516 มาเยี่ยมเยือนอีกครั้ง
หลังจากที่ทักทายแม่ของเขาเสร็จแล้ว หวังเย้าก็ขับรถตรงไปยังบ้านลุงของพันจวิน เขาได้แวะซื้อของฝากไปให้ลุงของพันจวินอีกด้วย
ลุงของพันจวินและภรรยาของเขาต่างก็ดีใจที่ได้เห็นหน้าหวังเย้า แต่เมื่อเห็นว่าเขาเอาของฝากมาด้วย มันก็ทำให้พวกเขารู้สึกแย่ขึ้นมา หวังเย้าไม่ได้คิดเงินค่ารักษาจากพวกเขาเลยสักหยวน แล้วยังซื้อของฝากมาให้พวกเขาอีก พวกเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้อีก
“มันก็แค่ของบำรุงร่างกายเท่านั้นเองครับ” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม
“ก็ได้ ขอบคุณมากนะจ๊ะ” ภรรยาของชายชราพูด
“ครับ ผมขอตรวจร่างกายของคุณลุงหน่อยนะครับ” หวังเย้าพูด
“ได้สิ” ชายชราพูด
เขาแทบจะหายเป็นปกติดีแล้ว
“ช่วยนอนลงด้วยครับ” หวังเย้าพูด
ครั้งนี้ เขาได้ทำการฝังเข็มให้กับชายชราเป็นอันดับแรก เขาแทงเข็มลงไปบริเวณศีรษะและลำตัวของชายชรา
ภายในห้องค่อนข้างเย็น ชายชราต้องเปลือยร่างกายท่อนบนเอาไว้ ดังนั้น หวังเย้าจึงทำการฝังเข็มด้วยความรวดเร็ว ชายชรารู้สึกเจ็บ, ชา, และคันในบริเวณลำตัวของเขา คล้ายกับมีมดกัดอยู่บนแผ่นหลังของเขา
หวังเย้าหมุนเข็มแต่ละเล่ม ทำให้ร่างกายของชายชราสั่นเทา ทั้งจากเข็มและความหนาวเย็น
“หนาวไหมครับ?” หวังเย้าถาม
“นิดหน่อยน่ะ” ชายชราพูด
หวังเย้าปลดปล่อยพลังฉีออกมาเพื่อป้องกันความหนาวเย็นให้กับชายชรา ไม่นาน ชายชราก็รู้สึกอุ่นขึ้นมาก ภรรยาของเขาได้เดินไปจุดไฟเพื่อทำให้เตียงคังอุ่นขึ้น
หลังจากที่หวังเย้าแทงเข็มและปรับองศาของเข็มเสร็จแล้ว เขาก็นำผ้าห่มผืนบางมาคลุมตัวให้กับชายชรา จากนั้น เขาก็พูดคุยกับชายชราเพื่อรอเวลา
หลังจากที่ฝังเข็มเสร็จแล้ว ขั้นต่อไปก็คือการนวด ชายชรารู้สึกได้ถึงความสบายและอบอุ่น เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างมาก
“หมอหวัง คุณเป็นหมอที่เก่งซะยิ่งกว่าหมอคนไหนๆในโรงพยาบาลเลยล่ะ” ชายชราพูด
หวังเย้าไม่ได้ตอบกลับไป เขาเพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้น
“หมอหวังต้องดีกว่าหมอพวกนั้นอยู่แล้ว” ภรรยาของชายชราพูดด้วยรอยยิ้ม
“ชมเกินไปแล้วล่ะครับ” หวังเย้าพูด
หลังจากที่เขารักษาชายชราเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็ตรวจดูร่างกายของหญิงชราต่อ ตอนนี้ขาของเธอไม่มีปัญหาอะไรแล้ว
“ช่วงนี้อากาศเย็นมาก พยายามอย่าออกไปข้างนอกบ่อยนักนะครับ” หวังเย้าพูด
“ได้จ๊ะ ฉันจะทำตามที่หมอบอก” หญิงชราพูด
เมื่อผู้คนแก่ตัวลง พวกเขาก็เป็นเหมือนกับเครื่องยนต์ที่เริ่มชำรุด มันไม่สามารถช่วยชะลอการชำรุดของชิ้นส่วนต่างๆได้มากนัก แต่ผู้คนสามารถรักษาสุขภาพของตัวเองให้แข็งแรงและมีอายุที่ยืนยาวได้ด้วยพฤติกรรมการใช้ชีวิตที่เหมาะสมและตรวจสุขภาพอยู่เป็นประจำ ปัจจุบันผู้คนเริ่มหันมาให้ความสำคัญกับเรื่องของสุขภาพมากขึ้น หลายๆคนมักจะเข้ารับการตรวจสุขภาพอยู่เป็นประจำ, ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ, และเลือกกินอาหารที่ดีต่อร่างกาย
ถึงแม้ว่ายังคงมีผู้ป่วยอยู่อีกจำนวนมากและพบผู้ป่วยในกลุ่มคนที่อายุน้อยลง แต่อายุขัยกลับเพิ่มขึ้น หลังจากที่ละเลยการดูแลสุขภาพมานาน ตอนนี้ผู้คนก็เริ่มหันมาใส่ใจกันมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
“ดีมากครับ” หวังเย้าพูด
คนเราได้พบเจอกันเพราะโชคชะตาเป็นตัวนำพา หวังเย้าเชื่อว่า มันเป็นโชคชะตาที่ทำให้เขาได้มาเจอกับสองสามีภรรยาคู่นี้ ดังนั้น เขาจึงไม่คิดเงินพวกเขาเลยสักหยวน ถึงแม้ว่าเขาจะใช้สมุนไพรรากในการรักษาก็ตาม แต่เขาก็ไม่คิดจะรักษาคนที่เขาไม่ชอบ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะยินดีจ่ายเงินเป็นล้านหรือขอร้องอ้อนวอนเขาแค่ไหนก็ตาม
“เขาไม่อยู่เหรอ?”
