635 ผมหายดีแล้ว
“ถ้ามีเวลา ฉันจะไปหาเธอที่ปักกิ่งนะ” หวังเย้าพูด
“โอเคค่ะ” ซูเสี่ยวซวีพูด
“โฮ้?” ชูเหลียนรู้สึกแปลกใจ เมื่อได้ยินบทสนทนาของทั้งสอง
เขาหมายความว่ายังไง? เธอคิดถึงความเป็นไปได้หลายทาง เธอเหลือบมองซูเสี่ยวซวีและหวังเย้า เป็นไปไม่ได้น่า!
กั๋วเจิ้งเหอได้ยินคำพูดของทั้งสองเช่นเดียวกัน เขาเพียงแค่ยิ้มกว้างเท่านั้น มันเป็นรอยยิ้มที่แสนเจิดจ้า
“ผมคงต้องไปแล้ว ไว้เจอกันนะครับ” กั๋วเจิ้งเหอพูดกับหวังเย้า
“แล้วเจอกัน” หวังเย้าพูด
กั๋วเจิ้งเหอขับรถออกไป ในเมื่อซูเสี่ยวซวีไปแล้ว มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะต้องอยู่ต่อ
หลังจากที่ขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว รอยยิ้มที่แสนเจิ้ดจ้าบนใบหน้าของเขาก็หายไป และถูกแทนที่ด้วยความดำมืด ครู่ต่อมา รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นก็กลับคืนมาอีกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มที่สว่างไสว
…
ในตอนบ่าย หลี่ชื่อหยูขับรถบรรทุกเพื่อนำต้นไม้มาส่ง “คุณเช่าทั้งเขาเลยเหรอ?”
“ครับ” หวังเย้าพูด
“ต้นไม้พวกนี้ไม่ได้มีราคามากมายอะไร คงต้องรอจนพวกมันโตเต็มที่นู้นล่ะครับ” หลี่ชื่อหยูพูด
“ผมรู้ครับ ผมแค่อยากจะทำให้สภาพแวดล้อมบนเขาดีขึ้นและอากาศสดชื่นขึ้นก็เท่านั้น” หวังเย้าพูด
“หา?” หลี่ชื่อหยูประหลาดใจกับคำตอบของหวังเย้า
“ผมไม่ได้สนเรื่องเงินหรอกครับ” หวังเย้าพูด “สิ่งสำคัญก็คือ การที่ผมมีความสุข ถูกไหมครับ?” วันนี้เขามีความสุขเป็นพิเศษ
“ครับ คุณพูดถูก” หลี่ชื่อหยูพูด เขาคิดว่า หวังเย้าเป็นคนที่สุดยอดมาก “เอิ๊ก!”
“ขอบคุณนะครับ” หวังเย้าพูด
“ยินดีครับ” หลี่ชื่อหยูพูด “เอิ๊ก!”
“คุณสะอึกเหรอครับ?” หวังเย้าถาม
“ใช่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงได้สะอึกไม่หยุด” หลี่ชื่อหยูพูด
หวังเย้ายิ้มและตบไปที่หน้าอกและท้องของหลี่ชื่อหยูอย่างรวดเร็ว
“หืม?” หลี่ชื่อหยูประหลาดใจมาก เขาไม่เข้าใจว่าหวังเย้าทำไปเพื่ออะไร
“ตอนนี้ คุณรู้สึกยังไงบ้างครับ?” หวังเย้าถาม
“คุณหมายความว่ายังไงเหรอ? โว้ว! ผมหยุดสะอึกแล้ว!” หลี่ชื่อหยูแปลกใจมาก เขารออยู่พักหนึ่ง และพบว่า เขาหยุดสะอึกแล้วจริงๆ “นี่มันยอดไปเลย!”
