♦
มันมีกระท่อมน้ำแข็งตั้งอยู่ที่สถานที่ที่พวกเซ็นทอร์นำทางผมไป
เมื่อผมเข้าไปในกระท่อมน้ำแข็ง ผมเห็น ฟาร์นาเซ่ ซุกตัวอยู่อยู่ในมุมมืดของกระท่อม แม้แต่ในป่าแห่งนี้ ที่ซึ่งฤดูหนาวมีความรุนแรง ฟาร์นาเซ่ ก็ยังไม่สวมเสื้อคลุมขนสัตว์เพิ่มความอบอุ่นของเธอเลย เธอสวมแต่ชุดทหารที่ทำจากผ้าเท่านั้น พวกทหารบอกกับผมมาว่าที่ฟาร์เนเซเป็นแบบนี้ เป็นเพราะว่าแม่ของเธอได้ให้กำเนิดเธอกองในหิมะ ทหารเชื่อว่าความหนาวเย็นต้องแทรกซึมเข้าไปในครรภ์มารดาและเข้าไปถึงในกระดูกของนางตั้งเเต่ยังเล็ก ดังนั้น ฟาร์นาเซ่ จึงไม่รู้สึกหนาวแม้เหมันต์จะรุนเเรงสักเพียงไหน ท่านเเม่ทัพเป็นเด็กผู้หญิงที่เกิดขึ้นมาภายใต้ความหนาวเย็นเเห่ง หิมะ เเต่ตอนนี้นางได้ขังตัวเองไว้อยู่อยู่กระท่อมน้ำแข็ง ฟาร์นาเซ่ พึมพำออกมาด้วยเสียงที่แทบจะไม่มีใครได้ยิน
“……โทษ……ขอโท……ษ……”
“ฟาร์นาเซ่?”
“……”
ฟาร์นาเซ่ เหมือนถูกเเช่เเข็งไว้
เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างที่เเปลกๆไป ผมจึงวางมือบนไหล่ของเธอ และในขณะนั้นเอง เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น ฟาร์นาเซ่ จับไปที่ศีรษะของตัวเองและทิ้งทั้งตัวลงกับพื้น ผมประหลาดใจกับปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เเล้วก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว
“เราขอโทษ……เราขอโทษพ่อ……ขอโทษ……”
ผมกลั้นหายใจ
หัวของผมเริ่มที่จะหนาวสั่น
กระดูกสันหลังรู้สึกชาราวกับว่ามีกระแสน้ำเย็นไหลผ่าน
ฟาร์นาเซ่ ยังคงไม่รู้ตัวว่าผมได้มาถึงแล้ว เเละยังคงพึมพำต่อไป
“เราขอโทษพ่อ จะไม่ทำมันอีกแล้ว……เราขอโทษ……”
ไอ้พวกทวยเทพสารยำเอ้ยย
ผมไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป ผมวิ่งออกไปจากกระท่อมน้ำแข็ง ถ้าผมลุกลี้ลุกลนเข้าหาคนที่มีสภาพจิตใจแบบนั้น มันจะทำให้สถานการณ์แย่ลงไปอีก ผมเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ได้ดีเพราะเคยผ่านประสบการณ์มา นั่นเเหละเป็นเหตุผลที่ผมต้องขอบคุณไอ้พระเจ้าสารยำ
ด้านนอกกระท่อมน้ำเเข็ง มีเซนทอร์หลายร้อยตัวกำลังลดกีบเท้าหน้าเพื่อก้มหัวลง หัวหน้าเซนทอร์คุกเข่าอยู่ข้างหน้า ผมชี้ไปที่กระท่อมน้ำแข็ง เเล้วถาม
“เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
เสียงของผมสั่นไปด้วยความโกรธ
“แม่ทัพกลายเป็นแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่เราตั้งค่ายซุ่มโจมตีในป่าสนครับ……”
“เหตุผลคืออะไร?”