รถสองคันขับเข้ามาในหมู่บ้าน และต่างก็เป็นรถป้ายทะเบียนของปักกิ่งทั้งสองคัน ภายในตัวรถมีซงรุ่ยปิง, ซูเสี่ยวซวี, และเฉินหยิงนั่งอยู่ พวกเขามาที่นี่เพื่อขอให้หวังเย้าพาพวกเขาไปเที่ยวอีกครั้ง แต่กลับเห็นว่ามีป้ายแขวนเอาไว้ที่หน้าประตู
“เขาคงจะออกไปรักษาคนไข้ข้างนอกนะคะ” เฉินหยิงพูด “คุณผู้หญิง จะทำยังไงกันต่อดีคะ?”
“รอสักหน่อยก็แล้วกัน” ซงรุ่ยปิงพูด
ดังนั้น พวกเขาจึงนั่งรอหวังเย้าอยู่ภายในรถ ในขณะนั้นเอง ก็มีรถขับเข้ามาในหมู่บ้านอีกสองคัน
“มีคนไข้มารอเขาอยู่ด้วย” ชายวัยกลางคนสังเกตเห็นรถสองคันจอดอยู่ด้านนอกคลินิก “หืม?”
“เป็นรถจากปักกิ่งนี่ครับ” ผู้ช่วยของเขาพูด
“ใช่ แล้วก็ไม่ใช่รถป้ายทะเบียนปักกิ่งทั่วๆไปซะด้วย” ชายวัยกลางคนพูด “ออกไปดูหน่อยซิ”
“ครับ” ผู้ช่วยของเขาพูด
เขาลงไปจากรถและเดินไปที่ด้านหน้าคลินิก เขาพบว่า ที่บานประตูได้แขวนป้ายบอกเอาไว้ว่าหวังเย้าจะไม่อยู่ในตอนเช้า แล้วเขาก็เหลือบไปมองรถอีกสองคันที่จอดอยู่ด้านนอก
“ท่านครับ หมอหวังไม่อยู่ แต่ผมรู้ว่าคนที่นั่งอยู่ในรถสองคันนั้นเป็นใครครับ เธอคือเฉินหยิง ที่ทำงานให้ตระกูลซู เธอนั่งอยู่ตอนหน้าของรถครับ” ผู้ช่วยของเขาพูด
“เธอนั่งอยู่ข้างคนขับเหรอ?” ชายวัยกลางคนหรี่ตาลง
เขารู้อยู่แล้วว่า เฉินหยิงนั้นทำงานให้กับตระกูลซู เธอมีหน้าที่รับผิดชอบหลายๆอย่างให้กับพวกเขา และซงรุ่ยปิงก็เชื่อใจเธอมาก เขายังรู้อีกด้วยว่า เมื่อหวังเย้ามาพักอยู่ที่ปักกิ่ง ผู้ที่รับหน้าที่ดูแลหวังเย้าก็คือเฉินหยิง เธอมีหน้าที่ดูแลทุกอย่างให้กับหวังเย้า ในระหว่างที่เขาอาศัยอยู่กับตระกูลซู
อีกสองคนที่นั่งอยู่ในรถเป็นใครกัน? มันอาจจะเป็นซงรุ่ยปิงกับลูกสาวของเธอก็ได้! ฉันควรจะออกไปทักทายพวกเธอดีไหมนะ?
เขากำลังลังเลอยู่
“ท่านครับ บางทีท่านน่าจะไปทักทายพวกเขาหน่อยนะครับ พวกเขาเขาอาจจะพอช่วยท่านได้ ผมได้ยินมาว่า ตระกูลซูค่อนข้างสนิทสนมกับหมอหวังอยู่พอสมควร” ชายวัยประมาณสามสิบ ซึ่งนั่งอยู่ข้างคนขับพูดขึ้นมา
“อืม ไปดูสักหน่อยซิว่าใครที่นั่งอยู่ในรถคันนั้น” ชายวัยกลางคนพูด
“ครับ” ชายวัยสามสิบพูด
บ่อยครั้งที่คนที่ทำงานอยู่ในตำแหน่งสูงๆของรัฐบาลหรือเกิดมาในตระกูลสูง มักจะคิดมากเกินไปหรือใช้ความพยายามมากจนเกินไป ถึงภายนอกชีวิตของพวกเขาจะดูสะดวกสบายก็ตามที
ครู่หนึ่ง ชายวัยสามสิบก็กลับมาที่รถ “ท่านครับ คุณผู้หญิงซงกับคุณหนูซูก็อยู่ในรถด้วยครับ”
“ได้ ฉันจะลงไปทักทายพวกเขาสักหน่อย” ชายวัยกลางคนพูด
เขาอายุน้อยกว่าซงรุ่ยปิงแค่ไม่กี่ปี ดังนั้น เขาจึงควรจะเข้าไปทักทายซงรุ่ยปิงและลูกสาวของเธอ
“ไม่คิดเลยนะคะ ว่าหวูถงชิ่งจะมาที่นี่ด้วย” เฉินหยิงพูด หลังจากที่คิดอยู่สักพัก ซงรุ่ยปิงก็เปิดประตูและลงมาจากตัวรถ เฉินหยิงก็ลงตามมาด้วยเช่นกัน ประตูหลังของรถคันหลังก็เปิดออกมาเช่นกัน
หวูถงชิ่งลงมาจากรถของเขา
“สวัสดีครับ คุณซง คุณก็มาที่นี่เหมือนกันสินะครับ” หวูถงชิ่งพูด
“สวัสดี ถงชิ่ง ทำไมถึงได้มาที่นี่เหรอ?” ซงรุ่ยปิงถาม
“ผมมาเชิญหมอหวังไปรักษาพ่อของผมน่ะครับ” หวูถงชิ่งตอบ
“บังเอิญจริงๆ! ฉันก็มาเชิญหมอหวังให้มาตรวจเสี่ยวซวีเหมือนกัน แต่เขากลับไม่อยู่ที่นี่” ซงรุ่ยปิงพูด
“เขาออกไปตรวจคนไข้ข้างนอกเหรอครับ?” หวูถงชิ่งถาม
“ใช่ เฉินหยิงเพิ่งจะโทรหาเขาเมื่อกี้นี้เอง เขาบอกว่ากำลังกลับมาอยู่น่ะ” ซงรุ่ยปิงพูด
“เข้าใจแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นผมก็จะอยู่รอเขาก่อน” หวูถงชิ่งพูด
ทั้งสองฝ่ายต่างก็แยกย้ายกลับไปรอที่รถของตัวเอง รถทั้งสี่คันที่จอดอยู่ไม่มีคันไหนเลยที่เป็นรถจากเหลียนชาน
มีรถมาตั้งหลายคัน!
โชคดีที่หวังเย้ากลับมาเร็ว เขาเห็นรถจอดอยู่ที่หน้าคลินิกได้จากที่ไกลๆ หลังจากที่จอดรถเอาไว้ที่บ้านแล้ว เขาจึงรีบเดินไปที่คลินิกในทันที
ยังมีใครมาอีกเหรอ?
ทุกคนล้วนพากันลงมาจากรถ ยกเว้นเพียงแค่คนขับเท่านั้น
“สวัสดีครับ หมอหวัง” หวูถงชิ่งพูด
“สวัสดีครับ” หวังเย้ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้เห็นหวูถงชิ่งอีกครั้ง
“ขอโทษที่ต้องมารบกวนคุณอีกแล้วนะครับ” หวูถงชิ่งพูด คนที่รู้จักหวูถงชิ่งดีคงจะรู้สึกประหลาดใจ ที่ได้เห็นท่าทีที่เขาใช้พูดคุยกับหวังเย้าในตอนนี้
“สวัสดีค่ะ เซียนเชิง” ซูเสี่ยวซวีพูด หลังจากที่เธอลงมาจากรถแล้ว
“สวัสดี เสี่ยวซวี” หวังเย้าพูด
“สวัสดีค่ะ คุณลุงหวู” ซูเสี่ยวซวีทักทายหวูถงชิ่งด้วยเช่นกัน
“สวัสดี เสี่ยวซวี” หวูถงชิ่งพูด
“เชิญเข้ามาข้างในกันก่อนสิครับ” หวังเย้าพูด
ในเมื่อพวกเขาต่างก็เดินทางมาจากปักกิ่ง และยังปฏิบัติต่อเขาด้วยดี หวังเย้าจึงเชิญพวกเขาเข้ามาด้านในคลินิกและชงชาให้พวกเขาได้ดื่มกัน
“ถงชิ่ง เชิญคุณก่อนเลย” ซงรุ่ยปิงพูด
“คุณมาก่อน เชิญคุณก่อนเลยครับ” หวูถงชิ่งพูด
“ก็ได้ ฉันแค่จะมาถามหมอหวังว่า วันนี้หมอหวังพอจะสะดวกพาพวกเราไปเที่ยวอีกได้รึเปล่าก็เท่านั้นเอง?” ซงรุ่ยปิงถามด้วยรอยยิ้ม
“พาเที่ยวเหรอครับ?” หวูถงชิ่งถามด้วยความประหลาดใจ
เขาคิดว่า ซงรุ่ยปิงพาลูกสาวของเธอมาเพื่อรักษากับหมอหวัง แต่ไม่คิดเลยว่า ความจริงแล้วพวกเธอจะมาที่นี่เพื่อให้หมอหวังพอเที่ยวแทน สิ่งนี้แสดงให้เขาเห็นว่า พวกเขามีความสนิทสนมกับหมอหวังมากแค่ไหน
“ใช่แล้วล่ะ หมอหวังได้ตรวจเสี่ยวซวีเรียบร้อยแล้ว เขาบอกด้วยว่า เสี่ยวซวีแข็งแรงดี เราเดินทางมาที่นี่ แต่ก็ไม่รู้จักใครเลยนอกจากหมอหวัง ดังนั้น เราก็เลยขอให้หมอหวังพาเราเที่ยวสักหน่อยน่ะ” ซงรุ่ยปิงพูด
หวังเย้าเป็นหมอ มันเหมาะเหรอที่จะให้เขาพาเที่ยว?
“ผมเข้าใจแล้ว ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมอยากจะขอให้หมอหวังดูอะไรสักหน่อยนะครับ” หวูถงชิ่งพูด
“ตามสบายเลยค่ะ” ซงรุ่ยปิงพูด
หวูถงชิ่งไม่ได้ขอให้หวังเย้าเดินทางไปรักษาพ่อของเขาที่ปักกิ่ง แต่เขาได้นำเอกสารการรักษาของพ่อเขามาให้หวังเย้าอ่านแทน
หวังเย้ารับเอกสารทั้งหมดมาและอ่านพวกมันทั้งหมด พ่อของหวูถงชิ่งมีเนื้องอกอยู่ที่บริเวณปอดทั้งสองข้าง เนื้องอกส่วนหนึ่งได้อยู่ติดกับเส้นเลือดใหญ่ แพทย์ของทางโรงพยาบาลจึงไม่กล้าเสี่ยงที่จะผ่าตัดให้เขา แต่เนื้องอกตรงส่วนนั้นก็สามารถปริแตกได้ทุกเวลา
มีอีกเคสหนึ่งแล้ว
“หมอหวัง คุณพอจะรักษาพ่อของผมได้ไหม?” หวูถงชิ่งถาม
หวังเย้าเงียบไปพักหนึ่ง เขาเคยพยายามรักษาอาการป่วยที่คล้ายกันมาก่อน และการรักษาก็ได้ผลค่อนข้างดี ในเวลานี้ เขาเป็นหมอที่มีความพร้อมมากขึ้น ทั้งยังมีสมุนไพรรากหลากหลายชนิดและการควบคุมพลังฉีที่เชี่ยวชาญมากขึ้น เขาน่าจะสามารถรักษาได้อย่างมีประสิทธิภาพมากกว่าเดิม
“ต้องขอโทษด้วยครับ” แต่เขาก็ปฏิเสธคำขอของหวูถงชิงไป
เขายังคงไม่อยากจะรักษาพ่ออยู่เหมือนเดิมเหรอ? หวูถงชิ่งไม่ได้รู้สึกผิดหวังมากนัก เพราะเขาพอจะคาดเดาผลลัพธ์แบบนี้เอาไว้ก่อนแล้ว
“ขอโทษที่มารบกวนคุณนะครับ” หวูถงชิ่งพูด
“ไม่เป็นไรครับ” หวังเย้าพูด
“ในเมื่อผมมารบกวนคุณถึงสองครั้ง นี่เป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆมอบให้คุณครับ” หวูถงชิ่งวางกล่องเล็กๆใบหนึ่งลงบนโต๊ะ
