707 ควรหลีกเลี่ยงอากาศร้อน
“แล้วผมต้องทำยังไง?”
“ผมว่า คุณควรจะหยุดกินยาแก้หวัดนะครับ” หวังเย้าพูด “ผมจะจ่ายยาตัวอื่นให้คุณเอาไปกินแทนแล้วกันนะครับ”
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะจ่ายยาที่สามารถหยุดอาการท้องเสียและแก้หวัด
“ผมจำเป็นต้องหยุดอาการท้องเสียของคุณ ก่อนที่จะไปรักษาหวัด ถ้าไม่อย่างนั้นอาการทั้งสองอย่างของคุณก็จะไม่มีอันไหนที่ดีขึ้นเลย” หวังเย้าพูด
“ได้ครับ ขอบคุณมาก” คนไข้พูด
ครึ่งหนึ่งของคนไข้ที่มาในวันนี้ ต่างก็มาด้วยอาการท้องเสีย เมื่ออากาศร้อน พฤติกรรมการกินของแต่ละคนก็เปลี่ยนไป ทำให้ส่งผลเสียต่อระบบการย่อยอาหารของพวกเขาด้วย ในช่วงหน้าร้อน ผู้คนส่วนใหญ่มักเลือกที่จะหาของเย็นและอาหารที่ไม่ต้องผ่านความร้อนมากิน อาหารที่ไม่ได้ผ่านความร้อนมักจะไม่ค่อยสะอาด และหลังจากที่กินเข้าไป ก็มักจะมีอาการท้องเสียตามมา
หวังเย้าคิด บางทีเขาน่าจะลองทำยาแก้อาการอาหารเป็นพิษออกมา เขาเคยคิดเอาไว้ก่อนหน้านั้นหลายวันแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ได้ลงมือทำ เพราะก่อนหน้านี้ไม่ได้มีคนไข้ที่มาด้วยอาการท้องเสียมากขนาดนี้
“หมอได้เปิดแอร์ในห้องนี้ด้วยรึเปล่า?” คนไข้คนหนึ่งถาม
“ไม่ได้เปิดครับ” หวังเย้าพูด
“เป็นไปได้ยังไงกัน?” คนไข้ถาม “ที่นี่ออกจะเย็นสบายขนาดนี้แท้ๆ”
“อากาศในห้องนี้มีการถ่ายเทดีน่ะครับ” หวังเย้าพูด
คลินิกถูกสร้างขึ้นบนพื้นที่ยกระดับ ด้านหน้าของคลินิกเป็นพื้นที่ว่าง และมีบ้านของชาวบ้านอยู่ด้านหลัง ซึ่งไม่มีบ้านหลังไหนเลยที่มีการยกพื้นให้สูงขึ้น ดังนั้น ทุกบ้านจึงอยู่ต่ำกว่าคลินิกของหวังเย้า และทำให้การถ่ายเทของอากาศภายในคลินิกดีตามไปด้วย
หวังเย้าปลูกพืชพรรณมากมายเอาไว้ทั้งด้านหน้าคลินิกและในสวน พืชเหล่านี้คือส่วนสำคัญที่ช่วยลดความร้อนให้กลายเป็นอากาศที่เย็นสดชื่นได้ ค่ายกลเล็กๆที่หวังเย้าตั้งเอาไว้ภายในสวนก็มีส่วนในการลดอุณหภูมิภายในให้เย็นลงด้วยเช่นกัน ถึงจะไม่ได้มีแอร์ คลินิกของเขาก็ยังเย็นสบายได้ อุณหภูมิด้านในจะอยู่ที่ประมาณ 25 เสมอ ซึ่งเหมาะสำหรับความต้องการของมนุษย์
“ผมว่า ขนาดแอร์ในบ้านของผมยังเย็นสบายไม่เท่าที่นี่เลย” คนไขพูด
หวังเย้าตรวจคนไข้คนสุดท้ายเสร็จเมื่อตอนห้าโมงเย็น หลังจากที่คนไข้กลับไปแล้ว เขาก็เริ่มคิดเกี่ยวกับการรักษาอาการอาหารเป็นพิษ สูตรยาจำเป็นต้องมีสรรพคุณในการปรับพลังฉี, กระตุ้นการทำงานของระบบการย่อยอาหาร, ลดไข้, และหยุดอาการท้องเสีย
วูเหมย, ป่ายจู, ตานเซิน, เหอจื๋อ, กานเฉา…
หวังเย้าเขียนส่วนผสมลงไปและเริ่มเตรียมสมุนไพรอยู่ภายในคลินิกของเขา
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ เขาก็กลับขึ้นไปบนเนินเขาหนานชาน เขาบดสมุนไพรซ้ำๆจนละเอียดกลายเป็นผง งานของเขาเสร็จในตอนห้าทุ่ม
เขาตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ หลังจากหาอะไรทานง่ายๆแล้ว เขาก็เริ่มต้นการทำยาเม็ด เขาใส่น้ำแร่โบราณลงไปในผงสมุนไพรและใส่ผงสมุนไพรลงไปในถาด ก่อนที่จะเขย่ามัน เขาทำแบบนี้ซ้ำๆจนผงสมุนไพรรวมตัวกลายเป็นเม็ดยาขนาดเล็กพอๆกับเมล็ดข้าว จากนั้น ขนาดของเม็ดยาก็ค่อยใหญ่ๆขึ้นจนมีขนาดพอๆกับเม็ดถั่ว
วิธีการที่หวังเย้าทำยาเม็ดนั้นเรียบง่ายและเป็นแบบโบราณ แพทย์ปรุงยาสมัยโบราณจะใช้วิธีการเดียวกันนี้ในการทำเม็ดยาสมุนไพรขึ้นมา แต่เขาไม่ได้เอาน้ำผึ้งมาเคลือบตัวยาเอาไว้ ดังนั้น รูปลักษณ์ของมันจึงไม่ได้ดูสวยงาม แต่ประสิทธิภาพของตัวยาได้ผลดีอย่างมาก
ในตอนเช้า เขาทำยาขึ้นมาได้เกือบหนึ่งร้อยเม็ด จากนั้น ก็แบ่งยาทั้งหมดใส่ลงไปในขวดใบเล็กหลายๆใบ
ในตอนกลางวัน หวังเย้ามีคนไข้สองคนมาตรวจที่คลินิก ทั้งสองต่างก็มาด้วยอาการปวดศีรษะ
“พวกคุณทำงานอะไรเหรอครับ?” หวังเย้าถาม คนไข้ทั้งสองเป็นหญิงวัยประมาณ 40 ใบหน้าของพวกเขาเป็นสีแดงจากการกรำแดดเป็นเวลานาน
“เราทำงานก่อสร้าง หน้าที่ของเราคือการบิดแท่งเหล็ก” หนึ่งในสองคนพูดขึ้นมา
“พวกคุณทำงานกลางแดดแบบนี้ทุกวันเลยเหรอครับ?” หวังเย้าถาม
ใช่ เงินมันดีน่ะ” เธอพูด
ในช่วงเวลานี้ของปี การทำงานกลางแจ้งจะสามารถทำเงินได้ประมาณวันละ 200 หยวน เพราะไม่มีใครอยากทำงานกลางแดดกันมากนัก ผู้รับเหมาไม่สามารถหาคนมาทำงานได้ พวกเขาจึงจำเป็นต้องเพิ่มเงินค่าจ้างให้กับคนงานแทน
“ที่คุณป่วยเป็นเพราะทำงานหนักเกินไปครับ” หวังเย้าพูด
ผู้หญิงทั้งสองคนต้องทำงานภายใต้แสงอาทิตย์ที่ร้อนแรงติดต่อกันนานกว่าสิบวัน การทำงานแบบนี้แค่สองวันอาจจะไม่มีปัญหาอะไร แต่สิบวันถือว่ามากเกินไป สองอาทิตย์ที่ผ่านมา หวังเย้าได้เช็คสภาพอากาศทุกวัน ดังนั้น เขาจึงรู้ดีว่า อากาศในช่วงหลายวันที่ผ่านมานั้นร้อนแค่ไหน
ในตอนเที่ยง ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ร้อนที่สุดของวันมีอุณหภูมิสูงถึง 40 องศา โดยปกติแล้ว เมื่ออุณหภูมิสูงเกิน 40 องศา จะไม่มีคนงานคนไหนทำงานกลางแจ้งกัน แต่คนที่ทำงานก่อสร้างมักจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว โดยเฉพาะในหมู่บ้านที่อยู่ห่างไกล ไม่มีใครสนใจจะตรวจสอบเรื่องอากาศกันเลยด้วยซ้ำ ตราบใดที่ไม่มีใครป่วยหรือบาดเจ็บ พวกเขาก็จะพยายามทำงานให้เสร็จก่อนกำหนดให้ได้
“พวกคุณทั้งสองจำเป็นต้องพักผ่อน พยายามอย่าทำงานกลางแจ้งในวันที่ร้อนมากๆนะครับ” หวังเย้าพูด
“เราไม่จำเป็นต้องกินยาเหรอ?” หนึ่งในสองคนถาม
“ไม่จำเป็นทั้งยาและฝังเข็มครับ” หวังเย้าพูด
ผู้หญิงทั้งสองคนแค่ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ แน่นอนว่า การกินผลไม้โดยเฉพาะ แตงโม ก็จะช่วยให้เย็นลงได้เช่นกัน
ผู้หญิงทั้งสองเดินออกมาจากคลินิกของหวังเย้าด้วยท่าทีไม่แน่ใจ หลังพวกเธอออกมาจากคลินิกแล้ว ก็มีสายจากหัวหน้างานโทรเข้ามาเพื่อให้พวกเธอกลับไปทำงาน
พวกเธอคิดถึงคำพูดของหวังเย้าและตัดสินใจปฏิเสธงานไป หวังเย้าพูดกับพวกเธอว่า ถึงพวกเธอจะทำเงินได้ 200 หยวนต่อวัน แต่มันก็ต้องแลกมาด้วยสุขภาพของพวกเธอ และพวกเธออาจจะต้องจ่ายเงินค่ารักษาจากการทำงานหนักเป็นสิบหรือร้อยเท่าจากเงินที่พวกเธอหามาได้
ผู้คนมากมายใช้สุขภาพของตัวเองแลกกับเงินทอง ในตอนสุดท้าย พวกเขาเหล่านั้นล้วนแล้วแต่ต้องมาเสียใจทีหลังกันทั้งนั้น เรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นทั่วทุกมุมโลก
หญิงทั้งสองตัดสินใจพักผ่อนอยู่ที่บ้าน บางทีพวกเธออาจจะเหนื่อยล้าจริงๆก็เป็นได้
“โชคดี ที่เราค่าตัวเป็นเงินสด” หนึ่งในนั้นพูด
โดยปกติแล้ว ผู้รับเหมาจะไม่จ่ายเงินคนงานทันทีที่พวกเขาทำงานเสร็จในแต่ละวัน ผู้รับเหมามักจะทำสัญญากับคนงานเพื่อบังคับให้พวกเขาทำงานต่อไปจนเสร็จงาน
หวังเย้ามีคนไข้สามคนในตอนกลางวัน
อยู่ๆอากาศในตอนกลางวันก็มีความชื้นเพิ่มขึ้น และภายในหมู่บ้านก็แทบจะไม่มีลมพัดเลย
“พยากรณ์อากาศบอกว่าเย็นนี้ฝนจะตก ตอนลูกอยู่บนเขาก็ระวังตัวด้วยนะจ๊ะ” จางซิวหยิงพูดด้วยความเป็นห่วง
“ผมรู้ครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง” หวังเย้าพูด
เขารู้ดีว่า ฝนหรือพายุฝนไม่ได้ส่งผลอะไรมากมายกับเนินเขาหนานชาน เพราะมีต้นไม้มากมายคอยป้องกันลมพายุเอาไว้ แล้วเนินเขาหนานชานก็ไม่ได้สูงมากด้วย
ฝนเริ่มตกลงมาในตอนสองทุ่ม ไม่นานฝนก็เริ่มเบาบางลง แต่ตกหนักขึ้นอีกครั้งในตอนกลางดึก หวังเย้าได้ยินเสียงฟ้าร้อง เขานอนฟังเสียงฝนอยู่บนเตียงนอน
ฝนตกไปจนกระทั่งเช้า น้ำฝนที่คั่งค้างบนเขาเริ่มไหลลงสู่ด้านล่าง เพียงไม่นานอ่างเก็บน้ำก็เต็มไปด้วยน้ำฝน น้ำไหลไปตามร่องเขาลงสู่ตีนเขา เพราะมีต้นไม้อยู่บนเขาเป็นจำนวนมาก หลังจากไหลผ่านต้นไม้เหล่านั้น น้ำก็มีความใสราวกับถูกกรองมา
ไม่มีใครมาที่คลินิกในวันที่ฝนตกหนักแบบนี้ ดังนั้น หวังเย้าจึงไม่ได้รีบร้อนลงจากเขา เขาอยู่พิจารณาสูตรยาต่างๆอยู่ในกระท่อม มีทั้ง ผงซานหยาง, ซุปเป่ยหยวน, และเม็ดยาจิ่วเฉา
สูตรยาเหล่านี้ไม่มีสูตรไหนที่มีส่วนผสมของสมุนไพรราก หลังจากโรงงานผลิตยาสร้างเสร็จ เขาก็สามารถผลิตยาจากสูตรยาเหล่านี้ออกมาในปริมาณมากได้
โฮ่ง! โฮ่ง! อยู่ๆซานเซียนก็ส่งเสียงเห่าขึ้นมา
“มีอะไรเหรอ ซานเซียน?” หวังเย้าเดินออกไปด้านนอก และเอ่ยถามออกมา
สายฝนถูกกำแพงที่มองไม่เห็นขวางกั้นระหว่างตัวเขาเอาไว้ประมาณหนึ่งนิ้ว