“คะ….คือผู้กระผมไม่รู้สาเหตุเรื่องนี้ดีนัก ในตอนเที่ยงท่านเเม่ทัพก็ยังสบายดีอยู่เลย แต่น่าแปลกที่เธอกลับกลายเป็นแบบนั้นในตอนกลางคืน ดูเหมือนว่าท่านเเม่ทัพจะกลัวต้นสนจนผิดปกติ เราเลยสร้างกระท่อมน้ำแข็งขึ้นมา นั่นเป็นสาเหตุที่ตัวของเเม่ทัพอาการดีขึ้นเล็กน้อย แต่……”
“อาการดีขึ้นเล็กน้อยงั้นเรอะ?”
ผมมองกลับไปกลับมาระหว่างโรงน้ำแข็งกับเซนทอร์
“เเกกำลังบอกผมว่าอาการมันดีขึ้นใช่มั้ย? หรือจะบอกว่ามันดีขึ้นในทางที่เเย่ลงกัน?”
“……”
“บอกมาทีในตอนนี้. เเกกำลังคุกเข่าเพื่อร้องขอการให้อภัยหรือกำลังคุกเข่าเพื่อขอให้ตัดหัวของเเกออกมากัน?
ไหล่ของเซนทอร์สั่นสะท้าน
“ฝ- ฝ่าบาท อย่างน้อยได้โปรดไว้ชีวิตด้วย……!”
“ทำไมเเกถึงไม่มาบอกให้เร็วกว่านี้”
“ท่านแม่ทัพขอร้องไม่ให้พวกเราแจ้งต่อฝ่าบาท พวกเราเล..……”
ผมชักดาบยาวออกจากเอวและตัดคอของเซนทอร์ เลือดไหลพวยพุ่งออกมาจากคอที่ขาด เลือดสีแดงฉานได้โปรยปรายลงบนหิมะขาวบริสุทธิ์
ผมมองไปรอบๆและพูด
“ข้าเป็นเจ้านายของพวกเเก จงอย่าได้ลืมสิ่งนี้เด็ดขาด”
ทหารม้าเซ็นทอร์ก้มหัวลงไป ผมทิ้งพวกเขาไว้ เเละเดินเข้าไปในกระท่อมน้ำแข็งอีกครั้ง ฟาร์นาเซ่ ยังคงพึมพำด้วยน้ำเสียงที่รวยรินผสมปนเปกับการร้องไห้
“ฟาร์นาเซ๋”
ผมเข้าไปหา ฟาร์นาเซ่ และจับหัวเธอ เธอแทบจะไม่สามารถสบตากับผมได้เลยในตอนนี้
“ฟาร์นาเซ่ นี่ผมเอง. ดันทาเลียน”
“เราขอโทษ…… เราขอโทษ เราผิดไปเเล้ว……”
“ผมไม่ใช่พ่อของเธอมองดูให้ดีๆสิ ฟาร์นาเซ่ มองมาที่ผม. จะไม่มีใครมาทุบตีเธอหรือมาล่วงเกินเธอได้ ผมจะไม่กักขังเธอไว้ในห้องสมุดและให้อาหารผ่านรูที่ประตูหรอกนะ มาดูดีๆสิ”
ผมกระซิบออกไปอย่างหมดหวัง
“ผมจะไม่ทำให้เธอต้องหิวโหยเพียงเพราะว่าเธอไม่เชื่อฟัง ผมจะไม่เผาหรือฉีกหนังสือที่เธอหวงแหน ฟาร์นาเซ่ ผมไม่ใช่พ่อของเธอ เเต่ผมคือดันทาเลียน จอมมารดันทาเลียนไง”
“……”
“เธอไม่ใช่ลูกนอกกฎหมายที่ถูกผูกมัดโดยครอบครัวอีกต่อไปเเล้ว ไม่มีใครมาตีตรวนเธอได้อีก ตอนนี้ ณ ที่นี่เธออยู่ตรงนี้เเล้ว. เธอคือคนของผม เเละผมเป็นเจ้านายของเธอ จงดูให้ดีเถิด. ตราบใดที่เธอไม่ทรยศผมก่อน ผมจะไม่ละทิ้งเธอไปไหนเเน่นอน”
เเววตาในรูม่านตาของ ฟาร์นาเซ่ ค่อยๆ กลับมา
“ท่า…จอ…ม..มา…ร“
“นั่นเเหละ.”