หวังเย้ายิ้ม
หลี่ชื่อหยูจากไปอย่างอารมณ์ดี
“หมอหวังคนนี่เก่งจริงๆเลยนะ” เขาพูดกับเพื่อนร่วมงานของเขา
“จริงเหรอ?” เพื่อนร่วมงานของเขาถาม
“ก็ฉันสะอึกมาตลอดทางที่เราขับรถมาที่นี่กัน แต่พอเขาตบหน้าอกฉัน ฉันก็หายสะอึกทันที ตอนนี้ฉันไม่สะอึกแล้วด้วย” หลี่ชื่อหยูพูด
“บางที มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้” เพื่อนของเขาพูด
“ไม่มีทาง เขาเป็นหมอที่สุดยอดที่สุด” หลี่ชื่อหยูพูด
หวังเย้าจัดการขนลำเลียงต้นไม้ขึ้นไปบนเนินเขาหนานชานอย่างรวดเร็ว มันดูราวกับว่า เขากำลังแบกปุยนุ่นอยู่ยังไงยังงั้น
“หือ นั่นหมอหวังรึเปล่าฮะ?” เฉินโจวถาม
เขาและเฉินหยิงเห็นหวังเย้ากำลังก้าวกระโดดอยู่บนเนินเขาได้จากที่ไกลๆ
“ใช่แล้วจ๊ะ” เฉินหยิงพูด
“ว้าว สุดยอดไปเลย” เฉินโจวพูด
หวังเย้ากำลังกระโดดไปมาระหว่างตีนเขาและยอดเขา วินาทีหนึ่งเขาอยู่ที่ตีนเขา ชั่ววินาทีต่อมา เขาก็ไปโผล่อยู่กึ่งกลางของเนินเขา ครู่ต่อมา เขาก็หายเข้าไปในป่า มันดูเหมือน หวังเย้ากำลังกระโดดไปตามขั้นบันได ไม่ใช่บนเนินเขา มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมาก
“นั่นเป็นการกระโดดด้วยพลังฉีใช่ไหมฮะ?” เฉินโจวถาม
“พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ก็อาจจะใช่” เฉินหยิงพูด
“เราเข้าไปช่วยหมอหวังขนต้นไม้กันดีไหมฮะ?” เฉินโจวถาม
“อย่าพึ่งไป!” เฉินหยิงหยุดน้องชายของเธอเอาไว้ “บางที หมอหวังอาจจะไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากพวกเราก็ได้ พวกเราอยู่ดูตรงนี้กันดีกว่านะ”
พวกเขาเฝ้ามองหวังเย้าที่กระโดดไปมาระหว่างตีนเขาและยอดเขาด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ใจ ไม่นาน เขาก็ลำเลียงต้นไม้ทั้งหมดขึ้นไปไว้บนเขาจนหมด
“หมอหวังคิดจะเปลี่ยนเนินเขาหนานชานเป็นอะไรกันนะ?” เฉินโจวถาม
“อืม พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน บางที เขาอาจจะทำให้เนินเขากลายเป็นที่ที่เรียกว่า สถานที่แห่งโชคลาภ ละมั้ง” เฉินหยิงพูด เธอเพียงแค่คาดเดาเอาเองเท่านั้น
…
ในอีกหมู่บ้านหนึ่งของเขตเหลียนชาน ชายคนหนึ่งกำลังเดินอยู่บนถนน ขาข้างหนึ่งของเขาเป็นปกติ แต่อีกข้างนั้นกลับดูไร้เรี่ยวแรง เขาสามารถก้าวขาข้างนั้นได้ แต่มันทำเป็นวงโค้งแทนที่จะตรงไปข้างหน้า
“สวัสดี อาเฟิง ออกกำลังกายอยู่เหรอ?” ชาวบ้านคนหนึ่งถาม
“อืม นิดหน่อยน่ะ” อาเฟิงพูด
“นายดูพูดชัดขึ้นนะ” ชาวบ้านพูดออกมาด้วยความประหลาดใจ
หมู่บ้านไม่ได้มีขนาดใหญ่มาก ทุกคนจึงรู้เรื่องราวความเป็นไปของเพื่อนบ้านแต่ละคนดี ชาวบ้านส่วนใหญ่รู้ว่า อาเฟิงคนนี้มีอาการเส้นเลือดอุดตันและต่างก็รู้สึกเสียใจแทนเขา พวกเขาต่างก็คิดว่า เขาคงต้องกลายเป็นคนพิการอย่างแน่นอน
“ใช่ มันดีขึ้นมากแล้ว” อาเฟิงพูด
“นายไปรักษาที่ไหนมาเหรอ?” ชาวบ้านถาม
“ฉันไปรักษากับหมอจีนคนหนึ่งมาน่ะ” อาเฟิงพูด มันทำให้เขานึกถึงหวังเย้าขึ้นมา
“นายต้องออกกำลังกายเยอะๆนะ” ชาวบ้านพูด
“อืม” อาเฟิงพูด
เขาเดินไปกลับอยู่บนทางเดินเท้าอย่างช้าๆอยู่สองรอบ สุดท้าย เขาก็หาที่นั่งเพื่อเฝ้าดูเพื่อนๆในหมู่บ้านเล่นไพ่กัน
