DC บทที่ 232: พนันกับผู้อาวุโสเจ้า
หลังจากตกลงที่จะทดสอบน้ำมันรัญจวนกับตนเองแล้ว ซุนจิงจิงก็หยิบขวดแก้วและกลับไปยังอีกห้อง
แต่ก่อนที่เธอจะจากไป เธอก็ถามซูหยางว่า “ข้าต้องใช้มากเท่าไหร่จึงจะเกิดผล”
“เจ้าจักเห็นผลมันทันทีถ้าเจ้าใช้น้ำมันลูบบนส่วนที่ไวต่อความรู้สึกที่สุดเพียงไม่กี่หยด และแน่นอนว่ายิ่งเจ้าใช้มากเท่าไหร่ ประสิทธิภาพของมันก็ยิ่งมากเท่านั้น” เขาตอบ
ภายในอีกห้องนั้นซุนจิงจิงจุ่มนิ้วลงไปในน้ำมัน คลายชุดคลุมแล้วเริ่มลูบไล้น้องสาวของเธอด้วยน้ำมันรัญจวน
แม้ว่าเธอไม่เคยคิดว่าเธอจะทำอะไรเช่นนี้ในคลังมุกพิสุทธิ์ ซุนจิงจิงก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเรื่องนี้ในเมื่อสิ่งที่ไม่อาจคาดเดาได้มักเกิดขึ้นได้เสมอ
ว่าไปแล้วยามเมื่อเธอพยายามกลับไปยังสุสานเซียนเมื่อสองสามวันก่อนหลังจากพบกับซูหยาง สุสานเซียนไม่เพียงแค่ปิดลงแต่ยังคงหายไปอย่างสิ้นเชิง ราวกับว่ามันไม่เคยปรากฏขึ้นมาตั้งแต่แรก
การเดินทางกลับไปยังสุสานเซียนไม่เพียงแต่ทำให้เธอเสียเวลาแต่ยังคงสอนเธอว่า แม้บางสิ่งอาจจะเกิดขึ้นได้ยากมากเพียงใดก็ตาม แต่มันก็ไม่ถึงกับไม่มีทางเป็นไปได้
หลังจากที่ลูบไล้น้ำมันรัญจวนไปบางส่วนบนกลีบสาวอย่างเบามือแล้ว ซุนจิงจิงก็สามารถรับรู้ได้ว่าร่างกายของเธอรุมเร้าไปด้วยความปรารถนาที่จะร่วมคู่
“น-นี่ช่างสุดยอด” เธอคิดในใจขณะที่เธอเริ่มเล่นกับช่องพรหมจรรย์ของตนเอง
เพราะว่าซุนจิงจิงเข้าร่วมกับนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยในฐานะศิษย์ในโดยผู้อาวุโสซุนมีบทบาทเกี่ยวข้อง เธอเป็นศิษย์เพียงคนเดียวในนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยที่เป็นศิษย์ในโดยยังมีแก่นหยินพิสุทธิ์สมบูรณ์
และด้วยความจริงที่ว่าซุนจิงจิงยังคงเป็นสาวบริสุทธิ์แม้ว่าจะเป็นศิษย์ในทำให้เธอเป็นที่หมายปองของศิษย์ชายทุกคนภายในเขตศิษย์ในถึงที่สุด กระทั่งศิษย์หลักเกือบทุกคนก็พยายามเกี้ยวพาราสีเธอ อย่างไรก็ตามเพราะว่าเธอเพียงเข้าร่วมนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยเพราะว่าปู่ของเธอ ผู้อาวุโสซุน ซุนจิงจิงจึงปฏิเสธพวกเขาทุกคนและยังคงความบริสุทธิ์ไว้จนกระทั่งถึงวันนี้
กล่าวไปแล้วไม่ได้หมายความว่าซุนจิงจิงต้องการเป็นสาวบริสุทธิ์ตลอดไป ในเมื่อเธอก็ยังคงต้องการอยากมีคู่ในสักวัน อย่างไรก็ตามเพราะว่าตัวตนของเธอ ความปรารถนาจึงถูกเก็บซ่อนไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนับเป็นเรื่องท้าทายหากจะหาใครสักคนที่ทำให้เธอค่อนข้างประทับใจ
ในเวลาเดียวกัน ขณะที่ซุนจิงจิงกำลังทดสอบน้ำมันรัญจวนกับตัวเอง ผู้อาวุโสเจ้าก็พยายามที่จะหาข้อมูลเกี่ยวกับน้ำมันรัญจวนจากซูหยาง “ว่าไปแล้วเจ้าได้สิ่งนั้นมาจากไหนกัน หรือว่าเจ้าซื้อมาจากใครสักคน”
“ใครจะรู้ว่ามันมาจากไหน ข้าเองก็ไม่รู้” ซูหยางส่ายหน้าและกล่าวต่อว่า “มันปรากฏขึ้นข้างหมอนข้าเมื่อข้าตื่นขึ้นมาในวันหนึ่ง”
ผู้อาวุโสเจ้าขมวดคิ้วและคำราม “เจ้าคิดว่าข้าจักเชื่อเรื่องไร้สาระอย่างนี้รึ”
ซูหยางเพียงแค่ยักไหล่ ต่อให้ผู้อาวุโสเจ้าต้องการซ้อมเพื่อหาคำตอบจากเขา นิกายก็มีกฏห้ามผู้อาวุโสนิกายถือโอกาสเอารัดเอาเปรียบเหล่าศิษย์ ถ้าพบว่าผู้อาวุโสนิกายใช้สถานะของตนเองกดดันหรือบีบบังคับศิษย์ให้เปิดเผยความลับของตนเองหรือมอบทรัพย์สินให้ ผู้อาวุโสนั้นจะถูกลงโทษในทันทีจากผู้นำนิกาย