“ค-ต้นสน……”
ฟาร์นาเซ่ ตัวสั่น
ดูเหมือนว่าเธอจะลืมวิธีในการหลั่งน้ำตา ดังนั้นเธอจึงทำได้เเค่เพียงร้องไห้ด้วยน้ำเสียงของเธอผ่านลำคอ
“จั๊กจั่นจำนวนมากเกาะอยู่บนต้นสน…… พวกมันยังคงร่ำร้อง…… พ่อของเราทำกับหญิงสาวคนนี้…… ทำกับ…หญิงสาวคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า……”
“……”
เป็นเพราะแบบนี้เอง.
ต้นไม้ที่ฟาร์เนเซเคยเห็นผ่านหน้าต่างเมื่อตอนที่เธอยังเยาว์ เป็นต้นสนชนิดเดียวกันกับต้นไม้ที่นี่
ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของฟาร์นาเซ่
“มันไม่ใช่เสียงของจั๊กจั่น ที่นี่ไม่มีจั๊กจั่นพวกนั้น”
“แต่, เราได้ยิน…… เราได้ยินเสียงจั๊กจั่นที่ข้างนอกนั่น……”
“นั่นไม่ใช่เสียงของจั๊กจั่น มันคือเสียงของหิมะ ฟาร์นาเซ่ เธอกำลังสับสนกับเสียงหิมะเหมือนเสียงร้องของจั๊กจั่นเเน่ๆ เพราะความทรงจำของเธอถถูกผูกเข้ากับต้นสน ความทรงจำที่เลือนลางของเธอทำให้เกิดการเข้าใจผิดแบบนี้”
“ไม่ ฝ่าบาท…… นั่นไม่ใช่เเน่ๆ……เราได้ยินจริงๆ……”
“ผมจะพิสูจน์ให้เธอเห็นเอง”
ผมคว้าข้อมือของฟาร์เนเซ่แล้วลากเธอออกมา แม้ว่า ฟาร์นาเซ่ จะพยายามไม่ออกจากกระท่อมน้ำแข็ง แต่ผมได้ดึงเธอออกมาอย่างแรง ฟาร์นาเซ่ ตอนนี้รู้ว่าผมเป็นใคร นั่นหมายความว่าสมองของเธอเริ่มทำงานปกติ ไม่มีปัญหาเเล้วที่เธอจะจำคนผิดสลับตัวกัน ช่วงเวลานี้ที่สมองของเธอกำลังประมวลผลทำการรับรู้ตามปกติและกำลังประมวลผลความทรงจำอันสับสนของเธอที่ขัดแย้งไปพร้อมกัน ตอนนี้เเหละเป็นช่วงโอกาสที่เหมาะสมที่สุด ในช่วงเวลานี้ ผมต้องใช้การรับรู้สมองของเธอที่ยังประมวลผลไม่ทันในปัจจุบันเพื่อทำลายความทรงจำในอดีตนั้นของเธอซะ
พายุหิมะคร่ำครวญเมื่อมันพัดผ่านต้นสน ฟาร์นาเซ่ ก้มหน้าลงและพยายามไม่มองไปที่ไหน ผมจับคางของ ฟาร์นาเซ่ และบังคับให้เธอเผชิญหน้ากับสภาพแวดล้อมของเธอ
“มองไปข้างหน้าให้ดีๆ ตอนนี้มันหน้าหนาวแล้ว!”
