“เป็นรอยกัดแมลง!” ชายผมยาวประบ่าชี้ไปที่ล่าคอของชายที่นอนกองอยู่บนพื้นมันมีจุดสี
แดงสองจุด
หรือ…มีเสียงกระพือปีกบินของแมลงดังให้ได้ยิน
“ยังมีอีก!” ประกายมีดวาบผ่าน แล้วแมลงก็ร่วงลงไปที่พื้น
“แมลงนี่?” เขามองดูแมลงที่กําลังกระตุกใกล้ๆ “จุดควันไล่แมลง”
ชายอีกคนรีบหยิบเส้นเชือกบางอย่างออกมาจากกระเป๋า เมื่อเขาจุดไฟ แต่ไฟกลับไม่ลุกมีเพียงไฟสีแดงและควันจํานวนมาก กลิ่นของควันให้ความรู้สึกขมปาก
“ฉันคิดว่า เราน่าจะมีเพื่อนร่วมทางตามมาด้วย” ชายผมยาวประบ่าจับจ้องไปทางปากทางเข้า
“เป็นไปไม่ได้” ชายอีกคนพูด “เรามีของฝากซ่อนเอาไว้แล้วนี่”
“อีกฝ่ายอาจเป็นพวกมืออาชีพก็ได้” ชายผมยาวพูด “เราจะลดความระวังลงไม่ได้
“ฉันจะไปดูเอง”ชายหัวล้านพูด
เขามีลายสักแปลกประหลาดอยู่บนหน้าผาก เมื่อมองดูใกล้ๆ มันคือภาพของแมงป่องมันลากยาวตั้งแต่ล่าคอไปจนถึงหน้าผาก ท่าทางของมันดูดร้าย
“ระวังตัวด้วย” ชายผมยาวพูด
“ได้” ชายหัวล้านหยิบปืนขึ้นมาและเดินตรงไปที่ทางเข้าอย่างระมัดระวัง
ด้านนอกถ้ำเมี่ยวชิงเฟิงและจ้าวหยิ่งหาวที่ซ่อนตัวอยู่หลังหินก้อนหนึ่งกําลังมองไปที่ปาก ทางเข้าถ้ำ
“ศิษย์พี่ พวกเราเข้าไปกันเลยไหม?” จ้าวหยิงหาวถาม
“รออีกหน่อยไม่มีแมลงตัวไหนกลับออกมาเลย แบบนี้ไม่ถูกต้อง!” เมี่ยวชิงเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย
จ้าวหยิ่งหาวได้กลิ่นบางอย่างลอยมาตามลม “ได้กลิ่นอะไรไหม?”
“กลิ่น?” เมี่ยวชิงเฟิงสูดดมกลิ่นในอากาศ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที “มันเป็นควันไล่แมลง!”
“ควันไล่แมลง? มันไล่แมลงพิษได้ด้วยเหรอ?” จ้าวหยิงหาวถาม
“ได้สิ พวกเขาเป็นมืออาชีพ คงจะเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี” เมียวซึ่งเพิ่งถอนหายใจ
ไม่เพียงจะพกอาวุธไว้กับตัว แต่พวกเขายังมีควันสําหรับไล่แมลงด้วยดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีความเข้าใจสถานการณ์ในพื้นที่ของยูนนานใต้เป็นอย่างดีราวกับว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขามาที่
“มีคนออกมา” จ้าวหยิ่งหาวพูด
ชายหัวล้านยืนเล็งปืนอยู่ที่ปากทางเข้าถ้ำเพื่อดูว่ามีใครอยู่ด้านนอกบ้างหลังจากยืนยันได้ว่าไม่มีใครเขาก็มองไปที่ลูกระเบิดที่พวกเขาติดเอาไว้ก่อนจะเข้าไปในถ้ำเมื่อเห็นว่ามันไม่ได้ถูกแตะต้องเขาจึงขยับมันอย่างระมัดระวังมีควันสีเขียวอมฟ้าลอยออกมาจากตัวเขา