“ถ้าเจ้ามิต้องการบอกข้า ก็แค่พูดออกมา” ผู้อาวุโสเจ้าส่ายหน้าพร้อมถอนใจ
ที่แห่งนั้นพลันเงียบสงัดหลังจากนั้น และดำเนินต่อไปอย่างนั้นอีกหลายนาที
“ต้องใช้เวลาเท่าไหร่ในการทดสอบน้ำมัน” ผู้อาวุโสเจ้าเริ่มหมดความอดทนหลังจากที่ซุนจิงจิงเข้าไปในอีกห้องกว่าครึ่งชั่วโมงโดยไม่ออกมา
“ท่านมิควรเร่งสตรีในเวลาของเรื่องแบบนี้” ซูหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้มใจเย็น
“ฮึ่ม เจ้ารู้อะไร เร็วไปร้อยปีที่จะมาสั่งสอนข้าในเรื่องแบบนี้” ผู้อาวุโสเจ้าจิกกัด
เขาเป็นส่วนหนึ่งของนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยมานานกว่าร้อยปีและได้ร่วมฝึกคู่กับศิษย์มากมายยามเมื่อเขายังอยู่ในวัยรุ่งโรจน์ ในใจของเขา ซูหยางยังอ่อนเกินไปที่จะพูดเรื่องหญิงสาวเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา
“ท่านมั่นใจเรื่องนี้รึ” ซูหยางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับความโฉดเขลาของอีกฝ่าย
ผู้อาวุโสเจ้าขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ถึงแม้ว่ากลเม็ดของเจ้าอาจจะสร้างความพึงพอใจให้กับศิษย์นอก สำหรับผู้เชี่ยวชาญที่แท้จริงเช่นบรรดาผู้อาวุโสนิกายจักมิรู้สึกอะไรถ้าเจ้าใช้มันกับพวกเธอ”
ผู้อาวุโสเจ้ารู้ดีว่าซูหยางค่อนข้างเป็นที่นิยมกับฝีมือการนวดในระดับหนึ่ง แต่ในสายตาของเขา นั่นเป็นเพียงเพราะว่าลูกค้าของเขาล้วนเป็นศิษย์นอก
“โห ท่านสนใจพนันเรื่องนี้ไหมล่ะ” ซูหยางถามเขาพร้อมหรี่ตา
“เจ้าต้องการพนันกับข้ารึ” ผู้อาวุโสเจ้าหัวเราะลั่นแม้จะเห็นว่าซูหยางช่างไร้มารยาทกระทั่งคิดเรื่องแบบนี้ออกมา
“ถูกต้องแล้ว” ซูหยางพยักหน้า “ในเมื่อฟังดูเหมือนกับว่าท่านค่อนข้างมั่นใจเมื่อพูดถึงว่ากลเม็ดของข้าจักมิได้ผลกับบรรดาผู้อาวุโสนิกาย เช่นนั้นท่านต้องมั่นใจว่าจะชนะพนันนี้”
“ช่างน่าสนใจ…” ผู้อาวุโสเจ้ามองดูเขาด้วยท่าทางครุ่นคิด
เพราะว่าเขาไม่สามารถหาอะไรมาสร้างความบันเทิงให้กับตนเอง ผู้อาวุโสเจ้าจึงปกติหลับเพื่อหลีกเลี่ยงความเบื่อหน่าย อย่างไรก็ตามตอนนี้มีบางสิ่งที่กระตุ้นความสนใจของเขาปรากฏขึ้น จึงไม่มีเหตุผลที่เขาจะบอกปัดการพนันเล็กน้อยกับซูหยาง
“มีเงื่อนไขอะไรบ้าง” เขาถามซูหยาง
“จริงแล้วนั่นง่ายดายยิ่ง ท่านเพียงหาผู้อาวุโสนิกายสามคนที่ยินดีสละเวลามาร่วมการเดิมพันของเรา ซึ่งข้าจะใช้กลเม็ดของข้ากับพวกเธอ ถ้าข้ามิสามารถสร้างความพึงใจให้กับผู้อาวุโสทั้งสามคนได้ เช่นนั้นถือว่าท่านชนะ”
“ฮึ่ม นั่นมิมีความท้าทายสำหรับข้าแม้แต่น้อย” ผู้อาวุโสเจ้าแค่นเสียงอย่างหยิ่งยะโส
“หนึ่งคน ถ้าเจ้าสามารถสร้างความพึงใจเพียงหนึ่งคน ข้าจักถือว่าข้าแพ้” ผู้อาวุโสเจ้าให้โอกาสซูหยางสามครั้งในการสร้างความพึงใจอย่างน้อยหนึ่งในพวกเธอด้วยกลเม็ดของเขา บางสิ่งที่ซูหยางสามารถทำได้แม้กระทั่งหลับตาและมัดมือไว้
“เช่นนั้นก็ได้” ซูหยางไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธความเอื้อเฟื้อของผู้อาวุโสเจ้าที่เหมือนกับตัดขาตนเองเมื่ออยู่บนเขียงเรียบร้อยแล้ว