“……”
“ไม่มีจักจั่นสักตัว มันเป็นภาพหลอนทั้งหมดที่เธอสร้างขึ้นเอง เสียงของหิมะและเสียงร้องของจักจั่นมันเหมือนกันไหม? จงมองดูให้ดี ฟาร์นาเซ่ เปิดตาของเธอและมองดูสภาพแวดล้อมให้ชัดเจน เธออายุ 16 เเล้วนะ ถ้าอายุ 16 แสดงว่าเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว เธอจะคร่ำครวญไปอีกนานสักเท่าใดกัน หรือเป็นเพราะเธอถูกผูกมัดโดยพ่อเเละสายเลือดลูกครึ่งทาสรับใช้ที่เธอมีกัน!?”
ผมได้มองไปในสายตาของฟาร์เนเซ่อีกครั้ง รูม่านตาของ ฟาร์นาเซ่ สั่นเทา เเต่ยังไงก็เเล้วเเต่มันไม่ใช่การสั่นของดวงตาที่มองไม่เห็น แต่เป็นการสั่นของดวงตาที่ยังไม่พบจุดโฟกัสไปที่ๆควรมอง
“เธอไม่ใช่เหยื่ออีกต่อไปเเล้ว ตอนนี้เธอคือผู้ล่า เธอไม่ได้เป็นคนอ่อนแอที่ถูกล่วงเกินอีกต่อไป แต่เธอกลายคนเข้มแข็งที่ไม่ว่าหน้าไหนก็มาล่วงเกินไม่ได้ ถ้ามีคนพยายามจะปลิดชีวิตเธอ ก็จงฆ่าพวกเเม่งซะ ก่อนที่พวกมันจะเข้ามา มันเป็นเรื่องง่ายมากๆ ถ้าไอ้ระยำตัวนั้นมันเป็นพ่อของเธอ ก็เเค่ปิตุฆาตมันไปซะ และถ้าคนคนนั้นเป็นพระเจ้า ก็จงลากมันลงมาเเละสังหารพระเจ้าไปด้วย”
“ฝ่าบาทท……”
“สิ่งที่เธอต้องทำคือฆ่าพวกมันทั้งหมด”
“แต่ถ้าฝ่าบาทออกห่าง หญิงสาวคนนี้ไป…… หญิงสาวคนนี้ก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก”
“อย่าทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจสิ”
ฟาร์นาเซ่สะดุ้ง
“ผมไม่มีงานอดิเรกเลี้ยงตุ๊กตาที่พังไปเเล้วหรอกนะ”
“……”
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป.
ทีละเล็กทีละน้อยตัวของ ฟาร์นาเซ่ ค่อยๆสั่นเพราะความหนาวมากขึ้น
ผมไม่สามารถบอกได้ว่าเวลามันผ่านไป 30 นาทีหรือหนึ่งชั่วโมงแล้ว ยกเว้นว่าต้องขอบคุณแม่มดที่สร้างบาเรียร์ไว้รอบตัวพวกเรา มันทำให้พวกเราไม่หนาวจนเเข็งตายไปซะก่อนเเละท้ายที่สุดเเล้ว ฟาร์นาเซ่ ก็ได้เปิดปากของเธอ
“ฝ่าบาท……ที่นี่มันหนาวจริงๆ……”
