะเป็นเช่นไร นางก็ยังเป็นลูกสาวของข้า ข้ามีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร “หลี่ยิงพูดอย่างโกรธเคือง
“ใครทำอย่างนั้น มีเพียงครอบครัวของพวกเราเท่านั้นที่รู้เรื่องบางอย่าง ตอนนี้ หลี่หยุนซี แทบบ้า นางคอยเฝ้าดูพลังและทหารที่เจริญรุ่งเรืองของนางอยู่ตลอดเวลา นางไม่ได้แก้แค้นแต่นางกำลังทำอะไรอยู่?” น่านหลิงซาสงสัย
“เจ้าเพียงแค่ต้องมีความชัดเจน ข้าหวังว่าเมืองซูหลง จะมีเสถียรภาพ หยุนซี มีแนวคิดที่แตกต่างจากของข้า ข้าจะยืนรอตรงหน้านางเท่านั้น” หลี่ยิง กล่าวอย่างใจเย็น
น่าน หลิงซาไม่ได้ถามคำถามใดๆ อีกต่อไป นางโค้งคำนับแล้วหันหลังเดินจากไป
“ฝนตก ใส่เสื้อกันฝน” หลี่อิงอุทาน
“ข้านั่งเก้าอี้เก๋ง”
“ข้าจะให้คนที่อยู่ข้างนอกนำเก้าอี้ซีดานมาให้ เจ้ารอที่นี่” หลี่ยิงกล่าว
“ข้าอยากว่ายน้ำในแม่น้ำเติ้งเหอ”
“ไปเถอะ ไปบอกคนข้างถนนให้ทำความสะอาดถนนริมแม่น้ำ” หลี่ยิงตะโกน