“ใช่จริงๆด้วย เขาเป็นพวกมือเก๋” เสี่ยวชิงเฟิงพูด “โชคดีที่ฉันเตรียมตัวมาดี”
อยู่ๆชายหัวล้านก็ล้มลงไปกองกับพื้นด้วยร่างกายที่แข็งที่อ เขาได้รับบาดเจ็บที่มือเมื่อมองดูบาดแผลที่มือเขาก็ต้องใจสั่น เลือดที่ไหลออกมาจากปากแผลเป็นสีแดงก่ำสิ่งที่แทงเข้าไปใน นิ้วมือของเขาเป็นเหมือนตะปที่เล็กมาก
“ทําไมถึงมีตะปอยู่ตรงนี้ได้? ระวัง มีคน…” ก่อนที่เขาจะได้ทันพูดจบเขาก็รู้สึกเวียนหัวและหมดสติไป
“เจ้าแมงป่องโดนซุ่มโจมตี” ชายผมยาวที่อยู่ในถ้ำพูด
“ฉันจะออกไปดู” ชายอีกคนพูด
“ไม่ต้อง เดินเข้าไปต่อ ทําภารกิจให้สําเร็จก่อน” ชายผมยาวพูด
“ถ้าเกิดพวกเขาเข้ามาข้างในล่ะ?” ชายอีกคนถาม
“ถ้าพวกมันเข้ามา พวกมันก็จะได้ตายที่นี่” ชายผมยาวพูด
ด้านนอกถ้ำเมี่ยวชิงเฟิงและจ้าวหยิ่งหาวจับตามองปากทางเข้าถ้ำ
“ศิษย์พี่ เราจะเข้าไปข้างในกันไหม?” จ้าวหยิงหาวถาม เขาไม่มั่นใจเพราะอีกฝ่ายมีปืน
“เข้าไปข้างใน? ทําไมจะไม่เข้าไปล่ะ ที่นี่เป็นอาณาเขตของพวกเรานะ”เสี่ยวชิงเฟิงพูด“ฉันจะเข้าไปก่อนนายค่อยตามฉันเข้าไปที่หลัง”
“ไม่ ผมจะนําหน้าเข้าไปก่อน” จ้าวหยิ่งหาวพูด
“เลิกเถียงฉันได้แล้ว ให้พวกมันเข้าไปก่อนก็แล้วกัน!” เมี่ยวซานติงหยิบกระบอกไม้ออกมาเปิดออกหรือ…แมลงจํานวนมากบินเข้าไปในถ้ำ“เอาล่ะในเมื่อแก้ปัญหาได้แล้วก็เข้าไปกันเถอะ!”
ครูต่อมา ทั้งสองก็ตามแมลงเข้าไปในถ้ำ เมื่อเข้าไปได้ไม่นาน พวกเขาก็เห็นคนนอนอยู่ที่พื้น
“มีคนหนึ่งอยู่ตรงนี้และอีกคนข้างนอกนั่น ดังนั้นก็เหลืออีกสองอยู่ข้างใน” เมี่ยวชิงเฟิงพูด“เดินต่อได้แล้ว”
ทั้งสองเดินเข้าไปด้วยความระวัง พวกเขาปล่อยคลื่นแมลงออกไปอย่างสม่ำเสมอ
เมียวชิงเฟิงทําท่าบอกให้หยุด ด้านหน้าของพวกเขาปรากฏเป็นเส้นทางสองสาย
“ซ้ายหรือขวา?” เขาถาม
จ้าวหยิ่งหาวไม่ได้พูด แต่เขาดมกลิ่นในอากาศแทน
“ขวา”
หรือ…แมลงจํานวนมากบินเข้าไป
“มีบางอย่างที่นี่ ระวังตัวด้วยล่ะ” เมี่ยวชิงเฟิงชี้ไปที่พื้น มีแมลงตัวเล็กๆจํานวนมากเกาะอยู่บนหินก้อนหนึ่ง
“มันคืออะไรเหรอ?” จ้าวหยิงหาวก้มตัวลงมอง “แร่”
“คนพวกนั้น แม่งเอ้ย!” เสี่ยวชิงเฟิงมองเข้าไปด้านใน แววตาของเขาเป็นประกายโหดเหี้ยม
พวกเขาเดินต่อไปอย่างช้าๆ ระหว่างทาง พวกเขาพบก้อนแร่ห้าก้อนกับดักทั้งหมดถูกติดตั้งโดยฝ่ายที่เข้าไปก่อนโชคดีที่จ้าวหยิ่งหาวกับเมียวซึ่งเพิ่งระวังตัวเป็นอย่างดี
มีแสงไฟวิบวับอยู่ด้านหน้าพวกเขา มันดูคล้ายทางออกของถ้า