“เธอเริ่มได้สติมาบ้างเเล้วรึยัง”
“หญิงสาวคนนี้ไม่เเน่ใจ……”
“เสียงของจั๊กจั่นยังก้องอยู่ในหูหรือเปล่า”
“ก็นิดหน่อย….แต่มันดีขึ้นกว่าเมื่อกี้นี้มากเเล้ว”
“ถือว่าโชคดีเเล้วที่คนที่ได้พบเธอก่อนเป็นผม ถ้าเป็นลาพิสนะเธอคงจะจับหัวเธอแล้วฝังมันไว้ใต้กองหิมะเเล้ว”
“อ่าาาา. หากเป็นพี่ลาพิส ก็คงเป็นไปได้แน่นอน—”
ผมผลักหัวด้านหลังของฟาร์เนเซ่ลงไปใต้กองหิมะทันทีและบังคับไม่ให้เธอเอาหน้าโผล่ขึ้นมา ฟาร์นาเซ่ พยายามสะบัดแขนสู้อย่างเต็มที่
หลังจากผ่านไป 4, 5 วินาที ผมก็ยกหัวของ ฟาร์นาเซ่ กลับขึ้นมา ‘ฟุว้าาา’ ฟาร์นาเซ่ ได้ถอนหายใจ ตั้งแต่คิ้วจนถึงจมูก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยหิมะ ผมยิ้มให้เธอ
“และลาพิสก็คงจะถามเธอต่อไปอีก คงจะเป็นคำถามที่ถามเพื่อเช็คสภาวะในจิตใจของเธอ ผมจะถามอีกครั้ง เธอได้ฟื้นคืนสติกลับมาครบถ้วนเเล้วหรือยัง? หรือผมต้องเอาฝิ่นมายัดปากเธอเพื่อทำให้หัวของเธอมันกระจ่างมากกว่านี้กัน?
“……เราเข้าใจเเล้ว บุคลิกของฝ่าบาทเป็นเหมือนกับหมาไม่มีผิด”
“โอ้? ในที่สุดสุภาพสตรีท่านนี้ก็กล่าวคำหยาบคายออกมาได้สักที ขอแสดงความยินดีกับเธออย่างจริงใจด้วยนะ ค่อนข้างที่จะเเปลกใจดีเนาะในที่สุดเธอก็ได้เรียนรู้วิธีการพูดสบถออกมาสักที”
เมื่อผมปล่อยหัวของเธอ ฟาร์นาเซ่ ก็เช็ดใบหน้าของเธอด้วยขอบเสื้อของตัวเอง เธอหยิบหมวกที่ตกลงบนพื้นและทำการปัดเศษหิมะออก
“……ต้องพูดสบถหยาบคายขนาดไหนถึงจะระบายความรู้สึกอัดอั้นนี้ออกมาได้จนพอใจกัน? ฝ่าบาทเป็นคนที่ชอบอ้างว่ารู้ดีไปทุกอย่าง บอกเราให้เรารู้วิธีนั้นให้ทีสิ”
“แน่นอน. หากเธอสบถคำว่า ‘ฟัค’ ออกมาบ่อยๆเดี๊ยวทุกอย่างมันก็ดีขึ้นเองเเหละ”
“จริงๆด้วย. นี่มันรู้สึกเหมือนกำลัง (ฟัค) อยู่เลย
“That’s right. This feels like fuck.”
ฟาร์นาเซ่ ถอนหายใจ
ในที่สุดก็ถึงเวลาเข้าสู่หัวข้อหลัก
“ฝ่าบาทมาที่นี่เพื่อตามหาหญิงสาวคนนี้ด้วยเหตุผลอะไร?”