“อาเฟิง นายดูเหมือนจะดีขึ้นแล้วนี่” ชาวบ้านอีกคนพูด
อาเฟิงเป็นคนดีและซื่อสัตย์ เขาจึงมีชื่อเสียงที่ดีในหมู่บ้าน ชาวบ้านต่างก็ชอบที่จะได้พูดคุยทักทายเขา เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาเดินสวนกับอาเฟิง พวกเขาก็มักจะเอ่ยทักทายเขาอยู่เสมอ
“ใช่แล้วล่ะ” อาเฟิงพูด
หลังจากที่นั่งได้ครู่หนึ่ง เขาก็หยิบน้ำในขวดที่ติดมาด้วย
“นายพกมาน้ำมาด้วยเลยเหรอเนี่ย?” ชาวบ้านคนหนึ่งถาม
“ใช่ อากาศมันร้อนน่ะ” อาเฟิงไม่ได้พูดอะไรมากนัก แต่ตอนนี้ คำพูดแต่ละคำของเขานั้นฟังดูชัดเจนมากขึ้น
หลังจากนั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว เขาก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมเดินกลับไปที่บ้าน
“นายจะกลับแล้วเหรอ? ทำไมไม่อยู่ด้วยกันต่ออีกสักหน่อยล่ะ?” ชาวบ้านถาม
“ไม่ล่ะ ฉันต้องกลับเอาข้าวไปให้ไก่น่ะ” อาเฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม
เขาเริ่มก้าวเดินเพื่อกลับไปที่บ้านอย่างช้าๆ เมื่อเขาเดินไปได้ไกลพอสมควรแล้ว ชาวบ้านที่รวมกลุ่มกันอยู่ก็เริ่มพูดถึงเรื่องของเขาขึ้นมา
“ดูเขาสิ! ทั้งที่เขาเป็นคนดีขนาดนี้ น่าเสียดายที่ต้องกลายมาเป็นแบบนี้ไปซะได้” ชาวบ้านคนหนึ่งพูด
“นายพูดถูก เดี๋ยวนี้คนเป็นโรคนี้กันเยอะซะด้วย” ชาวบ้านอีกคนพูด
“เราควรจะกินเนื้อให้น้อยลง แล้วกินผักกับออกกำลังกายให้มากขึ้น แล้วเราก็ควรจะมีอารมณ์ที่ดีอยู่เสมอด้วย” ชาวบ้านวัยกลางคนที่กำลังเล่นไพ่อยู่พูดขึ้นมา
“ฉันไม่เห็นนายจะทำอย่างที่พูดเลยสักอย่าง” ชาวบ้านอีกคนพูด
“ญาติคนหนึ่งของฉันก็เป็นเส้นเลือดอุดตันแบบนี้แหละ” ชายวัยกลางคนพูด “เขาอายุแค่ 52 ปี เขาใช้ชีวิตได้แย่มาก เขาไม่เคยใส่ใจเรื่องการกิน เขาชอบกินทั้งเนื้อสัตว์กับเนื้อปลามากๆด้วย ทั้งๆที่เขาก็ป่วยเป็นเบาหวานกับความดันสูงอยู่ แล้วอยู่ๆเขาก็เกิดเป็นเส้นเลือดอุดตันขึ้นมา จนตอนนี้ก็ต้องนั่งแต่รถเข็นตลอดเวลาเลยล่ะ”
“แต่ฉันว่า อาเฟิงอาการดีขึ้นมากแล้วนะ เวลาพูดก็ชัดขึ้นด้วย” หญิงชาวบ้านคนหนึ่งพูด
“ใช่ๆ คราวที่แล้วที่เจอกัน เขายังพูดติดๆขัดๆอยู่เลย อย่างกับว่าเขาอมซาลาเปาเอาไว้ในปากแน่ะ” ชายวัยกลางคนพูด
“เอาเถอะๆ แค่เขาดูแลตัวเองได้ก็ดีมากแล้ว” หญิงชาวบ้านพูด
“ฉันว่า ที่เขาเป็นเส้นเลือดอุดตัน มันจะต้องเป็นเพราะเขาทำงานจนเหนื่อยเกินไปแน่ๆ” ชายวัยกลางคนพูด “ลูกชายของเขาก็ยังไม่ได้แต่งงาน เขาเลยต้องเก็บเงินเอาไว้ซื้ออพาร์ทเมนต์ให้ลูกของเขา”
“นายพูดถูก คงจะดีกว่านี้ ถ้าคนเราไม่ป่วยหรือไม่จนเกินไป” หญิงชาวบ้านพูด
ในขณะเดียวกัน อาเฟิงก็เดินกลับไปถึงที่บ้านของเขาแล้ว
“ที่รัก รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?” ทันทีที่เขาก้าวขาเข้าไปในบ้าน ภรรยาของเขาก็ถามขึ้นมาเสียงดัง เธอกำลังทำอาหารอยู่
“ฉันสบายดี เธอถามแบบนี้มาเป็นพันครั้งแล้วนะ ไม่เบื่อบ้างเหรอไง?” อาเฟิงตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม เวลาคุยกับภรรยา เสียงของเขาดูเหมือนจะดังกว่าปกติเล็กน้อย
“ไม่เลย ฉันแค่อยากจะให้คุณดีขึ้น ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเรื่องสุขภาพของคุณอีกแล้ว” เธอพูด
ช่วงหลังมานี้ อารมณ์ของเธอดีขึ้นมาก ตอนที่สามีของเธอยังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล เธอรู้สึกแย่มาก มันเป็นเรื่องที่ทรมาน เมื่อต้องมาเห็นสามีต้องทรมานกับอาการป่วย เธอไม่สามารถทำงาน, ดูแลบ้าน, หรือทำงานในไร่ได้เลย เธอใช้เวลาทั้งหมดไปกับการดูแลสามีของเธอเพียงอย่างเดียว
เมื่อสามีผู้เป็นเหมือนเสาหลักของบ้านต้องมาป่วย มันเป็นประสบการณ์ที่ยากลำบากสำหรับผู้เป็นภรรยาอย่างมาก เธอต้องแบกรับทุกอย่างเอาไว้เพียงผู้เดียว ลูกชายของเธอยังโสดและกำลังมองหาคู่ชีวิต พวกเขาไม่ได้ร่ำรวยอะไร ถ้าหากผู้หญิงรู้ว่า ที่บ้านของฝ่ายผู้ชายมีคนป่วยอยู่ ก็คงจะไม่มีใครอยากจะมาแต่งงานกับลูกชายของเธอ เธออยากให้ลูกชายของเธอได้แต่งงานกับคนดีดี ไม่จำเป็นต้องร่ำรวยอะไร ขอแค่มีพื้นฐานทางบ้านที่คล้ายคลึงกันก็เพียงพอแล้ว
“อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ” ภรรยาของอาเฟิงพูด
“ไม่ลืมหรอก” อาเฟิงพูด
“เราโชคดีจริงๆ ที่ได้มาเจอกับหมอเก่งๆเข้า” ภรรยาของเขาพูด
อาการของสามีที่เริ่มดีขึ้น ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขมากขึ้นไปด้วย ชีวิตของเธอกลับมามีความหวังอีกครั้ง และทำให้เธอมีแรงทำงานต่อ
…
ในขณะเดียวกัน ภายในโรงพยาบาลเหลียนชาน เหอชื่อหลี่ได้เข้าไปพบกับแพทย์คนหนึ่ง
“คุณไปรักษาที่ไหนมาเหรอครับ?” แพทย์ถาม เขาพบว่า มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมาก กับการที่เหอชื่อหลี่สามารถหายดีจากอาการเส้นเลือดอุดตันได้
“หมอคะ ตอนนี้ สามีของฉันไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมคะ?” ภรรยาของเหอชื่อหลี่ถาม
“ตอนนี้ เขาไม่เป็นอะไรแล้วครับ” แพทย์พูด “แล้วเขาอาการดีขึ้นได้ยังไงเหรอครับ?”
เหอชื่อหลี่เดินทางมาที่โรงพยาบาลเพื่อเข้ารับการตรวจอีกครั้ง และผลที่ออกมาก็น่าพอใจอย่างมาก เส้นเลือดอุดตันได้หายไปจนหมด เขาหายดีแล้ว เหอชื่อหลี่รู้ดีว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้ว เขาเพียงแค่ต้องการการยืนยันจากทางโรงพยาบาลเท่านั้น
“ผมไปรักษาโดยการฝังเข็มกับนวดมาน่ะครับ” เหอชื่อหลี่พูด
“ฝังเข็มกับนวดในโรงพยาบาลนี้น่ะเหรอ?” แพทย์ถาม
เขารู้ถึงความสามารถของเพื่อนร่วมงานในแผนกแพทย์แผนจีนดี มันเป็นเรื่องยากมาก ที่จะสามารถรักษาคนไข้เส้นเลือดอุดตันให้หายได้ด้วยการฝังเข็มและนวดเพียงเท่านั้น
เหอชื่อหลี่เป็นคนไข้ในความรับผิดชอบของเขา ดังนั้น เขาจึงเข้าใจอาการป่วยของเขาดี อาการป่วยของเหอชื่อหลี่ยังถูกบันทึกอยู่ในคอมพิวเตอร์ไม่หายไปไหน ดังนั้น เขาจึงรู้สึกประหลาดใจมาก ที่ตอนนี้ เหอชื่อหลี่หายเป็นปกติแล้ว
“ไม่ใช่ครับ แต่เป็นที่อื่น” เหอชื่อหลี่พูด
“ที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดเหรอ?” แพทย์ถาม
“ไม่ใช่ครับ แต่เป็นคลินิกในเขตเรานี่แหละ” เหอชื่อหลี่พูด
“คลินิกเหรอ?” แพทย์พูด
“ประมาณนั้นครับ” เหอชื่อหลี่พูด
“จริงเหรอ? นี่มันแปลกมาก!” แพทย์มีท่าทีมึนงง