“ระวังตัว” เมี่ยวชิงเฟิงพูด
หลังจากได้พบเจอกับดักมากมาย พวกเขาก็เพิ่มความระมัดระวังมากขึ้นไปอีกที่สุดทางของถ้ำพวกเขามองเห็นแสงและต้นไม้หลังออกมาจากถ้ำแล้วพวกเขาก็ถอนหายใจออกมามันคือหุบเขาที่ล้อมไว้ด้วยหน้าผา
ปังๆๆ…เสียงปืนดังมาจากที่ไกลๆ บูม! จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงระเบิด
“เกิดอะไรขึ้น?” จ้าวหยิวหาวถาม
“พวกเขาคงเจออะไรเข้า” เมี่ยวชิงเฟิงพูด “เราต้องระวังตัวไว้ให้ดี”
ทางออกถ้ำอยู่สูงเหนือพื้นดินประมาณ 10เมตร ด้านล่างเป็นสระน้ำ
“รอก่อน อย่าเพิ่งลงไป” เมี่ยวชิงเฟิงนั่งยองอยู่ตรงปากถ้ำ เขามองดูสระน้ำที่ขุ่นมัว
“มีอะไรเหรอ?” จ้าวหยิ่งหาวถาม
“มีบางอย่างอยู่ในน้ำ” เมี่ยวชิงเฟิงชี้ลงไปที่ด้านล่าง
“อะไรเหรอ?” ข่าวหยิงหาวตกใจ
เมี่ยวชิงเฟิงไม่ได้พูด เขาโยนหินลงไปและเห็นเงาสีดําวาบผ่าน
“นั่นปลารึเปล่า?” จ้าวหยิงหาวถาม
“ไม่ใช่ เหมือนงูมากกว่า” เมี่ยวชิงเฟิงพูด
“แล้วเราจะไปตรงนั้นได้ยังไง?” จ้าวหยังหาวถาม สระน้ำกว้างมาก ขอบสระที่ใกล้พวกเขาที่สุดอยู่ห่างออกไปเกือบสี่กิโลเมตร“แล้วพวกเขาข้ามไปได้ยังไง?”
“น่าจะใช้เชือก” เมี่ยวชิงเฟิงพูด “มีร่องรอยบางอย่างรัดรอบหินก้อนนั้นอยู่แต่หลังจากข้ามไปได้แล้วพวกเขาคงจะปลดเชือกออก”
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบเม็ดยาขนาดใหญ่ออกมาจากกระเป๋า
“นั่นอะไรน่ะ?” จ้าวหยิ่งหาวถาม
“ยาหมีฮุน” เมี่ยวซึ่งเพิ่งพูด “อาจารย์บอกว่า ยานหนึ่งเม็ดสามารถล้มช้างได้ห้าตัวพูดตามตรงฉันก็ยังไม่เคยลองมาก่อนเหมือนกันเราจะได้เห็นกันวันนี้นี่แหละ”
เขาโยนมันลงไปในสระน้ำด้านล่าง และนั่งรอเงียบๆอยู่ที่ปากถ้ำ
บูม! เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นไม่ไกลจากตรงนี้
“ทางนั้นครื้นเครงดีจริงๆ” จ้าวหยิงหาวพูด
เมี่ยวชิงเฟิงมองไปทางป่าและยิ้ม “ศิษย์น้อง ศิษย์พี่อยากรู้จริงๆว่าพวกเขาเจอกับอะไรอยู่”
“มันพูดยากนะ” จ้าวหยิงหาวพูด “อาจจะเป็นงูพิษหรือแมลง หรืออาจจะเป็นสัตว์ร้ายก็ได้”
วช! อยู่ใต้น้ำก็เกิดปฏิกิริยาบางอย่างขึ้น หลังผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มีบางอย่างลอยขึ้นมามันคือส่วนหนึ่งของลําตัวง มันมีสีดําฟ้าหนาพอๆกับต้นขาของมนุษย์
“งูตัวใหญ่จริงๆ!” จ้าวหยิงหาวอุทาน
“มันไม่เชิงว่าเป็นง” เมี่ยวชิงเฟิงพูด “มันคืองูหลาม ไม่คิดเลยว่าจะมีงูหลามตัวใหญ่อยู่ที่นี่!”