“กองทัพที่สองที่นำโดย มาร์บาส ได้พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์ไปเเล้ว”
“……”
ฟาร์นาเซ่ จ้องมองมาทางผม
สายตาอันเย็นชาได้กลับมาที่ดวงตาของเธอเเล้ว
“……ถ้าอย่างนั้น มาร์เกรฟ ก็น่าจะเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่กำลังจะมาถึงเเล้วเเน่ๆ”
“นั่นคือสิ่งที่ผมก็คิดเหมือนเธอ ผมกำลังคิดวิธีหลอกล่อเขาอยู่ ที่มาที่นี่ก็เพื่อจะคุยเรื่องนี้
“อืมม. มาร์เกรฟเป็นทหารผ่านศึกที่มีความระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก แม้ว่าเราจะแสร้งทำเป็นล่าถอย แต่ก็ไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่เขาจะไล่ตามเราไปในทันที เราควรต้องสร้างความเชื่อแบบหนึ่งก่อนเพื่อเป็นสัญญาณที่เขาเห็นเเล้วจะได้รับรู้ว่าถึงเวลาอันควรเเล้วที่จะไล่บดบี้กองกำลังของเรา……”
ฟาร์นาเซ่ ถ่มน้ำลายลงบนพื้น ดูเหมือนว่าเธอจะถุยหิมะที่ผมกดลงไปใส่หน้าของเธอในวินาทีที่แล้ว ผมได้อธิบายสถานการณ์ที่เหลือต่อ
“เพราะความพ่ายแพ้ของ มาร์บาส บาบาร์ทอส ตอนนี้จึงเหมือนติดเกาะอยู่คนเดียว หลังจากที่เรายึด ปราการพิสุทธ์ ได้ภายในสองวัน กองกำลังของเราต้องเดินทางไปทางเหนือต่อโดยไม่รีรออะไรทั้งนั้น มันจะเป็นไปได้ไหม”
“……”
ฟาร์นาเซ่ หรี่ตาลง
“ไม่ใช่อีกสองวันฝ่าบาท เเต่เป็นตอนนี้”
“ตอนนี้?”
“อา มีสองสถานการณ์ที่มาร์เกรฟกลัวมากที่สุด ประการเเรกเรารีบถอนทัพหนีทันทีที่ได้รับข้อความด่วนและสามารถหลบหนีได้อย่างปลอดภัย ประการที่สองคือ มาร์เกรฟ ไล่ตามเราในขณะที่เราถอนทัพออกอย่างสบายๆ และพบกับความพ่ายแพ้เพราะถูกเราซุ่มโจมตีอยู่ สองอย่างนี้เป็นสถานการณ์สมุติที่เลวร้ายที่สุดสำหรับมาร์เกรฟ ประการเเรกคือยอมให้ศัตรูถอนทัพออกไปต่อหน้าต่อตา มันจะกลายเป็นการไม่แสดงความจงรักภักดีต่อจักวรรดิ ประการที่สองพ่ายแพ้ต่อศัตรูเเละถูกโค่นล้มลง มันจึงหมายถึงจุดจบของชีวิตมาร์เกรฟนั่นเอง”
“พูดต่อสิ.”
“ข้อความด่วนเพิ่งมาถึงในวันนี้ มันมาถึงเมื่อครู่นี้เอง ฝ่าบาท มาร์เกรฟตอนนี้น่ะยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจริงๆเเล้วเขากลัวการไม่แสดงความจงรักภักดีต่อจักวรรดิ หรือกลัวความตายมากกว่ากันเเน่ เมื่อคืนนี้ผ่านไปและรุ่งสางมาถึง การตัดสินของมาร์เกรฟจะค่อยๆชัดเจนมากขึ้น ในค่ำคืนวิกาลอันแสนสับสนนี้ ที่ซึ่งมาร์เกรฟยังคงไม่มั่นใจในความกลัวของตัวเอง จึงเป็นโอกาสที่เหมาะสมที่สุดสำหรับกองกำลังของเรา หากเราพลาดโอกาสในวันนี้ไป การล่อให้มาร์เกรฟออกจากป้อมปราการในอนาคตมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย”
ฟาร์นาเซ่ ปัดหิมะออกจากตัวเธอและลุกขึ้นยืน
ฟาร์นาเซ๋ ได้จ้องมองไปที่แม่มดที่ล้อมรอบเราเป็นวงกลม เเละก็เธอพึมพำออกมา
“ฝ่าบาท พวกเรามาโยนเหยื่อล่อกันเถอะ
………………………………………………………………………………………………..
น้อนนโดนดุอีกเเล้ว เล่มนี้โดนบ่อยปุยมุ้ย