ดูจากลําตัวที่พวกเขามองเห็น พวกเขาสามารถเดาได้ว่างูหลามตัวนี้น่าจะมีความยาวถึงยี่สิบหกเมตร
“ปลอดภัยรึยัง?” จ้าวหยิ่งหาวถาม
“เกือบแล้วล่ะ” เมี่ยวชิงเฟิงพูด “ลงไปในน้ำกันเถอะ”
ทั้งสองหยิบขวดใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าพร้อมกับ พวกเขาเทของเหลวสีดําออกมาจากขวดและทาตามตัว
“ฉันจะลงไปก่อน” เมี่ยวซึ่งเพิ่งพูด
ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ จ้าวหยิ่งหาวก็กระโดดลงไปก่อนแล้ว
“เฮ้ย นายไม่ฟังคําสั่งฉันเลย!” เสี่ยวชิงเฟิงตะโกน
เขาไม่ได้รีบกระโดดตามลงไป และเฝ้ามองสระน้ำนิ่งๆจ้าวหยิ่งหาวว่ายน้ำข้ามไปยังขอบสระโดยไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขาเมี่ยวชิงเฟิงจึงกระโดดตามลงไปและไปถึงขอบสระได้อย่างราบใน
“ทําไมนายไม่ฟังคําสั่ง?” เมี่ยวชิงเฟิงถาม
“ศิษย์พี่มีประสบการณ์มากกว่าผม”จ้าวหยิงหาวพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับผมในน้ำศิษย์พี่จะช่วยผมได้ง่ายกว่าถ้าเป็นศิษย์พี่ลงไปก่อนผมกลัวว่าจะจัดการกับอุบัติเหตุที่อาจเกิดขึ้นไม่ได้”
“เอาล่ะ ไปได้แล้ว” เมี่ยวชิงเฟิงพูด
ทั้งสองเดินถือปืนด้วยความระแวดระวัง
“เดี๋ยวก่อน นายยิงปืนเป็นรึเปล่า?” เมี่ยวชิงเฟิงถาม
“เป็นสิ ผมเคยเรียนที่มหาลัยและเคยยิ่งจริงๆสองครั้ง” จ้าวหยิ่งหาวพูด
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี” เมี่ยวชิงเฟิงพูด
“แล้วศิษย์พี่รู้วิธียิงปืนรึเปล่า?” จ้าวหยิงหาวถาม
“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันเคยเป็นทหารมาก่อน” เสี่ยวชิงเฟิงตอบ
หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว พวกเขาก็หยุดฝีเท้า
“เชี่ย!” เมี่ยวชิงเฟิงตกตะลึง จ้าวหยิ่งหาวก็มีอาการไม่ต่างกัน
รอบด้านเต็มไปด้วยซากศพของตะขาบมีตะขาบอยู่ในภูเขาเป็นเรื่องปกติแต่ตะขาบที่มีขนาดตัวใหญ่แบบนี้ไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว
